Του Γιάννη Πρετεντέρη

Τώρα που δυσκόλεψαν τα πράγματα και η συνοχή της κυβερνητικής πλειοψηφίας δοκιμάζεται, ίσως είναι χρήσιμο να συνεκτιμήσουν οι κυβερνητικοί εταίροι ορισμένα απλά πράγματα.

Πρώτον, ότι τη χώρα στη διαπραγμάτευση με την τρόικα εκπροσωπεί η νόμιμη κυβέρνηση με τους υπουργούς της. Ο καθένας βεβαίως δικαιούται να λέει τη γνώμη του, να διατυπώνει προτάσεις και υποδείξεις, να εκφράζει ενδεχομένως επιφυλάξεις και διαφωνίες. Καμία αντίρρηση. Αλλά ο Πρωθυπουργός και οι υπουργοί του είναι αυτοί που φέρουν την τελική ευθύνη και το κύριο βάρος της συμφωνίας ή της διαφωνίας.

Δεύτερον, «αντίπαλος» στη διαπραγμάτευση δεν είναι ο Σαμαράς ούτε ο Στουρνάρας ούτε ο Βενιζέλος ούτε κανείς από τους δικούς μας. Αντίπαλος είναι η τρόικα. Και, δόξα τω Θεώ, μας αρκεί.

Ακόμη περισσότερο, όταν η διαπραγμάτευση αφορά δεσμεύσεις που έχουν αναληφθεί ήδη από εκείνους που τώρα ξινίζουν τα μούτρα με την υλοποίησή τους. Ως εκ τούτου, οι ακριτομυθίες, οι διαρροές, οι μαγκιές, οι επικρίσεις και οι λοιπές «κατινιές» του ενός εναντίον του άλλου δεν είναι μόνο γελοίες. Είναι και απολύτως επιζήμιες.

Τρίτον, η διαπραγμάτευση δεν είναι δημόσια. Δημόσια είναι μόνο η φιγούρα. Και γι' αυτό, οι λεβεντιές που εκτοξεύονται δημοσίως για δήθεν «προτάσεις» ή «απαράβατους όρους» ή «κόκκινες γραμμές», είναι απλώς σαπουνόφουσκες. Αλλά σε αυτή την κρίσιμη συγκυρία, ο τόπος δεν χρειάζεται φιγούρα. Χρειάζεται αρραγές και αποφασισμένο μέτωπο, που θα υποστηρίζει και δεν θα αποδυναμώνει τους διαπραγματευτές. Έχουμε χρόνο μετά να τους κρίνουμε για τα ψάρια που θα πιάσουν.

Τέταρτον, η αυτοσυγκράτηση και η σοβαρότητα ενός εκάστου οφείλει να είναι ευθέως ανάλογη των ευθυνών του για τη σημερινή κατάσταση της χώρας. Η Ελλάδα, ως γνωστόν, δεν κατοικείται από Λωτοφάγους.

Με πιάνουν τα γέλια, ας πούμε, όταν ακούω βουλευτές που ψήφιζαν πανηγυρικά το Μνημόνιο, που υποστήριζαν επιμελώς την εφαρμογή του και χειροκροτούσαν την κυβέρνηση Παπανδρέου επειδή έσωζε την Ελλάδα, να κυκλοφορούν τώρα με λυμένο το ζωνάρι για καβγά επειδή τα μέτρα για τα οποία οι ίδιοι δεσμεύτηκαν, δεν είναι όσο «φιλολαϊκά» θα ήθελαν.

Ή όταν ακούω να γκρινιάζουν με τα 11,8 δισ. οι ίδιοι εκείνοι που δέσμευσαν τη χώρα στην αναζήτηση των 11,8 δισ. Και δεν είναι καιρός για γέλια. Να κάνουμε λοιπόν την πιο σκληρή διαπραγμάτευση, ναι. Να στυλώσουμε όσο χρειάζεται τα πόδια, ναι. Να παλέψουμε για το κάθε ευρώ και το κάθε δικαίωμα που θέλουν να μας κόψουν οι στόκοι της τρόικας, ναι.

Αλλά η προσωπική ή κομματική φιγούρα τέτοιες ώρες είναι ακαλαίσθητη. Και επικίνδυνη.

ΠΗΓΗ: ΤΑ ΝΕΑ
http://www.tanea.gr/empisteytika/?aid=4751768