.png "English"){kind=small}
Ασκήσεις συσπείρωσης με «κωλοτούμπες» από τον Κυριάκο
Πριν από 1 ώρα
Σίγουρα όχι η
χώρα, που βρισκόταν στα πρόθυρα της οριστικής ολοκλήρωσης της συμφωνίας με την
τρόικα για την μετάβαση στη μεταμνημονιακή εποχή και μια νέα
ανακουφιστική ρύθμιση του χρέους που τώρα κινδυνεύουμε να μετατραπεί σε μια
τυφλή αντιπαράθεση με ανυπολόγιστες πολιτικές και οικονομικές συνέπειες. Οι
ξεκάθαρες θέσεις όλων των διεθνών παραγόντων και η πανικόβλητη αντίδραση των
αγορών (κατάρρευση του χρηματιστηρίου, πάγωμα επενδύσεων, εκτόξευση των
επιτοκίων δανεισμού που μας αποκλείει από τις αγορές για το επόμενο διάστημα)
μας προϊδεάζουν για το σκηνικό που θα προκύψει στην περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ
αναλάβει να προχωρήσει σε μια σύγκρουση χωρίς να έχει ενημερώσει την κοινωνία
για το εναλλακτικό σχέδιο του σε περίπτωση αποτυχίας.
Σίγουρα όχι οι
πολίτες, που είναι πολύ πιθανό να βρεθούν αντιμέτωποι με καταστάσεις που
αδυνατούν ακόμα να αποδειχτούν γιατί πολλοί έχουν πεισθεί ότι δεν υπάρχουν μεγαλύτερες
αντιξοότητες και πληγές από αυτές που έχει ήδη βιώσει. Μακάρι να μην έρθει
η στιγμή που θα αναγκαστούμε να αναλογιστούμε ότι το αίμα και τα δάκρυα, για τα
οποία μας ειδοποιούσε ο Βαρουφάκης εξυμνώντας το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, δεν ήταν
τίποτα άλλο παρά μια οριστική ταφόπλακα στην σταθερότητα και την ισορροπία
που φάνηκε να ανακτάται το τελευταίο διάστημα.
Σίγουρα όχι τα
μικρότερα κόμματα (η αριστερά της «ανευθυνότητας και η δεξιά της
συνωμοσιολογίας) που νομίζουν ότι η επιβίωση τους περνάει από την καιροσκοπική
πρόσδεση τους στο άρμα του ΣΥΡΙΖΑ. Οι μεν, κυριολεκτικά ανύπαρκτοι
εκλογικά, ακόμα κι αν απορροφηθούν από το ΣΥΡΙΖΑ είναι δεδομένο ότι μετά
δυσκολίας θα εκλέξουν έστω και ένα βουλευτή αφού το κύμα των αδηφάγων Συριζαίων
και των αμετανόητων Πασόκων που διαγκωνίζονται για μια θέση στα ψηφοδέλτια
θα τους παρασύρει στα βράχια.
Οι δε,
προσβλέπουν σε μια κυβερνητική συνεργασία, όταν είναι αβέβαιη η παρουσία
τους στην επόμενη βουλή και είναι δεδομένο ότι δεν θα αποτελέσουν την πρώτη
επιλογή μετεκλογικής σύμπλευσης για το ΣΥΡΙΖΑ που θα εξαντλήσει κάθε
περιθώριο για εφεδρείες στήριξης από τα πιο αριστερά του (Ποτάμι, νέο
κόμμα Παπανδρέου ακόμα και το ΠΑΣΟΚ!).
Μήπως η πιο
ικανοποιημένη από την εκλογική αναταραχή είναι η τρόικα που σε περίπτωση μη
ομαλής εξέλιξης θα κατορθώσει με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Θα
χρησιμοποιήσει την απομόνωση της Ελλάδας ως απευκταίο παράδειγμα προς
σημαντικότερες Ευρωπαϊκές δυνάμεις και θα σύρει το ΣΥΡΙΖΑ σε μια ακόμα
σκληρότερη συμφωνία αφού εν τω μεταξύ ο εκτροχιασμός του προϋπολογισμού και ο
δραστικός περιορισμός της προβλεπόμενης ανάπτυξης θα απαιτούν επιπλέον
δημοσιονομικά μέτρα.
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος –Ψυχολόγος
Οι υπέρμαχοι μιας
απολύτως άτεγκτης θέσης στην υπόθεση Ρωμανού επισημαίνουν ορθώς την
συνέπεια που πρέπει να διέπει τον τρόπο με τον οποίο ασκεί την εξουσία του το
κράτος. Παραβλέπουν όμως ότι το ζήτημα προέκυψε λόγω ενός νομικού κενού
που η κρατική αβλεψία διατήρησε αδυνατώντας να δημιουργήσει ένα πλήρες πλαίσιο
για την εκπαίδευση εγκλείστων, ακόμα και των πιο επικίνδυνων εγκληματιών.
Η έλλειψη
πρόβλεψης για εξ αποστάσεως μαθήματα και η μη ρύθμιση για υψηλής
τεχνολογίας μεθοδολογία παρακολούθησης των αδειούχων (βραχιολάκι με GPS) επέτρεψαν να σέρνεται επί καιρό η συγκεκριμένη
ιστορία με μια επίφαση ανθρωπιστικής αναλγησίας. Η λύση δεν βρισκόταν στην στρουθοκαμηλική
άρνηση της κρατικής απερισκεψίας επί πολλά έτη, ούτε βέβαια στην άκριτη
εκβιαστική των αιτημάτων Ρωμανού αλλά στην νομοθετική διευκρίνιση με την ελπίδα
ότι η εκτέλεση της νέας ρύθμισης θα είναι εξίσου φιλόδοξη με την
περιγραφή.
Παρόμοιας
νοητικής σύλληψης είναι και η... ρωμαλέα διατύπωση ότι από τη στιγμή που
η αντιπολίτευση δεν συναινεί στην εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας η πιο τίμια
και καθαρή λύση είναι η προκήρυξη εκλογών. Θεωρητικά θα μπορούσε κανείς να συμφωνήσει
με αυτή τη διαπίστωση. Μόνο που και εδώ παραβλέπεται το γενικότερο πλαίσιο
μέσα στο οποίο εκτυλίσσεται το θέμα.
Φαίνεται ότι για
ορισμένους είναι πιο σημαντική η τυπολατρία από την προώθηση της Συνταγματικής
Αναθεώρησης και την αποφυγή ενός ανυπολόγιστου πολιτικού και οικονομικού
ατυχήματος ακριβώς τη στιγμή της οριστικής στροφής. Λες και αν επισπευσθούν
κατά ένα εξάμηνο οι εκλογές θα χαθούν κρίσιμα κυβερνητικά αποτελέσματα (ήδη
σωρευτικά το ΑΕΠ θα έχει αυξηθεί κατά 4% και η ανεργία θα έχει μειωθεί κατά
6%!) και κυρίως πολύ σημαντικότερα από την καταστροφή που θα δημιουργηθεί από
μια αναταραχή την πιο κρίσιμη στιγμή της προετοιμασίας της εξόδου από το
μνημόνιο και της νέας ρύθμισης του χρέους.
Στην πολιτική η
διαφύλαξη του μέγιστου επιβάλλεται να είναι φωτεινός φάρος ακόμα κι αν πρέπει να
θυσιάσεις το πρόσκαιρο ή το επικοινωνιακό της ιστορίας. Αλλιώς τα κίνητρα
της εμμονής σου δεν είναι αξιακά όπως δήθεν κηρύσσεις αλλά απολύτως προσωπικά
προσβλέποντας ενδόμυχα στην ανατροπή μιας κατάστασης και την αντικατάσταση της
με κάτι... πιο φιλικό σε εσένα, ακόμα κι αν αυτή η εξέλιξη περνά μέσα από μια ενδιάμεση
περίοδο μπάχαλου!
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος –Ψυχολόγος
Θα
ήταν άραγε προτιμότερο να προβεί εξαρχής ο Σαμαράς σε αποδοχή μιας λύσης που θα
αύξανε τις δυνατότητες ευρύτερων συναινέσεων ή στην πολιτική οι στρατηγικές
ξεδιπλώνονται σταδιακά και με βάση τα έως τότε αποτελέσματα; Θα ήταν
ένδειξη στιβαρότητας η μονολιθική αντιμετώπιση της κατάστασης ή θα οδηγούσε τη
χώρα σε ένα άνευ προηγουμένου κυκεώνα απρόβλεπτων συνεπειών με τον
Σαμαρά να καταγράφεται ιστορικά ως το πρόσωπο που δεν εξάντλησε κάθε προσπάθεια
αποφυγής του απευκταίου;
Όντως
η ανευθυνότητα της σημερινής αντιπολίτευσης έχει ξεπεράσει, τόσο
εξαιτίας της ιδιάζουσας κατάστασης του τόπου όσο και της πρωτοφανούς
λαϊκίστικης τακτικής, κάθε προηγούμενο στην ομολογουμένως διαχρονική τάση
υπερβολής και μικροκομματικής αντιμετώπισης της πραγματικότητας από τα κατά
καιρούς αντιπολιτευόμενα κόμματα. Κι αυτό επειδή διανθίζει το λόγο της με
ακανθώδεις προτροπές που απομονώνουν τη χώρα και αρνείται να αναλάβει το
βάρος των αποφάσεων της αποκρύπτοντας από την κοινωνία τις επιπτώσεις των
υποσχέσεων της.
