Οι εκλογικοί μονομάχοι προσπαθούν να διαχειριστούν δύο μεγάλα διακυβεύματα. Από τη μία μεριά, το πλεόνασμα, το χρέος, το τέλος του μνημονίου, την απομάκρυνση της τρόικας και την έξοδο στις αγορές και, από την άλλη, τον Ξηρό και την τρομοκρατία, τις υποθέσεις του Τ.Τ. και των εξοπλισμών, τη Χ.Α. και τις αποφάσεις του ΣτΕ.

Αυτά όμως δεν κατορθώνουν να δημιουργήσουν ατζέντα κριτηρίων ενεργητικής επιλογής κόμματος, παρά μόνο αντανακλαστικές αντιδράσεις, τύπου «το μη χείρον βέλτιστο», παραμένοντας ένα μάλλον αδόμητο σύνολο ευκαιριών και απειλών που δεν συνδέονται με αφηγηματικό τρόπο με το παρόν και -κυρίως- το μέλλον των πολιτών.

Οι «προσφορές» που θέτουν σχεδόν όλοι οι πολιτικοί δρώντες (κυβέρνηση και αντιπολίτευση) κεντράρουν στο μάλλον στενόχωρο «ποιος μπορώ να είμαι, διότι η χώρα τόσα μπορεί» και δεν προχωρούν πιο πέρα, στο «ποιος θέλω να είμαι, διότι αν το οραματισθούμε θα το καταφέρουμε», που προχωρά πέρα από διαπραγματεύσεις και τσαμπουκάδες με τους δανειστές.

Και το όραμα που λείπει σήμερα πρέπει να στηρίζεται όχι στο «μπορώ», αλλά στο «θέλω», που θυμικά βάζει τις ευκαιρίες και τις απειλές σε τάξη και οδηγεί στην πραγματική ελπίδα.

ΠΗΓΗ: REAL
 http://www.real.gr/DefaultArthro.aspx?page=blogitem&eid=26&id=292964