.png "English"){kind=small}
Κάποιοι σπεύδουν να ανιχνεύσουν κοινά στοιχεία των εκεί εξεγέρσεων με την τωρινή ελληνική πραγματικότητα, προχωρώντας σε απολύτως άτοπες συγκρίσεις, ιστορικά και κοινωνικά. Συγχέουν την εγχώρια οικονομική κρίση και την ανάγκη υπέρβασης παθογενειών δεκαετιών σε όλα τα επίπεδα (θεσμικά και παραγωγικά) με τις εσωτερικές αντιφάσεις μουσουλμανικών χωρών που άλλοτε αποζητούν τον εκδημοκρατισμό, άλλοτε την επάνοδο σε ακόμα πιο θεοκρατικά καθεστώτα, μπερδεύοντας συχνά προτεραιότητες και διαδικασίες.
Άλλοι πάλι, ξεπερνώντας τη θεμιτή αποτύπωση αποριών για τα κίνητρα και τους στόχους των κατά τόπους αντικαθεστωτικών καταλήγουν στην άκριτη ταύτιση με τύποις δημοκρατικές, κατ’ ουσίαν απολυταρχικές ηγεσίες που αδυνατούν πλέον να εκφράσουν κάθε εκσυγχρονιστικό στοιχείο και τις νέες δυναμικές κοινωνικές ομάδες που διεκδικούν περισσότερη ελευθερία και δημοκρατία.
Με την ίδια παρορμητικότητα προσεγγίζουμε και το ζήτημα της εμπλοκής της χώρας μας στην επίθεση κατά του Συριακού καθεστώτος. Δεν μας αρκεί η ουδετερότητα της μη στρατιωτικής συμμετοχής μας, αποζητούμε και τη θεσμική ρήξη με το ΝΑΤΟ αρνούμενοι να εκπληρώσουμε και τις ελάχιστες συμβατικές υποχρεώσεις μας όπως η παραχώρηση χρήσης στη βάση της Σούδας. Σε μια στιγμή που η επιβεβαίωση σταθερών συμμαχιών είναι προαπαιτούμενο ενίσχυση του περιφερειακού γεωπολιτικού μας ρόλου, κάποιοι αρέσκονται σε επικίνδυνα παιχνίδια αυτομόλησης και απομόνωσης.
Οι αναταραχές στη Μέση Ανατολή και τη Β. Αφρική δεν είναι ένα τυχαίο σύμπτωμα που μπορεί να αναλυθεί με συνηθισμένες θεωρίες. Εμπεριέχουν συγκρουόμενα στοιχεία και τάσεις με εντελώς διαφορετική στόχευση. Το μέλλον αυτών των χωρών δεν βρίσκεται ούτε στη διάσωση αντιδημοκρατικών καθεστώτων του παρελθόντος που με την αλαζονεία της εξουσίας τους απομονώνουν υγιείς κοινωνικές δυνάμεις, ούτε στην επανάκαμψη του θρησκευτικού φανατισμού και της αξιακής μονολιθικότητας που εκπροσωπεί (όπως αποδείχτηκε περίτρανα στην Αίγυπτο).
Ο δρόμος της ισορροπίας για τον αραβικό κόσμο περνάει μέσα από την ανάδειξη μιας νέας πολιτικής τάξης που δεν θα κουβαλάει τις αγκυλώσεις των σημερινών ηγεσιών και ταυτόχρονα θα αποτρέπει την έλευση του θρησκευτικού εξτρεμισμού ως δήθεν απάντηση στα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα. Μιας τάξης προερχόμενης από τη νέα γενιά ανθρώπων που με φρέσκες αντιλήψεις, λιγότερο φανατισμό και αντίδραση στη μονολιθικότητα, μπορεί να αλλάξει σελίδα.
Μόνο μια ειλικρινής προσπάθεια εκδημοκρατισμού που θα τοποθετεί με σεβασμό το θρησκευτικό στοιχείο αποκλειστικά στα πνευματικά πλαίσια που του αρμόζουν και θα δίνει προοπτική ανάπτυξης και ευημερίας μπορεί να εκτονώσει τη συσσωρευμένη οργή των λαϊκών στρωμάτων. Αλλιώς θα κινούμαστε ατέρμονα ανάμεσα σε εσωτερικούς σπαραγμούς στα όρια εμφυλιοπολεμικών καταστάσεων και σε επεμβάσεις (επιλεκτικές ή μη) που το μόνο που δεν θα προσφέρουν είναι μακροπρόθεσμα βιώσιμα λύσεις σε κοινωνίες που βρίσκονται στη φάση της αυτοαξιολόγησης και του επαναπροσδιορισμού.
Μόνο μια ειλικρινής προσπάθεια εκδημοκρατισμού που θα τοποθετεί με σεβασμό το θρησκευτικό στοιχείο αποκλειστικά στα πνευματικά πλαίσια που του αρμόζουν και θα δίνει προοπτική ανάπτυξης και ευημερίας μπορεί να εκτονώσει τη συσσωρευμένη οργή των λαϊκών στρωμάτων. Αλλιώς θα κινούμαστε ατέρμονα ανάμεσα σε εσωτερικούς σπαραγμούς στα όρια εμφυλιοπολεμικών καταστάσεων και σε επεμβάσεις (επιλεκτικές ή μη) που το μόνο που δεν θα προσφέρουν είναι μακροπρόθεσμα βιώσιμα λύσεις σε κοινωνίες που βρίσκονται στη φάση της αυτοαξιολόγησης και του επαναπροσδιορισμού.
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος – Ψυχολόγος
0 σχόλια