Δικαιολογεί
όμως αυτή η διαπίστωση μια άτεγκτη στάση από πλευράς πρωθυπουργού που θα
επέτεινε αντί να εξομαλύνει τις δυσκολίες; Η κυβερνητική υπευθυνότητα
εξαντλείται στην αποκάλυψη της ανωριμότητας του αντιπάλου αδιαφορώντας για
την κατάληξη της τυπικής συνέπειας της ή μπρος στο φάσμα απρόβλεπτων και
εξαιρετικά δυσχερών εξελίξεων απαιτείται να αναζητήσει εναλλακτικές
προσεγγίσεις που εξυπηρετούν τον απώτερο σκοπό;
Η πραγματική
ευθύνη δεν μεταβιβάζεται ματαιόδοξα στον ανταγωνιστή σου παραμένοντας
παρακολουθητής μιας καταστροφής που πλησιάζει. Προσφέρεις περιθώρια συνευθύνης
που ενώ δεν αλλοιώνουν την ουσία των στόχων σου επιτρέπουν την εύρεση
διόδων σύμπλευσης με όσους διατηρούν ακόμα επαφή με το ρεαλισμό.
Το
τραγελαφικό της υπόθεσης είναι οι πιο ένθερμοι επικριτές της απόφασης Σαμαρά
είναι όσοι διακινούν μετ’ επιτάσεως σενάρια για κυβέρνηση ειδικού σκοπού περιφέροντας
αυτάρεσκα μέσω διαρροών τα δικά τους ονόματα ως ιδανικών για την ανάληψη της
πρωθυπουργίας σε μια τέτοια περίπτωση. Είναι οι ίδιοι που δεν φείδονται
αναφορών σε συναινετικές διαδικασίες και συνεννόηση με την αντιπολίτευση
αρκεί προφανώς να διαφυλάσσεται μια εξέχουσα θέση για τη μεγαλοπρέπεια τους
στο νέο σκηνικό!
Κων/νος
Μανίκας
Οικονομολόγος
–Ψυχολόγος
Το
επιστέγασμα της φαιδρότητας έμελλε να έρθει από τον σύμφυτο με την
συνωμοσιολογία πολιτικό φορέα που βάλθηκε αυτός να βγάλει τα κάστανα από τη
φωτιά του πιθανού μελλοντικού κυβερνητικού εταίρου ανακαλύπτοντας τη μια
μετά την άλλη τις... «προσπάθειες» εξαγοράς των βουλευτών του! Κανονική
επιδημία φαιδρότητας, διάσπαρτης με ευφάνταστη σεναριολογία, πολιτικές
δολοπλοκίες και απαράμιλλα οικονομικά ανταλλάγματα!
Κι
ενώ το πρώτο σενάριο εξάντλησε τη δυναμική του πριν καν περιγραφεί, αφού
κινήθηκε στα οφθαλμοφανέστατα γελοία επίπεδα της διαδικτυακής επικοινωνίας
θυμίζοντας την αφέλεια των ηλεκτρονικών απατών που καλούσαν ανυποψίαστα άτομα
να εισπράξουν μεγάλες κληρονομιές από ανύπαρκτους συγγενείς, είπαν να περάσουν
σε κάτι πιο οργανωμένο και με υψηλής καλλιτεχνικής αισθητικής παρέμβαση!
Μια
ακόμα κούφια ιστορία που περισσότερο προσομοιάζει με τον νεοπαγή όρο του
αυτοεκβιασμού αφού η αξιοπιστία και των δυο μερών μοιάζει διάτρητη και η
μεταξύ τους διαχρονική σχέση βρίθει περίεργων και σκοτεινών γεγονότων. Να
θυμίσουμε μόνο ότι ο «εκβιαζόμενος» είχε δηλώσει εδώ και μήνες ότι δεν
δεσμεύεται για τη μη ψήφιση Προέδρου της Δημοκρατίας για να μετατραπεί σε
βασιλικότερο του βασιλέως της κομματικής γραμμής μόλις τις τελευταίες
εβδομάδες.
Να
συνέπεσε, όλως τυχαίως, αυτή η μεταστροφή με τη σύσφιξη των σχέσεων του
κόμματος του με την επερχόμενη «επανάσταση» και την προοπτική, ανεξαρτήτως
κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης, κάποιας κυβερνητικής αξιοποίησης; Μπορεί
πάλι να είναι ακόμα πιο τυχαίο το γεγονός ότι παρακάμφθηκαν οι αρμόδιες αρχές
για να επιληφθεί του θέματος, πριν δημοσιοποιηθεί από τον ίδιο, ο αρχιερέας
της... «αντισυστημικής» σάτιρας και εσχάτως τηλεοπτικός ιδεολογικός
καθοδηγητής. Λέτε να αφέθηκαν τα πάθη και οι διαφωνίες του παρελθόντος στην
άκρη μπρος τον κοινό σκοπό!
Μέσα
στη φαιδρότητα που μας πνίγει όλο και πιο σφιχτά, ας καταθέσουμε κι εμείς της συνεισφορά
μας στη συνωμοσιολογία. Άλλωστε στους καιρούς των απεργών... λογικής, της
ποσοστοποιημένης... σοβαρότητας και του αυτάρεσκου τσαμπουκειδή ναρκισσισμού με
ή χωρίς μουσική υπόκρουση τι ψυχή έχει ένα ακόμα σενάριο περιορισμένης
περιπλοκής και ανύπαρκτης συμπλοκής. Το εμβόλιο της φιαδρο-επιδημίας
μάλλον αργεί ακόμα!
Κων/νος
Μανίκας
Οικονομολόγος
–Ψυχολόγος
Ο πιθανός διπλασιασμός
του ΦΠΑ στις ξενοδοχειακές κρατήσεις είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα της
ανορθολογικής Ευρωπαϊκής διοίκησης που αποστερεί από τις χώρες τη δυνατότητα να
εκμεταλλεύονται με ειδικά φορολογικά καθεστώτα τα ανταγωνιστικά τους
πλεονεκτήματα. Έρχονται κατόπιν οι ηγεσίες να θρηνήσουν το χαμένο Ευρωπαϊκό
όραμα και να τρομάξουν μπρος στην εκτίναξη ακραίων Ευρωσκεπτικιστικών
σχηματισμών.
Βέβαια και οι
ξενοδόχοι αντέδρασαν σχεδόν με συντεχνιακά επιχειρήματα. Πριν καν
ανακοινωθεί η ρύθμιση προέβαλλαν μελέτη (πότε πρόλαβαν να την οργανώσουν;) με
υπερβολική αποτύπωση επιπτώσεων στην οικονομία. Δεν προσμέτρησαν καν το γεγονός
ότι οι επερχόμενες φοροελαφρύνσεις, οι μειωμένες ασφαλιστικές εισφορές, η
μείωση του ενεργειακού κόστους, το προσωπικό με μορφή μαθητείας που ξεπερνά
κάθε ανεκτή ποσόστωση είναι παράγοντες που επιτρέπουν τη διατήρηση της ίδιας
κερδοφορίας ακόμα κι αν επιβαρυνθούν με ένα επιπρόσθετο 6,5%. Ούτε καν τους
πέρασε από το μυαλό να απορροφήσουν σημαντικό μέρος της όποιας αύξησης ΦΠΑ,
αντισταθμίζοντας με συγκράτηση των τιμών τα παραπάνω θετικά για τους ίδιους
δεδομένα που μέσα στο σημερινό κλίμα αποπληθωρισμού θα έπρεπε να οδηγήσουν σε
περαιτέρω μειώσεις;
Τα κίνητρα για τη
συλλογή καταναλωτικών αποδείξεων ή η αύξηση των ελάχιστων ετών για την
κατοχύρωση σύνταξης και ο περιορισμός των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων είναι
παρεμβάσεις που θα έπρεπε να αποτελούν κοινό τόπο κι όχι πεδίο αντιπαραθέσεων.
Είναι τουλάχιστον υποκριτικό να θεωρούμε προάσπιση ασφαλιστικών δικαιωμάτων τη
χορήγηση συντάξεων, με 15 χρόνια εργασίας (μέσα σε ένα εν δυνάμει εργασιακό βίο
που ξεπερνά τα 45 χρόνια!), πολλές φορές μεγαλύτερων μαζί με το ΕΚΑΣ από αυτές
με διπλάσια χρόνια ασφάλισης, υποθάλποντας έμμεσα την μαύρη εργασία ή να
βαφτίζουμε στήριξη της μητρότητας και μέτρο κατά της υπογεννητικότητας την
πρόωρη συνταξιοδότηση αντί να δημιουργούμε ένα σταθερό πλέγμα οικονομικών και
κοινωνικών κινήτρων για τη στήριξη των νέων οικογενειών.
Ευτυχώς υπάρχει
κι ο ΣΥΡΙΖΑ που... δεν τρομάζει τους επενδυτές με τις θέσεις του για παύση των
ιδιωτικοποιήσεων, κρατικοποίηση τραπεζών, φορολόγηση του πλούτου (με αυτή την
ασάφεια στον ορισμό του!) και κυρίως διαθέτει σχέδιο για το πως θα
αντιμετωπίσει την έλλειψη συμμαχιών στην Ευρώπη και την δεδομένη άρνηση
όλων των χωρών της Ε.Ε. να διαγράψουν μεγάλο μέρος του Ελληνικού χρέους φορτώνοντας
τους δικούς τους προϋπολογισμούς. Αγνοούν μάλιστα ότι αυτή καθεαυτή η διαγραφή
δεν θα σήμαινε υποχρεωτικά και μεγαλύτερη άμεση μείωση των ετήσιων τόκων (που
είναι το κρίσιμο στοιχείο για την αναβάθμιση από τις αγορές και την απρόσκοπτη
αναχρηματοδότηση του χρέους) από ότι θα προέκυπτε με παραμετρικές αλλαγές όπως
η μείωση επιτοκίων και η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής.
