Του Τάσου Ευαγγελίου

Είναι δεδομένο ότι επί πρωθυπουργίας Γιώργου Παπανδρέου πράξεις και παραλείψεις οδήγησαν στην απώλεια της αξιοπιστίας της χώρας στο εξωτερικό. Δημόσιες δηλώσεις απαξίωσαν τη χώρα στη διεθνή αγορά και οδήγησαν στο Μνημόνιο. Ένα Μνημόνιο που αποδέχθηκε η τότε κυβέρνηση δεσμευόμενη επί των απαιτήσεων που έθεταν οι εταίροι – δανειστές και το ΔΝΤ.

Οι δεσμεύσεις όμως δεν υλοποιήθηκαν. Κανένα μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα δεν προχώρησε και το μόνο που υλοποιήθηκε ήταν οι περικοπές στους μισθούς και τις συντάξεις καθώς και τα χαράτσια. Αποτέλεσμα, στέναξε η εσωτερική αγορά, επλήγη σχεδόν ανεπανόρθωτα η οικονομία και αυτά χωρίς κανένα όφελος. Καμία αλλαγή του κλίματος, κανένας πάτος σε κανένα βαρέλι και η αναξιοπιστία… αναξιοπιστία.

Είναι επίσης δεδομένο ότι σταδιακά τα πράγματα άλλαξαν. Με την κυβέρνηση Σαμαρά έγιναν βήματα ως προς το ζήτημα της αξιοπιστίας. Οι δεσμεύσεις άρχισαν να υλοποιούνται με αποκορύφωμα το Μεσοπρόθεσμο που ψηφίστηκε στη Βουλή και το οποίο περιλαμβάνει σκληρά μέτρα. Δυσβάστακτα στην κυριολεξία, για την πλειοψηφία των πολιτών αυτής της χώρας.

Και όταν τηρείς αυτά για τα οποία δεσμεύτηκες αποκτάς αξιοπιστία. Άρα αυτή η καραμέλα δεν μπορεί πλέον να υπάρχει στο στόμα κανενός εταίρου – δανειστή. Εταίρου – δανειστή που πρέπει τώρα να δείξει τη δική του αξιοπιστία. Να τηρήσει τις δεσμεύσεις του. Να κάνει πράξη αυτά που έχει αποφασίσει και να σταματήσει να κατηγορεί, όποιος και να είναι, την Ελλάδα.

Διότι τελικά αποδεικνύεται πως οι εταίροι – δανειστές μας δεν ήταν έτοιμοι να αναλάβουν τις δικές τους δεσμεύσεις. Και τι σημαίνει αυτό; Μα ότι δεν είναι αξιόπιστοι. Ή ότι κινούνται με γνώμονα άλλα συμφέροντα, που δεν έχουν καμία σχέση με την Ευρωπαϊκή Ενωση, τη συνοχή και οτιδήποτε άλλο προκύπτει από τις αρχές και τις αξίες βάσει των οποίων αυτή δημιουργήθηκε.

Θα πει κανείς: Τι τους νοιάζει αν τους λέμε αναξιόπιστους; Δεν περιμένουν αυτοί εναγωνίως μια… δόση. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα. Δεν είναι τόσο απλά. Αν η Ε.Ε. δεν μπορεί να λειτουργήσει ως Ενωση των χωρών – μελών που την απαρτίζουν, αν δεν μπορεί να έχει συνοχή και αλληλεγγύη, τότε ποιος ο λόγος ύπαρξής της. Ποιος ο λόγος συμμετοχής των κρατών σ’ αυτήν; Και ειλικρινά δεν είναι τόσο εύκολο για κάποιο εκ των κρατών – ηγετών να πει τη διαλύουμε.

Δεν συμφέρει, που λένε. Αλλωστε τα χρήματα που διαθέτουν προς τις χώρες – μέλη τα παίρνουν πίσω και με το παραπάνω. Και αυτό δεν θέλουν να το χάσουν, αφού συντηρεί τα ταμεία τους.

ΠΗΓΗ: ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ ΤΥΠΟΣ
http://www.adesmeytos.gr/news.php?aid=73116