.png "English"){kind=small}
Οι τελευταίες εξελίξεις, αποσύνθεσης και οξείας
εσωτερικής σύγκρουσης, στο κίνημα του Π. Καμμένου αναδεικνύουν τις
αντιφάσεις και τους περιορισμούς κάθε προσπάθειας που επιχειρεί να
αποκτήσει διακριτό κοινωνικό ακροατήριο, μέσα από μονοδιάστατες προσεγγίσεις
και ασαφείς ιδεολογικά τοποθετήσεις. Από την εποχή των «Αγανακτισμένων» οι
θεωρίες των παλλαϊκών μετώπων, αφελώς διακήρυτταν την ομογενοποίηση
ετερόκλητων θέσεων κάτω από την ομπρέλα μιας γενικής και απροσδιόριστης, ως
προς το στόχο και τα μέσα επίτευξης του, αντιμνημονιακής στάσης. Θεωρούσαν ότι
η συναισθηματική εκτόνωση ως μέσο αντίδρασης στα μνημονιακά αδιέξοδα
μπορούσε να αποτελέσει βάση σταθερής πολιτικής διαδρομής.Η ενδογενής αντίφαση της παραμονής στο ευρώ με όρους που θα επιβάλλουμε (άγνωστο με ποια μέσα!) κι αφού πρώτα θα έχουμε καταγγείλει μονομερώς το μνημόνιο ήταν εξαρχής το κεντρικό στρατηγικό κενό των ΑΝ.ΕΛ. Η κάλυψη αυτής της αντίφασης με την αποδοχή κάθε διαδικτυακής φανφαρολογίας και όλων των πιθανών συνωμοσιολογκών σεναρίων, αδυνάτιζε ακόμα περισσότερο την αναπτυσσόμενη επιχειρηματολογία.
Κάποιος θα μπορούσε να εκφράσει την απορία πως η
ίδια σχεδόν λογική λειτούργησε πολλαπλασιαστικά για το ΣΥΡΙΖΑ. Πέρα από το ότι
το κεντροαριστερό κοινό είναι διαχρονικά εθισμένο σε παρόμοιες «φιλοσοφικές»
θεωρήσεις και επαναστατικές αναζητήσεις (ακόμα και τις πιο άσκοπες!), η
προσέλκυση του πελατειακού κρατικοδίαιτου κοινού, στο οποίο η επιρροή
του ΠΑΣΟΚ ήταν τεράστια, αποτελεί προνομιακό πεδίο του ΣΥΡΙΖΑ για προφανείς
λόγους.
Από την άλλη, η ετεροχρονισμένη αντίληψη των
«ανεξάρτητων» ιδεολογικών αδιεξόδων, με πρόφαση αποσπασματικά γεγονότα,
όταν η στόχευση και η διαδρομή πάσχουν εν τη γενέσει τους, είναι αναμενόμενο να
εγείρουν υποψίες οπορτουνιστικής αντίδρασης. Όταν οι επόμενες εκλογές είναι
δεδομένο ότι θα έχουν ως κεντρικό διακύβευμα την ολοκλήρωση της παραγωγικής
αναδιάρθρωσης της χώρας, οι μνημονιακές εξεγέρσεις δεν θα αρκούν για να
δώσουν πειστικές και κυρίως πρακτικές απαντήσεις για τα επόμενα θεσμικά και
αναπτυξιακά βήματα του τόπου.
Ορισμένα λοιπόν στελέχη των ΑΝ.ΕΛ δείχνουν να
αντιλαμβάνονται εγκαίρως αυτό το αδιέξοδο και αναγνωρίζοντας την αδυναμία
άρθρωσης πειστικού λόγου στο νέο πλαίσιο που διαμορφώνεται επιδιώκουν την έγκαιρη
αποστασιοποίηση τους, ώστε να μπορούν να διαπραγματευτούν με πιο
ανεξάρτητους όρους τη μελλοντική συμμετοχή τους σε μια αναγεννημένη, σύγχρονη
Ευρωπαϊκή Κεντροδεξιά παράταξη που θα εκφράζει πλήρως τις αρχές, τις αξίες και
τους στόχους του Νέου Μεταπολιτευτικού κύκλου.
Διορατικότητα και ιδεολογική συνέπεια, ή μήπως
πολιτικαντισμός και φιλοτομαρισμός; «Χρυσοθήρες» εκ του ασφαλούς που
αφού αρνήθηκαν την ύπαρξη του, (τρεις και δεκατρείς φορές!), πριν αλέκτωρ
λαλήσει προετοιμάζουν το έδαφος για μελλοντικές απαιτήσεις στη διανομή του
«πλούτου» που οι συνεπείς κόποι άλλων θα φέρει στην επιφάνεια. Φευ, δεν
είναι αυτή η Νέα Μεταπολίτευση που οραματιζόμαστε!
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος – Ψυχολόγος
0 σχόλια