Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας
Οικονομολόγος-Ψυχολόγος

Η Βάρκιζα τελείωσε. Η ηττοπαθής, μονόχνοτη Αριστερά ανήκει στο παρελθόν. Ο ακήρυκτος ταξικός πόλεμος έρχεται να αντικαταστήσει οποιοδήποτε προϋπάρχον μανιχαϊστικό, κοινωνικό και πολιτικό, δίπολο. Αυτά, πάνω – κάτω, μας είπε ο Κυρίτσης στο περιβόητο άρθρο του στην Αυγή προβάλλοντας απροκάλυπτα το πεδίο της μάχης όπου ο ΣΥΡΙΖΑ προσχεδιασμένα σπρώχνει προς τα εκεί την αντιπαράθεση του αμέσως επόμενου διαστήματος. Ονειρεύεται μια οξεία ταξική σύγκρουση όπου θα αναδειχθούν τα πιο ποταπά ένστικτα, φθόνου και μικροπρέπειας, του Έλληνα ως το απόλυτο επικοινωνιακό εργαλείο συσπείρωσης των λαϊκών στρωμάτων που τον στήριξαν στις προηγούμενες εκλογές διαδικασίες.

Ο Τσίπρας μοιάζει να επιλέγει ένα διπλό μέτωπο για την ανάκτηση της επαφής με την κοινωνία που μοιάζει απογοητευμένη από την αθέτηση κάθε προεκλογικής υπόσχεσης. Από τη μια, ανοίγει εντονότερους διαύλους επικοινωνίας με εναπομείναντα, ανένταχτα Πασοκικά στελέχη και σε συνδυασμό με την στενότερη θεσμική σχέση με τους Ευρωπαίους σοσιαλιστές επιχειρεί να διαμορφώσει μια αίσθηση σχετικής αστικότητας και συστημικότητας. Από την άλλη, η… Κυρίτσιος ρητορική καλείται να επαναφέρει το διλημματικό σφρίγος που άρχισε να ατονεί.

Πως συνδυάζεται το “ή αυτοί ή εμείς” με την αναμενόμενη εσωκομματική και κυβερνητική ενίσχυση από επίλεκτα στελέχη του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ; Μα με την αλάθητη συγκολλητική ουσία της νομής της εξουσίας μέσω του… σοσιαλιστικού οράματος! Οι… κορυφαίες μεταγραφές ανήκουν στο κομμάτι της κεντροαριστεράς που διέπεται από την φιλοσοφία του… ταξικού αποστάτη και ομνύει στις βασικές αριστερές αρχές. Οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ πάλι, ακόμη κι αν αισθάνονται προδομένοι από τον ΣΥΡΙΖΑ, συνεχίζουν να επιζητούν την περίφημη αναδιανομή του πλούτου ειδικά όταν λειτουργεί τιμωρητικά για τους… προύχοντες της διπλανής πόρτας, των δυο χιλιάδων ευρώ το μήνα εισόδημα!

Ο ταξικός διαχωρισμός με βάση έναν ανύπαρκτο, εξαιρετικά χαμηλό οικονομικό πήχη χρησιμεύει στην θυμική αναπαραγωγή μιας αντιπαλότητας με την οποία μπορούν να ταυτιστούν οι μικρόψυχες διαθέσεις πλατειών λαϊκών στρωμάτων. Γνωρίζουν κι οι ίδιοι ότι μεγάλο μέρος των μέτρων αφορά και τους ίδιους αλλά ο πόνος μετριάζει από την ικανοποίηση της ταχύτατης κατάρρευσης του μισητού “γείτονα” που επιδείκνυε… “προκλητικά” την επιτυχία του όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Ο σχηματισμός των σημερινών “στρατοπέδων” τώρα θυμίζει περισσότερο, σε σχέση με τις περσινές εθνεγερτικές διαθέσεις απέναντι στους κακούς ξένους, αυτήν της εποχής του ΠΑΣΟΚ του 1981 όπου το ζητούμενο ήταν η “δικαίωση” των φτωχότερων στρωμάτων με συνθήματα τύπου “ο λαός στην εξουσία”. Μόνο που ο σημερινός είναι πολύ πιο επίπλαστος και προσχηματικός και δεν στηρίζεται στην προσδοκία της αφειδούς παροχής δανεικού πλούτου αλλά στην στοχευμένη αναδιανομή της μιζέριας.

Θα πετύχει αυτός ο κυβερνητικός σχεδιασμός; Σίγουρα θα περισώσει ένα μέρος της εκλογικής “πελατείας” του ΣΥΡΙΖΑ που ψάχνει την αφορμή να επαναβεβαιώσει την ταύτιση του με τον χώρο. Αρκεί όμως αυτό; Αν η αντιπολίτευση αποφύγει τον αυτοεγκλωβισμό της στα συρματοπλέγματα μιας ανύπαρκτης ομαδοποίησης κι αν ο λόγος της αποκτήσει χαρακτηριστικά εθνικού διακυβεύματος που ξεπερνά θυμικές μικρότητες και διασπαστικές κοινωνικές αυταπάτες προκρίνοντας τα στοιχεία που ενώνουν τους Έλληνες στην αντιμετώπιση της κρίσης χωρίς αυτιστικούς αυτοματισμούς τότε η νεοεμφυλιακή σύγκρουση που στήνει ο ΣΥΡΙΖΑ απλά θα αποδειχθεί μια ακόμη αποτυχημένη παράσταση.