Άλλωστε ο ΣΥΡΙΖΑ
όπως λένε τα στελέχη του ανακοίνωσε αυτά που μπορεί κι όχι αυτά που θέλει να
κάνει! Εφικτές προτάσεις όπως η πάταξη της μισής φοροδιαφυγής... σε έξι
μήνες και η συλλογή 20 δις από τα ληξιπρόθεσμα (που ήδη ρυθμίστηκαν με
προνομιακούς όρους). Ο Τσίπρας ανέβασε τα ανείσπρακτα χρέη προς το δημόσιο σε
50 δις αντί για 30-35 δις που αφορούν πτωχευμένες εταιρείες δίνοντας το σήμα
της γενικευμένης σεισάχθειας. Με τόσες... ρηξικέλευθες αναπτυξιακές
θέσεις να μην χαρίσει και 15 δις ιδιωτικών χρεών;
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος – Ψυχολόγος
Στην
πολιτική κάποιοι δεν αντιλαμβάνονται ότι τα νταούλια και οι λύρες μπορούν να
παίζουν όποια μελωδία επιθυμούν οι ίδιοι αλλά αυτό δεν συνεπάγεται κι ότι
ελέγχουν και τον τρόπο με τον οποίο κάποιος θα τον χορέψει, ούτε βέβαια
το γεγονός ότι επιλέγεις τη μεμονωμένη μουσική υπόκρουση σημαίνει ότι
επιβάλλεις το ρυθμό σου και σε άλλες μεγαλύτερες και πιο οργανωμένες
κομπανίες. Δυο οργανάκια εσύ, ολόκληρη συμφωνική ορχήστρα αυτοί! Άλλωστε αν
δεν το κατάλαβε ακόμα ο Τσίπρας όσο αυτός προετοιμάζει τις χορευτικές φιγούρες
που θα τους διδάξει, οι μελλοντικοί συνομιλητές του ετοιμάζουν ταχύρυθμα
μαθήματα... Κυπριακών!
Στο
ΣΥΡΙΖΑ αυθυποβάλλονται με αρκετή δόση αμετροέπειας και μικρομεγαλισμού στο ότι
αυτοί διαθέτουν το αποκλειστικό προνόμιο της μουσικότητας και οι υπόλοιποι
παράγοντες του διεθνούς παιχνιδιού (αγορές, διεθνείς κυβερνήσεις, Ευρωπαϊκό
ιερατείο) ως άμουσοι βάρβαροι. Δυσανασχετούν με τις εκφράσεις επιφυλάξεων των
αγορών και των εταίρων και τις ανακοινώσεις για πιθανό πιστωτικό γεγονός αν
ακολουθηθούν οι απόψεις του ΣΥΡΙΖΑ και κατηγορούν την κυβέρνηση ότι αυτή τρομοκρατεί
το διεθνές περιβάλλον επειδή αναδεικνύει τις δημόσιες δηλώσεις των στελεχών
του!
Ειλικρινά
πιστεύουν ότι αν η κυβέρνηση έβγαζε μια ανακοίνωση όπου θα δήλωνε ότι θεωρεί ρεαλιστικές
και σοβαρές τις προτάσεις Τσίπρα οι πάντες θα καθησυχάζονταν και θα
εξέλειπαν τα αρνητικά σενάρια και τα υπονοούμενα για νέο Grexit που θα προσιδιάζει στο Κυπριακό
προηγούμενο του ελέγχου και των περιορισμών στις χρηματοοικονομικές ροές;
Μήπως θεωρεί όλους τους άλλους, πλην υμών, αφελείς και άσχετους που
αξιολογούν τις θέσεις με βάση το περιρρέον κλίμα κι όχι την εμπειρία και τις
γνώσεις τους;
Οι
Έλληνες μπορεί να μην εκβιάζονται αλλά το πιθανότερο είναι όταν επιλέξουν το
γιουρούσι αντί για τη μεθοδική μάχη να οδηγηθούν στην αυτοχειρία ενός
Ζαλόγγου. Μέσα στη μέθεξη της υπαρξιακής επιθετικότητας δικαιολογούνται
ακόμα και μηδενιστικές αυτοκτονικές τάσεις που φθάνουν ως στην εκπλήρωση της
έσχατης κίνησης για να γίνει αμετάκλητα συνειδητό αν αυτό που βιώνουμε είναι
πραγματικότητα ή όνειρο.
Έφτασε
ο Τσίπρας μέχρι το σημείο να ανακαλέσει τη ρήση του Κων/νου Καραμανλή περί απέραντου
φρενοκομείου και να την χρησιμοποιήσει με την πιο στρεβλή και παραπλανητική
έκφανση της. Παραβλέπει επιδεικτικά ότι ο εθνάρχης χρησιμοποίησε τη
συγκεκριμένη φράση για να καταδείξει τις αντιφάσεις και τα αδιέξοδα μιας
πολιτικής παράνοιας που πνίγεται στα κύματα του λαϊκισμού, του
συντεχνιασμού, της μικροκομματικής ψηφοθηρικής αντίληψης. Όλα αυτά δηλαδή που
με συνέπεια υπηρετεί σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ στηρίζοντας ότι πιο παρακμιακό από
το σύγχρονο παρελθόν μας.
Κων/νος
Μανίκας
Οικονομολόγος
–Ψυχολόγος
Κάθε
εχέφρων παρατηρητής που θα ρίξει μια ματιά στις προτεραιότητες της
παρουσίασης (πχ. επανακρατικοποιήσεις, φορολόγηση του πλούτου και της
περιουσίας) θα καταλάβει ότι δεν υπάρχει περίπτωση έμπειροι επενδυτές να μην
νιώσουν έκπληξη και αποστροφή για θέσεις που προσιδιάζουν περισσότερο σε εξευγενισμένες
μετα-κομμουνιστικές επιλογές παρά σε μια σύγχρονη ρεαλιστική ατζέντα.
Πέρα
από ορισμένα σημεία στα οποία θα αναφερθούμε εκτενέστερα επί της ουσίας
επρόκειτο για μια αναπαραγωγή όλων των γνωστών επιχειρημάτων του ΣΥΡΙΖΑ. Οι ιδιωτικοποιήσιες
και το άνοιγμα αγορών κι επαγγελμάτων δεν είναι απαραίτητα (σε άλλο όμως
σημείο αναφέρεται η ολιγοπωλιακή κατάσταση στην ελληνική αγορά!). Το σκίσιμο
του μνημονίου γίνεται επισήμως επανεξέταση της δανειακής σύμβασης. Το κούρεμα
ως ευχή και η ρήτρα ανάπτυξης που παραβλέπουν ότι η δυνητική λογική της
αφορά την πληρωμή χαμηλότερων τόκων σε περίοδο ύφεσης και μεγαλύτερων των
υπαρχόντων σε καιρούς ανάπτυξης!
Για
μια ακόμα φορά προτρέπει στη χρήση ευρωομολόγων τη στιγμή που οι σημερινοί
όροι δανεισμού της χώρας είναι τόσο ευνοϊκοί που παραπέμπουν ουσιαστικά σε
ευρωομόλογο. Επαναφέρει τις διαχρονικές αντιπολιτευτικές καραμέλες ενός δίκαιου
(κατά το δοκούν!) φορολογικού συστήματος και άμεσου περιορισμού της
παραοικονομίας που για να αποφέρει τα ποσά που επιθυμούν για τις κοινωνικές
δράσεις του θα χρειαστεί νέα φοροεπιδρομή στη μεσαία τάξη (δηλώνεται ως στόχος
η αύξηση του δείκτη άμεσων κι έμμεσων φόρων και των φόρων σε πλούτο και
περιουσία).
Μεγάλη
αντίφαση το ότι ενώ γίνεται γενική αναφορά σε επενδυτικά και αναπτυξιακά
κίνητρα χωρίς εξειδίκευση μέτρων και πρωτοβουλιών για να γίνει κατανοητός ο
παραγωγικός προσανατολισμός, ταυτόχρονα μέγιστη προτεραιότητα θεωρείται η κρατικοιποίηση
του τραπεζικού κλάδου πιθανότατα για να επαναφέρουμε το γραφειοκρατικό και
πελατειακό σύστημα που βύθισε τις κρατικές τράπεζες όλες τις προηγούμενες
δεκαετίες.
Βέβαια
δίνεται ως στόχος η καταπολέμηση της διαφθοράς και της γραφειοκρατίας, πουθενά
όμως δεν διευκρινίζεται πως θα επιτευχθεί αυτό χωρίς διαρκή αξιολόγηση δομών
και προσώπων στο δημόσιο τομέα. Κι ως κερασάκι στην τούρτα έρχεται στο
κλείσιμο της παρουσίασης η επισήμανση ότι επίκειται και χορήγηση υπηκοότητας
σε περισσότερους μετανάστες. Όλες οι προσπάθειες που έγιναν το τελευταίο
διάστημα για έλεγχο του φαινομένου της λαθρομετανάστευσης ακόμα και η ανάληψη
του σχετικού χαρτοφυλακίου από τον Έλληνα επίτροπο ήταν μια τρύπα στο νερό για
το ΣΥΡΙΖΑ και η λύση του ζητήματος βρίσκεται στην ελαστικοποίηση των όρων
δίνοντας κίνητρα για ακόμα πιο αυξημένα κύματα μετανάστευσης.
