Κατ’ αναλογία, η έκτακτη-μόνιμη φορολόγηση όλων των ακινήτων συνιστά κι αυτή μια άδικη οριζόντια τιμωρία όλων των ιδιοκτητών, πλούσιων και φτωχών, αδύναμων και ανέργων, μια τιμωρία που φτάνει στα όρια της δήμευσης. Η Ελλάδα, όπως όλος ο μεσογειακός Νότος, κατά τη μακρά ιστορική της διαδρομή έχει στηριχθεί στη μικροϊδιοκτησία, στη μικροεπιχειρηματικότητα, στην πολυσθενή δραστηριότητα. Η υπερφορολόγηση της ιδιόκτητης κατοικίας και του μαγαζιού πλήττει καίρια αυτήν την κοινωνική διάρθρωση και απειλεί πλέον την πλειοψηφική κοινωνία της μικροϊδιοκτησίας με αφανισμό.

Υπάρχει κάποιο αντισταθμιστικό όφελος; Υπάρχει κάποιο σχέδιο προς μιαν άλλη διάρθρωση της εργασίας και της ατομικής ιδιοκτησίας; Υπάρχει εναλλακτική πρόταση ανάπτυξης, κάποιο παραγωγικό μοντέλο; Οχι, ρητώς όχι. Τίποτε δεν φαίνεται στον ορίζοντα, παρεκτός βίαιη συρρίκνωση του εθνικού και ιδιωτικού πλούτου, εν ονόματι της μείωσης του ελλείμματος. Και όταν, και εφόσον, μειωθεί το έλλειμμα, τι θα συμβεί; Πώς θα ανασυγκροτήσουν τον βίο τους οι πτωχευμένοι μικρομεσαίοι, οι ένα εκατομμύριο άνεργοι, οι κατεστραμμένοι επαγγελματίες και επιχειρηματίες; Τέτοια εναλλακτική προοπτική, μια, έστω μακρινή, ελπίδα δεν προσφέρει κανείς. Εκτός κι αν μέσα στο Plan B του Βερολίνου προβλέπεται μια ριζικά άλλη κοινωνική και εθνική διάρθρωση, την οποία όμως εμείς αγνοούμε.


ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_2_24/09/2011_1296336