.png "English"){kind=small}
Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που η αντίστοιχη εκλογική διαδικασία στη Γαλλία, με την προοπτική ανάδειξης του Ολάντ στην Προεδρία, δημιουργούσε σε πολλούς μέσα στην Ε.Ε. προσδοκίες για δομικές αλλαγές στην Ευρωπαϊκή πολιτική, για άμεση προώθηση αναπτυξιακών λύσεων, για σχετική χαλάρωση της έντασης και της έκτασης των μέτρων λιτότητας, για ενίσχυση του παρεμβατικού ρόλου της ΕΚΤ και πολλά άλλα. Στην πράξη αποδείχτηκε ότι όσοι διατηρούσαμε μεγάλες αμφιβολίες για τις προθέσεις αλλά κυρίως για το συγκροτημένο του σχεδίου του, δεν ήμασταν ιδεοληπτικοί απέναντι στο σοσιαλιστή ηγέτη αλλά ρεαλιστές και διορατικοί.
Η παρεμβατικότητα του γάλλου προέδρου δεν έφερε εντυπωσιακές αλλαγές ακριβώς επειδή δεν ήταν προετοιμασμένος για να αρθρώσει διακριτό λόγο, να προτείνει δομικές αλλαγές στη διοικητική διάρθρωση της Ε.Ε., να πιέσει για ταχύτερη ολοκλήρωση της τραπεζικής ενοποίησης. Έμεινε σε ψελλίσματα για αναπτυξιακές πρωτοβουλίες χωρίς να αναζητήσει ευρύτερες συμμαχίες στο Νότο ή να διαθέτει εναλλακτικό πλάνο για τις παραγωγικές ανισορροπίες στην Ευρώπη και τη μελλοντική θέση της ηπείρου στον εντεινόμενο παγκόσμιο ανταγωνισμό.
Ο Στάινμπρουκ μοιάζει μια αντίστοιχη περίπτωση, με ακόμα μεγαλύτερη ασάφεια και εμφανείς αντιφάσεις στη ρητορική του. Δεν είναι ξεκάθαρος στο αν οι χώρες που βρίσκονται σε δημοσιονομικό πρόγραμμα χρειάζονται περαιτέρω χρηματοδοτική ενίσχυση και πως αυτή θα καλυφθεί. Δεν διαθέτει ούτε το χρονοδιάγραμμα δράσης, ούτε τις διακριτές επιλογές για υπέρβαση της κρίσης. Παραμένει κι αυτός θιασώτης μιας γενικόλογης αναπτυξιακής προοπτικής χωρίς σαφείς αναφορές σε ενίσχυση της εσωτερικής κατανάλωσης του Βορρά, ως τους πιο υγιούς μέσου μεταφοράς πλεονασμάτων και ουσιαστικής ενίσχυσης των περιφερειακών οικονομιών.
Επειδή η κυβερνητική συνεργασία των δυο μεγάλων γερμανικών κομμάτων μοιάζει το πιθανότερο μετεκλογικό σενάριο, το να στηρίζονται οι ελπίδες για διαφοροποιήσεις στην ασκούμενη πολιτική στις διαθέσεις του Στάινμπρουκ φαντάζει περισσότερο ως όνειρο παρά ως πιθανή εξέλιξη. Όχι μόνο επειδή τα ποσοστά των Χριστιανοδημοκρατών θα είναι ηγεμονικά σε σχέση με αυτά των Σοσιαλδημοκρατών αλλά και λόγω της ένδειας ολοκληρωμένου ρεαλιστικού σχεδίου από πλευράς των τελευταίων.
Είναι πολύ πιθανότερο η ίδια η Μέρκελ, στο βαθμό που τα προγράμματα των χωρών του Νότου επιτυγχάνουν κάποια δημοσιονομικά αποτελέσματα και καλύπτουν με την ένταση των κοινωνικών συνεπειών τους, μέρος του ηθικού κινδύνου που υπήρξε η προμετωπίδα των Γερμανικών εμμονών, να επιλέξει τη διεύρυνση παρεμβάσεων για ενίσχυση της απασχόλησης, να προωθήσει μια οριστική λύση για την τραπεζική ενοποίηση και τη διαχείριση του ελληνικού χρέους και τελικά να διεκδικήσει έναν διευρυμένο προσωπικό ρόλο στο θεσμικό τιμόνι της Ε.Ε.
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος – Ψυχολόγος
0 σχόλια