Κι αν
δεν αρκούν αυτές οι αποδείξεις, έρχονται τα έκτροπα και οι βιαιοπραγίες στην
Κέρκυρα, σχετικά με την επένδυση στην Κασσιόπη, όπου οι «επαναστάτες»
τοπικοί άρχοντες έδειξαν με τον πιο ακραίο τρόπο πως αντιλαμβάνονται την
ανταλλαγή απόψεων και μας έπεισαν για το ότι η «επιχειρηματολογία» τους
εξαντλείται στο μηδενισμό και τον τραμπουκισμό. Συνοδευτικά «στήριξαν»
και τον τουρισμό αρχίζοντας αγώνα κατά του all inclusive γιατί μια αριστερή κυβέρνηση δεν
μπορεί παρά να παρεμβαίνει με κάθε μέσο στην αγορά καθοδηγώντας την,
άλλο θέμα βέβαια ο βαθμός αποτελεσματικότητας τέτοιων παρεμβάσεων.
Με
όλα τούτα είναι δυνατόν να μην εντυπωσιάστηκαν οι διεθνείς επενδυτές και να μην
έθεσαν την ΣΥΡΙΖΑία Ελλάδα στην κορυφή των επιλογών για την τοποθέτηση
των κεφαλαίων τους; Τώρα θα μου πείτε μόλις ανακοινώθηκε η επίσπευση της
Προεδρικής εκλογικής και η προοπτική πολιτικής αλλαγής τα spreads εκτινάχθηκαν και το
χρηματιστήριο κατακρημνίστηκε κατά 12%. Ήταν μια απλή χορηγία της διεθνούς
πραγματικότητας στον αχαλίνωτο ελληνικό στρουθοκαμηλισμό που βιάζεται να
ζήσει το δικό του μπαχαλομύθο!
Κων/νος
Μανίκας
Οικονομολόγος
– Ψυχολόγος
Μέσα σε αυτό το
κλίμα η Προεδρική εκλογή κατέληξε να μετατρέπεται σε μπαλάκι όχι μόνο της μικροκομματικής
σύλληψης του ΣΥΡΙΖΑ για την κατάληψη της εξουσίας αλλά και της ανάγκης των
δανειστών να προχωρήσουν σε μια συμφωνία που δε θα τεθεί σε αμφισβήτηση. Είναι
πλέον στα χέρια της ελληνικής βουλής η αξιολόγηση τόσο του προτεινόμενου
προσώπου όσο και της διαδικασίας με την οποία θα ολοκληρωθεί η έξοδος από το
μνημόνιο.
Εδώ και ένα χρόνο
είχα αναφερθεί γραπτώς και πριν μερικούς μήνες από ραδιοφώνου στην περίπτωση
του Σταύρου Δήμα ως μιας απολύτως κατάλληλης πολιτικής προσωπικότητας
για το ύπατο αξίωμα. Πέρα από την ευρυγνωσία και την αναμφισβήτητη ικανότητα
και εμπειρία του, έχει διάγει μια καθ’ όλα αξιοπρεπή πορεία με δημοκρατική
σύνεση και ηθική συνέπεια. Ακόμα και ως Επίτροπος της Ελλάδας στην Ε.Ε.
κατόρθωσε να ανακηρυχθεί κορυφαίος ασχολούμενος μάλιστα με έναν τομέα, το
περιβάλλον, που του έδωσε τη δυνατότητα, αν και προερχόμενος από το Λαϊκό
κόμμα, να οικοδομήσει σχέσεις εμπιστοσύνης και εκτίμησης με όλες τις πλευρές
του κοινοβουλίου.
Αν η Προεδρική
εκλογή, όπως θα έπρεπε, δεν συνδυάζονταν με την τρέχουσα πολιτική
επικαιρότητα, από τη στιγμή μάλιστα που είναι δεδομένη η κυβερνητική
πλειοψηφία των 156 βουλευτών, η εκλογή του Σταύρου Δήμα θα θωρούνταν δεδομένη.
Θα αποτελούσε μάλιστα μια ιδανική περίπτωση για να εκφράσει το νέο μοντέλο
Προεδρικής αντιπροσώπευσης της χώρας, όπως το οραματίζεται το αναθεωρημένο
Σύνταγμα που θα προκύψει αν δεν συρθεί ο τόπος σε πρόωρες εκλογές. Ένα άτομο
που δεν τον ακουμπά η μεταπολιτευτική σαπίλα κι ο λαϊκισμός όπως ο κ.Δήμας
μπορεί να σηματοδοτήσει την μετάβαση στη Νέα Μεταπολίτευση και να την
εκφράσει με τον πιο γνήσιο τρόπο.
Όσοι επιλέξουν να
χρησιμοποιήσουν μια θεσμική διαδικασία για να δημιουργήσουν πολιτική αναταραχή
θα βρεθούν μπροστά σε ένα «φονικό» δίλημμα. Έχοντας μετά τις εκλογές
ελάχιστες μέρες για την ολοκλήρωση της διαπραγμάτευσης ή θα προχωρήσουν
ουσιαστικά σε μια συνέχιση των σημερινών δεδομένων απογοητεύοντας το εξασκημένο
στη ρητορική επανάσταση κοινό τους με πιθανότατη την άμεση κατάρρευση της
νέας κυβέρνησης ή θα επιλέξουν την τυφλή και χωρίς εναλλακτικό σχέδιο σύγκρουση
και γαία πυρί μιχθήτω!
Υ.Γ. 1. Προσωπικά είχα προτείνει ως μια επιλογή διαφορετικής αισθητικής και στόχευσης με αέρα ελληνικής οικουμενικότητας, τον καθηγητή Δημήτρη Νανόπουλο. Θα ήταν μια υπερβατική αντιμετώπιση του θεσμού, αλλά σε μια πολύ δύσκολη πολιτικά περίοδο η δεδομένη εμπειρία του Δήμα μπορεί να αποβεί καθοριστική για την επιτυχημένη άσκηση των καθηκόντων του.
Υ.Γ. 2. Ειλικρινά αναρωτιέμαι ποια θα είναι η Προεδρική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, σε περίπτωση προκήρυξης εκλογών που θα διαθέτει δημοκρατική και ηθική υπεροχή επί της υποψηφιότητας Δήμα. Εκτός κι αν σχεδιάζουν να μας αφήσουν στο σκοτάδι για το ποιος θα αναλάβει το ύπατο αξίωμα σε μια τέτοια συγκυρία και για τα εθνικά μας θέματα.
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος –Ψυχολόγος
Έλα όμως που δεν
πωλείται απολύτως τίποτα! Η εκμετάλλευση τους δίνεται, με πολύ συγκεκριμένους
όρους, σε ιδιώτες που έχουν την πρόθεση να επενδύσουν άμεσα 300 εκατομ. ευρώ
και 1,4 δις σε βάθος χρόνου. Σε μια περίοδο που αναβάλλονται ή και
ματαιώνονται έργα όπως η πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου ή η ανάπλαση του
Φαληρικού Δέλτα λόγω έλλειψης πόρων είναι τουλάχιστον στρουθοκαμηλικό να
παριστάνουμε ότι αδιαφορούμε μπρος στη δυνατότητα γεωστρατηγικής αναβάθμισης
των υποδομών, βελτίωσης και διεύρυνσης των προσφερόμενων υπηρεσιών,
μετατροπής του σε παράγοντα προσέλκυσης τουριστών και ανάπτυξης παράπλευρων
δράσεων που θα τονώσουν την τοπική οικονομία.
Το τίμημα των 1,25
δις ευρώ (12 φορές πάνω από τα υπάρχοντα προ φόρων κέρδη των αεροδρομίων) και η
επιπρόσθετη ετήσια καταβολή 23 εκατομ. μόνο ως μη ικανοποιητικό δεν θα μπορούσε
να χαρακτηριστεί. Όσο για τη μη ελλειμματική σημερινή εικόνα τους ως
σύνολο, καλύπτει τις επιμέρους ανισομέρειες ανάμεσα σε κερδοφόρα και βαθιά
οικονομικά, αναποτελεσματικά αεροδρόμια. Γιατί άραγε πρέπει να μας αρκεί το
ελάχιστο όταν μπορούμε να μετατρέψουμε αυτές τις επιχειρήσεις σε πολύ πιο
εύρωστες;
Μα θα αυξηθούν τα
εισιτήρια μετά από 4-5 χρόνια κατά 5 ευρώ. Δεν χρειάζεται καν να λεχθεί ότι
μετά από τόσα χρόνια ένα μεγάλο μέρος αυτής της αύξησης θα έχει απορροφηθεί
από τον σωρευτικό πληθωρισμό των προηγούμενων χρόνων. Ούτε να τονιστεί ότι
το μέρος της αύξησης που πάει στην βελτίωση της ασφάλειας των αεροδρομίων τους προσδίδει
κύρος και καθησυχάζει τους εν δυνάμει χρήστες τους. Άξιον απορίας είναι η
προεξόφληση από κάποιους ότι θα αγγιχτεί το ανώτατο επιτρεπόμενο όριο των 18
ευρώ (ανάλογο αντίστοιχων διεθνών αεροδρομίων) και οι διαχειριστές δεν θα
κινηθούν με βάση μια πιο ανταγωνιστική λογική.
