Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας
Οικονομολόγος–Ψυχολόγος

Όσοι δεν τρέφονταν με επαναστατικές… αυταπάτες δεν αμφέβαλλαν ούτε στιγμή ότι η κατάληψη και η διατήρηση της εξουσίας έχουν πολύ μεγαλύτερη σημασία, για τον ηγετικό πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ, από ότι η οποιαδήποτε δύσκολη έως και παράταιρη, με τα έως τότε δεδομένα, πολιτική απόφαση. Ένα τόσο ισχυρό εργαλείο όπως η κυβερνητική δύναμη τους επιτρέπει να απευθύνονται αποκλειστικά στο δικό τους κοινό ενεργοποιώντας, με παράπλευρες πρωτοβουλίες, βασικά ένστικτα της αντιαστικής νοοτροπίας τους.

Κάτι ανάλογο συνέβη και στη διάρκεια των Ολυμπιακών αγώνων. Είναι πρώτη φορά, από όσο μπορώ να θυμηθώ, που άνοιξε τόσο ευρύς κύκλος συζητήσεων και αναλύσεων γύρω από το ποιόν και την προσωπικότητα κάθε Ολυμπιονίκη μας, την σημειολογία και το μήνυμα που συνόδευε κάθε νέα επιτυχία, την ηθικοπλαστική και κοινωνικοπολιτική σημασία κάθε δήλωσης τους. Η συνήθης σύμπνοια και υπερήφανη υποδοχή ενός μεταλλίου μετατράπηκε γρήγορα σε πεδίο ταξικής μάχης.

Η ταξικότητα με την οποία αντιμετωπίζει ο ΣΥΡΙΖΑ κάθε πλευρά της πολιτικής του, τόσο αυτές που εμπίπτουν στην κατανομή των δημοσιονομικών βαρών καθιστώντας μέρος της… πλουτοκρατίας σύσσωμη την μεσαία τάξη όσο κι αυτές που αφορούν πιο κοινωνικά θέματα όπως η Παιδεία ή η ασφάλεια, είναι αποκαλυπτική της διάθεσης να τσουβαλιάσει τα πάντα σε έναν σάκο αντιπαράθεσης με σαφή διαχωριστικά όρια.

Ή εμείς ή ή άλλοι. Ή η κυβέρνηση… κοινωνικής σωτηρίας ή οι… ευρωλιγούρηδες που θα έλεγε κι ο εσχάτως… αδερφοποιτός τους Ζουράρις. Ή ο αθλητισμός των λαών ή οι φιέστες του καπιταλιστικού μάρκετινγκ. Ή οι αγνοί νικητές του κρατικού αθλητισμού ή οι ξεπουλημένοι, αδιάβαστοι υπηρέτες του κατεστημένου. Οι πολίτες καλούνται, έστω κι υποσυνείδητα να πάρουν θέση. Με τους μεν ή με τους δεν; Με τις συλλογικές κοινωνικές αξίες ή με την άκαμπτη ατομικότητα; Με τους κοινούς αγώνες ή με τον μοναχική μάχη του ενός;

Όσο κι αν φαίνεται παράταιρο όντως επιχειρείται μια διπλή αντιφατική προσέγγιση των Ολυμπιακών επιτυχιών. Ο στενός πυρήνας του επικοινωνιακά συμβιβασμένου υπουργικού συμβουλίου που έχει θεσμική επαφή με τον αθλητικό χώρο προσπαθεί με εύσχημο τρόπο να πάρει λίγη αίγλη από το φως των νικητών. Κλασσική, διαχρονικά επαναλαμβανόμενη εξουσιαστική κουλτούρα. Ο υπόλοιπος κομματικός συρφετός, ειδικά όσοι διαθέτουν γραφίδα, συντηρούν τον πολυμέτωπο, αρχέγονο αγώνα κατά του ατομισμού. Σκληρές επιθέσεις κατά πρωταθλητών, υπονοούμενα και σκωπτική διάθεση για τον χαρακτήρα τους, μελανές επισημάνσεις για τις διφορούμενες, για το καθεστώς, δηλώσεις τους.

Δέσμιοι της μαρξιστικής μακροσκοπικής θεώρησης δεν χρειάζονται νέα “όπια του λαού”, τουλάχιστον στον βαθμό που δεν εξυπηρετούν την διαδικασία κτισίματος ταξικής συνείδησης. Εθνικά τοτέμ που επισημαίνουν την δική τους διαχειριστική και ιδεολογική ανεπάρκεια αποτάσσονται μετά βδελυγμίας μόλις περάσει η επίπλαστη επικοινωνιακή εκμετάλλευση τους. Καταχωρούνται στα κατάστιχα της αστικής προπαγάνδας που αποπροσανατολίζει τα πλήθη από την γνήσια… αριστερή μάχη. Την κατάλυση κάθε έννοιας αριστείας, ξεχωριστότητας, μοναδικότητας…