.png "English"){kind=small}
Συγκρίνοντας τη συνέντευξη Σαμαρά με τις ομιλίες Τσίπρα στο Τέξας ένα είναι το βασικό συμπέρασμα. Ο Σαμαράς είναι πλήρως συνειδητοποιημένος για το πως θα απεμπλακούμε από το μνημόνιο και θα αρχίσουμε μια πορεία παραγωγικής ανασυγκρότησης με πλήρως ανανεωμένο επενδυτικό προφίλ ενώ ο Τσίπρας προσπαθεί ψευδεπίγραφα να κατευνάσει τις διεθνείς αντιδράσεις από τις «αντιφατικές» προγραμματικές εξαγγελίες του και την ίδια στιγμή στο εσωτερικό συντηρεί έναν άκρατο λαϊκισμό παροχολογίας και ουτοπικών απαιτήσεων.
Ο Σαμαράς περιέγραψε με ρεαλισμό την πραγματικότητα και οριοθέτησε τους πυλώνες του πολιτικού διακυβεύματος. Νομιμότητα, πολιτική σταθερότητα, κοινωνικό μέρισμα στο δημοσιονομικό πλεόνασμα και άμεση αναπτυξιακή προοπτική με βελτίωση της ανταγωνιστικότητας.
Όπως πρώτος κατέδειξε τους υφεσιακούς περιορισμούς του αρχικού προγράμματος δηλώνοντας όμως εξαρχής σεβασμό στις υπογραφές της χώρας, πρώτος θυσίασε μια πιθανή αυτοδυναμία για να γλιτώσει τη χώρα από τη χρεοκοπία όταν οι δημοψηφισματικές αναζητήσεις Παπανδρέου έριξαν την αξιοπιστία της χώρας στο ναδίρ, πρώτος απέδειξε ότι μπορούμε να πετύχουμε όταν βάζουμε εφικτούς στόχους και να πετυχαίνουμε ακόμα καλύτερα αποτελέσματα (η ύφεση οδεύει για το 2013, από πρόβλεψη 4,5% προς 3,5%), πρώτος αναδεικνύει και το πολιτικό ζητούμενο του επόμενου διαστήματος όπως το αναφέραμε συνοπτικά στην προηγούμενη παράγραφο.
Ο Τσίπρας επιμένει στην κλασική συνταγή της ασάφειας που επιχειρεί να ικανοποιήσει του πάντες. Περισπούδαστες αναλύσεις για τις επιπτώσεις εξόδου της χώρας από την Ευρωζώνη (που πολλοί εξέλαβαν ως στροφή σοβαρότητας) παραβλέποντας ότι με τη χρήση του όρου «εθελοντική» απλά επικεντρωνόταν στο σε ποιον θα αποδοθούν οι ευθύνες για μια τέτοια εξέλιξη (κατά τη γνώμη του αποκλειστικά στην Ε.Ε.!) όταν απαιτήσει να γίνει δεκτό το δικό του σχέδιο (των κρατικοποιήσεων, προσλήψεων στο δημόσιο, αυθαίρετων εισοδηματικών αυξήσεων κλπ) με χρηματοδότηση των άλλων!
Από τη μια, η εμμονή στην εσωτερική ασφάλεια και το σεβασμό των δημοκρατικών διαδικασιών, η επίτευξη στόχων που οδηγούν στην επάνοδο στις αγορές και την έξοδο από το μνημόνιο, και η συνεχής βελτίωση του επενδυτικού κλίματος. Από την άλλη, η κεκαλυμμένη, ή μη, ανοχή στη βία, η προτροπή σε εκτροπή και αμφισβήτηση των θεσμών, η αυτιστική συζήτηση για ένα μνημόνιο που τελειώνει και η ακόμα πιο αυτιστική ανάλυση για το διοικητικό και παραγωγικό μέλλον της χώρας (από την ταύτιση με τον συντεχνιασμό έως της αποτροπή κάθε επενδυτικής πρόθεσης). Η σύγκριση είναι καταλυτική!
Υ.Γ. Ως επιστέγασμα όλων των προαναφερθέντων ήρθε και η πρόταση μομφής κατά της κυβέρνησης από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ όχι ως μια κορυφαία θεσμική πρωτοβουλία για την ανάδειξη ενός σημαντικού ζητήματος αλλά ως αντίδραση στην νόμιμη εκκένωση ενός δημοσίου κτιρίου που τυγχάνει να βρισκόταν υπό τετράμηνη κατάληψη! Κι αυτό όταν η χώρα ολοκληρώνει μια διαπραγμάτευση που θα ανοίξει το δρόμο για την ελάφρυνση του χρέους και την αποδέσμευση από το μνημόνιο. Η ασυνειδησία σε όλο της το μεγαλείο!
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος – Ψυχολόγος
0 σχόλια