Η μνημονιακή συζήτηση στην Ελλάδα κινήθηκε από την πρώτη στιγμή σε τέσσερα επίπεδα. Την τότε κυβερνητική λογική των Παπανδρέου – Παπακωνσταντίνου για ένα απολύτως αποτελεσματικό σχέδιο που θα έβγαζε τη χώρα στις αγορές το πολύ στις αρχές του 2012. Τη στάση της ΝΔ που δήλωνε τον απόλυτο σεβασμό στις εθνικές υπογραφές κι αποδέχονταν πλήρως τους στόχους του προγράμματος αναζητώντας όμως ταχύτερα αναπτυξιακά αντισταθμίσματα. Την ξεκάθαρη θέση για έξοδο από το ευρώ που πέραν του ΚΚΕ πολλοί λίγοι άλλοι ενστερνίζονταν και φυσικά την τσαμπουκοειδή προσέγγιση της μονομερούς κατάργησης του μνημονίου και της επιβολής, στους εταίρους, με απροσδιόριστο τρόπο, των δικών μας, ακόμα πιο απροσδιόριστων, προτάσεων!

Η πρώτη πολιτική επιλογή αποδείχτηκε στην πράξη κοντόφθαλμη όπως καταδεικνύουν και οι υποεκτιμήσεις για την ύφεση και την ανεργία που τουλάχιστον κατά 50% μπορούν να αποδοθούν στη δομή του προγράμματος (χρονοδιάγραμμα και μέρος των προτεραιοτήτων). Η δεύτερη αν και αναγκασμένη συνεχώς να προσαρμόζεται σε όλο και πιο στενά περιθώρια, λόγω της κλιμακωτής συσσώρευσης αρνητικών συνεπειών για την οικονομία και την κοινωνία, δεν παρέκκλινε των δυο βασικών της στόχων (παραμονή στο ευρώ και ανάσχεση της ύφεσης).