You Are Here: Home - ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ , ΔΙΑΦΘΟΡΑ , ΚΡΑΤΟΣ , ΧΡΕΟΣ - Η επονείδιστη και επαχθής... διαφθορά

Από τις πλαστές πινακίδες και τις επιδοτήσεις του Λιάπη, στις μίζες των εξοπλιστικών και τα θαλασσοδάνεια του ΤΤ, το μόνο που δεν μας έλειψε το τελευταίο διάστημα είναι η δυσάρεστη μυρωδιά της διαφθοράς. Μόνο που για μια ακόμα φορά οι συλλογικές μας εμμονές διατηρούν τη συζήτηση περισσότερο στο παρελθόν απ’ ότι στο μέλλον. Η διασπάθιση δημοσίου χρήματος, υπαρκτή σε κάθε γωνία του πλανήτη, που μετατράπηκε σε εθνικό μας σπορ, περιβάλλεται με ένα πέπλο εξαγνισμού των πολιτικοοικονομικών προτεραιοτήτων μιας ολόκληρης εποχής.

Η διαφθορά χρησιμοποιείται ως το απόλυτο άλλοθι για να δικαιολογηθούν οι εσφαλμένες πρακτικές δημόσιας διοίκησης και οικονομικής ανάπτυξης των περασμένων δεκαετιών. Μέσα στη μυθοπλασία του επαχθούς χρέους η συνεισφορά της διαφθοράς διατηρεί πρωτεύοντα ρόλο. Τρία χρόνια πριν, όταν η μονομερής διαγραφή χρέους, χαρακτηρίζοντας το επαχθές, αποκτούσε δημοφιλία πέρα και πάνω από κόμματα και ιδεολογίες, ήμασταν από τους ελάχιστους που αρθρώσαμε κριτικό λόγο και αναλυτική επιχειρηματολογία για το άσκοπο και το ανεδαφικό μιας τέτοιας επιλογής στο «Οι "επαχθείς" λογικές περί "απεχθούς" χρέους».

Το ιδεοληπτικό στο όλο ζήτημα βρίσκεται στη νοητική υπέρβαση που γίνεται ανάμεσα στην καταγραφή και τον έλεγχο ύποπτων προμηθειών με επακόλουθο την ποινική τιμωρία, την επιστροφή μιζών ή τη δήμευση περιουσιακών στοιχείων των όποιων επίορκων και την πρόθεση να διαγράψεις αυτά τα ποσά από το δημόσιο χρέος λες και οι όποιες συμφωνίες δεν ήταν μέρος των λειτουργιών δημοκρατικών κυβερνήσεων αλλά επιβολή ενός δικτατορικού καθεστώτος.

Με άλλα λόγια το ελληνικό κράτος φέρει την ευθύνη για την έλλειψη διαφανών διαδικασιών και συστηματικού ελέγχου που υποθάλπουν τη διαφθορά (όπως και οι πολίτες φέρουν την ευθύνη για τη διατήρηση στην εξουσία όσων συντηρούσαν αυτές τις σαθρές και διαβλητές δομές) και δικαιούται, στο βαθμό που πλέον μοιάζει διατεθειμένο να καθαρίσει την ήρα από το στάρι, να διεκδικήσει την αποζημίωση του από τους επίορκους.

Δεν μπορεί όμως η χώρα να ζητά, για δικές της εσωτερικές αμαρτίες, «αποζημίωση» δια της διαγραφής χρέους από τους δανειστές της στις αγορές που επέλεγαν να αγοράσουν τα χρεόγραφα μας χωρίς να είναι υποχρεωμένοι πέρα από το δεδομένο συνυπολογισμό του εθνικού ρίσκου (που περιλαμβάνεται στο κάθε επιτόκιο δανεισμού) να αξιολογούν συνεχώς και το επίπεδο βελτίωσης του ελέγχου της κρατικής διαφθοράς.

Αυτή η εμμονή αποπροσανατολίζει τη συζήτηση συντηρώντας μια ατέρμονη αναπαραγωγή μετάθεσης ευθυνών, βάζοντας σε δεύτερη τις αναγκαίες παρεμβάσεις για τη δημιουργία ενός σταθερού, εύρυθμου και αποτελεσματικού πλαισίου κρατικών προμηθειών με διευρυμένη χρήση της τεχνολογίας, λιγότερη γραφειοκρατία και στενότερο κεντρικό έλεγχο.

Υ.Γ. Η αναφορά Σταθάκη για 5% επαχθές χρέος μπορεί να διαλύει σε μεγάλο βαθμό τη σχετική μυθοπλασία στους χώρους της αριστεράς, είναι όμως εξίσου αυθαίρετη και παραπλανητική κυρίως γιατί κινείται σε παρόμοια αδιέξοδη συλλογιστική αλλά και γιατί τα νούμερα για τη ζημιά από τις μίζες προκύπτουν από λάθος εκτιμήσεις και υπερβολικές προβλέψεις. Πχ ποιος συνυπολόγισε την επίπτωση της κατανάλωσης μέρους αυτών των ποσών στην εγχώρια αγορά, ώστε αυτό να αφαιρεθεί στους τελικούς υπολογισμούς;

Κων/νος Μανίκας

Οικονομολόγος –Ψυχολόγος

Tags: ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ , ΔΙΑΦΘΟΡΑ , ΚΡΑΤΟΣ , ΧΡΕΟΣ