.png "English"){kind=small}
Ασκήσεις συσπείρωσης με «κωλοτούμπες» από τον Κυριάκο
Πριν από 1 ώρα
Γράφει ο Νίκος Χιδίρογλου στην ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ 8/3/2017
Με
επιτυχία πραγματοποιήθηκε χθες στον
Δήμο Αλίμου (με τη συνεργασία της ΔΗΜΤΟ
της ΝΔ) η παρουσίαση του εξαιρετικού
βιβλίου του Κωνσταντίνου Μανίκα «Στην
ψυχή του ηγεμόνα» (Ιωλκός, Αθήνα 2016), την
οποία συντόνισε με επιτυχία η δραστήρια
στα κοινά δημοσιογράφος Ντέπη Στενού.
Ομιλητές
ήταν ο πρώην υπουργός Πέτρος Δούκας και
ο γράφων, αλλά και ο συγγραφέας. Παρόντες
ήταν ο δήμαρχος Αλίμου Ανδρέας Κονδύλη,
η πρώην υπουργός και βουλευτής της ΝΔ
Σοφία Βούλτεψη, ο υπ. δήμαρχος Αλίμου
Νίκος Τσαμπαρλής, ο πρόεδρος της ΔΗΜΤΟ
Αλίμου της ΝΔ, Μανώλης Μιχαλέτος, ο
πολιτευτής της ΝΔ στη Β’ Αθηνών Ησαΐας
Σωτήρης, δημοτικοί σύμβουλοι και στελέχη
φορέων της περιοχής. Την εκδήλωση
«έντυσε» μουσικά με την κιθάρα και τη
φυσαρμόνικά του ο τραγουδοποιός Ηρακλής
Κοντός (εμφανίζεται στο «Beerger» του
Αλίμου), ο οποίος καταχειροκροτήθηκε.
ΒΙΡΤΟΥΟΖΙΚΗ
ΓΡΑΦΗ
Το
βιβλίο, το οποίο είναι εξαιρετικά
επιμελημένο (αξίζει συγχαρητηρίων για
άλλη μια φορά ο εκδότης Κωνσταντίνος
Κορίδης), μπορεί κάλλιστα να χαρακτηριστεί
ρεσιτάλ καλής δημιουργικής γραφής και
είναι απολαυστικό στην ανάγνωσή του.
Πρόκειται
για ένα γαϊτανάκι συνεχούς αναζήτησης
των κινήτρων της ανθρώπινης συμπεριφοράς,
μια βύθιση στην ψυχή, μια εισβολή – στην
κυριολεξία – στο υποσυνείδητο του
χαρακτήρα του ήρωα, αλλά συνάμα και στο
υποσυνείδητο πολλών εξ ημών.
Ο
λόγος είναι βιρτουόζικος και χειμαρρώδης,
η γλώσσα πλούσια και οι περιγραφές
αρτιότατες. «Στη δημόσια ζωή η αγνωμοσύνη
και η ταχύτατη λησμοσύνη συμβαδίζουν
με την αναξιοκρατική δομή της», αναφέρει
ο συγγραφέας, σε ένα βιβλίο όπου η
ψυχαναλυτική προσέγγιση είναι τόσο
βαθιά, ειλικρινής και αποκαλυπτική, που
πολλές φορές κάνει τον αναγνώστη να
αισθανθεί αμηχανία, καθώς ενεργοποιεί
μηχανισμούς υποσυνείδητης ταύτισης με
τον θεραπευόμενο.
Και
λέει για το δράμα του αστού της Δύσης:
«Είναι επώδυνο, αλλά απαραίτητο να
αντέξεις την παραδοχή της διαρκούς
αποκαθήλωσης», αναφερόμενος στον πόνο
όλων όσοι αγωνίζονται και έρχονται στη
διάρκεια της ωρίμανσής τους αντιμέτωποι
με τις μετριότητές τους.
Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος
110 χρόνια από την γέννηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή. 110 χρόνια από την στιγμή που εμφανίστηκε στη ζωή ο άνθρωπος που έμελλε να σημαδέψει την πολιτική ζωή της χώρας όσο ελάχιστοι. Ο πολιτικός που άλλαξε δυο φορές την πορεία της Κεντροδεξιάς παράταξης, συνδύασε δυο φορές την παρουσία του με την ομαλή και δημοκρατική μετάβαση από μια σημαντική ιστορική εποχή σε μια άλλη (μεταπολεμικά και μεταπολιτευτικά) και έθεσε τις βάσεις για την εσωτερική ανοικοδόμηση, την διεθνή αναγνώριση και την σταθερή Ευρωπαϊκή πορεία της χώρας.
Δεν είναι όμως μόνο τα απτά πολιτικά και κοινωνικά επιτεύγματα, – μάλιστα σε ένα μακρό, εθνικά επώδυνο και αντιφατικό χρονικό διάστημα -, που καθιστούν τον Καραμανλή τον κορυφαίο πολιτικό του περασμένου αιώνα. Το ύφος, η επικοινωνιακή προσέγγιση, η διοικητική πληρότητα, η προσήλωση στον στόχο με κάθε προσωπικό κόστος έθεσαν πολύ ψηλά τον πήχη σε σχέση με την νοοτροπία, το ηθικό ανάστημα και την αξιοπιστία όσων θέλουν να λέγονται ηγέτες.
Η διπλή παρακαταθήκη του Κωνσταντίνου Καραμανλή τοποθέτησε στο πολιτικό σκηνικό ένα σχεδόν απροσπέλαστο πλέγμα ικανότητας και χαρακτήρα που βάζει δύσκολα στις επόμενες γενιές. Γενιές που ανδρώθηκαν μέσα στην μεταπολιτευτική αξιακή παρακμή κι αντιλαμβάνονται σε μεγάλο βαθμό την πολιτική ως νομή εξουσίας, αξιωμάτων και πλούτου. Γενιές που βίωσαν τον εθνικό ξεπεσμό, την οικονομική κρίση και καλούνται να δώσουν απάντηση στα σημερινά διλήμματα αντίστοιχης της διπλής κομβικής παρέμβασης του Εθνάρχη.
Δεν μπορώ να αποφανθώ αν διαθέτει πολλούς που θα μπορούσαν να σταθούν αντάξιοι αυτής της παρακαταθήκης, πέρα από επικοινωνιακές προσπάθειας καπηλείας του τεράστιοι έργου και της προσωπικότητας του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Άλλωστε κάθε εποχή γεννά τους ηγέτες που τις αξίζουν κι αντικατοπτρίζουν τα εκάστοτε αδιέξοδα.
Εύχομαι μόνο όσοι επιχειρήσουν να διαχειριστούν το ξεπέρασμα της μνημονιακής καθόδου να παραδειγματιστούν έστω και στο ελάχιστο από τα πεπραγμένα του μεγάλου ηγέτη. Να ενσκήψουν στις βαθιά φιλοσοφημένες δηλώσεις του. Να μελετήσουν τις στιβαρές διοικητικές επιλογές του. Να «μυρίσουν» το άρωμα της γοητείας που ασκούσε o ανεπιτήδευτος λόγος του.
Κυρίως να διδαχτούν από το κορυφαίο απόφθεγμα του:
«Για να κυβερνήσω με δικαιοσύνη, στέγνωσα την ψυχή μου».
Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος
Και να που με την προοπτική ολοκλήρωσης της δεύτερης αξιολόγησης επαναφέρει στο προσκήνιο μια συζήτηση που έχει γίνει επανειλημμένα τα επτά χρόνια της μνημονιακής εμπλοκής. Πρέπει η αντιπολίτευση να δείξει συναινετική διάθεση και να στηρίξει κάποια από τα μέτρα της νέας συμφωνίας και πολύ περισσότερο τα… αντίμετρα (δεν μας αφήνει ήσυχους από νεολογισμούς και ευφάνταστους λεκτικούς συμβολισμούς η αριστερή διακυβέρνηση!) ή οφείλει να σταθεί δυναμικά απέναντι;
Θυμίζω ότι δεν ήταν λίγοι αυτοί που το 2010 λοιδόρησαν τον Σαμαρά όταν επέλεξε να μην στηρίξει την μνημονιακή συμφωνία του Γιώργου Παπανδρέου. Τι κι αν διευκρίνισε ότι προφανώς και η χώρα χρειαζόταν χρηματοδότηση αλλά δεν μπορούσε να συνυπογράψει μια συμφωνία στην διαπραγμάτευση της οποίας δεν συμμετείχε, με ετεροβαρείς όρους, λάθος προβλέψεις και κυρίως μια επτάμηνη καταστροφική διαχείριση από την τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που δεν εκμεταλλεύτηκε τις δυνατότητες για φθηνό δανεισμό από τις αγορές, δεν πήρε εγκαίρως δημοσιονομικά μέτρα και περιέφερε διεθνώς την εικόνα μια διεφθαρμένης και χρεοκοπημένης χώρας βυθίζοντας στα τάρταρα και τα τελευταία ψήγματα εθνικής αξιοπιστίας.
