Της Άννας Παναγιωταρέα

Είτε εμείς γράψουμε ότι υπάρχει «μια μικρή Αλάσκα» κάτω από την Κρήτη είτε όχι, δεν θα πρέπει να ενδιαφέρει κανέναν. Κι είτε πούμε ότι το «κοίτασμα των υδρογονανθράκων» θα μας καταστήσει τη 15η χώρα παραγωγής σε όλον τον κόσμο, επίσης δεν προσθέτουμε τίποτε. Ακόμη το να πούμε ότι θα βρούμε πετρέλαιο σε Ιόνιο ή και Αιγαίο, καλό ακούγεται. Όμως ούτε είμαστε επαΐοντες ούτε έχουμε ακόμη χειροπιαστή απόδειξη. Υποθέσεις καταγράφουμε που κυκλοφορούν στα διεθνή ΜΜΕ. Όλα βρίσκονται στη σφαίρα του επιθυμητού και αναπόδεικτου.

Γίνονται έρευνες; Μάλιστα. Εκτεταμένες; Μάλιστα. Σε βαθμό που να διαμαρτυρηθεί και ο Κρίτων Αρσένης του Γιωργάκη ότι θα ενοχληθούν από τα ερευνητικά sonarτων ειδικών σκαφών τα θαλάσσια θηλαστικά… οπότε και ευθυμήσαμε. Γιατί φαντάζεστε να βρεθεί το πετρέλαιο, να είναι άνεργοι το 27% των Πολιτών, αλλά ως χώρα περιβαλλοντικά ευαίσθητη να αρνηθούμε την άντλησή του, επειδή κηδόμαστε περισσότερο των θηλαστικών -όχι πως δεν είναι προτεραιότητα η προστασία τους-, αφήνοντας απελπισμένους συμπολίτες μας να πηδάνε από τα μπαλκόνια…

Αντιλαμβάνεστε ότι το θέμα των «κρυμμένων υποθαλάσσιων θησαυρών» έχει έρθει στην επικαιρότητα πολύ πριν αρχίσουν επίσημες έρευνες. Ας είναι καλά ο Γιάννης Μανιάτης - υφυπουργός της προηγούμενης κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, σοβαρός άνθρωπος-, ο οποίος προσπάθησε να δώσει ουσιαστική απάντηση στις ως τότε υποθέσεις, σχεδιάζοντας, επιμελώς, τις έρευνες που διεξάγονται σήμερα. Είχαμε δει να γίνονται τηλεοπτικές αναφορές -σε εκπομπές που ασχολούνται με «υπερπέραν» καταστάσεις-, ενώ συχνά πυκνά είχαμε και αποστροφές πολιτικών που μιλούσαν ως «φευγάτοι». Από σενάρια άλλο τίποτε…

Μη νομίζετε ότι έχουμε κάτι «άλλο», εκτός από την υποθετική «χαρτογράφηση» κοιτασμάτων και μερικές θετικές εκτιμήσεις, συμπερασματικά, επιστημόνων που ασχολούνται με το ζήτημα, ενώ ατύπως -όπως λέγεται- έχει ενημερωθεί και ο πρωθυπουργός.

Θα ήταν τεράστιο λάθος -αν όχι επικίνδυνο- εν όψει μιας πιθανής εύρεσης «θησαυρού» να χαλάρωνε η κρατική μηχανή, περιμένοντας να «λιπανθεί» από την προσδοκώμενη εκμετάλλευση των «κοιτασμάτων», και να έμενε στα «χαρτιά» η απαιτούμενη ανασυγκρότηση του κράτους ως φάρμακο της ανεργίας, της ανέχειας, της ανασφάλειας που έχει καταλάβει τους Πολίτες.

Αν, πράγματι, βρεθούν «κοιτάσματα» τόσο σημαντικά όσο αναφέρονται στην έκθεση της Τράπεζας της Γερμανίας, θα αντιμετωπίσουμε το χρέος της χώρας με τον καλύτερο τρόπο. Αλλά όχι σήμερα. Ούτε καν αύριο. Χρειάζονται τουλάχιστον οκτώ χρόνια για τις απαραίτητες τεχνικές προεργασίες άντλησης, ώστε η εκμετάλλευση του τυχόν κοιτάσματος να τοποθετείται στο 2020.

Επομένως, μην αρχίσουμε την καλλιέργεια ελπίδων ότι γίναμε Κατάρ και ότι τρέχει το δολάριο με ουρά. Κάτι λίγο θέλουμε για να ξεστρίψουμε. Ας κάνουμε όσα έχουμε δεσμευτεί για το Μνημόνιο ΙΙΙ, ας δοκιμάσουμε να ελέγξουμε τις δομές μας, ώστε να συγχρονιστούν με τις ανάγκες τού σήμερα, κι αν γίνουμε χώρα -παραγωγός υδρογονανθράκων ακόμη καλύτερα. Ως τότε όμως…τα κεφάλια μέσα…

ΠΗΓΗ: ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ
http://www.e-typos.com/Opinions.aspx?id=26071&title=%25CE%2591%25CE%25BA%25CF%258C%25CE%25BC%25CE%25B7%2520%25CE%25B4%25CE%25B5%25CE%25BD%2520%25CE%25B3%25CE%25AF%25CE%25BD%25CE%25B1%25CE%25BC%25CE%25B5%25E2%2580%25A6%2520%25CE%259A%25CE%25B1%25CF%2584%25CE%25AC%25CF%2581