Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας

Οικονομολόγος – Ψυχολόγος, Σύμβουλος Επενδύσεων

Ως χαμηλού επιπέδου reality show ήταν εξαιρετικό το θέαμα του διαγωνισμού για τις τηλεοπτικές άδειες! Τριήμερος εγκλεισμός του... μισητού κεφαλαίου. Νικητές, χαμένοι, λαγοί και αλεπούδες να μάχονται για το... καλό της ενημέρωσης. Ανακοινώσεις περί αριστερής νομιμότητας που όμως καθορίζεται με βάση τα κυβερνητικά θέλω και καίριου χτυπήματος κατά της διαπλοκής που δεν ορίζεται, δεν καθορίζεται και δεν επιμερίζεται παρά μόνο μέσα στα ασαφή όρια κάποιων που αναλαμβάνουν δημόσια έργα λες και το πρόβλημα είναι τα πρόσωπα κι όχι η έλλειψη κανόνων, διαφανών διαδικασιών και αξιόπιστων μεθόδων.

Ενόψει ΔΕΘ και ελλείψει δυνατοτήτων εκμετάλλευσης του λαϊκού αισθήματος με τις συνήθεις παροχολογικές εξαγγελίες, ολοκληρώθηκε άρον άρον η χορήγηση των αδειών για να περιφέρεται ως πολύφερνο επινίκιο τρόπαιο επί της... οικονομικής ολιγαρχίας που κατέβαλε αλμυρό τίμημα για την απόκτηση ενός δεκαετούς δικαιώματος. Άλλο αν είναι σίγουρο ότι δεν ανταποκρίνεται στις προδιαγραφές της αγοράς αλλά και μοιάζει νομοτελειακό ότι σταδιακά θα καταλήξει απαξιωμένο από τις ραγδαίες τεχνολογικές εξελίξεις και την δεδομένη μεταφορά του τηλεοπτικού τοπίου προς πιο ψηφιακές παροχές.

Τι κι αν δεν έχουν ελεγχθεί ούτε τα πόθεν έσχες των διαγωνιζόμενων; Τι κι αν ένας από αυτούς παραδέχεται ότι επενέβη ως προβοκάτορας για να αυξηθούν οι προσφορές; Τι κι αν το όλο εγχείρημα στηρίχθηκε σε μια ελεγχόμενη και εν πολλοίς πλασματική πανεπιστημιακή έρευνα; Τι κι αν το εντυπωσιακό τελικό ποσό, που μένει να δούμε αν και πότε θα εισπραχθεί και τι ρόλο θα παίξουν υπάρχουσες φορολογικές και ασφαλιστικές υποχρεώσεις των ίδιων επιχειρηματιών, καθιστά σχεδόν ασύμφορη την λειτουργία κάθε καναλιού;

Η όλη παράσταση λιγότερο είχε να κάνει με τον έλεγχο του τηλεοπτικού τοπίου ή την μάχη κατά της διαπλοκής και περισσότερο με τον συμβολισμό της δυναμικής κρατικής επέμβασης σε έναν χώρο ελευθερίας της έκφρασης. Με το πέπλο της νομιμότητας επιλέχθηκε μια διαδικασία που έδειχνε στο κομματικό κοινό τους, - αλλά και σε όλους όσους αρέσκονται να θεωρούν το κυνήγι μαγισσών επί του κεφαλαίου ως θεάρεστο έργο κι όχι ως υπεκφυγή για την επίβλεψη επιβολής των πραγματικών κανόνων ανταγωνισμού -, ότι υπάρχει βούληση ελέγχου του επιχειρηματικού περιβάλλοντος και περιορισμού της ακηδεμόνευτης προσωπικής επιλογής.

Οι υπάρχοντες τηλεοπτικοί σταθμοί διέθεταν προσωρινή άδεια λειτουργίας και κατέβαλλαν τέλος χρήσης συχνοτήτων, έστω κι αν γινόταν έμμεσα με την χορήγηση δωρεάν χρόνου προβολής στα κόμματα. Αν ήθελαν απλώς να μετατρέψουν τις άδειες σε μόνιμες θα μπορούσαν να ορίσουν ένα τίμημα συμβατό με τις αγοραίες αξίες και να αφήσουν ανοικτή τη διαδικασία για οποιοδήποτε ενδιαφερόμενο. Σκοπός όμως δεν ήταν παρά η επικοινωνιακή ταπείνωση του μεταπολιτευτικού επιχειρηματικού μύθου ακόμη κι αν στη θέση του θα ερχόταν ένας πιο αναξιόπιστος και λιγότερο ικανοποιητικός μύθος.

Και μετά το θέαμα, τι; Αλλάζει κάτι στον τρόπο παραχώρησης των δημοσίων έργων ή η κατάτμηση τους ήρθε ως η νέα “θεραπεία” συντήρησης της διαπλοκής; Βελτιώνεται κάτι στην ενημέρωση και την ψυχαγωγία των πολιτών ή απλά προχωράμε σε μια ελεγχόμενη αναδιάταξη δυνάμεων; Είναι από αυτές τις φορές που η λέξη “νομιμότητα” εκφέρεται με υπερβολικά χυδαίο τρόπο από τα χείλη της εξουσίας και χρησιμοποιείται άνευ αιδημοσύνης ως εργαλείο εξυπηρέτησης κομματικών συμφερόντων και μαζικού πειθαναγκασμού.