.png "English"){kind=small}
Με τη διακεκριμένη αμετροέπεια που
χαρακτηρίζει πολλές πρώιμες αντιδράσεις, «θύελλα» ξεσήκωσε στους τοπικούς
παράγοντες της περιοχής η πληροφορία ότι ενδέχεται στις προς αξιοποίηση
βραχονησίδες να περιλαμβάνεται και το άλλοτε νησί των λεπρών. Οι γνωστές
κορώνες για ξεπούλημα του εθνικού πλούτου, για... παραχώρηση των εδαφών μας
στους... ξένους κι άλλα διαχρονικά μυθεύματα ανασύρθηκαν για μια ακόμα φορά από
το ντουλάπι του λαϊκισμού και του άκρατου κρατισμού. Ποια είναι όμως η
πραγματική διάσταση του θέματος.Αυτό που κυρίως αναζητείται είναι εναλλακτικοί τρόποι εκμετάλλευσης άγονων βραχονησίδων ή περαιτέρω αξιοποίηση κάποιων ιδιαίτερων περιπτώσεων όπως η Σπιναλόγκα. Δεν έχει περάσει ούτε ένας χρόνος από τότε που τα ΜΜΕ είχαν κατακλυστεί από την είδηση ότι υπήρχε έλλειψη προσωπικού στο νησί και το κύμα των τουριστών (ενισχυμένο τόσο λόγω της επιτυχίας του βιβλίου της Χίσλοπ αλλά και της ομώνυμης αριστουργηματικής σειράς) δεν μπορούσε να εξυπηρετηθεί ούτε κατ’ ελάχιστο, με πολλούς εκ των ενδιαφερόμενων να αδυνατούν να το επισκεφθούν.
Όσο κι αν οι ευθύνες βάρυναν τη διεύθυνση
αρχαιοτήτων, τις τοπικές αρχές αλλά και την κεντρική διοίκηση του υπ.
Πολιτισμού, τα δεδομένα της κρίσης δημιουργούσαν τέτοιες συνθήκες που ανάλογα
φαινόμενα ήταν αναμενόμενα σε διάφορα ιστορικά μνημεία της χώρας. Όταν όμως
δυσανασχετείς για την αδυναμία του κράτους να συντηρήσει έναν χώρο και
βλέπεις ανήμπορος να περνά ανεκμετάλλευτη μια σημαντική ευκαιρία τουριστική
στήριξης του τόπου, δεν μπορεί η μόνιμη καταφυγή σου να είναι η «πατρική»
κρατική αγκαλιά.
Μια συμφωνία πολυετούς παραχώρησης της χρήσης του
νησιού με σεβασμό στο ιστορικό υπόβαθρο του, ήπιες παρεμβάσεις στον
περιβάλλοντα χώρα που θα προσφέρουν ασφάλεια, άνεση και αναψυχή στον επισκέπτη
με ένα εύλογο τίμημα θα προσέφερε διπλή υπηρεσία στην ευρύτερη περιοχή. Από τη
μια θα επέτρεπε τη διατήρηση και απρόσκοπτη λειτουργία του μνημείου, από
την άλλη θα την αναδείκνυε ως ειδικό τουριστικό προορισμό και θα ενίσχυε
συνολικά την τοπική οικονομία, δίνοντας κίνητρο για την οργάνωση παράπλευρων
δραστηριοτήτων (ιατρικών, συνεδριακών κλπ).
Όπως αντίστοιχα κάποιος θα μπορούσε να επιλέξει
αυτή τη διαδικασία για να αναδείξει την ιστορικότητα της Μακρονήσου και το
συμβολισμό της ως μνημείου ολοκληρωτισμού. Από τα σημερινά σχεδόν
ερείπια που κανείς δεν επισκέπτεται η ιδιωτική πρωτοβουλία θα μπορούσε να
προχωρήσει στις αναγκαίες παρεμβάσεις υποδομών που θα επέτρεπαν την ανάπτυξη
παράπλευρων εκδηλώσεων για το ρατσισμό, τη βία, την κακοποίηση κι άλλες
μορφές κοινωνικού μεσαίωνα.
Πέρα από την περιπτωσιολογία οφείλουμε να
συνειδητοποιήσουμε ότι σε μια περίοδο που το κράτος δυσκολεύεται να ανταποκριθεί
στις ελάχιστες των υποχρεώσεων του, αν δεν υπάρξει αναζήτηση ιδιωτικών
κεφαλαίων για την ανάπτυξη ή τη βελτίωση υποδομών και εκπόνηση μακροπρόθεσμων
επιχειρηματικών σχεδίων που θα δημιουργούν πυρήνες οικονομικής
δραστηριότητας ακόμα και σε σημεία που μοιάζουν «νεκρά», οι προοπτικές
αναθέρμανσης της αγοράς μόνο ευοίωνες δεν θα είναι.
Υ.Γ. Αν το κράτος ειλικρινά επιθυμεί την
αξιοποίηση κάποιων βραχονησίδων καλό θα ήταν να ολοκληρώσει μια ώρα αρχύτερα
τις νομικές διευθετήσεις κάποιων ζητημάτων και να προχωρήσει στο σαφή οριστικό
καθορισμό χρήσεων, πολεοδομικών, αρχαιολογικών και δασικών περιορισμών εξαλείφοντας
τη γραφειοκρατία που ταλαιπωρεί, συχνά επί χρόνια, όποιον τολμήσει να επιδιώξει
μια επιχειρηματική κίνηση στον τόπο μας.
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος – Ψυχολόγος
0 σχόλια