.png "English"){kind=small}
Ο νόμος Ραγκούση υπήρξε τουλάχιστον μια
ατυχέστατη και επιπόλαια, για να μην πούμε επικίνδυνη, προσέγγιση σε ένα
κορυφαίο κοινωνικό ζήτημα. Μια χώρα υποδοχέας παράνομων μεταναστών,
ιδιαίτερα σε μια περίοδο συνεχών αναταράξεων στη Μέση Ανατολή, με την τεράστια
έκταση των συνόρων μας να δυσκολεύει την επαρκή εποπτεία τους και το «Δουβλίνο
ΙΙ» να μας μετατρέπει σε «αποθήκη» ψυχών, το τελευταίο που χρειαζόταν ήταν ένα εξαιρετικά
χαλαρό νομοθετικό πλαίσιο χορήγησης ιθαγένειας που την μετατρέπει σε
μαγνήτη για κάθε αλλοδαπό.Όταν άνοιξε το όλο το θέμα μετά τις εκλογές του 2009, έγκαιρα καταγράψαμε μερικές από τις πιο βασικές σχετικές Ευρωπαϊκές νομολογίες και προτείναμε ως πιο συμβατό με την Ελληνική πραγματικότητα μια παραλλαγή του Γερμανικού πλαισίου προσαρμοσμένο στις ιδιαιτερότητες του τόπου μας. (Ψήφο στους μετανάστες; και Η διεθνής εμπειρία στη χορήγηση ιθαγένειας)
Οι προγραμματικές δηλώσεις της σημερινής
κυβέρνησης αναφέρθηκαν στην αλλαγή του συγκεκριμένου νόμου με βάση το δίκαιο
που επικρατεί στις χώρες του Νότου που αντιμετωπίζουν αντίστοιχα προβλήματα
με τα δικά μας. Κάποιοι έσπευσαν να προεξοφλήσουν μια αποτυχημένη προσπάθεια εξομάλυνσης
του προηγούμενου νόμου.
Αν ανατρέξουμε όμως στις σχετικές ρυθμίσεις
αυτών των χωρών θα δούμε ότι, παρά τις διαφορές στη δομή του προβλήματος
(οι περισσότερες αντιμετωπίζουν κυρίως κύματα μετανάστευσης από πρώην
αποικίες) η νομοθεσία τους, με τις σχετικές τροποποιήσεις, θα μπορούσε να
αποτελεί μια εξορθολογισμένη, σύγχρονη και δίκαιη βάση και για τη δική μας.
Μελετώντας κάποιος τους μεταναστευτικούς νόμους
Γαλλίας, Ιταλίας και Ισπανίας θα δει μια ευρύτητα διατάξεων που θα
μπορούσαν να συμπυκνωθούν στις εξής κοινές βασικές αρχές:
Α) Ισχύει
ο γενικός κανόνας της νόμιμης παραμονής στη χώρα για δέκα χρόνια με
ευνοϊκότερες ρυθμίσεις για τους πολιτικούς πρόσφυγες και ποικίλουν οι
προϋποθέσεις για την τελική επικύρωση της χορήγησης ιθαγένειας.
Β) Τα παιδιά των μεταναστών αποκτούν
υπηκοότητα εφόσον ένας εκ των γονέων έχει γεννηθεί στη χώρα ή με την ενηλικίωση
τους κι εφόσον έχουν ολοκληρώσει τη σχετική εκπαίδευση.
Για να μην επεκταθούμε σε περαιτέρω λεπτομέρειες
θα λέγαμε απλώς ότι αυτό που πρέπει να διευκρινιστεί είναι οι συγκεκριμένες
προϋποθέσεις για όσους πληρούν το γενικό κανόνα (λευκό ποινικό μητρώο,
δυνατότητα συντήρησης, όπως ισχύουν στην Ιταλία αλλά κι επιπρόσθετα απόδειξη
κτήσης βασικών γλωσσικών και γνωστικών δυνατοτήτων – ιστορικών κ.α.)
Επίσης να ξεκαθαριστεί αν αρκεί η βασική εκπαίδευση
για τα παιδιά των μεταναστών ή θα πρέπει να επεκταθεί έως το τέλος όλης της
δευτεροβάθμιας και κυρίως να αρθούν δυο βασικές στρεβλώσεις του προηγούμενου
νόμου. Η αδιάκριτη δυνατότητα ψήφου στις δημοτικές εκλογές που πρέπει να
αντικατασταθεί με πλήρη πολιτικά δικαιώματα μόνο όσων τελικά κατορθώσουν να
αποκτήσουν ιθαγένεια μέσα από τις διαδικασίες που περιγράψαμε και η χρήση των παιδιών ως μέσο
νομιμοποίησης και των γονέων.
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος – Ψυχολόγος
0 σχόλια