Στην πορεία ο Σαμαράς δικαιώθηκε για την τότε στάση, από εχθρούς και φίλους. Όλοι αναγνώρισαν το λάθος μείγμα πολιτικής του πρώτου μνημονίου, την αναβλητικότητα και τις διαρκείς καθυστερήσεις τις τότε κυβέρνησης, τις υπεραισιόδοξες και εκτός ελληνικής πραγματικότητας εκτιμήσεις του ΔΝΤ. Όμως ήταν πια πολύ αργά για την Ελλάδα που είχε ήδη εγκλωβιστεί στην δαγκάνα της υπερφορολόγησης και των ατερμόνων εισοδηματικών περικοπών που σε συνδυασμό με την μεταρρυθμιστική χαλαρότητα και την έλλειψη αναπτυξιακών αντισταθμισμάτων (όπως πχ το πακέτο Γιούνκερ που προέκυψε πολύ αργότερα) μας είχαν ρίξει στον γκρεμό της άφατης ύφεσης.
Το καλοκαίρι του 2015 και μετά την εξάμηνη δημιουργική ασάφεια και την… «ηρωική» 17ωρη διαπραγμάτευση του Αλέξη Τσίπρα η συναινετική καραμέλα επανήλθε με ακόμη μεγαλύτερη ένταση. Έπρεπε να ψηφιστεί το νέο αριστερό μνημόνιο κι από την αντιπολίτευση. Τότε θεωρήθηκε ότι στα πλαίσια της εσωτερικής σταθερότητας και της διεθνούς μετριοπάθειας επιβάλλονταν η υπερψήφιση της νέας συμφωνίας.
Προσωπικά διαφώνησα από την πρώτη στιγμή με το ίδιο σκεπτικό και τα επιχειρήματα που εκτιμούσα ότι και το 2010 η υπερψήφιση του πρώτου μνημονίου θα ήταν μια αυτοκαταστροφική πράξη για την ΝΔ. Ανεξάρτητα από τα όποια λογικοφανή πολιτικά επιχειρήματα η κοινωνία μαθαίνει να επιρρίπτει ευθύνες σε όσους συναποφασίζουν για το μέλλον του. Δεν υπήρχε λόγος να επωμιστεί η ΝΔ έστω και το πιο ελάχιστο βάρος της αφασικής, ανεύθυνης και επικίνδυνης διαχείρισης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Διέθεταν επαρκή κοινοβουλευτική πλειοψηφία κι ένα παρών ή η αποχή από την ψηφοφορία θα αρκούσε για να καταδείξει τον σαφή διαχωρισμό από τα κυβερνητικά πεπραγμένα.
Σήμερα έρχεται ακόμη δριμύτερη η λογική της έμμεσης συμπόρευσης. Να υποστηρίξει η ΝΔ τα νέα μέτρα. Να συμπλεύσει στην νοοτροπία των αντίμετρων. Πέρα από μια απολύτως αντιφατική συμπεριφορά που θα δίνει στην κοινωνία την εντύπωση μιας επαμφοτερίζουσας στάσης απέναντι στις ιδεοληπτικές κυβερνητικές προσεγγίσεις, ένα χέρι βοηθείας στην δημοσκοπικά παραπαίουσα σύμπραξη ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ θα τους χάριζε την ευκαιρία να χαρακτηρίσουν ως εθνική επιτυχία μια ακόμη αποτυχημένη διαπραγμάτευση που ολοκληρώνεται με επιπρόσθετους φόρους και περικοπές.
Κι αυτά τα υποτιθέμενα αντίμετρα, που οι ίδιοι παραδέχτηκαν ότι θα ισχύσουν μόνο σε περίπτωση υπέρβασης των ήδη πολύ υψηλών στόχων για πρωτογενές πλεόνασμα και ρυθμό ανάπτυξης, αποτελούν μια τεράστια κοινωνική και πολιτική φάκα. Μια ψηφοθηρική παγίδα για τους πολίτες. Μια δήθεν κοινωνική ευαισθησία στην οποία κανείς πολιτικός δεν μπορεί να αντισταθεί. Δεν πρόκειται όμως για τίποτε παραπάνω από έναν ήδη θρυμματισμένο καθρέφτη πλαστών υποσχέσεων που στο τέλος τα κομμάτια του θα ματώσουν για μια ακόμη φορά την μεσαία τάξη και την αγορά.
Αν κάτι οφείλει η ΝΔ στην κοινωνία δεν είναι η σύμπλευση σε μια ακόμη κυβερνητική αυταπάτη αλλά η μεθοδική δουλειά ώστε οι προτάσεις της να αγγίζουν την ουσία των μεγάλων προβλημάτων. Ανεργία, υποχρηματοδότηση των επιχειρήσεων, επίπεδο δημόσιων υπηρεσιών, ορθή χρήση οικονομικών και ανθρώπινων πόρων. Από αυτά θα κριθεί κι από το πως θα πείσει ότι με αυτές τις ιδέες μπορεί να πετύχει μείωση των στόχων για το πλεόνασμα στο 2%, πέρα από την όποια θετική επίπτωση των μεσοπρόθεσμων ρυθμίσεων για το χρέος, ώστε να καταστούν μη αναγκαία τα περισσότερα αν όχι όλα από τα μέτρα που σχεδιάζει να τις φορτώσει ως προς την εκτέλεση τους η σημερινή θλιβερή παράσταση που κυβερνά την χώρα.
Χθες βράδυ στο Πολιτιστικό Κέντρο Αλίμου πραγματοποιήθηκε η δεύτερη παρουσίαση του μυθιστορήματος του Κωνσταντίνου Μανίκα, «Στην Ψυχή του Ηγεμόνα» από τις Εκδόσεις Ιωλκός.
Σε μια κατάμεστη αίθουσα ακούστηκαν οι εξαιρετικές ομιλίες των: Πέτρου Δούκα (πρ. Υπουργός, οικονομολόγος – συγγραφέας), Νικόλαου Χιδίρογλου (δημοσιογράφος – συγγραφέας) και Ντέπης Στενού (δημοσιογράφος) αλλά και η μοναδική μελωδική επένδυση του μουσικού Ηρακλή Κοντού.
Μια εξαιρετική εκδήλωση με την συνεργασία της ΔΗΜ. Τ.Ο. Ν.Δ. Αλίμου και του Προέδρου της Μανώλη Μιχαλέτου στην οποία παρέστησαν μεταξύ άλλων η πρώην υπουργός και βουλευτής της ΝΔ Σοφία Βούλτεψη και ο δήμαρχος Αλίμου Ανδρέας Κονδύλης.
Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος
Μπορεί να μην βρίσουμε, ή απλά να μην επιθυμούμε να τις εκτελέσουμε, πρωτότυπες πολιτικές ιδέες για την αντιμετώπιση των ουσιαστικών αιτιών της κρίσης αλλά κάθε τόσο, ειδικά τα τελευταία δύο χρόνια της Αριστερής διακυβέρνησης, εκσφενδονίζονται, χωρίς αιδώ ή έστω μια… προειδοποίηση, κάθε μορφής ταξικές προτάσεις. Το άγχος της κυβέρνησης… κοινωνικής σωτηρίας να αποβάλλει από πάνω της το στίγμα της χειρότερης δυνατής μνημονιακής συμμόρφωσης ενεργοποιεί αντανακλαστικά δήθεν ευαισθησίας για τους αδυνάτους που εκφράζονται με διάφορες ευφάνταστες νοητικές συλλήψεις στα όρια του γραφικού.
