Τα εκβιαστικά, εκφοβιστικά διλήμματα είναι μια συνηθισμένη πολιτική τακτική, ώστε θολώνοντας την κρίση των πολιτών να τους οδηγείς στην άψυχη και άβουλη στήριξη των επιλογών σου. Η σημερινή κυβέρνηση όμως έχει ξεπεράσει κάθε όριο χρήσης αυτής της τακτικής! Ο υπαρκτός και λογικός φόβος της χρεοκοπίας που κανείς δεν επιθυμεί, δεν μπορεί να αποτελεί συνεχώς το άλλοθι της κυβερνητικής ανικανότητας και του εσφαλμένου αρχικού σχεδιασμού από πλευράς Τρόϊκας. Ως αποκορύφωμα αυτού του σκεπτικού έρχεται να προστεθεί η φημολογία για πιθανό δημοψήφισμα, χωρίς φυσικά να διευκρινίζεται το διακύβευμα και το ακριβές ερώτημα.
Άλλωστε αν ειλικρινά επιθυμούσαν την έκφραση της λαϊκής βούλησης πάνω στο καίριο ζήτημα του Μνημονίου θα το είχαν επιχειρήσει ένα χρόνο πριν, ώστε να διαθέτουν εφόσον το αποτέλεσμα ήταν αρνητικό, ένα επιπλέον ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί στα χέρια τους. Ακριβώς αυτή η αποφυγή αξιοποίησης της θέλησης του Ελληνικού λαού είναι που αποτελεί το επιστέγασμα της έλλειψης διάθεσης για έγκαιρη και ουσιαστική διαπραγμάτευση των όρων δανεισμού, πριν την υπογραφή της σύμβασης και έρχεται ως επίρρωση του προδιαγεγραμμένου της πορείας, όπως αποκαλύφθηκε από τις δηλώσεις Στρος Καν.
Ακόμα και η σημερινή υποψία πρόθεσης για προσφυγή σε δημοψήφισμα δεν χρησιμοποιείται ως, έστω και καθυστερημένη, προσπάθεια να ασκηθεί πίεση προς τους δανειστές μας για έναν λειτουργικό και πιο αποδοτικό ανασχεδιασμό του προγράμματος εξυγίανσης της Ελληνικής οικονομίας, αλλά αναδεικνύεται ως μέσο επικοινωνιακής πολιτικής για τον εγκλωβισμό των πολιτών στη συνέχιση της ίδιας αδιέξοδης πολιτικής.
Ενός προγράμματος δηλαδή που θα βάζει εφικτούς στόχους (έχουμε πει επανειλημμένα ότι 10% μείωση του ελλείμματος σε 3-4 χρόνια δεν έχει συμβεί παγκοσμίως, ποτέ!), θα παρέχει πιο ευνοϊκούς όρους δανεισμού (δεν φορτώνεις υπέρογκους τόκους σε μια καταχρεωμένη χώρα, αν επιθυμείς ειλικρινά τη μείωση του χρέους της!), θα στοχεύει σε περιορισμό της πραγματικής σπατάλης στο δημόσιο κι όχι τις άδικες οριζόντιες περικοπές που βαθαίνουν την ύφεση μέσω της μειωμένης κατανάλωσης, θα επιδιώκει την εξάλειψη των διαδικασιών που συντηρούν την ακρίβεια, και κυρίως θα ενισχύει στοχευμένα την ανάπτυξη μέσα από δημιουργικές ιδιωτικοποιήσεις, στήριξη της επιχειρηματικότητας και εκμετάλλευση κοινοτικών πόρων.
Τουλάχιστον η Ε.Ε. θα μπορούσε να έχει περιορίσει την «τιμωρητική» της διάθεση στην προοπτική μείωσης ή και συνολικού «παγώματος» κάθε είδους επιδότησης, ενίσχυσης ή άλλου κοινοτικού κονδυλίου, εάν με την ολοκλήρωση του προγράμματος δεν έχουν επιτευχθεί κάποια απολύτως απαραίτητοι στόχοι. Αυτό θα σήμαινε αλληλεγγύη στην πράξη, με αίσθημα δικαίου και λογικές συνέπειες. Κι αυτό θα έπρεπε να έχουμε διεκδικήσει εξαρχής.
Αν η κυβέρνηση θέλει έστω και καθυστερημένα να προσφέρει θετικές υπηρεσίες στον τόπο, ας δηλώσει επίσημα ότι επιζητεί την επανδιαπραγμάτευση των όρων του μνημονίου κι ας ζητήσει πανεθνική συστράτευση γι’ αυτή την προσπάθεια ακόμα και μέσου ενός δημοψηφίσματος. Ας αποφύγει όμως τα επικοινωνιακά «παιχνίδια» με τόσο επικίνδυνες εξελίξεις όπως η χρεοκοπία!
Το μεγάλο πρόβλημα των κυβερνώντων είναι η μικροπολιτκή αντιμετώπιση των εξελίξεων. Αδυνατούν να αποδεχτούν ότι απέτυχαν τόσο στη δημοσιονομική προσαρμογή, συμβιβαζόμενοι με την Προκρούστεια τροϊκανή λογική της υπερφορολόγησης, όσο και στην προώθηση αναγκαίων μεταρρυθμίσεων οδηγώντας πλέον τη συζήτηση στην απαίτηση των δανειστών να διαχειριστούν οι ίδιοι την προς αξιοποίηση δημόσια περιουσία. Γνωρίζουν λοιπόν καλά, ότι αν συναινέσουν σε μια άλλη πολιτική, όπως αυτή που τους προτείνει ο Αντώνης Σαμαράς, υπογράφουν το πολιτικό τους τέλος μια ώρα αρχύτερα! Κι αυτό ουσιαστικά προσπαθούν να "διαπραγματευτούν"!!
Το μεγάλο πρόβλημα των κυβερνώντων είναι η μικροπολιτκή αντιμετώπιση των εξελίξεων. Αδυνατούν να αποδεχτούν ότι απέτυχαν τόσο στη δημοσιονομική προσαρμογή, συμβιβαζόμενοι με την Προκρούστεια τροϊκανή λογική της υπερφορολόγησης, όσο και στην προώθηση αναγκαίων μεταρρυθμίσεων οδηγώντας πλέον τη συζήτηση στην απαίτηση των δανειστών να διαχειριστούν οι ίδιοι την προς αξιοποίηση δημόσια περιουσία. Γνωρίζουν λοιπόν καλά, ότι αν συναινέσουν σε μια άλλη πολιτική, όπως αυτή που τους προτείνει ο Αντώνης Σαμαράς, υπογράφουν το πολιτικό τους τέλος μια ώρα αρχύτερα! Κι αυτό ουσιαστικά προσπαθούν να "διαπραγματευτούν"!!
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος - Ψυχολόγος
0 σχόλια