Του Π.Φ. Κακούρη

Η τροπή που λαμβάνει η υπόθεση με την αποδέσμευση της 6ης δόσης, ξεφεύγει από τα όρια και καθίσταται επικίνδυνη. Οι εταίροι μας συμπεριφέρονται ως σκληροί δανειστές που ζητούν εξασφαλίσεις για να λάβουν πίσω τα κεφάλαια που δανείζουν στην Ελλάδα, όπως ακριβώς πράττει μία τράπεζα όταν δανείζει μία επιχείρηση.

Η σύμβαση που υπογράφει η εταιρεία, με την τράπεζα, αυτομάτως δεσμεύει και το επόμενο διοικητικό συμβούλιο της εταιρείας και τους νέους μετόχους, αν αλλάξει στην πορεία η μετοχική σύνθεση.

Στις περιπτώσεις των κρατών, όμως, τα πράγματα είναι λιγάκι διαφορετικά και αυτό οφείλει να το γνωρίζει η δημοκρατική Ευρώπη.

Οι συμβάσεις που υπογράφει μία χώρα, βεβαίως και δεσμεύουν και τις επόμενες κυβερνήσεις. Καμία όμως σύμβαση δεν μπορεί να δεσμεύσει τις πολιτικές που θα εφαρμοστούν στα επόμενα χρόνια. Αυτό δεν γίνεται σε δημοκρατικά πολιτεύματα, αλλά σε άλλου είδους καθεστώτα.

Στην πράξη, εφαρμόζεται μια οικονομική πολιτική που συνδιαμορφώθηκε από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και την τρόικα από την άνοιξη του 2010 και έχει οδηγήσει την ελληνική οικονομία στη βαθύτερη ύφεση που γνώρισε ποτέ. Κύρια συστατικά της είναι η συρρίκνωση των εισοδημάτων, ο στραγγαλισμός της επιχειρηματικής δραστηριότητας, η μείωση των επενδύσεων ιδιωτικών και Δημοσίου, η έκρηξη της ανεργίας.

Με όλα αυτά, θεωρούσαν ότι θα πετύχαιναν αύξηση των φορολογικών εσόδων και μείωση των ελλειμμάτων. Πρόκειται για ένα μείγμα πολιτικής, που αν κατάφερνε το στόχο της οι εμπνευστές της -υπουργείο Οικονομικών και τρόικα- θα ελάμβαναν μετ΄ επαίνων όχι μόνο το Νόμπελ Οικονομίας, αλλά και της... κβαντικής μηχανής, καθώς θα επιτύγχαναν, να δημιουργήσουν φόρους από ανύπαρκτα εισοδήματα.

Η Ν.Δ. δηλώνει ότι σέβεται όλες τις συμβάσεις που έχουν υπογραφεί μέχρι τώρα, θα συνυπογράψει τη νέα δανειακή σύμβαση και το νέο μνημόνιο, αλλά ζητεί και αλλαγή της πολιτικής με στόχο την ανάπτυξη.

Οι εταίροι φοβούνται ότι μέσω της «ανάπτυξης», θα υπάρξει χαλάρωση της πολιτικής και επιστροφή της χώρας στον κύκλο της αύξησης των ελλειμμάτων και ζητούν γραπτές διαβεβαιώσεις περί της συμμόρφωσης. Το ποια αξία έχουν οποιεσδήποτε υπογραφές σε μια χώρα που πίστεψε ότι «λεφτά υπάρχουν» και ζει σε άγρια λιτότητα δύο χρόνια, μόνο οι εταίροι μας το γνωρίζουν.

Ο χρόνος όμως τρέχει, η απόσταση από τη στάση πληρωμών μικραίνει επικίνδυνα και το παιχνίδι γερών νεύρων γίνεται βασανιστικό για πολλούς.

ΠΗΓΗ: ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ
http://www.naftemporiki.gr/news/cstory.asp?id=2096243