Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη

O Άνταμ Σμιθ εκθέτει τους περίφημους κανόνες της φορολογίας, σύμφωνα με τους οποίους:

- η φορολογία πρέπει να είναι «ανάλογα με τις ιδιαίτερες ικανότητες... ανάλογα με το εισόδημα που απολαμβάνουν κάτω από την προστασία της πολιτείας»
- οι φόροι δεν πρέπει να είναι αυθαίρετοι ή αβέβαιοι, δηλαδή ο φορολογούμενος πρέπει να ξέρει εκ των προτέρων τα τρία «π», πόσο, πού και πότε πληρώνει
- ούτε και απρόσφοροι, δηλαδή η είσπραξή τους πρέπει να γίνεται με τον πλέον πρόσφορο για τον φορολογούμενο τρόπο
- η συλλογή των φόρων πρέπει να είναι οικονομική, δηλαδή τα έξοδα δεν πρέπει να είναι δυσανάλογα προς τα έσοδα που αποφέρουν.

Προφανείς και γενικά παραδεκτοί οι κανόνες αυτοί, αλλά μάλλον αγνοούνται στον προσδιορισμό ενός «απλού, δίκαιου και αποτελεσματικού» συστήματος φορολογίας, στο οποίο όλοι ομνύουν.

Τελικά, το απλό γίνεται πολύπλοκο, το δίκαιο ολίγον έως πολύ άδικο και το αποτελεσματικό γρονθοκοπείται με την πραγματικότητα της μείωσης των εσόδων, παρά την αύξηση των φορολογικών συντελεστών.

Ρωτήστε και τον Jean-Baptiste Say, που δεν φιγουράρει στην πινακοθήκη των «σοσιαλιζόντων» οικονομολόγων. «Η φορολογία, εξωθημένη στα άκρα, έχει το αξιοθρήνητο αποτέλεσμα να εξαθλιώνει το άτομο, χωρίς να πλουτίζει το κράτος... Κανένα μέρος από το εισόδημά του δεν μπορεί να αφαιρεθεί από αυτόν χωρίς αναγκαστικά να περιορίζεται αναλογικά η κατανάλωσή του.

Αυτό αναγκαία μειώνει τη ζήτηση για όλα εκείνα τα αντικείμενα που δεν μπορεί πια να καταναλώσει, και ιδίως εκείνα που επηρεάζονται από τη φορολογία. Η συρρίκνωση της ζήτησης θα ακολουθηθεί αναγκαστικά με συρρίκνωση της προσφερόμενης παραγωγής και κατά συνέπεια των αντικειμένων που μπορούν να φορολογηθούν.

Έτσι ο φορολογούμενος στερείται των απολαύσεών του, ο παραγωγός των κερδών του και το δημόσιο ταμείο των εισπράξεών του... Η υπερβολική ή άνιση φορολογία προωθεί την απάτη, το ψεύδος». (Πραγματεία στην Πολιτική Οικονομία)

ΠΗΓΗ: ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ
http://www.naftemporiki.gr/news/cstory.asp?id=2260843