Μοιάζει ορισμένοι
να προτιμούν τη μιζέρια και την καχεκτικότητα τοπικών αερολιμένων χωρίς
προοπτική και όραμα, με μόνο αποκούμπι την κρατική χρηματοδότηση μετατρεπόμενα
έτσι σε ρουσφετολογικούς θύλακες. Τυπική ιδεοληψία ή διαχειριστική
άγνοια; Και τα δυο τελικά στο ίδιο αποτέλεσμα οδηγούν. Την αντίσταση σε κάθε
αλλαγή.
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος –Ψυχολόγος
Έκτοτε, και με τα
πιο θεσμικά διλήμματα να έχουν απαντηθεί, τα ερωτήματα που ετίθοντο στον ελληνικό
λαό πήραν μια πιο οικονομική χροιά φτάνοντας έως την απολυτότητα του
«ευρώ ή δραχμή». Κανένας εκβιασμός δεν γίνεται να μην εμπεριέχει και μια ισχυρή
δόση φόβου, να μην στηρίζεται στην αποτροπή μιας δυσαναπλήρωτης απώλειας.
Ο μεταπολιτευτικός κύκλος όμως δεν μπορεί να ολοκληρωθεί αν δεν συνδυαστεί με
την αποδέσμευση των διλημμάτων από το στενό εκφοβιστικό τους πλαίσιο.
Εσχάτως κάποιοι
προσπάθησαν να επαναλάβουν τη δοκιμασμένη συνταγή εφευρίσκοντας το τεχνητό
δίπολο «αυτοδυναμία ή μνημόνιο», τόσο ετεροβαρές και ψευδεπίγραφο που δεν
ανταποκρίνονταν καν σε υπαρκτές ανάγκες, ούτε έδινε ελάχιστα εχέγγυα
εφησυχασμού. Δεν πρόκειται μόνο για προφανή άγνοια βασικών κανόνων της
πολιτικής επικοινωνίας που εκδικούνται όσους επιδεικτικά τους παραβλέπουν αλλά
κυρίως για έναν αίολο πύργο επιχειρημάτων, αποκύημα μιας μικροκομματικής
εξουσιαστικής κουλτούρας, που γκρεμίζεται με την πρώτη πνοή ορθολογισμού.
Άλλοι πάλι,
βιάστηκαν να νεκραναστήσουν τα οικογενειακά δικαιώματα στον πολιτικό βίο
ντύνοντας με τη μάσκα του μεταρρυθμιστή τη σανίδα σωτηρίας στο ρουσφετολογικό
κομματικό σύστημα. Λησμονούν ότι οι ίδιοι οι πρόγονοι τους επανασχεδίασαν το
πολιτικό τόξο για να εκφράσουν τη φρεσκάδα και την επιτακτικότητα των
κελευσμάτων της μεταπολιτευτικής εποχής. Παραβλέπουν την πρότερη
«επαναστατική» γυμναστική τους με τη συντεχνιακή γροθιά να ανεμίζει σαν
παντιέρα κάλυψης κάθε παρωχημένου κεκτημένου.
Το μόνο επίκαιρο
«δίλημμα» δεν μπορεί παρά να είναι αξιακό. Oύτε εκβιαστικό, ούτε ανακυκλωτικό. Να θέτει θεσμικές απαιτήσεις, αξιοκρατικές
συντεταγμένες. παραγωγικές μεταβλητές. Να καθορίζει αξιόπιστα όρια και να
απελευθερώνει από ανασφαλή δεσμά. Να εκπέμπει εμπιστοσύνη και σιγουριά, ενώ
ανοίγει δρόμους στην αχαλίνωτη δημιουργική πρόθεση. Να λειτουργεί υποστηρικτικά
και ενισχυτικά χωρίς να αναλώνεται στην υπόθαλψη ιδεοληψιών και μεμψίμοιρων
αγκυλώσεων.
Η «τρομοκρατική»
αβεβαιότητα άλλοτε χαλυβδώνει συνειδήσεις αποτρέποντας καταστροφικούς
κινδύνους, άλλοτε φυτεύει το σπόρο της αμφιβολίας αναβάλλοντας εξελίξεις. Δεν
επαρκεί όμως για να βελτιώσει προοπτικές, να ανυψώσει το ηθικό. Οι
επιλογές της επόμενης περιόδου δεν νοείται να καθορίζονται με όρους και
προτεραιότητες μεταπολιτευτικής ανομβρίας. Η προσδοκώμενη αλλαγή δεν θα
προκύψει ξανά μέσα από την επιφώτιση μιας ασαφούς, καθησυχαστικής αυθεντίας .
Θα είναι η νίκη του συγκροτημένου, του αξιακά αναβαπτισμένου απέναντι
στη χλεύη και την αυτογελοιοποίηση του ανερμάτιστου.
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος – Ψυχολόγος
Ο
ΣΥΡΙΖΑ λειτουργεί ως θεσμικός αποσταθεροποιητής γιατί παραμένει δεσμευμένος από
το αδιέξοδο της μη αποδοχής οποιασδήποτε θετικής εξέλιξης γιατί στα
μάτια του συνδέεται με επιβράβευση του μνημονίου κι όχι με την καθυστερημένη
ολοκλήρωση μιας δύσκολης διαδρομής που περιείχε και αναγνωρισμένα από όλες τις
πλευρές λάθη. Αναμενόμενη λοιπόν η αντιφατική ρητορική των στελεχών του
αφού διχάζονται ανάμεσα σε όσους κατανοούν ότι αφού η χώρα αλλάζει πεδίο δράσης
θα πρέπει να συνεισφέρουν στο δημόσιο διάλογο με θετικές αναπτυξιακές προτάσεις
και σε αυτούς που αρέσκονται ακόμα σε μια μεμψίμοιρη περιγραφή του
παρελθόντος.
Η
τρόικα στο βαθμό που με την ολοκλήρωση της δημοσιονομικής προσαρμογής
δεν εμμένει στην προώθηση διαχρονικά απαραίτητων μεταρρυθμίσεων που βελτιώνουν
την αποδοτικότητα των κρατικών δομών και πόρων και σε διαρθρωτικές παρεμβάσεις
που συνεπικουρούν την παραγωγική ανασυγκρότηση, μετατρέπεται σε συνειδητό
παράγοντα αναχαίτισης της ανάπτυξης.
Οι δημοσιονομικές αρρυθμίες που εφευρίσκει στηρίζονται κυρίως σε μια στρεβλή θεώρηση για την πορεία των εσόδων λόγω της ρύθμισης των 100 δόσεων για τα ληξιπρόθεσμα, παραβλέποντας την ανακούφιση που θα φέρει στην αγορά και τα νέα έσοδα από την παραγωγική επαναδραστηριοποίηση εταιρειών.Άλλωστε αύξηση φόρων τη στιγμή που παίρνει μπρος η αναπτυξιακή μηχανή θα είναι μια υφεσιακή σφαίρα σε μια οικονομία που αρχίζει να ορθώνει το ανάστημα της.
Οι δημοσιονομικές αρρυθμίες που εφευρίσκει στηρίζονται κυρίως σε μια στρεβλή θεώρηση για την πορεία των εσόδων λόγω της ρύθμισης των 100 δόσεων για τα ληξιπρόθεσμα, παραβλέποντας την ανακούφιση που θα φέρει στην αγορά και τα νέα έσοδα από την παραγωγική επαναδραστηριοποίηση εταιρειών.Άλλωστε αύξηση φόρων τη στιγμή που παίρνει μπρος η αναπτυξιακή μηχανή θα είναι μια υφεσιακή σφαίρα σε μια οικονομία που αρχίζει να ορθώνει το ανάστημα της.
Αποσταθεροποιητές
από άγνοια κινδύνου ή προσωπολατρική εμμονή μπορούν να αποδειχτούν κι
όσοι εσχάτως ξαναθυμήθηκαν ότι κάτι τους χρωστά η ιστορία και σέρνουν την οικογενειακή
σφραγίδα ως σημαία αναγνώρισης διεκδικώντας πάλι κυρίαρχο ρόλο στο πολιτικό
σκηνικό. Επειδή πολιτική και απωθημένα δεν συνδυάζονται, όσοι επιδιώκουν ρεβάνς
ή οπορτουνίστικη πρόωρη τακτοποίηση της πορείας τους στην επόμενη μέρα θα
έπρεπε να έχουν διδαχτεί από αντίστοιχες περιπτώσεις και το απατηλό τέτοιων
σχεδιασμών.
Ακόμα
ισχυρότεροι αποσταθεροποιητές γίνονται και όσοι καρκινοβατούν ανάμεσα στην
επιχειρηματική καθαρότητα και την πολιτική διαπλοκή, άλλοι ενοχλημένοι από
πιθανούς νέους «βασικούς μετόχους», άλλοι προσβλέποντας στην ανάδειξη τους σε
Μεσσίες μετά την πλήρη διάλυση του σημερινού πλαισίου.
Καταλύτης
για τη διατήρηση της σταθερότητας παραμένει ο Σαμαράς. Θεσμικά είναι ο μόνος
που μπορεί ταυτόχρονα να αποδομήσει την αίολη υποσχεσιολογία του ΣΥΡΙΖΑ,
να βάλει τέρμα στις εμμονές της τρόικας αξιοποιώντας το πολιτικό και
οικονομικό momentum με τις πρωτοβουλίες Ντράγκι και Γιούνκερ, να θέσει προ των ευθυνών τους
όσους αρέσκονται σε μικροπολιτικά εσωκομματικά παιχνίδια, να απομονώσει
αυτούς που θεωρούν ότι διαρκώς θα καθορίζουν από εξωθεσμικά κέντρα την
πορεία της χώρας.
