You Are Here: Home - ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ , ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ , ΜΝΗΜΟΝΙΟ , ΣΥΡΙΖΑ , ΤΣΙΠΡΑΣ - Πολιτική επιθεώρηση ή «επαναστατική» σαπουνόπερα;

Σε επίπεδο «καλλιτεχνικής» αισθητικής δεν μπορεί κάποιος να έχει παράπονο από την εικόνα των κοινοβουλευτικών εργασιών των τελευταίων ημερών. Αυτό που ξεκίνησε ο ΣΥΡΙΖΑ με μια υποκριτική και συνάμα απελπισμένη επιθεωρησιακή προσέγγιση συνεχίστηκε το βράδυ από την κακοπαιγμένη σαπουνόπερα των νεότευκτων αντιμνημονιακών διαφωνούντων που πλέον περιλαμβάνουν μέχρι και τον Γιώργο Παπανδρέου (ναι, τον ίδιο που διετέλεσε πρωθυπουργός όταν η χώρα οδηγήθηκε αδιαπραγμάτευτα στην τρόικα).

Είχε φανεί από το προηγούμενο απόγευμα όταν οι δηλώσεις Τσίπρα σχετικά με την επικείμενη κοινοβουλευτική διαδικασία είχαν ξεπεράσει σε ρητορική ακρότητα και μοιρολατρικό λαϊκισμό τις απώτατες «ψεκασμένες» κορυφογραμμές των φοβικών επιχειρημάτων όλης της προηγούμενης περιόδου. Ο πανικός συνήθως οδηγεί σε αμυντικές κινήσεις κι όσο κι αν ο επιφανειακός δυναμισμός επιχειρεί να λειτουργήσει ως προκάλυμμα του, στην πράξη η υπερβολή στην ένταση και η ανέξοδη και επιτηδευμένη επιθετικότητα δεν αποτελούν τίποτα περισσότερο από το τελευταίο καταφύγιο αυτοπεριχαράκωσης.

Εθισμένοι στο ΣΥΡΙΖΑ από τακτικές όξυνσης που έστρεφαν πρόσκαιρα τα επικοινωνιακά φώτα σε ένα μικρό κόμμα αντέδρασαν, στη δημοσκοπική πίεση των ημερών, ακριβώς με αυτή την αντανακλαστική νοοτροπία του περιθωριακού. Θα μπορούσε να θεωρηθεί και στρατηγική κίνηση αποδοχής της ήττας και προσπάθειας αύξησης της συνεκτικότητας σε ένα αμετανόητα οργισμένο κοινό που τρέφεται με τη συνωμοσιολόγία και τον ανατροφοδοτούμενο τσαμπουκά του καφενείου.

Το πιθανότερο είναι ο Τσίπρας να κάνει ένα ακόμα, ίσως το πιο σημαντικό, πολιτικό λάθος του. Εγκαταλείπει ανεπιστρεπτί τη μεγάλη μάζα των πολιτών που μπορεί να είναι οργισμένη με την βίαιη αλλαγή της οικονομικής του κατάστασης αλλά συνειδητοποιεί ότι η στάση του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν προσφέρει εναλλακτική αλλά μάλλον εγκυμονεί τρομακτικούς κινδύνους για την μακροπρόθεσμη υπόσταση της χώρας.

Ένα μεγάλο μερίδιο της κοινής γνώμης που αυτοπροσδιορίζεται ως «κεντρώο», με όποιο επιπλέον πρόσημο προσθέτει καθένας, που μπορεί εκλογικά να εκφράζεται ως κινούμενη άμμος αναζητώντας την ελπίδα για το μέλλον του ακόμα και σε αντιφατικές επιλογές, απομακρύνεται από το πολύχρωμο ψηφιδωτό του ΣΥΡΙΖΑ που διαρκώς ισορροπεί ανάμεσα σε μια ψευδεπίγραφη συστημικότητα και την μαύρη τρύπα του αντιεξουσιαστικού λόγου του.

Από την άλλη η ετεροχρονισμένη αντιμνημονιακή σαπουνόφουσκα της βραδινής ψηφοφορίας ήρθε να κλείσει με κλαυσίγελο μια μοναδική κοινοβουλευτική εμπειρία. Μετά από μερικές εβδομάδες όπου στην Ελλάδα ανακαλύψαμε και πάλι την πυρίτιδα (πως κατηγοριοποιείται το γάλα, ποιος είναι ο ρόλος των φαρμακείων, πως λειτουργεί ο ανταγωνισμός κλπ) οι διαφοροποιήσεις προέκυψαν ως αντικατοπτρισμός προσωπικών απωθημένων κι εμμονών (άντε και εκλογικής αγυρτείας) παρά ως συνειδητή και κυρίως συνεπής πολιτική στάση. Ουαί υμίν...!

Κων/νος Μανίκας

Οικονομολόγος –Ψυχολόγος

Tags: ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ , ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ , ΜΝΗΜΟΝΙΟ , ΣΥΡΙΖΑ , ΤΣΙΠΡΑΣ