Του Θανάση Παπαδή

Η ελληνική οικονομία βρίσκεται σε κρίσιμο σταυροδρόμι. Μετά από 6 χρόνια βαθιάς ύφεσης όπου χάθηκε σχεδόν το 25% του ΑΕΠ, οι μισθοί έχουν μειωθεί κατά 30% και η ανεργία έχει εκτιναχθεί στο 27%, κάτι δείχνει να αλλάζει. Σε καμία περίπτωση βέβαια αυτό δεν σημαίνει ότι ξαφνικά όλα θα αρχίσουν να διορθώνονται. Οι άνεργοι να βρίσκουν δουλειές, οι μισθοί να αυξάνονται και οι Έλληνες να αρχίσουν και πάλι να τρέχουν στα καταστήματα για να καταναλώσουν ή στα οικόπεδα για να χτίσουν.

Όμως είναι σαφείς οι ενδείξεις ότι τα χειρότερα είναι πίσω μας. Οι Έλληνες αρχίζουν δειλά δειλά να πιστεύουν ότι δεν μπορεί να τους βρει κανένα μεγαλύτερο κακό από αυτά που ήδη έχουν υποστεί και βγαίνουν από τους καβούκι τους. Η ψυχολογία στην αγορά δεν είναι πλέον στο ναδίρ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι βρίσκεται και στο ζενίθ.

Τα πρώτα σημάδια ήδη φάνηκαν στους τελευταίους μήνες του περασμένου έτους. Οι καταναλωτές γύρισαν την πλάτη τους στη μιζέρια και στην κατάθλιψη και βγήκαν στην αγορά, όχι γιατί αυξήθηκε το διαθέσιμο εισόδημά τους, αλλά γιατί επέλεξαν με τον τρόπο αυτό να αντισταθούν στην κρίση. Οι λιανικές πωλήσεις αυξήθηκαν τον Νοέμβριο και όπως αναφέρουν οι πληροφορίες αυτό συνέβη και τον Δεκέμβριο. Τα πρώτα στοιχεία από διαφόρους κλάδους δείχνουν ότι και τον Ιανουάριο τα πράγματα είναι καλά, αφού δεν εμφανίζεται πτώση των πωλήσεων. Στη χειρότερη περίπτωση είναι σταθερές ή παρουσιάζουν μικρή άνοδο.

Χθες υπήρξε η ανακοίνωση της Στατιστικής Αρχής που δείχνει εντυπωσιακή αύξηση της οικοδομικής δραστηριότητας. Αν κανείς κάνει τον συνήγορο του διαβόλου, θα πει ότι είχε πέσει τόσο χαμηλά, που κάποια στιγμή θα αντιδρούσε. Η επισήμανση μπορεί να θεωρηθεί σωστή, αλλά όπως και να το δει κανείς είναι μία θετική και απρόσμενη εξέλιξη.

Η παραπάνω εκτίμηση θα μείνει στα χαρτιά, αν δεν καταλάβουν κυβέρνηση, πολιτικά κόμματα και πολίτες ότι για να επιστρέψει η χώρα σε βιώσιμη ανάπτυξη με προοπτική χρειάζεται ένα νέο παραγωγικό μοντέλο, το οποίο δυστυχώς ακόμη αναζητείται. Ένα παράδειγμα είναι ο πρωτογενής τομέας που αναμφίβολα έχει μέλλον και προοπτική, αρκεί βέβαια όλοι να καταλάβουν ότι κανείς δεν μπορεί να καλλιεργήσει και να είναι παραγωγικός, αν υιοθετήσει το μοντέλο της δεκαετίας του '80 που χρεοκόπησε, πολύ πριν τη χώρα, τον αγροτικό τομέα. Όμως, οι αγρότες κατεβαίνουν σε κινητοποιήσεις προβάλλοντας το ίδιο διεκδικητικό πλαίσιο. Προφανώς στον κάμπο κανείς δεν κατάλαβε ή δεν θέλει να καταλάβει ότι τα πάντα έχουν αλλάξει.

Το κλίμα έχει αλλάξει και στο εξωτερικό και όλα δείχνουν ότι σύντομα πολλά από αυτά που μας ταλαιπωρούσαν θα είναι παρελθόν. Για παράδειγμα, η τρόικα. Αργά ή γρήγορα θα γίνει παρελθόν και με τη βούλα. Το χρέος θα ρυθμιστεί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο και μπαίνει ταφόπλακα οριστική στο ενδεχόμενο λήψης νέων μέτρων, με τη μορφή τουλάχιστον μείωσης μισθών και συντάξεων ή επιβολής επιπρόσθετων φόρων. Θα υπάρξει βέβαια ένα πακέτο διαρθρωτικών υποσχέσεων που θα δώσει η Ελλάδα προς όλους αυτούς που έχουν δανείσει τη χώρα, ότι θα διορθώσει όλα τα κακώς κείμενα.

Και βέβαια το στοίχημα της ανάπτυξης δεν πρόκειται να κερδηθεί ούτε με τα παραπάνω. Θα πρέπει επιτέλους να γίνουν βήματα και να κλείσει η «μαύρη τρύπα» του πολιτικού συστήματος της χώρας, που δεν είναι άλλο από το φορολογικό. Χρειάζεται επιτέλους να υπάρξει η φορολογική δικαιοσύνη, μία έννοια που λέγεται, αλλά δυστυχώς δεν εφαρμόζεται στην πράξη. Εφόσον αυτό συμβεί, έστω σε κάποιο βαθμό θα μπορέσει να επιτρέψει στο υπουργείο Οικονομικών να μειώσει ισόποσα τους δυσβάσταχτους φόρους που επιβαρύνουν σήμερα, νοικοκυριά και επιχειρήσεις.

Το τελευταίο που απαιτείται είναι πολιτική σταθερότητα. Αν το αντιληφθούν τα πολιτικά κόμματα, τουλάχιστον εκείνα που είναι σταθερά προσανατολισμένα προς τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας, τότε η Ελλάδα δεν θα τεθεί σε έναν κίνδυνο που μπορεί να είναι πραγματικά ολέθριος.

ΠΗΓΗ: ΗΜΕΡΗΣΙΑ
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=26533&subid=2&pubid=113219908