Στο 1 προς 10 διαμορφώθηκε το καθεστώς των προσλήψεων στις ανώνυμες εταιρείες, στις οποίες το ελληνικό Δημόσιο ασκεί αποφασιστική επιρροή, με τροπολογία που πέρασε χθες το βράδυ, ενώ αντίθετα το 1 προς 5 διατηρήθηκε για τον υπόλοιπο δημόσιο τομέα.

Πρόκειται στην πραγματικότητα για ένα ακόμα βήμα μιας σειράς ενεργειών, που στόχο έχουν να μειώσουν τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων, για την εξοικονόμηση πόρων, προκειμένου να αποφευχθεί ο «σκόπελος» της συνταγματικής επιταγής, που απαγορεύει τις απολύσεις στο Δημόσιο.

Η προοπτική αυτή -του 1 προς 10- δεν είναι πρωτάκουστη. Είχε αναφερθεί ήδη από το περασμένο καλοκαίρι σε συνεντεύξεις Τύπου των αρμόδιων υπουργών -τότε έτσι γινόταν λόγος για την εξέλιξη αυτή, ως ενδεχόμενη προοπτική-, ωστόσο αυτό που έχει αξία να αναφερθεί σήμερα, είναι ότι εκείνη η «προβολή στο μέλλον» δεν σταματούσε σε αυτό το ποσοστό.

Το επόμενο βήμα που γνωρίζουν καλά οι αρμόδιοι ότι επίκειται, αν στη συνέχεια αποφασιστεί νέα μείωση του δημόσιου τομέα σε μια προσπάθεια εξεύρεσης πόρων, είναι το πλήρες πάγωμα των προσλήψεων. Αγνωστο για πόσο. Σε μια πρώτη ανάγνωση, ειδικά για κάποιον ο οποίος είναι «μπουχτισμένος» από τη μέχρι τώρα λειτουργία του Δημοσίου, αυτό ενδέχεται να φαντάζει και καλό. Δεν είναι όμως ακριβώς έτσι τα πράγματα.

Η εξέλιξη αυτή σταδιακά θα επιφέρει την πλήρη απογύμνωση του δημόσιου τομέα και από ικανά στελέχη. Αυτό όχι μακροπρόθεσμα ή μεσοπρόθεσμα, αλλά βραχυπρόθεσμα, αφού, σε συνδυασμό με την άλλη δέσμη μέτρων -της δραματικής μείωσης των αμοιβών κ.λπ.-, καθιστά πλέον την απασχόληση στο Δημόσιο μη ελκυστική σε ικανούς και καταρτισμένους ανθρώπους.

Η δεξαμενή στελεχών δηλαδή θα αδειάζει διαρκώς, χωρίς να αναπληρώνεται το περιεχόμενο. Το πρόβλημα στην περίπτωση αυτή μετατρέπεται στο εξής: ακόμα κι αν μικρύνει το Δημόσιο, ακόμα κι αν περισταλούν οι δραστηριότητές του, αυτός ο μικρός αλλά ζωτικός χώρος που η παρέμβαση του θα είναι αναγκαία, δεν θα λειτουργεί αποτελεσματικά.

Το πρόβλημα του ελληνικού Δημοσίου, που κυρίως είναι η «ποσότητα», πρέπει να λυθεί άμεσα. Το θέμα που ανακύπτει είναι αν αυτό θα έπρεπε να γίνει με δράσεις που έχουν δραματικές επιπτώσεις στην ποιότητα. Η απάντηση είναι σίγουρα όχι και για αυτό θα ήταν αναγκαίος ο σχεδιασμός και η εφαρμογή ποιοτικών παρεμβάσεων.

Τα οριζόντια μέτρα -όπως το 1 προς 5 ή 1 προς 10- μέτρα «πρώτων βοηθειών», θα μπορούσε να πει κανείς, περισσότερο δημιουργούν, παρά λύνουν προβλήματα. Ακριβώς επειδή είναι αδιάκριτα και δεν βασίζονται σε κανένα σχεδιασμό και καμία καταγραφή αναγκών, δεν δημιουργούν προϋποθέσεις για τη δημιουργία βάσεων που θα οδηγήσουν σε σταθερή ανάπτυξη. Αποβλέπουν στην τυφλή μείωση του κόστους, όχι στη δημιουργία πλούτου.

ΠΗΓΗ: ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ
http://www.naftemporiki.gr/news/cstory.asp?id=2142304