Άλλοι θεωρούν ότι η «πατροκτονία», η σύγκρουση δηλαδή με το παρελθόν και τα πρόσωπα του, είναι απαραίτητο συστατικό υπέρβασης μιας πολιτικής κατάστασης. Άλλοι πάλι, επενδύουν στην αναθέρμανση συναισθηματικών αντανακλαστικών «ένδοξων» παλαιών στιγμών ως στοιχείο εκ νέου ενίσχυσης των κλασικών συνεκτικών δεσμών. Στο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζουν να επιχειρούν ταυτόχρονα αυτή την αντίρροπη πορεία, χωρίς σαφές σχέδιο, κινούμενοι από την επικίνδυνη ιλαροτραγωδία έως την καταισχύνη της ιεροσυλίας.

Από τη μια, τα κωμικοτραγικά ως θέαμα, τρομακτικά ως κοινωνική αναφορά, συμβάντα στη Χαλκιδική, τα λεχθέντα στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ για τα Ίμια και το Σκοπιανό ή οι πρόσφατες δηλώσεις Στρατούλη για το μη απαραίτητο των πυροβολισμών στις φυλακές Τρικάλων, αποτυπώνουν την ιστορική ουσία της ύπαρξης του χώρου ως κίνημα έκφρασης διεθνιστικών θέσεων που «χαϊδεύουν» την ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση και την εγκληματικότητα, δαιμονοποιούν την επιχειρηματικότητα.