Τελευταίο χαρακτηριστικό παράδειγμα η σκέψη του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ κ. Μανιού που περιέγραψε ως ταξικό το πρόσφατο ατύχημα στην Λαμία κι απόρησε γιατί να κυκλοφορούν τόσο γρήγορα αυτοκίνητα. Μια αυτό το σκεπτικό το επόμενο βήμα θα ήταν να καταργήσουμε γενικώς τις τεχνολογικές ευκολίες που μας προσφέρει ο πολιτισμός και να προκρίνουμε ένα σύστημα τύπου… Άμις.
Όταν φτάνεις στο σημείο να θεωρείς ως απάντηση στις δυσλειτουργίες ή την λάθος χρήση της τεχνολογίας μέχρι και την κατάργηση της το επόμενο βήμα είναι μια γενικευμένη καθεστωτική αντίληψη που επιτρέπει σε κάθε κεντρική εξουσία να επιλέγει πριν από μας για εμάς και να απαιτεί την υποταγή στην μια και μοναδική κρατική άποψη που γνωρίζει το… καλό μας! Όχι ότι εντυπωσιάζεται κανείς από το γεγονός της ροπής του ΣΥΡΙΖΑ προς τέτοιες αντιλήψεις, – είναι γνωστή η λατρεία για ανάλογα καθεστώτα -, αλλά η άνεση με την οποία θεωρούν ότι κάθε παραλογισμός τους αποτελεί πράξη κοινωνικής αλληλεγγύης με ξεπερνά!
Προς επίρρωση αυτής της νοοτροπίας ήρθε το άνοιγμα της συζήτησης για υπολογισμό των προστίμων του ΚΟΚ με βάση το εισόδημα του παραβάτη. Προστέθηκε ως επιχείρημα ότι κάτι αντίστοιχο υπάρχει και Σουηδία οπότε η πρόταση απέκτησε απευθείας μια… αίγλη σοσιαλδημοκρατικής ευαισθησίας. Τι υποκρύπτει όμως μια τέτοια νομοθέτηση;
Αν μια ποινή δεν έχει κοινή βάση και όμοιο αποτέλεσμα για όλους δημιουργεί de facto ταξικό διαχωρισμό. Δημιουργεί ανύπαρκτα «στρατόπεδα» και θέτει τους πολίτες σε θέση μη ισονομίας απέναντι στο κράτος. Ποιος αποφασίζει το όριο της αναγόρευσης κάποιου σε πλούσιο; Γιατί αυτή του η κατάσταση δικαιολογεί αυστηρότερη τιμωρία και γιατί το τσουχτερό πρόστιμο θα βελτιώσει την οδηγική συμπεριφορά οποιουδήποτε; Από που προκύπτει ότι υπάρχει αυξημένη παραβατικότητα από τους οικονομικά πιο εύπορους; Από πότε η.Παιδεία είναι ζήτημα αυστηρότερης ποινής κι όχι ολοκληρωμένης εκπαίδευσης και αξιακού αγώνα;
Ένα κράτος που δεν κατανοεί τον ρόλο του, όταν μάλιστα υπηρετείται από ιδεοληπτικούς παραμορφωτές της σύστασης του, καταλήγει να επιβουλεύεται την ατομική ευθύνη και την βούληση. Προσανατολίζεται σε παρεμβάσεις που το καθιστούν επικυρίαρχο κάθε ανθρώπινης δραστηριότητας και θέτουν τον πολίτη σε ρόλο πειθήνιου πιονιού.
Αυτή την λογική υπηρετεί ο ΣΥΡΙΖΑ συντεταγμένα και μεθοδικά και δεν χάνει ευκαιρία να μας το θυμίζει. Αν δεν ήταν τόσο… Αριστεροί θα περίμενε κανείς και ταξικά κριτήρια στο δικαίωμα της ψήφου. Γιατί να επιτρέπεται στους στυγνούς καπιταλιστές να συναποφασίζουν με τον αγνό και ταπεινό λαό; Βέβαια τότε θα μπορούσε να υπάρξει η αντιπρόταση για κλιμακωτή ισχύ της ψήφου με βάση τον δείκτη νοημοσύνης.
Ο ολοκληρωτισμός δεν έχει απλώς πολλά πρόσωπα. Διαθέτει τα χειρότερα προσωπεία και σιγά σιγά τα βλέπουμε όλα!
Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος
Ξεκινά κι η επίσημα η προεκλογική εκστρατεία για την Συνταγματική Αναθεώρηση στην Τουρκία και είναι κάτι παραπάνω από υπαρκτή η πιθανότητα στις 16 Απριλίου ο Ερντογάν να έχει μετατραπεί σε αυτό που πάντα επιθυμούσε, έναν ιδιότυπο δικτάτορα με καταλυτικές εκτελεστικές αρμοδιότητες. Τι ακριβώς σχεδιάζει ο Τούρκος Πρόεδρος και πως αυτό θα επηρεάσει το κλίμα στην ευρύτερη περιοχή και φυσικά τις Ελληνοτουρκικές σχέσεις;
Ο Ερντογάν στοχεύει στη διαιώνιση της κυριαρχίας του μέχρι το 2029, στον περιορισμό των αρμοδιοτήτων του πρωθυπουργού, με τον ίδιο να έχει την δυνατότητα να παρεμβαίνει στην σύσταση του υπουργικού σχήματος. να εκδίδει διατάγματα, να κηρύττει με βάση την προσωπική του κρίση το κράτος σε έκτακτη ανάγκη, να έχει παρεμβατικό ρόλο στο δικαστικό τομέα και πολλά άλλα.
Σε κάποιους όλα αυτά θυμίζουν… ένδοξες εποχές της σοβιετικής εποχής αλλά κάλλιστα θα μπορούσαν να φέρουν μνήμες κι από την αντίστοιχη διαχείριση της εξουσίας από τον Πούτιν, τον οποίο ταυτόχρονα μισεί και λατρεύει ο Ερντογάν. Τον μιμείται; Στοχεύει σε μια ανάλογη καθεστωτική στάση; Προφανέστατα ναι! Αξιοποίησε το πραξικόπημα για να σπείρει βαθύτερα τον τρομοκρατικό φόβο στους πολίτες του και τώρα έρχεται να θερίσει τα οφέλη επιβάλλοντας τους απολύτως δικούς του κανόνες.
Οι εξελίξεις στη Μέση Ανατολή μόνο αδιάφορο δεν αφήνουν τον Ερντογάν. Η γεωπολιτική μάχη αλλά και η προοπτική μέχρι και γεωγραφικών επαναπροσδιορισμών θέτουν ένα πλαίσιο ευκαιριών και κινδύνων για την Τουρκία τις οποίες ο Ερντογάν αισθάνεται ότι δεν είναι ικανός να τις αντιμετωπίσει αν δεν διατηρεί αδιάρρηκτο το εσωτερικό μέτωπο. Κι αυτό θα επιτευχθεί μόνο όσο επισείεται ο φόβος του εσωτερικού αλλά και του εξωτερικού εχθρού.
Ο πρώτος προσωποποιήθηκε στον Γκιουλέν κι έδωσε στον Ερντογάν την δυνατότητα να περιορίσει ακόμα περισσότερο τις ατομικές ελευθερίες με πρόσχημα την διασάλευση της έννομης τάξης. Ο δεύτερος επιλέγεται κάθε φορά με βάση τα εκάστοτε γεγονότα και τις απαιτήσεις της συγκυρίας. Πότε ανασύρεται η «απειλή» της Ελλάδας αναδεικνύοντας θέματα γκρίζων ζωνών στο Αιγαίο. Πότε στοχοποιείται η Ε.Ε. που δεν επιβραβεύει την Τουρκία για την υποτιθέμενη συμμόρφωση της στις Ευρωπαϊκές απαιτήσεις. Πότε οι ΗΠΑ ή το Ισραήλ επιβουλεύονται τον ρόλο της στην περιοχή.
