.png "English"){kind=small}
Το τελευταίο διάστημα όσο πάνε και πληθαίνουν οι «αποκαλύψεις» από πλευράς ΔΝΤ για τις λάθος εκτιμήσεις στο αρχικό πρόγραμμα για την Ελλάδα (στις οποίες όμως δεν καταλογίζουν και μεγάλες ευθύνες για την αποτυχία των προβλέψεων!) αλλά και οι συνεχείς ενστάσεις για τον τρόπο διαχείρισης του ελληνικού χρέους. Ορισμένοι βιάζονται να πέσουν στη «φιλόστοργη» αγκαλιά του ΔΝΤ με αναφιλητά χαράς, λησμονώντας τη διάρθρωση των πολιτικών που διαχρονικά ενστερνίζεται, δαιμονοποιώντας αποκλειστικά την Ε.Ε. για τις αστοχίες, τους περιορισμούς και τις εμμονές της δημοσιονομικής προσαρμογής.
Το ΔΝΤ μόνιμος υπερασπιστής μιας χρονικά πιεστικής εσωτερικής υποτίμησης (αν και όλα τα ιστορικά στοιχεία καταδεικνύουν ότι τόσο μεγάλες προσαρμογές όπως η δική μας, απαιτούσαν το διπλάσιο χρόνο από τον εκτιμώμενο, όταν μάλιστα έχεις να διαχειριστείς μια παραγωγική βάση με εξόφθαλμους ανορθολογισμούς στην καθετοποίηση της), αρνείται να παραδεχτεί ότι οι υποεκτιμήσεις του για το ύψος της ύφεσης εξηγούνται μόνο κατά ένα βαθμό από τις εγχώριες μεταρρυθμιστικές καθυστερήσεις. Το προσεγγίσαμε εκτενώς στο "«Τα «λάθη», οι πολλαπλασιαστές και οι... πολιτικές υποδιαιρέσεις!"
Από την άλλη η Ε.Ε. αδυνατεί να ξεπεράσει τις εμμονές της για τον τιμωρητικό ηθικό κίνδυνο, τον οποίο από θεμιτό μέσο συμμόρφωσης μετέτρεψε σε αέναο πνιγηρό καταναγκασμό. Συνδυαζόμενος με την έλλειψη διορατικότητας και την ετεροχρονισμένη αντίδραση, με βάση τα αποτελέσματα της κάθε καθυστερημένης προηγούμενης απόφασης, δεν επέτρεψε την αντιμετώπιση των προβλημάτων με μια ολιστική, αποτελεσματική προσέγγιση.
Και το ΔΝΤ θα μπορούσε με την τεχνογνωσία του να έχει αναγνώσει εγκαίρως τις ιδιαιτερότητες του ελληνικού εγχειρήματος (νομισματικές, διοικητικές και παραγωγικές) δίνοντας εξαρχής οκταετή περίοδο προσαρμογής και η Ε.Ε. θα μπορούσε να έχει αξιοποιήσει όλα τα διαθέσιμα εργαλεία για την στήριξη της ελληνικής οικονομίας.
Περαιτέρω μείωση του επιτοκίου της ΕΚΤ όταν ο Ευρωπαϊκός πληθωρισμός κινείται μακριά από το 2%, ώστε να αυξηθεί η μονεταριστική βάση άρα η ρευστότητα στην αγορά και τελικά να επιτευχθεί η πιο ισόρροπη δημιουργική καταστροφή με μεταφορά πόρων από τον τομέα των υπηρεσιών στην παραγωγική διαδικασία. Αλλά και ενίσχυση της εσωτερικής κατανάλωσης στον εύρωστο Βορρά ώστε να βελτιωθεί άρδην το ισοζύγιο πληρωμών των πιο αδύναμων οικονομιών με την ενίσχυση των εξαγωγών τους (όταν μάλιστα το σκληρό ευρώ πειρορίζει τη δυναμική των.εκτός Ε.Ε. εξαγωγών)
Όσον αφορά το ζήτημα του χρέους η υποκρισία ξεχειλίζει κι από τις δυο πλευρές του Ατλαντικού. Οι μεν πεφωτισμένοι του ΔΝΤ προσπαθούν να μας πείσουν ότι ήταν δυνατό ένα εθελοντικό κούρεμα του ιδιωτικού τομέα πριν καν αρχίσει το πρόγραμμα προσαρμογής, όταν οι ίδιοι διαβεβαίωναν ότι η ανάκαμψη της Ελλάδας θα είναι άμεση, επαναφέροντας την στις αγορές από τις αρχές του 2012! Ποιον νομίζουν ότι θα έπειθαν να δεχθεί ένα τεράστιο «κούρεμα» στην επένδυση του, όταν προέβλεπαν τόσο σύντομη ανάκτηση της αξίας των χαρτοφυλακίων τους;
Ούτε φυσικά θυμάται κανείς τους αξιωματούχους του ΔΝΤ να αναπτύσσουν κανένα καινοφανές σχέδιο προστασίας κι ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, που θα πληγώνονταν καίρια από το «κούρεμα» βυθίζοντας στην ύφεση ολόκληρη την Ευρώπη, κάνοντας τελικά ακόμα πιο δύσκολη την ανάκαμψη και της Ελλάδας.
Βέβαια και η προσπάθεια της Ευρώπης να πείσει τον εαυτό της ότι το ελληνικό χρέος είναι βιώσιμο, δεν ήταν λιγότερο υποκριτική. Μια έγκαιρη στοχευμένη παρέμβαση με αποδοχή του αδιεξόδου και επιχείρηση μετατροπής του ελληνικού χρέους σε μια λογιστικά τακτοποιημένη μακροχρόνια πίστωση (ακόμα και τα 50 χρόνια που συζητιούνται σήμερα μπορεί να είναι μικρό διάστημα!), θα ήταν ικανή να περιορίσει το ετήσιο βάρος εξυπηρέτησης του χρέους, δίνοντας περιθώριο για αξιοποίηση μέρους αυτού του οφέλους για αναπτυξιακές δράσεις (από τη στιγμή που ο χρονικός ορίζοντας για την επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων θα παρέμενε οκταετής).
Τελικά πάντως στη ζωή τα πάντα κρίνονται στην πράξη. Οι θεωρητικές αναλύσεις αποποίησης ευθύνης ή αφ’ υψηλού ανάλυσης πιθανών κινήσεων σε έναν ιδεατό κόσμο που θα σου έδινε πλήρη ελευθερία επιλογής είναι χρήσιμες ακαδημαϊκές συζητήσεις, δεν παράγουν όμως απτό πολιτικό αποτέλεσμα, ούτε διορθώνουν τα λάθη του παρελθόντος.
Η Ελλάδα έχει μια δεύτερη ευκαιρία ουσιαστικής διαπραγμάτευσης (η πρώτη χάθηκε το Μάιο του 2010) και αυτή οφείλει να εκμεταλλευτεί για την απομείωση της τοκοχρεολυτικής επιβάρυνσης και την ενίσχυση πολιτικών στήριξης της απασχόλησης. Οι λοιπές βαρύγδουπες ή μη, προσεγγίσεις κινούνται στη σφαίρα της μικροπολιτικής, ιστορικής ή «τσάι και συμπάθεια» φιλολογίας!
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος – Ψυχολόγος
0 σχόλια