Γράφει ο Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος-Ψυχολόγος

Η αρχή του δεύτερου χρόνου… αριστερής δημιουργικής ασάφειας με πινελιές… παραδεξιάς ώσμωσης συμπίπτει με ένα ακόμη διαπραγματευτικό σταυροδρόμι. Μια καμπή καθορισμού των οικονομικών και πολιτικών όρων των επόμενων ετών. Η κυβέρνηση βρίσκεται μπροστά στην προοπτική ολοκλήρωσης της συμφωνίας (με ανάγκη διαχείρισης του κοινωνικού κόστους) ή μιας πολιτικής αναταραχής που θα ολοκληρωθεί είτε με τον σχηματισμό ενός νέου σχήματος εξουσίας είτε με τρίτη εκλογική διαδικασία μέσα σε κάτι παραπάνω από ένα έτος.

Η προώθηση της περσινής συμφωνίας “σκοντάφτει” πάνω στα δημοσιονομικά δεδομένα και τις ρυθμίσεις για το ασφαλιστικό, Η επιχείρηση εμπλοκής και του προσφυγικού ως αστάθμητου παράγοντα που θα ενίσχυε την διαπραγματευτική μας θέση, μόνο θετικό αντίκτυπο δεν είχε. Ίσα, ίσα που ανέδειξε τον γεωπολιτικό ρόλο της Τουρκίας στην περιοχή και εσωτερικά λειτούργησε ως μπούμερανγκ εγκλωβίζοντας την Ελλάδα σε θέση μεταναστευτικού αποκλεισμού.

Κι αν στα δημοσιονομικά οι εξελίξεις μπορεί να αποδειχθούν καλύτερες του αναμενόμενου (το 2015 θα κλείσει με χαμηλότερη ύφεση εξαιτίας των αντοχών του τουρισμού και των ελαφρύτερων οικονομικών επιβαρύνσεων από τους κεφαλαιακούς ελέγχους) με υπαρκτή την πιθανότητα ισχνής αναπτυξιακής στροφής για το 2016 γύρω στο 0,6-0,8%, πολύ μακριά βέβαια από το 3,7% των προβλέψεων επί Σαμαρά (υπό ιδανικές συνθήκες διατήρησης της πολιτικής σταθερότητας και ενίσχυσης των ιδιωτικοποιήσεων), το ασφαλιστικό αποδεικνύεται ακόμη μεγαλύτερο αγκάθι.

Μια ιδεοληπτική κυβέρνηση δεν δείχνει την δυνατότητα να κάνει κάτι παραπάνω από μια διαρκή ταξική υπονόμευση που αναδιανέμει τα βάρη υποσκάπτοντας την οικονομική δραστηριότητα και το ασφαλιστικό μέλλον των επόμενων γενεών. Αδυνατεί να προσθέσει, στις εδώ και χρόνια συμφωνημένες ρυθμίσεις περί εθνικής σύνταξης, την δυνητική επιλογή ιδιωτικής διαχείρισης των εισφορών, προσφέροντας φυσικά και την κρατική επενδυτική πρόταση με χρήση σύγχρονων χρηματοοικονομικών εργαλείων αλλά και τοποθετήσεις σε αξιόπιστα διεθνή projects.

Προσποιείται και σε αυτή την διαπραγμάτευση τον ασαφή εμπλεκόμενο που “παίζει” καθυστερήσεις έως το τέλος, κουνώντας επιδεικτικά στο εξωτερικό το χαρτί νέων εκλογών και στο εσωτερικό το “τυράκι” της προσυμφωνημένης ρύθμισης του χρέους που θα έχει ουσιαστική δημοσιονομική επίπτωση μετά το 2021. Μόνο που το εύθραυστο οικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον δεν αντέχει πλέον ούτε την ελάχιστη αναταραχή. Έχει κλυδωνιστεί τόσο από τις κυβερνητικές ασάφειες και τις αφασίες που μια νέα περίοδος εκλογικού αναλογισμού θα την αποσαθρώσει πλήρως.

Ας αποφασίσουν λοιπόν οι συγκυβερνώντες αν θα ολοκληρώσουν αυτό που ξεκίνησαν πέρσι το καλοκαίρι επωμιζόμενοι και το συνολικό βάρος των επιλογών τους ή θα κρύβονται ακατάπαυστα πίσω από ενοχικές και ταξικές δικαιολογίες που απλά μεταθέτουν χρονικά τα προβλήματα ή τα προβάλλουν προς την εκλογική διαφυγή. Οι ώρες κι οι αντοχές, εντός κι εκτός της χώρας, εξαντλούνται επικίνδυνα…