Τι σημαίνει αυτή η θεσμική ανατροπή για το διεθνές σκηνικό; Πρώτα απ’ όλα οι πάντες θα γνωρίζουν ότι εκτός συγκλονιστικού απροόπτου θα έχουν να αντιμετωπίσουν τις διαθέσεις του Ερντογάν για τα επόμενα δώδεκα χρόνια κι αυτό απαιτεί προσεκτικό και μακρόπνοο σχεδιασμό. Επίσης είναι σίγουρο ότι ο Τούρκος ηγέτης επιθυμεί στο κλείσιμο της θητείας του να αφήσει μια αξεπέραστη παρακαταθήκη και μπροστά σε αυτό το όνειρο τίποτα δεν θα τον αποτρέψει από το να εμπλακεί σε συγκρούσεις.
Με το Κυπριακό στην κόψη του ξυραφιού, το μεταναστευτικό με τις πολυποίκιλες επιδράσεις του σε φάση όξυνσης και την Μέση Ανατολή να φλέγεται, ο Ερντογάν με την ηγεμονική, σουλτάνικη νοοτροπία του αποτελεί αστάθμητο παράγοντα που ή θα λειτουργήσει ως καταλύτης σταθερότητας ή θα τινάξει τα πάντα στον αέρα. Ειδικά σε ένα περιβάλλον που μετά την εκλογή Τραμπ και το νέο τοπίο στις σχέσεις ΗΠΑ – Ρωσίας μοιάζει να στήνεται από την αρχή σε νέες βάσεις.
Υπάρχει ελληνικό εθνικό σχέδιο που να αποτυπώνει όλες τις παραμέτρους και να διαθέτει πειστικά εναλλακτικά σενάρια που θα διασφαλίζουν την θέση της χώρας στο γεωπολιτικό σκάκι; Ή για μια ακόμη φορά θα βρεθούμε προ δυσάρεστων εκπλήξεων με μόνη μας αντίδραση τις κραυγές για τον ξένο δάκτυλο που έλεγε κι ο Ανδρέας Παπανδρέου;
Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος
Θυμάμαι πόσο με είχαμε μαγέψει «Ο Δράκος». Μια Καφκική προσέγγιση με όλα τα στοιχεία της αθωότητας και της ενοχής να εναλλάσσονται σε έναν χορό συναισθημάτων, να παιχνιδίζουν με την αφέλεια, τον έρωτα, την πυγμή και την έλλειψη της. Μια από τις ταινίες που λατρεύεις ή μισείς, όπως και τελικά συνέβη, ώσπου ν’ αναγνωριστεί από όλους ως μια από τις κορυφαίες δημιουργίες του ελληνικού κινηματογράφου.
Δεν πίστευα ότι θα ερχόταν η ώρα που θα συναντούσα τον Νίκο Κούνδουρο και θα είχα την δυνατότητα ν΄ανταλλάξω μερικές κουβέντες μαζί του. Τον έβλεπα στην γειτονιά, έμενε ελάχιστα πιο κάτω από το σπίτι μου, να περνά ταπεινός, ήσυχος, χωρίς τίποτα από την έπαρση που συχνά συνοδεύει όσες προσωπικότητες έχουν χτίσει ένα μύθο γύρω από τ’ όνομα τους.
Άκουγα τις δημόσιες παρεμβάσεις του. Μπορεί να μην συμφωνούσες πάντα με τις προσεγγίσεις του αλλά πάντα διέκρινες με ευκολία την καλοπιστία των θέσεων του, την αγωνία του για την χώρα, τον πολιτισμό της, τις διεθνείς εξελίξεις. Ειλικρινά οργίστηκα όταν άκουσα την είδηση για την επίθεση αλλοδαπών ληστών που τον σημάδεψε ως άνθρωπο και του επηρέασε καίρια την άποψη για το μεταναστευτικό πρόβλημα.
Λίγο καιρό μετά τον συνάντησα ένα μεσημέρι στο αρτοποιείο της πλατείας. Αγέλαστος, σκυθρωπός αλλά με την γλυκύτητα του ατόφια δοτικού και ευγενικού ανθρώπου. Πήρα το θάρρος να του μιλήσω. Του εξέφρασα την λύπη μου για την πρόσφατη ταλαιπωρία του. Ανασήκωσε με απογοήτευση του ώμους σαν να περιέγραφε βουβά το αναπόφευκτο.
Είπαμε κάποιες σκέψεις μας για την κρίση, το μνημόνιο, τους πολιτικούς, την αξιοκρατία, την τέχνη. Έμοιαζε ο ίδιος σαν τον Δράκο της ιστορικής ταινίας. Σαν να είχε εμπλακεί σε μια ιστορία από σύμπτωση κι από ένα σημείο και μετά δεν έψαχνε σημείο διαφυγής. Σαν να αφηνόταν στον πόνο. Τον χαιρέτησα με μια δυνατή χειραψία σαν αυτές του οριστικού αποχαιρετισμού.
Από τότε του έγνεψα μια – δυο φορές όταν τον πετύχαινα στο απέναντι πεζοδρόμιο να γυρίσει στο διαταραγμένο πλέον ησυχαστήριο του. Δεν ήθελα να διαταράξω την βαριά εσωτερικότητα που κουβαλούσε. Άγγιξε τα 90 χρόνια και σήμερα μας άφησε πλήρης ημερών. Καλό ταξίδι Δράκε…
Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος
Έχουμε επικεντρωθεί τόσο στην πολύμηνη διαδικασία της αξιολόγησης μένοντας πότε στις, εικονικές ή μη, διαμάχες του ΔΝΤ με την Ε.Ε. και πότε στο ύψος, την προληπτική φύση και τον τρόπο ενεργοποίησης των νέων μέτρων που παραβλέπουμε άλλες παράπλευρες εξελίξεις που μάλλον αποτελούν το πραγματικό, το κεφαλαιώδες πρόβλημα για τις κυβέρνηση.
Υποτίθεται ότι αντιμετωπίζουμε δυο διαφορετικές προσεγγίσεις, Αυτή του ΔΝΤ που πλέον μιλά για μείωση φορολογίας και άμεση αναδιάρθρωση του χρέους χωρίς βέβαια να αποφεύγει απαιτήσεις για περικοπές στην ασφαλιστική δαπάνη και το επίπεδο του αφορολόγητου και συνέχιση των μεταρρυθμίσεων. Κι αυτή της Ε.Ε. που μεταθέτει τις αποφάσεις για την μεσοπρόθεσμη παρέμβαση στο χρέος για μετά την ολοκλήρωση του προγράμματος ζητώντας άμεση ψήφιση πακέτου δημοσιονομικών μέτρων ύψους 3,6 δισ. για το 2018.
Η σύγκρουση για τα μέτρα διαθέτει μια ισχυρή δόση αμοιβαίας υποκρισίας από όλα τα μέρη. Οι προβλέψεις του ΔΝΤ έχουν αποδειχτεί διαχρονικά προβληματικές αλλά και οι Ευρωπαίοι επιδεικνύουν μια υπερβολική αισιοδοξία. Υπό την πίεση των πολλών εκλογικών αναμετρήσεων που κανείς δεν μπορεί να διαβεβαιώσει το πως θα επηρεάσουν τη λειτουργία των κοινών οργάνων βιάζονται να περιγράψουν την στροφή στην ανάπτυξη ως αναπόφευκτη και δεδομένη.
Από πουθενά όμως δεν προκύπτει αυτή η πρόβλεψη ως μια απόλυτη σταθερά στην γενικότερη γεωπολιτική εξίσωση. Η τιμή του πετρελαίου παίρνει την ανιούσα. Το Brexit δημιουργεί απρόβλεπτες αναταραχές. Η στάση του Τραμπ απέναντι στην Ε.Ε. θέτει σε κίνδυνο εμπορικές συμφωνίες και αναστέλλει θετικές οικονομικές επιπτώσεις. Το αβέβαιο πολιτικό σκηνικό αφήνει ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα για το διοικητικό μέλλον της Ένωσης.
