.png "English"){kind=small}
Πριν λίγο καιρό στο «Τα ελληνικά "αγκάθια" στην Αμερικανικού τύπου φορολόγηση» είχαμε αναφερθεί στις στρεβλώσεις που μπορεί να προκύψουν από τη μη προσαρμογή σημείων του συγκεκριμένου μοντέλου στην οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα της χώρας και περιγράψαμε τη δύναμη της ενδοοικογενειακής στήριξης, εντυπωσιακά πιο ισχυρής από το σύνηθες για τη Δυτική νοοτροπία.
Πως μπορεί λοιπόν να λυθεί το πρόβλημα με την υπερφορολόγηση ατόμων που στην προσπάθεια τους να διατηρήσουν το ΑΦΜ της επαγγελματικής δραστηριότητας τους και την σχετική υγεινομική κάλυψη, ακόμα κι όταν οι τζίροι το καθιστούν μη ανταποδοτικό, καταφεύγουν σε πρόσκαιρη ενίσχυση από το οικογενειακό περιβάλλον για την πληρωμή των ασφαλιστικών εισφορών; Πως μπορούν να καλυφθούν φορολογικά περιπτώσεις στις οποίες το κοντινό περιβάλλον κάποιου καλύπτει μέρος ή και το όλον των δανειακών υποχρεώσεων για την 1η κατοικία;
Η τυπολατρία του Αμερικανικού μοντέλου θα έλεγε ότι τα ποσά που αποτελούν τεκμήριο εισοδήματος, εφόσον υπερβαίνουν το δηλωθέν εισόδημα πρέπει να φορολογηθούν, ειδικά για τον ελεύθερο επαγγελματία με 26% από το πρώτο ευρώ. Επιπρόσθετα να έχουν καταγραφεί ως χρηματικές δωρεές, από αυτούς που στην πραγματικότητα πλήρωσαν τις συγκεκριμένες υποχρεώσεις, και να έχουν προκαταβολικά φορολογηθεί με 10%!
Μια πρακτική πρόταση συμβατή με τα δεδομένα της κρίσης θα ήταν να προστεθούν στις επόμενες φορολογικές δηλώσεις ειδικοί κωδικοί που θα επιτρέπουν σε όσους, αποδεδειγμένα κι από την λοιπή καταναλωτική τους συμπεριφορά, κατέφυγαν στην οικονομική βοήθεια από συγγενείς α΄ ή β΄ βαθμού για την αποπληρωμή δόσεων πρώτης κατοικίας ή ασφαλιστικών εισφορών, να το δηλώσουν (εννοείται αντίστοιχη δήλωση θα γίνεται κι από τον συγγενή) ώστε τα σχετικά ποσά να καταγράφονται ως τεκμήριο εισοδήματος σε αυτόν που τελικά έκανε την πληρωμή, χωρίς φυσικά να επιβάλλεται φόρος δωρεάς. Αν εκείνος δεν μπορεί να καλύψει, με τα δηλωθέντα εισοδήματα του, αυτό το επιπρόσθετο τεκμήριο τότε δικαιολογημένα θα επιβαρυνθεί με το σχετικό φόρο.
Προφανώς μια τέτοια ρύθμιση θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και για ευρύτερο πεδίο εξόδων αλλά από πλευράς χρηστικότητας (τα ποσά για εισφορές και δόσεις στεγαστικών δανείων αποτυπώνονται ήδη στις φορολογικές δηλώσεις) αλλά και κοινωνικής αξίας (η σημαντικότητα της κατοικίας αλλά και η δυνατότητα συντήρησης της ελπίδας για επαγγελματική συνέχεια σε συνδυασμό με τη διατήρηση απρόσκοπτης πρόσβασης σε υπηρεσίες υγείας) καθιστούν πιο απλή και πιο δίκαιη την άμεση χρήση της για τις προαναφερθείσες δράσεις.
Αν η Ελληνική κοινωνία έχει για κάτι να υπερηφανεύεται στα χρόνια της κρίσης είναι και η αλληλεγγύη ανάμεσα στους πολίτες που γίνεται όλο και πιο έντονη πλησιάζοντας στον στενό προσωπικό κύκλο κάθε ατόμου. Όταν συλλογικό ζητούμενο είναι η επαναφορά κι ενίσχυση των βασικών αξιών μας, η φορολόγηση της ενδοοικογενειακής στήριξης με όρους τυπικής επιχειρηματικής δραστηριότητας, όταν πρόκειται για κίνηση επιβίωσης, μοιάζει ως αντιφατικό κι αλληλοσυγκρουόμενο μήνυμα.
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος – Ψυχολόγος
0 σχόλια