.png "English"){kind=small}
Όλα τα είχαμε η «ρήξη» του Λοβέρδου μας έλειπε! Με
αρκτικόλεξα, αναγραμματισμούς και λογοπαίγνια έρχεται, ως γνήσιο τέκνο
της εικονοπλασίας και του «ευφυούς» αυτοφυούς εξυπνακισμού, να καταθέσει τη
διάρρηξη των σχέσεων του με το κομματικό κατεστημένο, την «επικήρυξη»
παθογενειών και αγκυλώσεων την διακήρυξη γενικών αρχών για την ανασύσταση της
σοσιαλδημοκρατίας. Μια ρήξη δηλαδή με τα όλα της! Ή μήπως τελικά δεν είναι
ακριβώς έτσι και η εικονοκλασία στο πρόσωπο του Βενιζέλου αποτελεί απλά
το πρώτο στάδιο για την εκπλήρωση προσωπικών φιλοδοξιών.Εδώ και χρόνια περιγράφαμε το επικείμενο τέλος του ΠΑΣΟΚ λόγω της ασυμβατότητας των πολιτικών του επιλογών με τα χαρακτηριστικά του κοινωνικού υποκειμένου που το ίδιο εξέθρεψε επί δεκαετίες. Επίσης αναμέναμε την ανασυγκρότηση του ευρύτερου χώρου, υπό νέες δομές, πρόσωπα και στόχους, ως νομοτελειακή ανάγκη επιβίωσης. Η κίνηση Λοβέρδου φαντάζει ως ο κομματικός απεγκλωβισμός κάποιου που επιθυμεί να διεκδικήσει πέρα και πάνω από τα υπάρχοντα σχήματα το ρόλο του καταλύτη και. γιατί όχι, του μελλοντικού ηγέτη ενός αναμενόμενου νέου κεντροαριστερού εγχειρήματος..
Το πρόβλημα στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι η συνηθισμένη αδυναμία όσων επιθυμούν να αναδείξουν έναν δήθεν υπερβατικό, «συγκολλητικό» λόγο. Επιχειρούν να συνδυάσουν έννοιες ασύμβατες μεταξύ τους και να αναδειχτούν σε αυθεντικούς εκφραστές μιας ιδεοληπτικής καθαρότητας κι ενός εναλλακτικού αφηγήματος που δεν μπορούν να υποστηρίξουν επαρκώς, συχνά ούτε καν να αρθρώσουν με ευκρίνεια και πειστικότητα.
Οι επίδοξοι «σωτήρες» θα πρέπει να αποφασίσουν αν
στοχεύουν στο ριζοσπαστισμό ή τον μεταρρυθμιστικό εκσυγχρονισμό της
χώρας. Ο ριζοσπαστισμός πρεσβεύει την πλήρη ανατροπή ενός συστήματος σε
δομές, διαδικασίες, πρόσωπα και κυρίως στόχους, κάτι ανάλογο αυτού που
επιχείρησε ο Καραμανλής το 1974 ή από την άλλη ιδεολογική «κορφή» διακηρύσσει
το ΚΚΕ με τη δικτατορία του προλεταριάτου.
Το μεταρρυθμιστικό κύμα μπορεί να ανατρέπει
νοοτροπίες, αγκυλώσεις και παθογένειες στο κράτος και την οικονομία, διατηρεί
όμως μεγάλο κομμάτι των θεσμικών και κομματικών δομών σχεδόν ανέγγιχτο,
ανανεώνει στοχευμένα κι από μια άτυπη επετηρίδα το πολιτικό προσωπικό,
περιορίζει το όραμα για τον τόπο σε στεγανά αυτοσυντήρησης μέρους του
συστήματος.
Η Νέα Μεταπολίτευση για την οποία μιλάμε
εδώ και τρία χρόνια δεν μπορεί να είναι μια τυπική συμμόρφωση σε βασικές αρχές
λειτουργίας ενός ευνομούμενου και αποτελεσματικού κράτους ή ο
ενστερνισμός αποδοτικότερων οικονομικών προτύπων. Απαιτείται ριζικός
θεσμικός ανασχεδιασμός, μετατροπή της πολιτικής ενασχόλησης σε ζωογόνο
κοινωνική δραστηριότητα για τον κάθε πολίτη κι όχι απλός καλλωπισμός
θνησιγενών κομματικών πρακτικών.
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος – Ψυχολόγος
0 σχόλια