Η συμμετοχή του ΔΝΤ στο πρόγραμμα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο είναι δεδομένη. Αυτό που επιχειρείται ένα να πιεστεί η ελληνική κυβέρνηση ώστε να αποκτήσει μεταρρυθμιστική πνοή αφού πολλές απαραίτητες παρεμβάσεις στο δημόσιο, την αγορά, την δικαιοσύνη δεν έχουν προχωρήσει. Γι’ αυτό και η δαμόκλειος σπάθη των προληπτικών μέτρων που η εκτέλεση τους θα εξαρτηθεί από το κατά πόσο θα επιτευχθούν οι δημοσιονομικοί στόχοι κι αν θα συνεχίσει η όποια υπεραπόδοση στο πλεόνασμα από την υπερφορολόγηση και την αναστολή πληρωμής των ληξιπρόθεσμων οφειλών του δημοσίου.
Το ουσιώδες δεν είναι η ακριβής ημερομηνία κλεισίματος της αξιολόγησης. Ούτε αν τα νέα μέτρα που θα περιλαμβάνει θα παρουσιαστούν ως δυνητικά και πασπαλισμένα με ανεπαίσθητες εξίσου… δυνητικές μειώσεις στην φορολογία. Ακόμη κι αν η συμφωνία υπογράφονταν αύριο, αυτό που θα συνεχίσει να ταλανίζει την κυβέρνηση είναι η προοπτική να μην ενταχθεί ποτέ η χώρα μας στην ποσοτική χαλάρωση της ΕΚΤ.
Όχι μόνο επειδή δεν πληρούνται όλες οι προϋποθέσεις που θέτει ο Ντράγκι αλλά γιατί μοιάζει σιγά σιγά να οδηγούμαστε στο τέλος αυτής της παρέμβασης αφού ο Ευρωπαϊκός πληθωρισμός τείνει να αγγίξει και πάλι το όριο του 2%. Κι αυτή η πιθανότατη εξέλιξη θα είναι μαχαίρι στην καρδιά του εγχώριου παραπαίοντος τραπεζικού συστήματος που ενώ ακόμη βρίσκεται σε διαδικασία διευθέτησης του ζητήματος των κόκκινων δανείων βλέπει στην θέση των παλιών να προκύπτουν καινούρια που δημιούργησε η υφεσική στροφή των δυο τελευταίων ετών.
Αν προκύψει νέα αποσταθεροποίηση κι ανάγκη για ανακεφαλαιοποίηση σε συνδυασμό με την μη επιβεβαίωση του υπερβολικού φετινού στόχου για τον ρυθμό ανάπτυξης (από την κατάθεση του προσχεδίου του προϋπολογισμού προέβλεψα ότι δύσκολα θα ξεπεράσει το 2%) δημιουργώντας ένα δημοσιονομικό κενό για το 2017 που μπορεί και να ξεπερνά τα 500 εκατ. Ευρώ (χωρίς να έχουν υπάρξει θετικές εξελίξεις στον τρόπο αποπληρωμής του χρέους που να καλύπτουν μέρος των αστοχιών), τότε θα προκύψει το πραγματικό δίλημμα για το μέλλον της κυβέρνησης αλλά κυρίως της πατρίδας.
Ηρωική αποχώρηση με ότι κι αν σημαίνει αυτό για όλους μας, επόμενο μνημόνιο (αφού η έξοδος στις αγορές θα αποτελεί μακρινό όνειρο) ή οικουμενική σύμπλευση με τους κοινοβουλευτικά πρόθυμους που δεν είναι και λίγοι κι ας παριστάνουν κομμάτι του ανύπαρκτου Ευρωπαϊκού μετώπου;
42 χρόνια μετά την Μεταπολίτευση και ένα από τα πιο αγαπημένα «αθλήματα» της εποχής μας, ιδιαίτερα μέσα στα χρόνια της κρίσης, είναι η σαρωτική αποδόμηση σύσσωμου του σκηνικού όλης αυτής της περιόδου. Είναι αλήθεια ότι υπήρξαν τραγικά λάθη σε επίπεδο πολιτικών και οικονομικών επιλογών που είχαν δυο κοινά χαρακτηριστικά. Την κρατικοδίαιτη αντίληψη της αγοράς και την οικογενειοκρατική προσέγγιση των κομματικών δομών.
Όμως σε όλη αυτή την περίοδο υπήρξαν κορυφαίες επιλογές που δικαιώθηκαν και συνεχίζουν να δικαιώνονται. Επιλογές που άλλαξαν την πορεία της χώρας, έθεσαν τις βάσεις μιας σύγχρονης δημοκρατίας, μιας πιο εύρυθμης οικονομικής λειτουργίας, της ευημερίας για την συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας. Επιλογές που σχεδόν αποκλειστικά προήλθαν από την σύγχρονη, Ευρωπαϊκή Κεντροδεξιά παράταξη της ΝΔ που στις κρίσιμες στιγμές έλεγε μεγάλες αλήθειες, έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου και πάσχιζε, – με όλες τις παραλήψεις, τις αναστολές και τις ιδεολογικές φοβίες της -, για το εθνικό καλό.
Δικαιώθηκε όταν το 1974 επέλεξε να δημιουργήσει ένα περιβάλλον κοινοβουλευτικής σταθερότητας χωρίς αποκλεισμούς και να οδηγήσει την αβέβαιη ακόμη ελληνική οικονομία στην αγκαλιά της ΕΟΚ. Τότε σύσσωμη η αριστερόστροφη νοοτροπία έβλεπε στην οικονομική κοινότητα το μακρύ χέρι του καπιταλισμού και των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων!
Τώρα όλοι αναγνωρίζουν πόσο ιστορική ήταν εκείνη η επιλογή.
Δικαιώθηκε όταν μετά τον ορυμαγδό του αλόγιστου δανεισμού και της άσκοπης σπατάλης των Ευρωπαϊκών κονδυλίων έθεσε της βάσεις για την δημοσιονομική σταθερότητα και την φιλελευθεροποίηση της οικονομίας. Τότε κάποιοι θεωρούσαν ότι μπορούσαν να επανέλθουν στο άκοπο παρελθόν τους ενώ η χώρα βάδιζε προς την χρεοκοπία.
Τώρα όλοι θεωρούν ότι αν είχαμε εγκαταλείψει εγκαίρως τις αυταπάτες θα μπορούσαμε να είχαμε ακολουθήσει μια πιο ισορροπημένη πορεία.
Δικαιώθηκε όταν μετά την λαίλαπα του Χρηματιστηρίου και τον ενθουσιασμό των Ολυμπιακών αγώνων έφερε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, στρατηγικές ιδιωτικοποιήσεις και ενεργειακές συμφωνίες. Τότε κάποιοι ανέβαιναν στα κάγκελα μιλώντας για ξεπούλημα δημοσίου πλούτου. Ήταν οι ίδιοι που όταν έσκασε η παγκόσμια κρίση δεν συναίνεσαν στην λήψη κανενός μέτρου.
Είναι οι ίδιοι που την διαχείριση του δικού τους κρατικού δανεισμού και των swap ή την μονιμοποίηση όσων, από τις δικές τους προσλήψεις συμβασιούχων πληρούσαν πάγιες θέσεις, την ονόμασαν δημοσιονομικό εκτροχιασμό για να αποποιηθούν τις διαχρονικές αλλά και τις μετέπειτα ευθύνες τους.
Δικαιώθηκε όταν μετά την μνημονιακή κατάληξη του «λεφτά υπάρχουν», ανέλαβε την χώρα στην πιο αναξιόπιστη διεθνή θέση και στα πρόθυρα της εξόδου από το ευρώ και την έφερε στα απάνεμα νερά της δημοσιονομικής υγείας και της οικονομικής ανάπτυξης. Τότε ορισμένοι θεώρησαν σκόπιμο να λαφυραγωγήσουν την εξουσία στέλνοντας την χώρα στα λαϊκίστικα τάρταρα της «περήφανης» διαπραγμάτευσης χωρίς ασφαλές σχέδιο και πρακτικό στόχο. Τώρα όλοι κατανοούν ότι αν είχε συνεχιστεί εκείνη η κατεύθυνση σήμερα η χώρα θα βρισκόταν πολλά βήματα μπροστά και οι επιπτώσεις της κρίσης θα είχαν αρχίσει να αντιστρέφονται σε σημαντικό βαθμό.
