ΑΣ ΜΗΝ ΕΧΟΥΜΕ αυταπάτες. Μπορεί ο δικομματισμός να διέψευσε παταγωδώς τις προσδοκίες των πολιτών, όμως η καταδίκη του ή -πολύ περισσότερο- η κατάργησή του δεν είναι ούτε εύκολη ούτε ανώδυνη υπόθεση.

Εάν η διαφαινόμενη πολυδιάσπαση του πολιτικού συστήματος επισφραγισθεί στις εκλογές της 6ης Μαΐου, θα ακολουθήσει αστάθεια και αβεβαιότητα.

Ακόμη και αν δεν προκύψει αδιέξοδο, όπως συνέβη επί 19 μήνες στο Βέλγιο, ουδείς αμφιβάλλει ότι οποιαδήποτε κυβέρνηση συνεργασίας θα είναι ευάλωτη και πάντως θα δυσκολευθεί να μακροημερεύσει. Εφόσον επιβεβαιωθούν οι δημοσκοπήσεις που προβλέπουν οκτώ έως δέκα κόμματα στη Βουλή, ο κατακερματισμός θα είναι πιο δραματικός ακόμη και από εκείνον των εκλογών του 1950, που έγινε σε ένα κλίμα δηλητηριασμένο από τον εμφύλιο.

Τότε στη Βουλή είχαν επίσης μπει δέκα κόμματα, αλλά με σύστημα απλής αναλογικής και όχι ενισχυμένης όπως το σημερινό. Τα δύο μεγαλύτερα, το Λαϊκό Κόμμα του Κ. Τσαλδάρη και οι Φιλελεύθεροι του Σ. Βενιζέλου, συνεργάσθηκαν μεν, αλλά η συγκυβέρνησή τους δεν ευδοκίμησε και ακολούθησαν αλλεπάλληλες εκλογές, το 1951 και το 1952...

Το κρίσιμο ερώτημα, λοιπόν, δεν είναι αν θα αμφισβητηθεί ο Σαμαράς, αν θα κλονισθεί ο Βενιζέλος ή αν θα δημιουργηθεί ρήγμα στο ΚΚΕ την επόμενη ημέρα των εκλογών. Αλλά αν ο τόπος θα αντέξει τη δυσκολία συνεννόησης των εταίρων, την αναβλητικότητα και τελικά την αδράνεια της αναμονής μέχρι τις επόμενες κάλπες.

ΠΗΓΗ: REAL
http://www.real.gr/DefaultArthro.aspx?page=blogitem&eid=1687&id=140550