Κων/νος
Μανίκας
Οικονομολόγος
– Ψυχολόγος
Τα
νούμερα που πολλοί τα δαιμονοποιούν δεν είναι παρά η αποτύπωση της
κοινωνικής πραγματικότητας μόνο που η αρχή κάθε αλλαγής στην τάση, είτε
θετική είτε αρνητική, δεν εξαφανίζει τις συνέπειες τις προηγούμενες περιόδου ως
δια μαγείας. Για τον ίδιο λόγο που για κάποιους το 1,7% ανάπτυξη δεν σημαίνει
ακόμα κάτι συγκεκριμένο για τη βελτίωση της ζωής τους, έτσι κι όταν η χώρα έμπαινε στην
ύφεση κι η «ορχήστρα» στο κατάστρωμα έπαιζε τη μουσική της ευδαιμονίας όλοι μας θεωρούσαμε ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα που να μας αφορά. Η αρχική στροφή από την
ευρύτατη διάχυση μιας αλλαγής απαιτεί ένα εύλογο χρονικό διάστημα.
Ακόμα
κι έτσι όμως δεν είναι λίγοι αυτοί που βίωσαν το τέλος της ανεργίας μετά
από μεγάλο διάστημα σκληρής προσωπικής απαξίωσης. Η μείωση του σχετικού δείκτη
κατά 2,1% σημαίνει ότι πάνω από 100 χιλιάδες συμπολίτες μας επανήλθαν στη
δημιουργική διαδικασία. Συγκεκριμένοι κλάδοι που αύξησαν σημαντικά τους κύκλους
εργασιών τους, όπως ο τουρισμός, βρίσκονται σε φάση συνεχών νέων
επενδύσεων κι αναβάθμισης των υπηρεσιών τους.
Άλλοι
πάλι αξιοποίησαν τη συγκυρία για να αποκτήσουν πιο εξωστρεφή προσανατολισμό
όπως τα αγροτικά προϊόντα και η μεταποίηση τους ή τα logistics. Έστω κι αν συνολικά οι εξαγωγές δεν
έχουν αποκτήσει την έντονη θετική προοπτική που θα αναμένονταν (για λόγους
ελλειπούς χρηματοδότησης και αδύναμης παραγωγικής αναπροσαρμογής), σε ένα
αποπληθωριστικό κλίμα ακόμα κι αν τα ονομαστικά έσοδα υπολείπονται η αλλαγή
τάσης παραμένει.
Ενώ
λοιπόν το ζητούμενο πλέον είναι οι τρόποι αναθέρμανσης της παραγωγικής
μηχανής (φιλικό επενδυτικό περιβάλλον με φορολογικές, γραφειοκρατικές,
ενεργειακές και άλλες διευκολύνσεις, επαρκής ρευστότητα) η αναδιάταξη δυνάμεων
ακόμα και με μετατόπιση υπερβαλλόντων κεφαλαίων από ένα κομμάτι του χώρου των
υπηρεσιών προς πιο σταθερές ή πιο καινοτόμες δραστηριότητες, ορισμένοι
λειτουργούν με τυφλωτικές παρωπίδες στείρας μικροκομματικής αντιπαράθεσης και ιδεολογικών
σοφιστειών.
Το
ισχυρό τους όπλο, σε μια σύγκρουση που δεν θα γινόταν με συναισθηματικούς
τιμωρητικούς όρους για το πολιτικό παρελθόν αλλά με βλέμμα στην ταχύτερη
ανάταξη των συνεπειών των μνημονιακών μονομερειών μέσα από μια εύρωστη
πραγματική οικονομία, θα έπρεπε να αποτελεί η ανάδειξη προτάσεων που προωθούν
την επιχειρηματικότητα, ενισχύουν την απασχόληση χωρίς να δημιουργούν νέα
δημόσια χρέη. Έτσι δεν ξαναγεμίζει η τσέπη των ανθρώπων απλά δημιουργούνται
οι προϋποθέσεις για μελλοντικούς φόρους που θα καλύψουν τα νέα ελλείμματα.
Αντί
να επιχειρήσουν να πείσουν την κοινωνία για τις ρεαλιστικές θέσεις τους που θα
μπορούν (;) να «φουσκώσουν» περαιτέρω τις προβλέψεις για τους
αναπτυξιακούς ρυθμούς των επόμενων ετών καλύπτοντας ταχύτερα την συσσωρευμένη
πτώση 25% στο ΑΕΠ και να «τσακίσουν» τους δείκτες της ανεργίας, επιδίδονται στο
επικοινωνιακό κυνήγι της ουράς τους αναζητώντας στο θυμικό των πολιτών την
εξιλέωση ή την αναβάπτιση. Τα όποια λάθη του παρελθόντος δεν εξαλείφονται
με ακόμα μεγαλύτερα νέα λάθη. Η πρόσκαιρη ανακούφιση της «τιμωρίας» γρήγορα
ακολουθείται από τη συνειδητοποίηση της κούφιας έκρηξης.
Κων/νος
Μανίκας
Οικονομολόγος
– Ψυχολόγος
Η σύσκεψη
πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας μεταβλήθηκε σε θεσμικό
τοτέμ εθνικής σύμπνοιας για να καλύψει τις φιλόδοξες επιδιώξεις κάποιων να
επανέλθουν στην επικαιρότητα, λες και η αφάνεια στίγματος προσφέρεται ως δώρο
μαζί με την «οικογενειακή» φωτογραφική αποτύπωση τους στην Ηρώδου Αττικού.
Άλλοι πάλι προσβλέπουν στην ανάδειξη τους σε εν δυνάμει διαχειριστές της
εξουσίας κι άλλοι σε μια ευκαιρία θεσμικού καθαγιασμού με εκβιαστικά
προσχήματα.
Δεν διαφωνεί
κανείς ότι οι γεωπολιτκές εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή μας αλλά και ο
εκκολαπτόμενος θρησκευτικός πόλεμος απαιτούν σύμπνοια σε ένα ελάχιστο επίπεδο
κοινών επιδιώξεων και τακτικών επιλογών. Ούτε βέβαια η τελική ρύθμιση του
δημοσίου χρέους είναι μια υπόθεση που δεν θα έπρεπε να περιβάλλεται από ένα
εθνικό μορατόριουμ σύμπλευσης και μόνο για το γεγονός ότι οι επιπτώσεις της
αφορούν τις επόμενες γενιές και δεν νοείται αυτές να αφεθούν σε μια ατέρμονη
διαμάχη εντυπώσεων.
Πως όμως θα
προκύψει η συναίνεση όταν η κοινοβουλευτική νομιμότητα αμφισβητείται με
βάση τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών και τα δημοσκοπικά ευρήματα; Πως θα
αναζητηθεί εθνική γεωστρατηγική στόχευση όταν υπάρχουν ακόμα
υπερασπιστές του διεθνισμού που αντιμετωπίζουν με ανοχή ή ακόμα και συμπάθεια
φρικαλέες ακρότητες. Πως θα δομηθεί η συνεκτική ουσία όταν κάποιοι επιμένουν σε
ανώφελες τσαμπουκοειδείς αντιλήψεις χωρίς εναλλακτικό πλάνο σε περίπτωση
αδιεξόδου, ως μέσο αντιμετώπισης της Ευρωπαϊκής οικονομικής πραγματικότητας;
Η εκλογική
διαδικασία δεν είναι καταφυγή εξουσιαστικών απωθημένων ούτε ψυχολογικό
μαξιλάρι για την πρόσκαιρη κοινωνική εκτόνωση. Αν ήταν έτσι θα αλλάζαμε
κυβερνήσεις κάθε μήνα με βάση τις αντιδράσεις σε επιμέρους πολιτικές επιλογές.
Η εξωτερική πολιτική δεν προσφέρεται για ασκήσεις επί χάρτου με μολυβένια
στρατιωτάκια και ξεπερασμένες φιλοσοφικές ανησυχίες. Η οικονομική πολιτική
δεν χαράσσεται με απλή περιγραφή των σφαλμάτων του παρελθόντος και αναμάσημα
ευχολογίων για το μέλλον.
Οι συναινέσεις
επιδιώκονται ως καταστάλαγμα μιας διαδικασίας συνεχούς υπευθυνότητας και
συνειδητοποιημένης διάθεσης συνεισφοράς σε έναν ενωτικό σκοπό, όχι ως
πρόφαση επιβεβαίωσης της εκτροπής. Όσοι τις επιθυμούν ειλικρινά μοχθούν για την
προάσπιση των δημοκρατικών κεκτημένων και των θεσμικών προτροπών,
κατανοούν πλήρως τη λεπτότητα των διεθνών ισορροπιών και διαθέτουν βασικά
στοιχεία ρεαλισμού όταν προσεγγίζουν πολυπαραγοντικά και ευμετάβλητα πεδία
όπως οι αγορές και το οικονομικό περιβάλλον.