Η ιστορία της ΝΔ είναι μια διαρκής υπόθεση δικαίωσης. Όσες υπαναχωρήσεις, λάθος εκτιμήσεις ή αστοχίες κι αν θέλει να της καταλογίσει κάποιος το γεγονός παραμένει ένα Αυτή η παράταξη έδωσε μάχες με την αλήθεια και τις κέρδισε όλες τις φορές. Αυτό ελπίζουμε ότι θα επιχειρήσει και σε αυτή τη συγκυρία που η ιδεοληπτική, καθεστωτική «πρώτη φορά αριστερά» έσπειρε σε χρόνο ρεκόρ τον πανικό, την οργή και την αμφισβήτηση σε όλα τα επίπεδα. Μέχρι την επόμενη δικαίωση…
Το πρωθυπουργικό αεροσκάφος υποτίθεται ότι έχει ένα πολύ συγκεκριμένο λόγο ύπαρξης. Μεταφέρει τον πρωθυπουργό σε σημαντικές διεθνείς συναντήσεις του. Ενίοτε βέβαια έχουν υπάρξει και διαφορετικές χρήσεις του. Κυρίως, για την αμεσότερη και ταχύτερη μεταφορά ασθενών από απομακρυσμένες περιοχές προς την Αθήνα ή προς κάποια χώρα του εξωτερικού για εξειδικευμένη θεραπεία.
Παρασπονδίες με πιο… ιδιοτελείς χρήσεις μπορεί να έχουν υπάρξει, δεν διαθέτω τόσο ισχυρή μνήμη που να θυμάμαι ανάλογα συμβάντα αλλά δεν τα αποκλείω. Μόνο που κανένα σχετικό γεγονός δεν εντάσσονταν σε μια γενικότερη φιλοσοφία για την διαχείριση των δημοσίων πόρων, για την αξιοποίηση προς ίδιον όφελος των δυνατοτήτων που δίνει η κρατική μηχανή, την λαφυραγώγηση των δημόσιων μέσων με μια άκρως καθεστωτική αντίληψη ενδεικτική της ευρύτερης ιδεοληπτικής διάθεσης.
Δεν είναι δα και μακρινές αναμνήσεις τα περιστατικά με το στρατιωτικό ελικόπτερο που χρησιμοποιούσε ως καθημερινό μεταφορικό μέσο ο υπουργός Άμυνας. Κάτι η κίνηση στην παραλιακή, κάτι η ωραία θέα από ψηλά, τι άλλο κίνητρο θες για να αποφύγεις τα τετριμμένα οδικά μέσα!
Κι έρχεται η πρόσφατη καταγγελία του Άδωνι Γεωργιάδη να ταράξει ακόμη περισσότερο τα κυβερνητικά νερά και να επιβεβαιώσει την κυβερνητική εμπέδωση της συγκεκριμένης νοοτροπίας. Εξάπτει την φαντασία το ερώτημα για το ποιες υπήρξαν οι εναλλακτικές ή μάλλον παράπλευρες διαδρομές του αεροσκάφους την περίοδο της περίφημης συνόδου των χωρών του Νότου;
Υποτίθεται ότι οι πτήσεις του θα έπρεπε να περιορίζονται σε οτιδήποτε είχε να κάνει με τον πολύ προσδιορισμένο σκοπό όπως απαραίτητες μεταφορές ξένων ηγετών. Το σαφές υπονοούμενο του κ. Γεωργιάδη για… παράκαμψη από αυτή την πορεία ανοίγει την συζήτηση για το τι ακριβώς έχει συμβεί που να προκαλεί το δημόσιο αίσθημα και η κυβέρνηση αποφεύγει ευσχήμως να δώσει τα πλήρη στοιχεία όπως της έχει ζητηθεί.
Έδραξαν κάποιοι αξιωματούχοι την ευκαιρία για μια μικρή δόση από dolce vita σε Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες; Στο ενδιάμεσο της συμφωνημένης διαδρομής προέκυψαν… καθυστερήσεις με πολιτικό ή διπλωματικό υπονοούμενο; Υπήρξε ενημέρωση της κεντρικής διοίκησης και των υπευθύνων ή πρόκειται για πρωτοβουλία πολύ συγκεκριμένων παραγόντων;
Θα δοθούν σύντομα πλήρεις απαντήσεις σε όλα αυτά τα εύλογα ερωτήματα ή μέσω της εκκωφαντικής σιωπής και των ασαφών non-papers θα επιχειρηθεί να υποτιμηθεί το γεγονός ελπίζοντας στην μιντιακή λήθη που καταπίνει αχόρταγα τα γεγονότα; Πάντως ο ελληνικός λαός δικαιούται να γνωρίζει ποιοι και με ποια δικαιοδοσία αποφασίζουν να παρακάμψουν το… πρωτόκολλο και κάνουν επιλογές με βάση τις προσωπικές προτιμήσεις.
Είπαμε, κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας κι απ’ ότι φαίνεται η σωτηρία ξεκινά από τον στενό κύκλο των ευνοημένων της εξουσίας. Νυν, υπέρ πάντων ο αντι-ιμπεριαλιστικός αγών!
Ακόμη κι αν δεχτούμε ότι η τηλεοπτική αναφορά του πρώην υπουργού κ. Ξυδάκη στη δραχμή είχε μια διάθεση θεσμικής συζήτησης που θα διαφώτιζε την κοινωνία για την διαδικασία, τις προκλήσεις και τις επιπτώσεις μιας επιστροφής στη δραχμή (ο ίδιος βέβαια έχει μιλήσει για ένδοξο παρελθόν επί εθνικού νομίσματος)!
Ακόμη κι αν όλο αυτό ήταν μια προσωπική αναφορά στα πλαίσια της πικρίας για την απώλεια του υπουργικού θώκου που γεννά αντιδράσεις, διάθεση για αντιπερισπασμούς και παρεμβάσεις που θα θυμίζουν στην ηγεσία ότι παραμένει παρών στις εξελίξεις και ανταποδίδει με τον τρόπο του το… κακό που του έκαναν επαναφέροντας μια συζήτηση που πληγώνει την κυβέρνηση υπενθυμίζοντας τις… “δοξασμένες” μέρες των διαπραγματεύσεων του 2015.
Ακόμη κι αν το πάρουμε ως μια… ατυχή στιγμή που παρερμηνεύτηκε ενώ η πρόθεση του ομιλητή ήταν διαφορετική! Η απορία παραμένει ισχυρή και αμετακίνητη από την πρώτη μέρα διακυβέρνησης της… πρώτης φοράς αριστερά. Μπορεί ο σχεδιασμός Βαρουφάκη με την άδεια Τσίπρα για IOU, παράλληλο τραπεζικό σύστημα και ευθεία σύγκρουση με τους δανειστές να μην προχώρησε την τελευταία στιγμή αλλά κατά πόσο παραμένει ένα δυνητικό σενάριο στα μυαλά κάποιων παραγόντων του Μαξίμου.
Η εξουσία είναι όντως ο πρώτιστος στόχος τους και δεν θα την εγκαταλείψουν τόσο εύκολα. Είναι προφανώς διατεθειμένοι να υπογράψουν τα πάντα στο βαθμό βέβαια που θα έχουν την δυνατότητα να ντύσουν τις όποιες επιλογές τους με μια αίσθηση αμοιβαίου οφέλους για την χώρα και την Ε.Ε. Ξέροντας ότι νέες περικοπές σε συντάξεις και αφορολόγητο δεν θα γίνουν αποδεκτές ούτε από τον σκληρό κομματικό πυρήνα μήπως κάποιοι απεργάζονται το παλιό αγαπημένο σενάριο ως έσχατη λύση ηρωικής εξόδου;
Πάντως πέρα από τις προθέσεις του ΣΥΡΙΖΑ το γεγονός ότι η συζήτηση για το εθνικό νόμισμα παραμένει στην ημερήσια διάταξη κι ότι όλο και μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας, βυθισμένο στα οικονομικά αδιέξοδα και την επιστημονική άγνοια επί του θέματος, αναζητεί μια πιθανή λύση σε αυτά τα επικίνδυνα μονοπάτια, είναι κάτι που θα πρέπει να μας απασχολήσει όλους και κυρίως το πολιτικό σύστημα.
