Ακούγοντας τις δηλώσεις Σαμαρά στη ΔΕΘ, θυμήθηκα ότι συχνά μιλάμε για την άμεση σχέση οικονομίας και ψυχολογίας, του γενικότερου δηλαδή κλίματος, που επηρεάζει τις εξελίξεις σε πολλαπλάσιο βαθμό από αυτό που καταγράφουν τα τεχνοκρατικά στοιχεία. Η σημερινή κατάσταση έτσι όπως διαμορφώνεται από τις αδιέξοδες κυβερνητικές πολιτικές των επιταγών της Τρόικας (άλλωστε οι ίδιοι οι «σύμβουλοι» μας, παραδέχονται τις λαθεμένες προτεραιότητες τους) έχει δημιουργήσει ένα τέτοιο κλίμα ανασφάλειας κι απογοήτευσης στην αγορά και τους πολίτες, που βαθαίνει περισσότερο την ύφεση και ταυτόχρονα απαξιώνει συνολικά το πολιτικό σύστημα. Απέναντι σε αυτά τα δεδομένα ο Αντώνης Σαμαράς ήρθε στη ΔΕΘ για να επιχειρήσει τον συναισθηματισμό απεγκλωβισμό, την υπέρβαση του νοσηρού κλίματος χαράσσοντας μια ξεκάθαρη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στις παθογένειες της μεταπολίτευσης, τις κυβερνητικές αστοχίες και τη σαφή πρόταση ανάταξης των δημιουργικών δυνάμεων του τόπου.

Παρόμοιος ήταν και ο στόχος του πρωθυπουργού στην παρουσία του στη ΔΕΘ αλλά είχε να αντιμετωπίσει τόσο την τεράστια απόσταση προεκλογικών υποσχέσεων και κυβερνητικών πεπραγμένων, όσο και τις συνέπειες των αντιλαïκών μέτρων του μνημονίου και των αδιεξόδων για την ανάπτυξη του τόπου. Η μόνιμη δικαιολογία περί άγνοιας έχει οριστικά καταρριφθεί από τις διαβεβαιώσεις για πλήρη ενημέρωση για την οικονομική κατάσταση της χώρας, προς τους πάντες, από τον κ. Προβόπουλο. Οι συνέπειες των πολιτικών του μνημονίου είναι εμφανείς σε κάθε πολίτη και κάθε επιχείρηση. Η μακροπρόθεσμη αναποτελεσματικότητα τους είναι πλέον δεδομένη και για τις διεθνείς αγορές που εμμένουν στα υψηλά επιτόκια δανεισμού της χώρας κοντά στο 12%, εγείροντας ζήτημα νέου μνημονίου μετά το 2014, αφού μοιάζει αμφίβολη η δυνατότητα να μπορούμε να απευθυνθούμε τότε σε αυτές για φθηνό δανεισμό.

Ο Αντώνης Σαμαράς κατέδειξε για μια ακόμα φορά το θολό τοπίο στις προοπτικές της χώρας ένα χρόνο μετά την ανάληψη της εξουσίας από το ΠΑΣΟΚ και ανέλυσε επαρκώς το γιατί η υπεύθυνη εθνικά και κοινωνικά στάση ήταν η καταψήφιση του συγκεκριμένου μνημονίου. Όχι μόνο επειδή αποδεδειγμένα η κυβέρνηση έκανε ότι μπορούσε ώστε να οδηγηθούμε σε αυτό (καθυστερήσεις στη λήψη μέτρων, ρητορική διεθνής απαξίωσης της χώρας, άρνηση δανεισμού από τις υπερκαλύψεις εκδόσεων ομολόγων με λογικά επιτόκια) αλλά κυρίως γιατί ακόμα κι όταν κατέληξε να διαπραγματεύεται για τους όρους δανεισμού από την Τρόικα, το έκανε από θέση αμηχανίας και παραίτησης.

Το κυριότερο όμως τη δεδομένη στιγμή είναι να υπάρξει μια αχτίδα φωτός για ταχύτερη έξοδο από το μνημόνιο και εντονότερη προσπάθεια για διαρθρωτικές αλλαγές στη λειτουργία του κράτους (γραφειοκρατία, διαφθορά) που η σύγχρονη τεχνολογία μας επιτρέπει να γίνουν σύντομα, που θα διαμορφώσουν. Στη φορολογική και ασφαλιστική σταθερότητα και την εξάλειψη της πολυνομίας που θα ενισχύσουν την επιχειρηματική ανταγωνιστικότητα και θα τονώσουν την κατανάλωση. Στην εκμετάλλευση των ανταγωνιστικών πλεονεκτημάτων μας, που θα επιτρέψει την εντονότερη εξωστρέφεια των επιχειρήσεων και θα δημιουργήσουν νέες, παραγωγικές θέσεις εργασίας.

Αυτός ο δημιουργικός προσανατολισμός που αναδεικνύει το δυναμισμό, την εφευρητικότητα και τον ενθουσιασμό του Έλληνα δεν θα αποτελέσει μόνο το μέσο για τη δημιουργία ενός περιβάλλοντος που θα προσελκύσει και το υγιές ενδιαφέρον ξένων επενδυτών επιτυγχάνοντας έτσι τη σταθερά υψηλή ανάπτυξη που θα μας επιτρέψει να έχουμε δραστικότερη μείωση του χρέους κι απεγκλωβισμό από τους περιορισμούς του μνημονίου. Θα αποτελέσει κυρίως τη σπίθα ελπίδας, αισιοδοξίας, εμπιστοσύνης στις δυνάμεις μας που είναι απαραίτητη για την υπέρβαση κάθε στενωπού.

Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος - Ψυχολόγος