Εφόσον πληρούνται
αυτές οι ελάχιστες συνθήκες ενδοσυνεννόησης τότε δεν αποκλείεται η
συναίνεση να αποκτά απτό αντικείμενο. Αλλιώς ομφαλοσκοπούμε και
περιαυτολογούμε ακατάσχετα οπότε μάλλον είναι προτιμότερο να αποδεχτούμε
την ασφάλεια ενός συναινετικού διαζυγίου.
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος – Ψυχολόγος
Η ελληνική εκδοχή
μιας ανάλογης «πτώσης», αυτή του Πολυτεχνείου από γεγονός υπενθύμισης της
αξίας βασικών ενωτικών κοινωνικών εννοιών μετατράπηκε σε υποχείριο της
ψευδοαντίστασης απέναντι στο αστικό κατεστημένο. Το μήνυμα της προάσπισης
του δημοκρατικού κεκτημένου, την απομάκρυνση από φανατισμούς, εμμονές κι
απωθημένα που λιγοστεύουν το θεσμικό «λάδι» εκφυλίστηκε σε ένα κακέκτυπο
λαϊκής οργής κατά ακόμα και του κοινοβουλευτισμού.
Το σύνθημα για
«ψωμί - παιδεία – ελευθερία» ως
κατάλοιπο της Γαλλικής επανάστασης δεν έφερε τον ελληνικό Διαφωτισμό.
Περισσότερο λειτούργησε ως προπέτασμα για την διάδοση των πιο αντιδραστικών,
πιο αντιπαραγωγικών, πιο ανελεύθερων θεωρήσεων. Το «ψωμί» από δημιουργικός
μόχθος έγινε δανεικό παντεσπάνι και θόλωσε στα απόνερα του ευδαιμονισμού,
της δήθεν γκλαμουριάς και της επίδειξης στο γείτονα. Η «παιδεία» από πολιτισμός
, κουλτούρα, έρευνα έγινε παιχνιδάκι στα χέρια του φοιτητικού συνδικαλισμού,
της απαξίωσης των συνεχών καταλήψεων, ακόμα και της προπαγάνδισης της
τρομοκρατίας. Η «ελευθερία» από αναφαίρετο δικαίωμα έγινε ρητορική
ελευθεριότητα, ανηθικότητα, ευτελισμός της ανθρώπινης υπόστασης. Η ανομία
επιβεβλημένο κεκτημένο.
Οι αποδεκατισμένες
και διαστρεβλωμένες έννοιες δεν επαναφέρονται στην αρχική κατάσταση τους
με ιδεολογικά μπαλώματα και παροδικές «θεραπείες». Απαιτείται η πλήρης
αναπροσαρμογή των αιτημάτων του Πολυτεχνείου ώστε να αντικατοπτρίζουν το
σημερινό αξιακό ζητούμενο. Προαπαιτούμενο για το ψωμί πρέπει να είναι η δημιουργία,
για την παιδεία ο πολιτισμός, για την ελευθερία η ευνομία.
Το νέο αξαικό
Πολυτεχνείο προτάσσει την προστασία και την κινητροδότηση της
δημιουργικής εργασίας απέναντι στον παρασιτικό κρατισμό, την προφύλαξη
της εκπαίδευσης και του ερευνητικού έργου από πάσης φύσεως παρεκκλίσεις, το
σεβασμό σε βασικούς, κοινώς αποδεκτούς κανόνες ευνομίας. Ένα νέο αξιακό σύστημα που αποχαιρετά τις παθογένειες τις μεταπολίτευσης και ορθώνει ισχυρό τείχος αξιοπιστίας και αξιοκρατίας.
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος –Ψυχολόγος
Όσο κι αν κανένας
δεν αρνείται ότι στο βαθμό που αποφεύγονται τέτοιου είδους σκληρές απαντήσεις τρέφονται
οι επεκτατικές τάσεις των Τούρκων, το να θεωρείς όμως ότι υποκύπτοντας
διαρκώς στο σκηνικό που στήνουν οι παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου από
την άλλη πλευρά, αποδίδει και μακροπρόθεσμα προσφέροντας μόνιμες λύσεις είναι
μια εξίσου βασική άρνηση της διεθνούς στρατηγικής διπλωματίας.
Οι μεγάλες και
αναμφισβήτητες νίκες στο σύγχρονο γεωπολιτικό παιχνίδι δεν προκύπτουν
αποκλειστικά μέσα από πολεμικές συρράξεις. Ειδικά σε αυτό που χαρακτηρίζουμε ως
Δυτικό κόσμο και τις υπερεθνικές συμμαχίες που έχουν αναπτυχθεί ένα θετικό
αποτέλεσμα είναι γέννημα τακτικών κινήσεων που με διορατικό τρόπο
χαρτογραφούν το μέλλον και δομούν άρρηκτες σχέσεις με άλλους «παίκτες»
που διαθέτουν ευρύτερα συμφέροντα σε μια περιοχή.
Ο Σαμαράς
αποφεύγοντας τις σπασμωδικές κινήσεις συναισθηματικού εντυπωσιασμού προχωρά με
σταθερά βήματα στην εξασφάλιση μιας αναίμακτης ανακήρυξης της Ελληνικής ΑΟΖ.
Τα Τουρκικά γρυλίσματα που ακολούθησαν την τριμερή συνάντηση Ελλάδας – Κύπρου -
Αιγύπτου, χωρίς να ακολουθούνται από το ξετύλιγμα μιας συγκεκριμένης δικής τους
εναλλακτικής στρατηγικής, είναι απτή απόδειξη του αδιέξοδου των επιλογών
τους.
Στο ένα χέρι του
ο Σαμαράς κρατά ήδη την τρίαινα αυτής της συμφωνίας που επιβεβαιώνει τον
κομβικό μας ρόλο στην περιοχή και οικοδομεί εμπορικές και ενεργειακές
σχέσεις με έναν καταλυτικό παράγοντα των ισορροπιών της Μεσογείου όπως η
Αίγυπτος και επεκτείνει τη δυναμική του ρόλου τόσο της δικής μας όσο και της
Κυπριακής ΑΟΖ.
Στο άλλο του χέρι
πλησιάζει η τρίαινα της συμφωνίας από την άλλη μεριά που περιλαμβάνει
και το Ισραήλ, ένα απαραίτητο «πιόνι» για όποιον επιθυμεί να επιτύχει τους
γεωπολιτικούς στόχους του με ασφάλεια. Η κοινή δράση και των τριών μερών για
την εξασφάλιση της ηρεμίας στην περιοχή, την εκμετάλλευση των
κοιτασμάτων υδρογονανθράκων και την μεταφορά τους προς, την διψασμένη για
ενεργειακούς πόρους, Ευρώπη αποτελεί αναγκαία συνθήκη λειτουργικής
διευθέτησης του ζητήματος.
Απέναντι σε αυτόν
τον εξελισσόμενο γεωστρατηγικό κυκλώνα η Τουρκία απαντά με λεκτικές
ακρότητες και κινήσεις πανικού που δεν στηρίζονται πάνω σε μακρόπνοες
συμπράξεις με άλλους συμμέτοχους του παιχνιδιού. Ακόμα και με τις ΗΠΑ έχουν
προκαλέσει σημαντική ρήξη στη σχέση τους αδυνατώντας να καταλήξουν σε μια συγκροτημένη
πολιτική για τη Μέση Ανατολή υπό το φόβο της δημιουργίας ενός ισχυρού
ανεξάρτητου Ιρακινού Κουρδιστάν που θα επιτείνει το κλίμα εσωτερικών
εντάσεων. Παραμένει δέσμια ενός νεο-οθωμανικού μικρομεγαλισμού που ουδεμία
σχέση έχει με τα σημερινά δεδομένα.
Είναι τεράστια η
ευκαιρία για την Ελλάδα κι ο Σαμαράς δεν μοιάζει διατεθειμένος να την χάσει.
Ξετυλίγει με σύνεση και υπομονή ένα σχέδιο που απομονώνει την Τουρκία
και την αφήνει έρμαιο μιας επιθετικότητας που ακόμα κι αν επιλέξει να την
εκδηλώσει στο μέγιστο βαθμό, πράγμα αμφίβολο υπό τις παρούσες συνθήκες, θα την
μετατρέψει σε παρία της περιοχής φέρνοντας την τελειωτική κατάρρευση του ασταθούς,
υποτιθέμενου οικονομικού της θαύματος, το μόνο ίσως στοιχείο που διατηρεί
ακόμα τον Ερντογάν σε τόση υψηλή δημοτικότητα.
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος –Ψυχολόγος
Ο
ΣΥΡΙΖΑ είπε αρχικά να μην χαλάσει τις μεταπολιτευτικές παραδόσεις που θέλουν
τις κυβερνήσεις και κυρίως τις αντιπολιτεύσεις να μοιράζουν χρήματα από το βήμα
της ΔΕΘ. Επειδή μάλιστα πρόκειται και για «ριζοσπαστική» αριστερή δεν άφησε καν
το συνηθισμένο υπονοούμενο ότι οι εξαγγελίες έχουν χρονικό όριο εκτέλεσης
μια κυβερνητική τετραετία.
Ανέβασε
λοιπόν τους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα (όταν δεν μπορεί καν να
αποπληρώσει τους υπαλλήλους στο δικό του ραδιοφωνικό σταθμό!), έκανε σεισάχθεια
στα ιδιωτικά χρέη με χρήματα από το ΕΣΠΑ και το ΤΧΣ που είναι ήδη
προγραμματισμένα για άλλες χρήσεις. Ως άλλος Άγιος Βασίλης μοίρασε δώρα
Χριστουγέννων σε αυτούς που ήδη παίρνουν το κοινωνικό μέρισμα ή ελάχιστο
εγγυημένο εισόδημα.
