Όταν γράφονταν αυτές οι γραμμές, οι υπουργοί οικονομικών της ευρωζώνης, το ΔΝΤ και οι εκπρόσωποι των ιδιωτών δανειστών προσπαθούσαν να βρουν τα λεφτά που έλειπαν για να οδηγηθεί το ελληνικό χρέος στο 120% του ΑΕΠ το 2020.

Με δεδομένο ότι το βασικό σενάριο του ΔΝΤ τοποθετούσε τον λόγο δημοσίου χρέους ως προς το ΑΕΠ στο 129% το 2020, η απόσταση που το χώριζε από τον στόχο ήταν 9 ποσοστιαίες μονάδες. Όσες δηλαδή θα μπορούσαν να εξοικονομηθούν από τη συμμετοχή της ΕΚΤ και των εθνικών κεντρικών τραπεζών στη στήριξη της Ελλάδας, σύμφωνα με τους υπολογισμούς του ΔΝΤ.

Οι 4 προτάσεις του ταμείου θα μπορούσαν να μειώσουν το δημόσιο χρέος συνολικά κατά 12 ποσοστιαίες μονάδες ως προς το ΑΕΠ, όπως αναφέραμε χθες. Όμως, οι δύο ευκολότερες λύσεις, δηλαδή η κεφαλαιοποίηση των δεδουλευμένων τόκων στα ομόλογα προς ανταλλαγή και η μείωση του επιτοκίου στα διακρατικά δάνεια του Μαΐου του 2010 θα απέφεραν σωρευτική μείωση της τάξεως των 3 μονάδων ως προς το ΑΕΠ.

Εκ της εις άτοπον απαγωγής, και ρισκάροντας γιατί δεν είχαμε πληροφόρηση επ' αυτού από τις Βρυξέλλες αργά χθες το βράδυ, θα έπρεπε να συμπεράνουμε ότι η ΕΚΤ δεν επιθυμούσε να συμμετάσχει μέσω των ελληνικών ομολόγων που έχει αγοράσει από τη δευτερογενή αγορά. Είτε όμως εμείς κάνουμε λάθος στην εκτίμηση είτε όχι, το συμπέρασμα δεν αλλάζει.

Οι πιέσεις του επίσημου τομέα στους Άκερμαν, Λεμιέρ και Νταλάρα να κάνουν περισσότερες υποχωρήσεις στο πλαίσιο του PSI Plus αφαιρούσε τα τελευταία προσχήματα περί εθελοντικής ανταλλαγής ομολόγων και δυσκόλευε την επίτευξη υψηλού ποσοστού συμμετοχής στο PSI.

Με δεδομένο ότι η φερεγγυότητα της Ελλάδας εξαρτάται από το υψηλό ποσοστό συμμετοχής, π.χ. στο 95%, στο πρόγραμμα ανταλλαγής ομολόγων, αυτό σήμαινε είτε την εισαγωγή και ενεργοποίηση των ρητρών συλλογικής δράσης (CAC) στα ομόλογα υπό ελληνικό δίκαιο είτε την ψήφιση νόμου που δεν θα εισήγαγε CACs, αλλά θα είχε το ίδιο αποτέλεσμα.

Σημειώνεται ότι ο νομικός Lee Buchheit, ο οποίος συμβουλεύει την ελληνική κυβέρνηση στο θέμα της αναδιάρθρωσης, είχε δημοσιεύει μελέτη το 2010 με τίτλο «Πώς να αναδιαρθρωθεί το ελληνικό χρέος». Σε εκείνη τη μελέτη ο L. Buchheit τασσόταν υπέρ της ψήφισης ενός νόμου που θα άλλαζε αυτόματα τους όρους των παλιών ομολόγων που δεν θα προσφέρονταν για ανταλλαγή με τους όρους των νέων ομολόγων και όχι τους όρους πληρωμής, π.χ. κουπόνι, όλων των ομολόγων με εισαγωγή CACs εκ των υστέρων.

Για να μη μακρηγορούμε, οι εξελίξεις ανοίγουν πεδίον δόξης λαμπρόν για την υποβολή μηνύσεων και αγωγών από τους δικηγόρους των ομολογιούχων που θεωρούν ότι θίγονται.

Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις.

Αν η ΕΚΤ δεν συμμετάσχει στην ανταλλαγή, πολλοί θα στραφούν εναντίον της Ελλάδας, κατηγορώντας την για διακριτική μεταχείριση υπέρ της ΕΚΤ. Είναι επίσης πιθανόν κάποιοι από τους ομολογιούχους που δεν συμμετείχαν στην ανταλλαγή των ομολόγων, αλλά θα υποχρεωθούν λόγω είτε CAC είτε του νόμου που προαναφέραμε να πάνε τη χώρα στα διεθνή δικαστήρια, ισχυριζόμενοι ότι η εφαρμογή ήταν καταχρηστική.

Υπάρχουν περιπτώσεις επενδυτών που κέρδισαν στο δικαστήριο υποστηρίζοντας ότι η ενεργοποίηση των CACs από την πλειοψηφία είχε χαρακτήρα τιμωρίας της μειοψηφίας. H ελληνική ανταλλαγή πιθανόν προσφέρεται λόγω των μεγάλων απωλειών που προκαλεί η ανταλλαγή των ομολόγων στο πλαίσιο του PSI Plus.

Δεν αποκλείεται να στραφούν εναντίον της χώρας ζητώντας να αποζημιωθούν πλήρως όσοι αγόρασαν ελληνικά ομόλογα υπό αγγλικό δίκαιο αν «κουρευτούν» άλλα ομόλογα που υπάγονται στο ελληνικό δίκαιο (cross default clauses). Όμως, το πανηγύρι των αγωγών και των μηνύσεων δεν σταματά εκεί.

Άλλοι μπορεί να επικαλεστούν ορισμένες από τις διακρατικές συμφωνίες της Ελλάδας με άλλες χώρες για επενδύσεις, ισχυριζόμενοι ότι το δημόσιο προχώρησε σε κατάσχεση της περιουσίας τους μέσω του κουρέματος των ομολόγων. Γι’ αυτούς και για άλλους λόγους ισχυριζόμαστε ότι οι μεγάλοι κερδισμένοι από το PSI θα είναι σίγουρα τα διάφορα νομικά γραφεία που θα εισπράξουν πολλά εκατομμύρια ευρώ για τις υπηρεσίες τους.

ΠΗΓΗ: EURO2DAY.GR
http://www.euro2day.gr/specials/dr_money/131/articles/680787/Article.aspx