Του Θανάση Μαυρίδη

Ο Έλληνας έχει μάθει να επιβιώνει σε αντίξοες συνθήκες επί αιώνες, κάτι που υπάρχει μέσα στο DNA του. Την δύσκολη ώρα επιστρατεύει όλες τις δυνάμεις που του έχουν απομείνει και προσπαθεί με το μυαλό του να εκμηδενίσει όλες τις δυσκολίες. Ας μην έχουν αμφιβολία όσοι έχουν σπεύσει να προεξοφλήσουν την ήττα του ελληνισμού. Σε ένα πράγμα θα συμφωνήσουμε, πάντως, με τους... επικριτές μας: Η αλλαγή δεν μπορεί να γίνει με τα φθαρμένα υλικά του παρελθόντος. Κι αυτή την φορά χρειάζεται κάτι περισσότερο από μία καλή ιδέα, χρειάζεται και σκληρή δουλειά...

Χρειάζεται να γράψουμε κάτι άλλο; Μάλλον όχι! Περιγράψαμε μέσα σε λίγες γραμμές μία άποψη: Ότι ο ελληνισμός θα βρει τον δρόμο του, ακόμη κι αν χρειαστεί να κάνει μέσα σε λίγες ημέρες όλα όσα δεν έκανε μέσα σε είκοσι χρόνια. Αυτή είναι η γενική ιδέα. Αφήσαμε, όμως, απέξω την πεζή καθημερινότητα. Κάναμε καλά;

Αυτό που συνήθως αγνοούν όλοι οι πολιτικοί είναι ότι ο κόσμος είναι χορτασμένος από ιδέες. Γενικές και ειδικές. Στην πραγματικότητα ένας άνεργος δεν μπορεί να γεμίσει το γιορτινό τραπέζι με εθνικά ιδεώδη και οραματισμούς για μελλοντικά μεγαλεία. Γι’ αυτόν σημασία έχει πώς λύνει το πρόβλημά του τώρα. Πώς θα μπορέσει να επιβιώσει στους επόμενους δύσκολους μήνες. Δεν τον νοιάζουν οι ευχές, το φιλικό κτύπημα στην πλάτη.

Κι εδώ, ακριβώς, βρίσκεται το κουμπί της ιστορίας. Όποιος δώσει πρώτος τον οδηγό επιβίωσης σε εκατοντάδες χιλιάδες συμπατριώτες μας που τον έχουν ανάγκη αυτή την στιγμή θα έχει κερδίσει την προσοχή τους. Μην μένετε στον κυνισμό που διακρίνει αυτή την διαπίστωση. Δυστυχώς, είναι η πραγματικότητα.

Όταν ήμασταν μικροί ακούγαμε που λέγανε ότι οι Έλληνες ξεχωρίζουνε για την κοινωνική αλληλεγγύη που επιδεικνύουν. Δεν ξέρω ποιες ήταν οι εμπειρίες των παλιότερων, αλλά αρχίζω και πιστεύω ότι μας έλεγαν παραμύθια. Δεν μπορεί να έχει χαθεί η ανθρωπιά τόσο γρήγορα από αυτή την κοινωνία. Όσοι γύρισαν την πλάτη τους στο κράτος είχαν μια αληθοφανή δικαιολογία. Ότι το κράτος είναι διεφθαρμένο. Για την αδιαφορία που δείχνουμε για τους γείτονές μας δεν έχουμε δικαιολογία.

Και τι να κάνουμε; Να προσπαθήσουμε να βοηθήσουμε με κάθε τρόπο. Δεν είμαι υπέρ της «φιλανθρωπίας» και δεν πιστεύω ότι τα προβλήματα των ανθρώπων λύνονται πετώντας τους ψίχουλα. Αλλά αυτό δεν είναι δικαιολογία για να μην κάνει κανείς αυτονόητα πράγματα, όταν μπορεί να τα κάνει. Δεν είναι λόγος να αγνοεί αν ο γείτονάς του έχει να φάει ή όχι. Χειρότερο από τους «φιλάνθρωπους» είναι οι χορτάτοι που περπατάνε παραπατώντας ανάμεσα σε πεινασμένους που έχουν πέσει λιπόθυμοι στο πεζοδρόμιο.

Δεν είμαι πιστός χριστιανός, αλλά σέβομαι το έργο της Αρχιεπισκοπής. Αν δεν θέλω να δώσω σε κάποιον απευθείας χρήματα, ας τα δώσω στην Εκκλησία. Υπάρχουν δεκάδες Οργανισμοί που ασκούν πραγματικό έργο, αρκεί κανείς να θέλει να συνεισφέρει.

Ακόμη κι αν ξεπεράσουμε σύντομα αυτή την κρίση, ακόμη κι αν οικοδομήσουμε στο μέλλον μία άλλη Ελλάδα, θα έχουμε κτίσει στην άμμο αν προδώσουμε αυτή την δύσκολη ώρα τους συμπολίτες μας που μας έχουν ανάγκη...

ΠΗΓΗ: CAPITAL.GR
http://www.capital.gr/Articles.asp?id=1361186