.png "English"){kind=small}
Η αντιπολίτευση ψέγει τον Σαμαρά για την υπερψήφιση της πρώτης απόφασης του Eurogroup για το «κούρεμα» των καταθέσεων παραβλέποντας ότι η Κύπρος ως κυρίαρχο κράτος είχε ήδη συναινέσει σε αυτή την πρόταση κι ότι κανείς από τον υπόλοιπο Νότο, κυρίως η Ισπανία και η Ιταλία, το τραπεζικό σύστημα των οποίων είναι πολύ πιθανό να υποστεί πιέσεις υπό το φόβο μιας ανάλογης λύσης, δεν αντέδρασαν ούτε κατ’ ελάχιστο πεπεισμένοι για το μονοσήμαντο του Κυπριακού προγράμματος.
Ακόμα και ο θεωρητικά δεύτερος Ευρωπαϊκός πυλώνας, η Γαλλία, κινήθηκε σε
δηλώσεις για Κυπριακό σύστημα – καζίνο. Με την επίγνωση ότι το Ευρωπαϊκό
κατεστημένο κινείται ανάμεσα στην Κεντροδεξιά και τη Σοσιαλδημοκρατία οι
Έλληνες ρητορικοί «επαναστάτες» που προσβλέπουν για συμμάχους. Προφανώς στις μονοψήφιες
εκλογικά αριστερές φωνές (που χωρίς τον ΣΥΡΙΖαίο μανδύα εξουσιολαγνείας
αποκαλύπτουν την ιδεολογική τους καθαρότητα υποστηρίζοντας την απομείωση των
καταθέσεων!).
Υπάρχει βέβαια και η γνωστή συνταγή Τσίπρα «τους κλείνουμε όλους σε
μια αίθουσα μέχρι να τους πείσουμε» αλλά πολύ φοβάμαι ότι με αυτή την
προσέγγιση το πιθανότερο είναι ο ηγέτης – Αλέξης απλά να μείνει εξαρχής εκτός
αίθουσας αφήνοντας τους άλλους να αποφασίζουν ερήμην του!
Χρησιμοποιήθηκαν επαίσχυντοι συνειρμοί με το σχέδιο Ανάν,
λησμονώντας ότι και τότε η επίσημη Ελληνική στάση κινήθηκε στην ουδετερότητα,
όταν μάλιστα δεν χρειαζόταν η υπογραφή της σε μια ομόφωνη Ευρωπαϊκή απόφαση
όπως στο Eurogroup κι ότι η άρνηση του συγκεκριμένου σχεδίου (χωρίς εναλλακτικό πλάνο άμεσης
δράσης) οδηγούσε τότε στη διατήρηση του status quo κι όχι στην ανεξέλεγκτη χρεοκοπία
της χώρας.
Εμφανής είναι και η παντελής έλλειψη ρεαλιστικού γεωστρατηγικού
προσανατολισμού με τις επικλήσεις ανύπαρκτων εξωτερικών σωτήρων και την
εξιδανίκευση ολοκληρωτικών προτύπων τύπου Τσάβες να καταδεικνύουν πλήρως το
περιγραφόμενο αδιέξοδο.
Ο διάσπαρτος μικρομεγαλισμός τους δεν αντιμετωπίζει την Ελλάδα ως ένα
διεθνή «παίκτη» που με επίγνωση των διεθνών ισορροπιών (η απρόσμενη και
υπό Αμερικανική πίεση επαναπροσέγγιση Ισραήλ – Τουρκίας είναι χαρακτηριστικό
παράδειγμα!) επιζητεί την μέγιστη δυνατή αξιοποίηση των πλεονεκτημάτων
της (στρατηγική γεωγραφική θέση, ορυκτός πλούτος κλπ) αλλά ως ανώριμο
διαπραγματευτή έτοιμο να ρισκάρει τον απομονωτισμό στα πλαίσια ενός
ανώφελου, πρόσκαιρου εθνικού τσαμπουκά.
Ο Σαμαράς κατορθώνει με σύνεση και προσεγμένες κινήσεις να δημιουργεί σταθερές
επενδυτικές σχέσεις και με τις αναδυόμενες οικονομίες (Κίνα, Ρωσία), να
αναδεικνύει το Ευρωπαϊκό του ζητήματος της ελληνικής ΑΟΖ, θέτοντας την
Ε.Ε. προ των πολιτικών ευθυνών της, επιχειρώντας ταυτόχρονα να κρατήσει τη χώρα
σε απόσταση από τη σύγκρουση Ανατολής – Δύσης για τα ενεργειακά
κοιτάσματα της Μεσογείου (στρεφόμενος και προς τη Γαλλία για χρήση τεχνογνωσίας).
Ο, για ορισμένους, λιγότερο «Κύπριος» Σαμαράς (με αυτή την ιδεατή
μεν, πρακτικά ανώφελη δε, «επαναστατική» χροιά που δίνουν στο όρο) έχει
επιλέξει μια δύσκολη διαδρομή που προτάσσει, επιτέλους για τον τόπο, το εθνικά
αναγκαίο μεταρρυθμιστικό έργο και την ανάκτηση της διεθνούς αξιοπιστίας
(ακόμα και με εξαιρετικά επίπονες ακόμα και επιμέρους κοινωνικά άδικες
δημοσιονομικές αποφάσεις).
Μέσω ενός υγιούς χρηματοπιστωτικού συστήματος (η ακαριαία κίνηση για
απορρόφηση των Κυπριακών τραπεζών στην Ελλάδα το επιβεβαιώνει πανηγυρικά) και
της θεσμικής βελτίωσης του επενδυτικού κλίματος η αναπτυξιακή στροφή που
επιχειρείται μπορεί και πρέπει να είναι μόνιμη και εξελισσόμενη πάνω σε στέρεες
δημοσιονομικές και παραγωγικές βάσεις, ώστε η νέα εποχή για τον τόπο να
είναι απαλλαγμένη από τις αγκυλώσεις και τις παθογένειες που τον οδήγησαν στο
χείλος του γκρεμού.
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος – Ψυχολόγος
0 σχόλια