Του Νίκου Φραντζή

Η ολοκλήρωση της διαδικασίας για την έγκριση από τους εταίρους-δανειστές μας της δόσης-μαμούθ του δανείου στήριξης, των 49+3 δισ. ευρώ, δεν προκαλεί μόνο τις προφανείς ευνοϊκές συνέπειες, δηλαδή την ενίσχυση της ελληνικής οικονομίας με το ιδιαίτερα σημαντικό αυτό πόσο. Υπάρχει και δευτερογενής, όσον αφορά τη χρονική προτεραιότητα, ωφέλεια, η οποία δεν είναι λιγότερο σημαντική. Το αντίθετο, σε μια μακροπρόθεσμη θεώρηση των εθνικών αναγκών, αποτελεί το κυρίαρχο στοιχείο της στρατηγικής που πρέπει να αναπτυχθεί.

Πιο απλά, η χώρα από την εξάμηνη διαδικασία διαπραγμάτευσης με τους εταίρους μας, υιοθέτηση ενός σκληρού πακέτου μέτρων, επαναγορά ομολόγων και διευθέτηση των τυπικών διαδικασιών που θα επιτρέψουν να γίνει πραγματικότητα η κεφαλαιακή ροή, δεν κέρδισε μόνο τα χρήματα αλλά και χρόνο. Το χρόνο που απαιτείται να έχει η κυβέρνηση για να ασχοληθεί επιτέλους με την έναρξη της αναπτυξιακής διαδικασίας που χρειάζεται η χώρα.

Δεν χρειάζεται και πολλή σκέψη για να γίνει κατανοητό ότι η δόση που ενέκρινε το Eurogroup προορίζεται απλώς για να «μπαλώσει τρύπες» και δεν μπορεί με κανέναν τρόπο να λύσει τα μεγάλα και μακροπρόθεσμα προβλήματα της χώρας. Από την έναρξη της κρίσης, οι ελληνικές κυβερνήσεις έψαχναν τρόπους να «σώσουν τη χώρα» βραχυπρόθεσμα και -πολύ κακώς- δεν κατανάλωσαν ούτε τον ελάχιστο χρόνο για να αντιμετωπίσουν -έστω και σε επίπεδο σχεδιασμού- το πρόβλημα του αναπτυξιακού ελλείμματος, το οποίο, σημειωτέον, δεν προέκυψε από την κρίση αλλά είναι αυτό που προκάλεσε την ελληνική κρίση με τις ιδιαιτερότητές της έναντι της συνολικής ευρωπαϊκής.

Η παρούσα κυβέρνηση -είναι αλήθεια ότι- παρέλαβε τη χώρα με το ένα πόδι εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης και προσπάθησε να αλλάξει τα δεδομένα, ωστόσο τώρα δεν υπάρχει περιθώριο για καθυστερήσεις. Το θέμα του αναπτυξιακού στοιχήματος που πρέπει να κερδίσουμε το έθεσε ο πρωθυπουργός στο τέλος της περασμένης εβδομάδας, ενώ ο υπουργός Οικονομικών, αποκαλύπτοντας το σχεδιασμό του προς τη «Ναυτεμπορική», έκανε λόγο για την εκπόνηση ενός «δεκαετούς αναπτυξιακού χάρτη», που θα προσπαθήσει να βγάλει οριστικά τη χώρα από την κρίση.

Ευπρόσδεκτος, έστω και καθυστερημένος, ο σχεδιασμός, αρκεί να μπορεί να διδαχθεί από τα ολέθρια σφάλματα του παρελθόντος και να μπορέσει να απεμπλακεί από στερεότυπα και προβληματικές διαδικασίες, που «κατανάλωσαν» πολλά εκατοντάδες δισεκατομμύρια κοινοτικών επιδοτήσεων και δανειακών κεφαλαίων χωρίς κανένα αναπτυξιακό αποτέλεσμα και με κυρίαρχο «επίτευγμα» το να ανοίξουν την πόρτα της κρίσης.

Ο σχεδιασμός που θα γίνει πρέπει να στρέψει το ενδιαφέρον του σε τομείς και κλάδους που μπορούν να αναπτύξουν άμεση ή έμμεση εξωστρέφεια και να συντηρήσουν μακροπρόθεσμα την ανάπτυξη, απομακρύνοντας τους προβολείς από τα έργα υποδομής, τα οποία δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να διοχετεύουν στην οικονομία κεφάλαια «μιας χρήσης». Το «στοίχημα» αυτό δεν είναι μόνο αναπτυξιακό, είναι στην πραγματικότητα στοίχημα εθνικής επιβίωσης.

ΠΗΓΗ: ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ
http://www.naftemporiki.gr/news/cstory.asp?id=2264462