Του Γρ. Νικολόπουλου

Υποστηρίζουμε μέσα από αυτή την εφημερίδα, όπως και πολλοί άλλοι Ελληνες, ότι η Ελλάδα πρέπει να μείνει μέσα στην ευρωζώνη πληρώνοντας το κόστος που αντιστοιχεί σε αυτή την προσπάθεια. Οι Ελληνες δεχόμαστε τις θυσίες που απαιτεί η παραμονή μας και δεν το κάνουμε μόνο για οικονομικούς λόγους. Το κάνουμε για λόγους εθνικούς, πολιτικούς, πολιτιστικούς, για να διασφαλίσουμε το μέλλον των παιδιών μας και της χώρας μας. Εάν παραμείνουμε μέσα στην ευρωζώνη -και υπό την πίεση που ασκείται, καθώς βρισκόμαστε στο μάτι του ευρωπαϊκού προβολέα και αποκαλύπτονται η διαφθορά του πολιτικού συστήματος, η ανικανότητα της δημόσιας διοίκησης, η αναξιοκρατία και η λαμογιά- ελπίζουμε ότι θα αλλάξει το «ελληνικό μοντέλο».

Ότι δηλαδή η οικονομία μας θα γίνει πιο ανταγωνιστική, η κοινωνία λιγότερο επιδεικτική, το Δημόσιο πιο αποτελεσματικό και η αξιοκρατία θα επικρατήσει τελικά έναντι της λαμογιάς και του ρουσφετιού. Σε αυτά ελπίζουμε όταν λέμε πως θέλουμε να μείνουμε στο ευρώ. Με λίγα λόγια, θέλουμε να ξεφορτωθούμε τους «νταβατζήδες», που έλεγε και ο Κωστάκης μασουλώντας τα σουβλάκια του. Υπάρχει όμως μια παρεξήγηση από τους Γερμανούς. Κάτι μάλλον δεν έχουν καταλάβει και προσπαθούν να μας βάλουν εμάς και την Ευρώπη ολόκληρη σε έναν στενό γερμανικό κορσέ. Και πιστεύουν ότι μέσω της φτώχειας που προκαλεί η γερμανική λιτότητα, μέσω των εκβιασμών, της τιμωρίας και του πειθαναγκασμού θα επιβάλουν τους όρους τους σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Λάθος μεγάλο. Ας το ξεκαθαρίσουμε:

Οταν λέμε ότι θέλουμε να ξεφορτωθούμε τους εγχώριους νταβατζήδες, δεν εννοούμε ότι θέλουμε να τους αντικαταστήσουμε με Γερμανούς νταβατζήδες. Διότι ουσιαστικά αυτό προτείνουν η Μέρκελ, ο Σόιμπλε και η παρέα τους. Η γερμανική λογική επιβάλλει την τιμωρία σε όποιον απέτυχε στους στόχους που έχει θέσει η Γερμανία από μόνη της. Μάλλον, όμως, οι Γερμανοί έχουν παρεξηγήσει πολλά πράγματα. Εχουν παρεξηγήσει, για παράδειγμα, τι εννοούμε εμείς -και η παγκόσμια κοινότητα- όταν λέμε Ευρώπη.

Η Ευρώπη δεν είναι απλώς ένα άθροισμα χωρών. Είναι μια γεωγραφική περιοχή από την οποία προέκυψαν ιστορικά όλα όσα υπάρχουν σήμερα γύρω μας αλλά και μέσα μας. Η Ευρώπη -και όταν λέμε Ευρώπη, ιστορικά αναφερόμαστε κυρίως στη Γαλλία, στην Ισπανία, στην Ιταλία, στο Βατικανό και παλιότερα και στην Ελλάδα και πολύ λιγότερο στη Γερμανία και τις χώρες της Κεντρικής Ευρώπης, οι οποίες ασφαλώς συμμετείχαν στη διαμόρφωσή της, αλλά με πολύ μικρότερη επιρροή- είναι ο τόπος από τον οποίο αναδείχθηκε ο ευρωπαϊκός πολιτισμός, ένας πολιτισμός των γραμμάτων, των τεχνών, της φιλοσοφίας, των μαθηματικών και των επιστημών, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της δημοκρατίας, των εργασιακών δικαιωμάτων, της δημόσιας διοίκησης και πολλών άλλων αξιών που σήμερα όλοι απολαμβάνουμε.

