.png "English"){kind=small}
Όταν ο Παπανδρέου αποφάσισε να χτυπήσει την
πόρτα του ΔΝΤ για οικονομική βοήθεια όλοι γνώριζαν τι θα επακολουθούσε. Η
γνωστή συνταγή της αιματηρής εσωτερικής υποτίμησης θα είχε ως αποτέλεσμα
τη βαθιά ύφεση και επώδυνες κοινωνικές συνέπειες που μόνο γενναίες
μεταρρυθμίσεις στο κράτος και την οικονομία και ισχυρές αναπτυξιακές
πρωτοβουλίες θα μπορούσαν να τις αντισταθμίσουν.Απέναντι σε αυτό το νέο πλαίσιο, κάποιοι κινήθηκαν με ασάφειες κι αναποφασιστικότητα απέναντι στις διαρθρωτικές αλλαγές, άλλοι με παθητική ρητορική επαναστατικότητα που συντηρούσε τις παθογένειες ενός ξεπερασμένου κρατικοδίαιτου συστήματος κι άλλοι, όπως ο σημερινός πρωθυπουργός, με ρεαλισμό επισημαίνοντας εξαρχής τις ατέλειες και τους περιορισμούς του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής προτείνοντας σειρά ενεργειών για να καταστεί πιο λειτουργικό και πιο αποδοτικό.
Σήμερα ο Σαμαράς έρχεται να κεφαλαιοποιήσει
αυτή του τη στάση ευθύνης και να κινηθεί ταυτόχρονα με δυναμισμό σε όλα τα
επίπεδα. Να προωθήσει ταχύτατα τις μεταρρυθμίσεις που εμείς οι ίδιοι χρωστάμε
στη χώρα, αφήνοντας πίσω δικαιολογίες και μεμψιμοιρίες που μετατρέπονται
σε οπλοστάσιο αναξιοπιστίας από πλευράς των εταίρων μας. Να αξιοποιήσει
Ευρωπαϊκές και εγχώριες δυνατότητες αναπτυξιακών κινήσεων συμπεριλαμβανομένων
των αποκρατικοποιήσεων με πολλαπλασιαστική επενδυτική προοπτική. Κυρίως
όμως να θέσει τις βάσεις για την επαναδιαπραγμάτευση των ανισορροπιών
στο χρονοδιάγραμμα και τις προτεραιότητες του μνημονίου.
Σε μια κρίσιμη περίοδο για τη συνοχή και τη δομική
ανασυγκρότηση της Ευρωζώνης ο Σαμαράς μετατρέπει τη χώρα σε σεβαστό
συνομιλητή τηρώντας υποσχέσεις (ακόμα κι αν διαφωνεί με μέρος τους) με τη
μέγιστη δυνατή κοινωνική δικαιοσύνη, ώστε να έχει τη δυνατότητα να αποτελεί συστατικό
στοιχείο της νέας διεθνούς πραγματικότητας που διαμορφώνεται και πιθανότατα
θα αλλάξει σημαντικά τα σημερινά δεδομένα.
Αυτή την περίοδο διαλέγει ο ΣΥΡΙΖΑ να αναπαράγει
με μεγαλύτερη ένταση και επιμονή τα καταστροφικά σενάρια δραχμοποίησης του
τόπου, ντύνοντας τα με μια επίφαση ανεκτικότητας και εκτονωτικής διάθεσης. Την
ώρα της μάχης, της διπλωματίας, των εύθραυστων διεθνών ισορροπιών, κάποιοι
συνεχίζουν να λειτουργούν κοιτώντας το «δάκτυλο» της εξουσίας αντί για
το «δάσος» των εξελίξεων στο οποίο μοιάζουν έτοιμοι να βάλουν φωτιά,
συμβιβαζόμενοι με την αυτοαπομόνωση και μια ακόμα στυγνότερη διεθνή δουλεία.
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος – Ψυχολόγος
0 σχόλια