Δεν νοείται μετά από τόσες εμπεριστατωμένες αναλύσεις, προσωπικά είχα αρχίσει την σχετική αρθρογραφία από τις αρχές του 2010, να διευρύνεται το σώμα των ανθρώπων που πείθονται ότι μια χώρα χωρίς παραγωγή και με όση υπάρχει εξαρτώμενη από τις εισαγωγές πρώτων υλών, χωρίς ενεργειακή επάρκεια και συναλλαγματικά διαθέσιμα θα μπορέσει να αντέξει την κατρακύλα του νομίσματος και των περιουσιακών αξιών και τις έντονες πληθωριστικές πιέσεις.
Προφανώς κάτι δεν πήγε καλά στην ενημέρωση της κοινωνίας ή η θυμική αντίδραση μας δεν τρυπιέται από καμιά ορθολογική ανάλυση σε αυτοκτονικό πλέον βαθμό!+
Αν σε κάποιους είχε δημιουργηθεί μια απορία για το που χάθηκε όλον αυτό τον καιρό η Χρυσή Αυγή, για το αν εσκεμμένα κόπασε ο αρχικός οίστρος λόγω της εκκρεμούσας δίκης ή αν όλο αυτό υπάγεται σε μια γενικότερη στροφή στην πορεία της, ήρθε το πρόσφατο συμβάν σε σχολικό μάλιστα περιβάλλον να διαλύσει κάθε αμφιβολία. Η Χρυσή Αυγή παραμένει αυτό που πάντα ήταν και ούτε κατά διάνοια η επαφή με τον κοινοβουλευτισμό και τα προσωπικά οφέλη (οικονομικά και άλλα) που αποκόμισαν τα στελέχη του αλλοίωσαν κάτι από τον αρχικό χαρακτήρα της.
Είναι σίγουρο ότι η δικαστική διαμάχη περί εγκληματικής οργάνωσης έβαλε τον πυρήνα του κόμματος σε μια διαδικασία σχετικής… αγρανάπαυσης. Με ένα τόσο βαρύ κατηγορητήριο προς διαχείριση θα ήταν συνετό να μην προκαλούν με νέα συμβάντα που θα κάνουν ακόμη πιο έντονη την κοινωνική πίεση προς την δικαιοσύνη για μια παραδειγματική τιμωρία.
Παρά την υψηλή ένταση στο μεταναστευτικό ζήτημα, με πληθώρα γεγονότων διαθέσιμων προς εξαντλητική εκμετάλλευση, η παρουσία της Χρυσής Αυγής περιορίστηκε σε κάποιες σποραδικές παρεμβάσεις σε επίπεδο τοπικών κοινωνιών, σχεδιασμένες μάλιστα με τέτοιο τρόπο που να μην να γίνεται να τις χρεωθούν ως κεντρικά οργανωμένες και κατευθυνόμενες. Ακόμη και κοινοβουλευτικά παρά τις επιμέρους κραυγές, οι τόνοι κρατήθηκαν τις περισσότερες φορές σε πολύ χαμηλότερα από τα συνηθισμένα, εξαγριωμένα έως νευρωτικά επίπεδα.
Ορισμένοι το θεώρησαν ως προανάκρουσμα μιας επικοινωνιακής προσπάθειας για μερική ανατροπή της ακραίας εικόνας της Χρυσής Αυγής. Κάποιοι από αυτούς, λιγότεροι δημόσια και περισσότεροι ιδιωτικά, είχαν μπει στη διαδικασία να αναρωτηθούν αν με μια αλλαγή ηγεσίας, την αλλαγή ονόματος σε Ελληνική Αυγή και τον εμπλουτισμό με πιο… λογικοφανή στελέχη θα μπορούσε να λειτουργήσει ως μια τυπική, αστική ακροδεξιά όπως αυτές που υπάρχουν πλέον με σημαντικά ποσοστά σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Κόμματα που προς το παρόν δεν ήθελαν να έχουν καμιά σχέση με την Χρυσή Αυγή.
Αν επιπρόσθετα η απόφαση για την υπόθεση Φύσσα ήταν αθωωτική, για τους περισσότερους κατηγορούμενους πλην ίσως του Λαγού, θα αποτελούσε σύμφωνα με δημοσκοπικές αναλύσεις πιθανό εφαλτήριο για σταθεροποίηση σε διψήφια ποσοστά. Όλα αυτά όμως προσκρούουν στην ανυπότακτη βαναυσότητα που διέπει το όλο σκεπτικό της οργάνωσης όπως αποδείχτηκε με την πρόσφατη εισβολή σε σχολείο.
Ως ταύροι εν υαλοπωλείω θεώρησαν σκόπιμο να… “συμβάλλουν” με την… “δυναμική” παρουσία τους στην διευθέτηση του ζητήματος της φοίτησης των παιδιών των μεταναστών σε τοπικό σχολείο. Ελπίζω να θύμισαν σε όσους άρχισαν να το ξεχνούν το πραγματικό πρόσωπο τους. Αυτό της απολυταρχικής επιβολής της μιας γνώμης, της βιαιότητας απέναντι σε κάθε διαφωνούντα, της εθελοτυφλούσας μονολιθικότητας που κρύβεται πίσω από ψευδεπίγραφες αναφορές σε εθνικά ιδεώδη που μόνο ντροπή θα γεννούσαν στους ένδοξους προγόνους μας.
Ευτυχώς λοιπόν. Για να μην ξεχνιόμαστε!
Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος
Δυο χρόνια ΣΥΡΙΖΑ. Δυο χρόνια πρώτη και δεύτερη φορά αριστερά. Έξι μήνες μη ρεαλιστικής διαπραγμάτευσης με ύφος για εσωτερική κατανάλωση και θεωρητικές ιδεοληψίες για εξωτερική γελοιοποίηση. Ένα δημοψήφισμα αυτοαναίρεσης, ταυτόχρονης άρνησης και κατάφασης σε ένα πολλαπλώς χειρότερο μνημόνιο που ξέσκισε με ένα άρθρο κι έναν νόμο όλες τις υποτιθέμενες κόκκινες γραμμές από τον ΦΠΑ και τους φορολογικούς συντελεστές μέχρι το Υπερταμείο ιδιωτικοποιήσεων των… 99 ετών και τις νέες εισοδηματικές περικοπές.
Λίγες λέξεις που αρκούν για να περιγράψουν το οικονομικό… μεγαλείο της κυβέρνησης… κοινωνικής σωτηρίας. Που ξεχάστηκε αυτός ο αυτοπροσδιορισμός; Η.. σωτηρία της επαναφοράς της ύφεσης, της αύξησης της ανεργίας, του ατέρμονου αποκλεισμού μας από το πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ, της διεθνούς αναξιοπιστίας.
Καμιά σωτηρία. Ούτε οικονομική, ούτε κοινωνική. Μια Παιδεία εγκαταλελειμμένη στον κοντόφθαλμο συνδικαλισμό και τους ιδεολογικούς ψυχαναγκασμούς του διεθνισμού. Μια Υγεία που κινείται γύρω από το υβρεολόγιο του Πολάκη αδιάφορη για την καθημερινή κυβερνητική ύβρη στις πλάτες των ασθενών. Μια χώρα έρμαιο των μεταναστευτικών ροών, της αρχικής ελευθεριάζουσας αντίληψης που έμοιαζε με ουσιαστικής πρόσκληση και της κατοπινής ανικανότητας διαχείρισης ενός προβλήματος που οι ίδιοι διόγκωσαν.
Δυο χρόνια μετά και οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες. Η μνήμη, όσο και κάποιοι να την απωθούν, έρχεται να εκδικηθεί την οικτρή καθημερινότητα μας. Μια συλλογική αυταπάτη, ένας μαζικός παροξυσμός μεγαλείου και θυμικής έξαρσης που έμπλεξε την θεωρία των παιγνίων με τα παιχνίδια των θεωριών. Όλη η αίγλη και τα πάθη του Έλληνα συμπυκνωμένα σε μια στιγμή, σε μια επιλογή. Επενδεδυμένα με παρορμητικότητα και αφέλεια στο συγκρουσιακό ταμείο που όταν δεν γνωρίζεις πλήρως την λειτουργία του βρίσκεσαι να πληρώνεις βαρύ κι ασήκωτο επιτόκιο.
