Του Αντώνη Καρακούση

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ κ.Αλ.Τσίπρας και οι περισσότεροι των συντρόφων του διακηρύσσουν κάθε τόσο πίστη στη νέα παραγωγή, διεκδικούν αλλαγή του οικονομικού μοντέλου, φαντάζονται νέα παραγωγικά σχήματα, μιλάνε για ένα νέο κράτος που θα προγραμματίσει και θα πραγματοποιήσει επενδύσεις χρήσιμες για τον τόπο και άλλα εξίσου μεγαλειώδη.

Και όλα αυτά σε αντιδιαστολή με τα υπάρχοντα, που κατά την άποψή τους είναι ξευτελισμένα, της διαπλοκής κατασκευάσματα, προϊόντα προνομιακών σχέσεων και ύποπτων συναλλαγών, που πρέπει να γκρεμισθούν ή να κλείσουν, κοινώς να τελειώσουν και να υποκατασταθούν από άλλα.

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν δεν θέλει τις μεγάλες ιδιωτικές επενδύσεις, γιατί πίσω τους κρύβονται «ληστρικές συμβάσεις» ή αποκρύπτονται περιβαλλοντολογικές καταστροφές, δεν του αρέσουν οι ιδιωτικές Τράπεζες επειδή αφελώς πιστεύει ότι όλα τα προηγούμενα χρόνια χρηματοδοτούσαν μόνο συγγενείς και φίλους τους, δεν έχει σε καμία εκτίμηση στα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης γιατί νομίζει ότι τον πολεμούν.

Δεν του αρέσουν επίσης, εκ πεποιθήσεως μάλλον, τα μεγάλα ξενοδοχειακά συγκροτήματα, ούτε οι ισχυρές παραγωγικές βιομηχανικές μονάδες πιθανώς επειδή τις αναγνωρίζει ως εστίες καταπίεσης.

Ούτε βεβαίως τις αλυσίδες εμπορίου θαυμάζει, γιατί είναι κέντρα κερδοσκοπίας.

Για τις εξαγωγές δεν έχει μιλήσει ποτέ ίσως επειδή δεν είναι στα πλάνα του και τα μόνα, που για την ώρα, φαίνεται να τον συγκινούν είναι κάτι ατελή προκαπιταλιστικά σχήματα κοινωνικής και ανταλλακτικής οικονομίας, κάποιες αδύναμες συνεταιριστικές εκδοτικές προσπάθειες και κάποιες άλλες θνησιγενείς όψιμων υποστηρικτών του.

Κατά σύμπτωση, δε όλα τα σχήματα που προκρίνει είναι της φτώχειας, των χαμηλών αμοιβών και των ακόμη χαμηλότερων επιδόσεων, που σε καμία περίπτωση δεν είναι σε θέση να προσφέρουν αξιοπρεπή εργασία και αξιοπρεπείς μισθούς στα πλήθη των Ελλήνων.

Θέλουμε να πιστεύουμε ότι δεν είναι αυτό το όραμά του.

Ωστόσο, μέχρι τώρα δεν υπάρχει από την πλευρά του ασφαλές παράδειγμα παραγωγής, δημιουργίας και προόδου.

Είναι κρίσιμο για την Αριστερά, παλαιά και νέα, να αποκτήσει πραγματική επαφή με τις έννοιες της παραγωγής και της δημιουργίας.

Μόνο τότε θα ενηλικιωθεί και θα πάψει να πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες.

ΠΗΓΗ: ΤΟ ΒΗΜΑ
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=487549