Κι
αφού «ικανοποίησε» το ένα από τα δυο κίνητρα των πολιτών για την επιλογή
κυβέρνησης, το γέμισμα της προσωπικής τσέπης με μια δόση στρουθοκαμηλισμού για
τη συνολική εικόνα, πέρασε στο έτερο την σκανδαλολογία. Τα φαντάσματα του
Αυριανισμού και του Λαλιώτη έριξαν βαριές τις σκιές τους φέρνοντας
ανατριχίλα σε όσους θυμούνται τις αλήστου μνήμης εποχές του «σκληρού ροκ» της
πολιτικής επικοινωνίας των ΄80ς.
Αναφερόμαστε
ασαφώς και χωρίς στοιχεία σε προνομιακές σχέσεις της κυβέρνησης με
επιχειρηματίες, την ίδια ώρα που προσπαθούμε να δημιουργήσουμε
συμμαχίες με μέρη του ΣΕΒ και λοιπούς οικονομικούς παράγοντες. Δαιμονοποιούμε
ξανά την επιχειρηματικότητα για να ικανοποιήσουμε το επαναστατικό αίσθημα
του πυρήνα των ψηφοφόρων μας αλλά διατηρούμε αγαστές σχέσεις με επιμέρους
προσωπικότητες του χώρου που μας προσεγγίζουν προσβλέποντας σε κυβερνητική
αλλαγή για ιδίους σκοπούς.
Φθάνοντας
ως εκεί, το επόμενο βήμα προς τη συνωμοσιολογία δεν ήταν και πολύ
δύσκολο. Άλλωστε οι τελευταίες αμφιβολίες για αυτή τη μετεξέλιξη σκόρπισαν με
τη σύμπλευση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛ. δίνοντας το στίγμα της κυβερνητικής οπτικής που
σχεδιάζουν να ακολουθήσουν στην Κουμουνδούρου. Ολοκληρώθηκε ο ψεκασμός του
ορθολογισμού αφήνοντας για πάντα καχεκτικό τον ρεαλισμό και τον
πραγματισμό. Η ακροδεξιά συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν το τελειωτικό χτύπημα!
Όποιος
λοιπόν μη κυβερνητικός βουλευτής αποφασίσει να ψηφίσει τον υποψήφιο της
πλειοψηφίας για την Προεδρία της Δημοκρατίας απέκτησε προκαταβολικά ένα λεκέ
υποψίας εκβιασμού και εξαγοράς με βάση την «έγκυρη» δημοσιογραφική
μυθοπλασία της Αυριανικής μετεξέλιξης. Αναρωτιέσαι σε περίπτωση που τελικά
εκλεγεί το συγκεκριμένο πρόσωπο στο ανώτατο αξίωμα πως θα χειριστεί θεσμικά ο
ΣΥΡΙΖΑ τις σχέσεις του με κάποιον που θα θεωρεί ότι τον σκεπάζουν σκιές συναλλαγής;
Το επόμενο
καθοδικό σκαλοπάτι δεν αποκλείεται να καταλήγει σε απύθμενα επίπεδα
παραλογισμού, εσωστρέφειας και καταναγκασμού της λογικής. Αρκεί και μόνο το γεγονός ότι μπρος στο άγχος επίσπευσης της εκλογικής αναμέτρησης που δεν θα επιτρέψει την αλλαγή ατζέντας και την απομόνωση της επιχειρηματολογίας του ΣΥΡΙΖΑ, υποκινούνται μέχρι κι οι μαθητές για να λειτουργήσουν με τις καταλήψεις τους ως πολιορκητικός κριός προς την κυβέρνηση. Η μεταπολίτευση
ζει και μας οδηγεί!
Κων/νος
Μανίκας
Οικονομολόγος
– Ψυχολόγος
Γράφει ο Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος - Ψυχολόγος
Σύμβουλος Επενδύσεων
Στην οικονομία όταν αναφερόμαστε σε συστημικό ρίσκο και κινδύνους προσπαθούμε να ομαδοποιήσουμε όλους τους παράγοντες που την επηρεάζουν οι οποίοι δεν έχουν σχέση με την καθεαυτή επιχειρηματική δραστηριότητα, όπως οι εγχώριες πολιτικές συνθήκες και οι διεθνείς εξελίξεις. Το αντισυστημικό είναι πιο εύκολα διαχειρίσιμο μέσα από τη διαφοροποίηση των επενδύσεων. Από την άλλη στην κοινωνία οι ανστισυστημικοί κίνδυνοι είναι απείρως περισσότεροι και πολύ πιο εύσχημα κρυπτόμενοι πίσω από την αίγλη της εξουσίας που διαθέτουν ή της μαζικής προβολής.
Πέρα από τις άμεσες
πηγές κοινωνικού κινδύνου, όπως η εγκληματικότητα, απείρως μεγαλύτερη
γάγγραινα που δρα διαβρωτικά για τη συλλογική συνείδηση με τον πιο ύπουλο και
απεχθή τρόπο είναι η υποκριτική, και αυτοπροσδιοριζόμενη ως αντισυστημική,
δράση βασικών στοιχείων της δημόσιας ζωής. Από όψιμους πολιτικούς
επαναστάτες και λεκτικά αντισυμβατικούς επιχειρηματίες έως περσόνες των ΜΜΕ
αυτόκλητους ιδεολογικούς ινστρούκτορες και εκπαιδευτικούς παράγοντες όλων των
επιπέδων με βαθιά διαστρεβλωμένη εντύπωση για το ρόλο τους.
«Αντισυστημικοί»
πολιτικοί με έφεση στη ρητορική υπερβολή και τη συνωμοσιολογία.
«Σούπερμαν» της διανόησης ή φιγούρες με κεκαλυμμένες νευρωτικές εμμονές
λαϊκίζουν ακατάσχετα, ψιθυρίζουν ευφάνταστα σενάρια ή φωνασκούν για να πείσουν
τους «ιθαγενείς» για το άδολο των προθέσεων και την προσωπική αυτοθυσία τους.
Διανθίζουν το λόγο τους με εύκολες υποσχέσεις και μια φαιδρή έκδοση εθνικής
γενναιότητας επιδρώντας υπνωτικά στον ορθολογισμό και την ικανότητα
συνεκτικής ανάλυσης.
«Αντισυστημικοί»
επιχειρηματίες που χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για την πληγωμένη εργατική τάξη,
την ίδια στιγμή που σπεύδουν να ενημερώσουν τους αδαής διεθνείς επιτηρητές για
δυσνόητους όρους όπως η μετενέργεια. Άλλοι πάλι που έχουν επιλέξει τη...
μοναξιά της μετανάστευσης μας συμπονούν ατενίζοντας το μέλλον της χώρας από
τον πύργο τους ενώ ουσιαστικά επενδύουν στη δημιουργία χάους για να
επωφεληθούν από την φθηνή απόκτηση των απαξιωμένων συντριμμιών της.
«Αντισυστημικοί»
μιντιακοί γελωτοποιοί με επιλεκτικές εμμονές και πολιτικά απωθημένα
μετατρέπονται από τυπικοί διασκεδαστές σε ετερόφωτους καθοδηγητές
αναπαράγοντας μεμονωμένα δεδομένα και κοντόφθαλμες ερμηνείες των γεγονότων.
Συντηρούν το φόβο και ηθικολογούν με μνήμη χρυσόψαρου για τα προσωπικά
τους ανομήματα, διατηρώντας όμως τη θέση του σημαιοφόρου στο οξύ ποδοπάτημα
της υβρεοπομπής ως μέσο απαξίωσης του όποιου πρόσκαιρου ή μη μισητού
αντιπάλου.
«Αντισυστημικοί»
εκπαιδευτικοί ταγοί που δηλώνουν ερευνητές της επιστήμης με ανύπαρκτο,
επιδοτούμενο έργο και θεωρούν τα σχολεία και τα Πανεπιστήμιο συντεχνιακό
μαγαζί προσωπικής πολιτικής ανάδειξης. Φοιτητές υπερασπιστές της ελεύθερης
χρήσης χώρων και μέσων διδασκαλίας για την ανάπτυξη θεωριών ένοπλης
κατάλυσης της δημοκρατίας, της οποίας όμως τα εργαλεία απαιτούν να τους
χορηγούνται προς ασύδοτη χρησιμοποίηση.
Γεμίσαμε
πρωτότυπα «αντισυστημικά» ρίσκα! Κι αν στην οικονομία η διαχείριση τους περνά
μέσα από την λεπτομερή καταγραφή των συνθηκών και την ανάπτυξη εναλλακτικών
σεναρίων με έμφαση στο worst case scenario, δηλαδή
τη χειρότερη δυνατή συγκυρία, στην αγορά και την κοινωνία, τα αντισυστημικά
«άνθη του κακού» φυτρώνουν ως μαϊντανοί που με το διαπεραστικό άρωμα και
την αδιάλειπτη δημόσια παρουσία τους επιδιώκουν να μετατρέψουν τις αγωνίες και
την οργή των συμπολιτών τους σε συμπλήρωμα πίεσης προς την εξουσία για
την εξυπηρέτηση ιδίων στόχων. Πιο συντηρητικοί, παλαιολιθικοί και καιροσκόποι,
από οποιαδήποτε δομή ή πρόσωπο αντιμάχονται, δεν γίνεται.
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος – Ψυχολόγος