Δυο χρόνια πριν. Δεν ήταν τόσο ο θετικός ρυθμός ανάπτυξης, η σταδιακή μείωση της ανεργίας, η εκτίναξη του τουρισμού και των εξαγωγών, η πρώτη προσέγγιση με τις αγορές ή ο περιορισμός των απαιτούμενων μέτρων γύρω στο 1 δισ. Ήταν οι προοπτικές που γέμιζαν τις ψυχές και το μυαλό όλων με θετική διάθεση, με δημιουργικό οίστρο, που έφερναν ξανά στα χείλη τις λέξεις επένδυση, νέο ξεκίνημα, αισιοδοξία.
Αυτό που μας έκλεψε η εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ, – οι περισσότεροι άργησαν πολύ να το καταλάβουν αποσβολωμένοι μέσα στο σύννεφο της… επανάστασης -, ήταν την στέρεη, αποδεδειγμένη αλλαγή της ψυχολογίας σε όλα τα επίπεδα, εντός κι εκτός χώρας, την βεβαιότητα ότι αξίζει να πιστέψουμε σε ένα καλύτερο μέλλον, στην κλιμακωτή αλλά οριστική αποδέσμευση από τις μνημονιακές δαγκάνες, στην ανάκτηση της αξιοπρέπειας και της διπλωματικής οντότητας μας.
Δυο χρόνια μετά, πόσο σας έλειψε ο Σαμαράς; Για αρχή παραδεχτείτε την αλήθεια στον εαυτό σας. Όλοι εσείς που ήσασταν μαχητικά απέναντι, σκωπτικά δίπλα, υπονομευτικά πλάι. Ξεκινήστε από την προσωπική εξομολόγηση χωρίς εξευμενισμό προθέσεων. Δώστε στον εαυτό σας άφεση αμαρτιών, γιατί την τιμωρία την ανέλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ, και αποφασίστε πως θέλετε να διαμορφώσετε το αύριο. Όσο ακόμη μπορούμε να ονειρευόμαστε με ανοιχτά τα μάτια και τα μυαλά!
Ο Κωνσταντίνος Μανίκας με το πρώτο του βιβλίο, δίνει το δικό του στίγμα, όπως το γνωρίσαμε τόσα χρόνια μέσα από τα άρθρα του που έχει δημοσιεύσει κατά καιρούς στο διαδίκτυο.
Έχει μια Δωρικού ρυθμού αντιμετώπιση των γεγονότων ενώ χρησιμοποιεί και τη χάρη του Ιωνικού στο παιχνίδι με τις λέξεις.
Φιλοσοφικές αναλύσεις και ψυχολογικές διαδρομές που σε δεύτερο επίπεδο δείχνουν την αγάπη του συγγραφέα για τις επιστήμες αυτές και την ανάγκη του να εκφραστεί χρησιμοποιώντας τις ως εργαλεία που θα τον βοηθήσουν να διηγηθεί την ιστορία του.
Γιατί μια ιστορία μπορεί να ειπωθεί με διάφορους τρόπους , ο τρόπος όμως που θα επιλέξουμε να τη μεταδώσουμε στους άλλους είναι που μας κάνει να ξεχωρίζουμε και ο Κωνσταντίνος με το βιβλίο του » Στη ψυχή του Ηγεμόνα » ξεχωρίζει.
Ένα καλοδουλεμένο βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί γιατί πέρα από τον πυρήνα της ιστορίας του σε καθοδηγεί σε πολλά μονοπάτια γνώσης.
Υποτίθεται, αν και δεν έχουν εκτελεστεί ακόμη οι απαραίτητες υπουργικές αποφάσεις, ότι από τις αρχές του 2017 ισχύει η κατοχύρωση του αφορολόγητου, για μισθωτούς και συνταξιούχους, αποκλειστικά με την χρήση χρεωστικών και πιστωτικών καρτών. Με τους ρυθμούς που κινείται η όλη διαδικασία είναι πολύ πιθανό να οδεύουμε σε ένα φιάσκο ολκής ή τουλάχιστον να προκύψει τέτοια εμπλοκή που θα καθιστά την ομαλή χρήση του μέτρου από δυσλειτουργική έως εντελώς αδύνατη.
Το κορυφαίο επιχείρημα όσων προκρίνουν την σχεδόν επιτακτική και κεντρικώς επιβαλλόμενη χρήση των ηλεκτρονικών συναλλαγών είναι η μόνιμη καραμέλα κάθε νέας φορολογικής πολιτικής, η πάταξη της φοροδιαφυγής. Μάλλον όμως λένε την μισή αλήθεια. Η μη χρήση μετρητών μειώνει το κόστος των συναλλαγών, αυξάνει την εισπραξιμότητα του ΦΠΑ (ειδικά αν συνοδεύεται από διασύνδεση όλων των ταμειακών μηχανών με τις φορολογικές αρχές), κάνει πιο εύκολο και άμεσο τον φορολογικό έλεγχο αλλά δεν εξασφαλίζει την ραγδαία μείωση της φοροδιαφυγής.
Σε μια κοινωνία χαμηλής ψηφιακής παιδείας είναι πιθανό όλη αυτή η αναστάτωση να επιφέρει μέχρι και επιβαρύνσεις σε όσους δεν θα προσαρμοστούν άμεσα στις νέες απαιτήσεις. Όμως το κυριότερο είναι ότι δεν καταπολεμείται η φύση της εγχώριας φοροδιαφυγής με αυτές τις προσεγγίσεις. Άλλωστε το κτίσιμο του αφορολόγητου, που δεν αποτελεί δα και τόσο μεγάλο μέρος του εισοδήματος, στις περισσότερες των περιπτώσεων θα προκύπτει άνετα μόνο από τις αγορές για τρόφιμα και το κόστος βασικών υπηρεσιών.
Άρα εκλείπει και το κίνητρο για αύξηση στη ζήτηση αποδείξεων από τους τομείς της οικονομικής ζωής που ανθεί η φοροδιαφυγή. Από που προκύπτει ότι σε μια χώρα υπερδιπλάσιων από τον Ευρωπαϊκό μέσο όρο ελεύθερων επαγγελματιών που συντηρούνται σε μεγάλο βαθμό από πελάτες ενός γνωστού περίγυρου, ειδικά στην περιφέρεια της χώρας, θα ενισχυθεί η απαίτηση για έκδοση αποδείξεων όταν μάλιστα η κρίση εντείνει την ανάγκη για όσο πιο συνετή γίνεται διάθεση του εισοδήματος; Μάλλον το αντίθετο θα συμβεί. Επίταση του φαινομένου της μη έκδοσης παραστατικών.
Θα ήταν απείρως πιο αποδοτική η προσέγγιση των άμεσων οικονομικών κινήτρων, τόσο με τις κληρώσεις δώρων για όσους διαθέτουν αποδείξεις από συγκεκριμένους επαγγελματίες, όσο πρωτίστως και κυρίως με ένα στοχευμένο πρόγραμμα επιστροφής του ΦΠΑ στον αγοραστή ώστε το κράτος να προσδοκά οφέλη από την αύξηση των εσόδων της φορολογίας εισοδήματος ομάδων που συστηματικά δηλώνουν ελάχιστα εισοδήματα.
Για το θέμα της προσωπικής ελευθερίας και της δυνατότητας επιλογής ούτε λόγος να γίνεται. Πλέον για κάποιους, ιδιαίτερα εκεί στην… αριστερή διακυβέρνηση, έχουμε απολέσει το αναφαίρετο δικαίωμα της… αθωότητας κι οφείλουμε καθημερινά να αποδεικνύουμε ότι δεν είμαστε ελέφαντες. Ότι επιλέγει η κεντρική εξουσία, έστω κι αν περιορίζει τις ατομικές ελευθερίες, έστω κι αν σκοπός της είναι περισσότερο η εμπέδωση ενός κλίματος επιβολής παρά η αποτελεσματικότητα και η αποδοτικότητα.