Και όλα αυτά δεν έγιναν στην Ευρώπη διά μαγείας. Υπάρχουν εκατομμύρια νεκροί στην ευρωπαϊκή Ιστορία και ο θάνατός τους σχετίζεται με τη διεκδίκηση και την κατοχύρωση αυτού του πλέγματος δικαιωμάτων που ονομάζεται σύγχρονη ευρωπαϊκή αστική δημοκρατία.

Και φυσικά ο Γάλλος πολίτης δεν είναι διατεθειμένος να του πει κανένας Γερμανός πώς θα διαχειριστεί τη δημοκρατία του ή αν θα περιορίσει τα -κυριολεκτικώς με αίμα- κεκτημένα του. Ούτε είναι ο Βενετός αριστοκράτης ή έμπορος ή ο βιομήχανος του Μιλάνου διατεθειμένος να υιοθετήσει τη γερμανική λογική. Ούτε φυσικά ο Ισπανός αγρότης ή ο Ελληνας εργαζόμενος, που πέρασαν από δικτατορίες μέχρι να κερδίσουν τη δημοκρατία τους. Εχει επίσης παρεξηγήσει η Γερμανία το πώς λειτουργεί η Ευρωπαϊκή Ενωση.

Από την ίδρυσή της μέχρι σήμερα είναι ένα τεράστιο παζάρι. Ενα παζάρι που μέσα από επίπονες και αργές συνήθως διαδικασίες καταλήγει σε κοινές αποφάσεις. Τώρα η Γερμανία θέλει να αλλάξει τα πράγματα. Θέλει να επιβάλει την άποψή της μέσω της τιμωρίας. Επιμένει να αλλάξουν οι ευρωπαϊκές συνθήκες για να τιμωρούνται όσοι αποτυγχάνουν. Σε τι αποτυγχάνουν; Στους όρους που θέτει η Γερμανία από μόνη της. Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών κ. Σόιμπλε ήταν σαφής στην πρόσφατη ομιλία του: «Χρειάζονται αλλαγές στις συνθήκες ώστε να μπουν αυστηροί όροι και κυρώσεις», είπε. Και δήλωσε ότι είναι αισιόδοξος πως αυτό μπορεί να γίνει άμεσα, διότι «η ικανότητα της μάθησης προωθείται από την πίεση που ασκούν τα παθήματα».

Λάθος, κύριε Σόιμπλε, η ευρωπαϊκή ενοποίηση πρέπει να προχωρήσει και θα προχωρήσει μόνο αν είναι δίκαιη και δημοκρατική. Αν την έχουν συμφωνήσει όλες οι χώρες-μέλη. Και κυρίως αν τη θέλουν οι λαοί. Διότι όσους κανόνες και κυρώσεις και να επιβάλει η Γερμανία, αν οι ευρωπαϊκοί λαοί δεν θεωρούν ότι οι κανόνες είναι δίκαιοι, αν δεν εξυπηρετούν την ανάπτυξη, την ευημερία όλων και την ισοτιμία όλων, τότε η Ευρώπη θα διαλυθεί.

Τα πράγματα αυτή τη στιγμή είναι ρευστά. Οι Γερμανοί επιμένουν, οι πιέσεις από τις αγορές αυξάνονται, η πτώχευση, όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και άλλων ισχυρότερων ευρωπαϊκών χωρών, είναι ορατή. Οι αποφάσεις πρέπει να ληφθούν άμεσα και να είναι αποδεκτές από όλους. Και σε αυτή την περίπτωση οι Γερμανοί έχουν δύο επιλογές: ή θα υποχωρήσουν και θα παραμείνουν εντός ευρωζώνης ή η Ευρώπη θα διασπαστεί και θα διαλυθεί. Γερμανικού τύπου λύση για την Ευρώπη απλώς δεν μπορεί να υπάρξει.

ΠΗΓΗ: ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ
http://www.protothema.gr/blogs/blogger/post/?aid=161903