Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας
Οικονομολόγος-Ψυχολόγος

Κάθε Ανάσταση προϋποθέτει τον δικό της Γολγοθά και κάθε εορτασμός της περιλαμβάνει κάποιου είδους σουβλίσματος, από το πιο διεγερτικό μέχρι το πιο θανατηφόρο. Η φετινή εθνική Ανάσταση που προέβλεπε ο στρατηλάτης Πάνος Καμμένος, αποκύημα της ευρύτερης δημιουργικής ασάφειας, όχι μόνο δεν έφθασε σηματοδοτώντας το τέλος των μνημονίων αλλά “γιορτάζεται” με το διπλό σούβλισμα των δυο νέων σκληρών συμφωνιών.

Το αναμενόμενο σούβλισμα ενός ύψους μέτρων που είχε προσυμφωνηθεί από το προηγούμενο καλοκαίρι, απέκτησε και ένα απρόβλεπτο λίγο μικρότερο αδερφάκι που θα χρησιμοποιήσει προαιρετικά το σουβλί του στην περίπτωση που η επίδραση του αρχικού δεν αποδώσει το πιο καλοψημένο γεύμα. Αν και η κυβέρνηση διαθέτει το πλεονέκτημα του αυξημένου πλεονάσματος του 2015 που μπορεί να καλύψει μέτρα ύψους 1,7 δισ. ποιες ενδείξεις συνέπειας είναι ικανές να μας πείσουν για την απρόσκοπτη εκτέλεση του προγράμματος και την αποφυγή νέων δημοσιονομικών αποκλίσεων.

Όλοι αναρωτιούνται αν το σκηνικό που στήνεται και θυμίζει έντονα την περσινή διαδρομή προς το απόλυτο αδιέξοδο θα επαναληφθεί κι αν η κατάληξη θα είναι και πάλι κάποιας μορφής εκλογική διαδικασία. Αυτόβουλη προσφυγή σε εθνικές κάλπες προδιαγεγραμμένης ήττας, και μάλιστα από μια κυβέρνηση με καθαρό κοινοβουλευτικό ορίζοντα 3,5 ετών, δεν έχει υπάρξει ποτέ. Πόσο μάλλον που πέρσι υπήρχε η διάθεση εσωκομματικής εκκαθάρισης ενώ τώρα οι αποχρώσεις των 53 δεν εκφράζουν παρά μια υπενθύμιση γενικών στόχων που μπορούν να παραπεμφθούν στο μέλλον.

Ήμουν από αυτούς που από το φθινόπωρο έλεγαν ότι αυτή η διαπραγμάτευση θα μπορούσε να καταλήξει σε ένα δημοψήφισμα, όχι για να επιβεβαιώσει την ρήξη με τους δανειστές αλλά για να επανασυνδέσει τον Τσίπρα με το εν δυνάμει κοινό του που σιγά, σιγά κρατά διακριτικές αποστάσεις από την διακυβέρνηση του θέτοντας ένα ψευδεπίγραφο, καθοδηγούμενο δίλημμα που θα επιχειρούσε να ταυτίσει τον πρωθυπουργό με το … ένδοξο αριστερό μέλλον της χώρας.

Όμως φαίνεται ότι ο Τσίπρας χρησιμοποιεί την πίεση των εταίρων για τον καθορισμό των προληπτικών μέτρων ως εργαλείο διατήρησης της εσωκομματικής συνοχής υπό τον φόβο της απώλειας της εξουσίας. Πολύ λιγότερο δείχνει πλέον διατεθειμένος να προχωρήσει σε ένα δημοψήφισμα το αμφίβολο αποτέλεσμα του οποίου δεν θα μπορεί να διαχειριστεί με την περσινή λογική.

Το μαρτύριο της σταγόνας πιθανότατα θα συνεχιστεί για λίγο ακόμη. Το θέατρο με τον καλό και τον κακό αστυνόμο, ανάμεσα στην Ε.Ε. και το ΔΝΤ, θα εξαντλήσει την δυναμική του, Οι δήθεν διαπραγματευτικές μάχες του Τσίπρα θα καταλήξουν στην καλύτερη περίπτωση σε έναν οδυνηρό συμβιβασμό που θα πνιγεί στα επικοινωνιακά τεχνάσματα. Αυτό που θα απομείνει είναι το διπλό σούβλισμα για την ελληνική κοινωνία και την οικονομία.

Υ.Γ. Με ανθρώπους που ισορροπούν ανάμεσα στην ιδεοληψία και την διατήρηση της εξουσίας δεν γίνεται να υπάρχει σιγουριά στην όποια πρόβλεψη. Απλά η εξουσία ως εργαλείο χειραγώγησης μπορεί να διατηρήσει ζωντανή την μελλοντική πραγμάτωση του ιδεοληπτικού οράματος ακόμη κι όταν η τωρινή πορεία μοιάζει να λοξοδρομεί από τον τελεολογικό στόχο. Καλή Ανάσταση…