Του Γιάννη Πρετεντέρη

Δεν ξέρω πόσοι αισθάνονται ορφανοί που ο Πρόεδρος Τσάβες πήγε να συναντήσει τον Δημιουργό του - εγώ, πάλι, όχι... Θυμίζω ότι ο «ηγέτης των φτωχών» ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του με ένα διπλό αλλά (ευτυχώς) αποτυχημένο στρατιωτικό πραξικόπημα το 1992 για το οποίο έμεινε δύο χρόνια στη φυλακή.

Από το 1998 προτίμησε να πολιτευθεί με ηπιότερες μεθόδους και να εκλεγεί κανονικά στην Προεδρία της «Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας» - το «κανονικά» με την πιο διασταλτική έννοια της «κανονικότητας» σε μια κανονική δημοκρατία...

Ο άνθρωπος κατάλαβε εγκαίρως ότι αντί να μπλέκει σε πραξικοπήματα είναι ασφαλέστερο να κυβερνά υποδυόμενος τον «φίλο του λαού». Και αυτό το κατάφερε για περισσότερο από μια δεκαετία. Είναι αλήθεια βεβαίως ότι η φιλία του Τσάβες με τον λαό είχε δύο όψεις.

Η μία όψη ήταν η ραγδαία αύξηση της διαφθοράς και της φαυλότητας (μεταξύ φίλων, προφανώς...) που διευκολύνθηκε από τα πετρελαϊκά έσοδα της Βενεζουέλας. Μπροστά στο πελατειακό κράτος του Τσάβες, οι δικοί μας του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ θυμίζουν ανυπόκριτα μέλη του κινήματος «Αξιοκρατία και Πολιτική».

Η άλλη όψη ήταν πως στη Βενεζουέλα δεν υπήρχαν πολλά περιθώρια για όσους δεν ήταν φίλοι του φίλου του λαού. Στις εκλογές, η αντιπολίτευση μετρούσε συνήθως περισσότερους νεκρούς και τραυματίες από βουλευτές. Ενώ η έννοια της ανεξάρτητης δημοσιογραφίας ήταν περίπου συνώνυμη με επικήδειο.

Όλα αυτά βεβαίως γινόντουσαν στο όνομα του λαού αλλά και κάτω από την ταμπέλα μιας «Αριστεράς», η οποία δεν είχε καμία σχέση με τη δημοκρατική και σοσιαλιστική Αριστερά που ξέρουμε στην Ευρώπη.

Η «Αριστερά του Τσάβες» ήταν περισσότερο σημαία ευκαιρίας ενός φαύλου και αυταρχικού καθεστώτος, το οποίο εξάγνιζε τη συνείδησή του βρίζοντας την Αμερική και στέλνοντας δωρεάν πετρέλαιο στην Κούβα.

Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, όποιος αποδέχεται το βασικό αξιακό και ιδεολογικό πλαίσιο της ευρύτερης ευρωπαϊκής Αριστεράς δεν μπορεί να αισθάνεται όχι μόνο συγγενής αλλά ούτε καν συνοδοιπόρος με τέτοια καθεστώτα - μιλάμε για άλλον κόσμο. Πράγμα που δεν εμπόδισε βεβαίως διάφορους ευρωπαίους «αριστερούς» να προσκληθούν, να κολακευθούν, ακόμη και να σιτισθούν από τον Τσάβες.

Αποδεικνύεται ενδεχομένως ότι οι σημαίες ευκαιρίες κάνουν τελικά τη δουλειά τους. Αλλά παραμένει ανεξήγητο πώς τέτοιου τύπου καθεστώτα και ηγέτες καταφέρνουν να ασκούν γοητεία σε πρόσωπα που (κατά τα άλλα...) σκίζουν τα ρούχα τους για τη δημοκρατία και την πρόοδο.

Εκτός και αν η εξήγηση είναι εξαιρετικά απλή. Και ότι η δημοκρατία είναι και γι' αυτούς σημαία ευκαιρίας. Οπότε δεν έχουν ιδιαίτερους ενδοιασμούς να ταξιδεύουν στο ίδιο καράβι με τον κάθε Τσάβες.

ΠΗΓΗ: ΤΑ ΝΕΑ
http://www.tanea.gr/opinions/all-opinions/article/5005052/shmaia-eykairias/