Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας
Οικονομολόγος–Ψυχολόγος

Υποτίθεται ότι οι πολιτικοί θα έπρεπε να αποτελούν το καλό παράδειγμα, να μετατρέπονται στην υπαρκτή προτροπή για μια σειρά αξιακών επιλογών. Αν και αυτή, καθεαυτή η κατοχή μιας υπεράκτιας εταιρείας δεν καθιστά έγκλημα υπάρχει και η παιδευτική διάσταση της αποφυγής φορολόγησης με βάση τους κανόνες της χώρας σου. Απροκάλυπτα καταδεικνύεται μια ανήθικη πρακτική, όταν μάλιστα προέρχεται από τον ίδιο τον βουλευτή–νομοθέτη που μοιάζει να αυτοαναιρείται και να ταυτόχρονα να χλευάζει κατάμουτρα τους πολίτες που δεν διαθέτουν την ικανότητα να εκμεταλλευτούν αυτές τις δυνατότητες.

Ακόμη μεγαλύτερο μνημείο ανηθικότητας είναι η αίσθηση ότι η συγκεκριμένη διάταξη που πέρασε στα σιωπηλά ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να αξιοποιήσουν τα οφέλη της, έστω κι αν ισχύσει για μια μόνο μέρα, όσοι διέθεταν μέχρι τώρα οποιαδήποτε ανάμειξη με κάποια offshore. Ότι δηλαδή γνωρίζοντας τις πολιτικές και κοινωνικές αντιδράσεις μιας τέτοιας νομοθετικής αλλαγής, οι κυβερνώντες προχώρησαν στην ψήφιση της ώστε διευκολύνουν το “ξέπλυμα” από τα ανομήματα του παρελθόντος όσων, ειδικά αυτών που ανήκουν στους κόλπους της, κινδύνευαν να έχουν εμπλοκές λόγω της εξωχώριας δραστηριότητας τους.

Συνεπείς σε αυτή την λογική της παιδευτικής απαξίωσης κάθε αξιακού προσήμου, επεκτείνουν το θεάρεστο έργο τους στον πιο σχετικό χώρο αυτόν την Εκπαίδευσης. Από την μείωση των ωρών στα Αρχαία Ελληνικά έως το… συμβόλαιο τιμής των μαθητών δημοτικού η κυβέρνηση χαρίζει άφθονο γέλιο που κρύβει μέσα του την αμηχανία και την πίκρα της ολοκληρωτικής αποκάλυψης των προθέσεων κατάλυσης κάθε έννοιας, πρακτικής και συμβολικής, διαχρονικής ελληνικότητας και αταξικής οικογενειακής συντροφικότητας.

Ο Φίλης, και οι συν αυτώ σύμβουλοι, συνεπείς στις διεθνιστικές, αποστειρωμένες από κάθε παραδοσιακή συνοχή, βλέψεις τους προωθούν μια σειρά από παρεμβάσεις σε όλο το εύρος της εκπαίδευσης. Τα Αρχαία Ελληνικά είναι μια… νεκρή γλώσσα. Η ανάγκη του 95% των Ελλήνων που δηλώνουν Χριστιανοί Ορθόδοξοι να γαλουχηθούν τα παιδιά τους με βάση και αυτά τα διδάγματα, σεβόμενοι τα αντίστοιχα σύμβολα, είναι μια… παρωχημένη, ρατσιστική αντίληψη. Η διάθεση του γονιού να εξυψώσει το παιδί του χρησιμοποιώντας υπερθετικούς χαρακτηρισμούς απαγορεύεται ως… απολυταρχικό κατάλοιπο και… αστική επιδειξιομανία επιβάλλοντας ένα συμβόλαιο τιμής… συμμόρφωσης προς τας υποδείξεις. Κάτι σαν πρόωρη δήλωση… παιδικών φρονημάτων.

Δεν πρόκειται απλά για την ντροπή και το όνειδος μιας διευρυμένης ταξικότητας που στενεύει τα όρια της πρωτοβουλίας και της αυτονομίας προκαθορίζοντας τα πλαίσια της συμπεριφοράς. Δεν μιλάμε πλέον μόνο για μια στρεβλή, χαλαρή αντιμετώπιση του παιδευτικού ρόλου του σχολείου. Έχουμε περάσει στο στάδιο της πλήρους ανάπτυξης ενός οργανωμένου κυβερνητικού σχεδίου αποφλοίωσης των τελευταίων αντιστάσεων της αστικής Ελλάδας. Κάποιοι τα προβλέπαμε όταν προεκλογικά τον Ιανουάριο του 2015 αναφερόμασταν στο “Οι παράπλευρες απώλειες από μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ”. Τώρα ήρθε η ώρα να γευτούμε τις συνέπειες των επιλογών μας στον υπέρτατο βαθμό.