Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος

Μπορεί να μην βρίσουμε, ή απλά να μην επιθυμούμε να τις εκτελέσουμε, πρωτότυπες πολιτικές ιδέες για την αντιμετώπιση των ουσιαστικών αιτιών της κρίσης αλλά κάθε τόσο, ειδικά τα τελευταία δύο χρόνια της Αριστερής διακυβέρνησης, εκσφενδονίζονται, χωρίς αιδώ ή έστω μια… προειδοποίηση, κάθε μορφής ταξικές προτάσεις. Το άγχος της κυβέρνησης… κοινωνικής σωτηρίας να αποβάλλει από πάνω της το στίγμα της χειρότερης δυνατής μνημονιακής συμμόρφωσης ενεργοποιεί αντανακλαστικά δήθεν ευαισθησίας για τους αδυνάτους που εκφράζονται με διάφορες ευφάνταστες νοητικές συλλήψεις στα όρια του γραφικού.

Τελευταίο χαρακτηριστικό παράδειγμα η σκέψη του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ κ. Μανιού που περιέγραψε ως ταξικό το πρόσφατο ατύχημα στην Λαμία κι απόρησε γιατί να κυκλοφορούν τόσο γρήγορα αυτοκίνητα. Μια αυτό το σκεπτικό το επόμενο βήμα θα ήταν να καταργήσουμε γενικώς τις τεχνολογικές ευκολίες που μας προσφέρει ο πολιτισμός και να προκρίνουμε ένα σύστημα τύπου… Άμις.

Όταν φτάνεις στο σημείο να θεωρείς ως απάντηση στις δυσλειτουργίες ή την λάθος χρήση της τεχνολογίας μέχρι και την κατάργηση της το επόμενο βήμα είναι μια γενικευμένη καθεστωτική αντίληψη που επιτρέπει σε κάθε κεντρική εξουσία να επιλέγει πριν από μας για εμάς και να απαιτεί την υποταγή στην μια και μοναδική κρατική άποψη που γνωρίζει το… καλό μας! Όχι ότι εντυπωσιάζεται κανείς από το γεγονός της ροπής του ΣΥΡΙΖΑ προς τέτοιες αντιλήψεις, – είναι γνωστή η λατρεία για ανάλογα καθεστώτα -, αλλά η άνεση με την οποία θεωρούν ότι κάθε παραλογισμός τους αποτελεί πράξη κοινωνικής αλληλεγγύης με ξεπερνά!

Προς επίρρωση αυτής της νοοτροπίας ήρθε το άνοιγμα της συζήτησης για υπολογισμό των προστίμων του ΚΟΚ με βάση το εισόδημα του παραβάτη. Προστέθηκε ως επιχείρημα ότι κάτι αντίστοιχο υπάρχει και Σουηδία οπότε η πρόταση απέκτησε απευθείας μια… αίγλη σοσιαλδημοκρατικής ευαισθησίας. Τι υποκρύπτει όμως μια τέτοια νομοθέτηση;

Αν μια ποινή δεν έχει κοινή βάση και όμοιο αποτέλεσμα για όλους δημιουργεί de facto ταξικό διαχωρισμό. Δημιουργεί ανύπαρκτα «στρατόπεδα» και θέτει τους πολίτες σε θέση μη ισονομίας απέναντι στο κράτος. Ποιος αποφασίζει το όριο της αναγόρευσης κάποιου σε πλούσιο; Γιατί αυτή του η κατάσταση δικαιολογεί αυστηρότερη τιμωρία και γιατί το τσουχτερό πρόστιμο θα βελτιώσει την οδηγική συμπεριφορά οποιουδήποτε; Από που προκύπτει ότι υπάρχει αυξημένη παραβατικότητα από τους οικονομικά πιο εύπορους; Από πότε η.Παιδεία είναι ζήτημα αυστηρότερης ποινής κι όχι ολοκληρωμένης εκπαίδευσης και αξιακού αγώνα;

Ένα κράτος που δεν κατανοεί τον ρόλο του, όταν μάλιστα υπηρετείται από ιδεοληπτικούς παραμορφωτές της σύστασης του, καταλήγει να επιβουλεύεται την ατομική ευθύνη και την βούληση. Προσανατολίζεται σε παρεμβάσεις που το καθιστούν επικυρίαρχο κάθε ανθρώπινης δραστηριότητας και θέτουν τον πολίτη σε ρόλο πειθήνιου πιονιού.

Αυτή την λογική υπηρετεί ο ΣΥΡΙΖΑ συντεταγμένα και μεθοδικά και δεν χάνει ευκαιρία να μας το θυμίζει. Αν δεν ήταν τόσο… Αριστεροί θα περίμενε κανείς και ταξικά κριτήρια στο δικαίωμα της ψήφου. Γιατί να επιτρέπεται στους στυγνούς καπιταλιστές να συναποφασίζουν με τον αγνό και ταπεινό λαό; Βέβαια τότε θα μπορούσε να υπάρξει η αντιπρόταση για κλιμακωτή ισχύ της ψήφου με βάση τον δείκτη νοημοσύνης.

Ο ολοκληρωτισμός δεν έχει απλώς πολλά πρόσωπα. Διαθέτει τα χειρότερα προσωπεία και σιγά σιγά τα βλέπουμε όλα!