.png "English"){kind=small}
Ασκήσεις συσπείρωσης με «κωλοτούμπες» από τον Κυριάκο
Πριν από 1 ώρα
Γράφει ο Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος-Ψυχολόγος
Οικονομολόγος-Ψυχολόγος
Εορταστική περίοδος είναι και λες να αποφύγεις τις πολλές, πολλές πολιτικές αναλύσεις. Να αφεθείς στην οικογενειακή θαλπωρή και να απολαύσεις τις μικρές ανεπιτήδευτες χαρές που σε φέρνουν ξανά σε επαφή με το ανέμελο παιδί που καταχώνιασες μέσα σου. Έρχεται όμως ένα διπλό ειδησιογραφικό χαστούκι που όσο κι αν θες να το αποφύγεις σε προτρέπει σε σχολιασμό.
Πέρασε σχεδόν απαρατήρητη η δήλωση του Ντάσιελμπλουμ ότι είχε ζητήσει την παραίτηση Βαρουφάκη επειδή με το ύφος και τις θέσεις του μπλόκαρε την διαπραγμάτευση με την ελληνική κυβέρνηση. Ως έκφραση προθέσεων δεν θα σήμαινε και πολλά αν δεν εκπληρωνόταν η επιθυμία του λίγες μέρες μετά. Ο Τσίπρας αποδεικνύεται το πιο υπάκουο τζίνι που πραγματοποιεί στο ακέραιο τις ευχές των συνομιλητών του. Κάπου ανάμεσα στην σκληρή διαπραγμάτευση και την υπογραφή του μνημονίου παράπεσε και η πλήρης υποταγή ακόμα και σε θέματα εσωτερικής κυβερνητικής υπόστασης.
Μόνο στην σκέψη μιας τέτοιας ευθείας συμμόρφωσης προγενέστερων κυβερνήσεων στα Ευρωπαϊκά κελεύσματα καλπάζει η φαντασία προς βαρύγδουπες, καταγγελτικές αντιπολιτευτικές ανακοινώσεις κατάδειξης της δουλικότητας. Μέσα στο γιορτινό πνεύμα σχεδόν κανείς δεν ανέδειξε το θέμα στο πραγματικό του μέγεθος, κανείς δεν αναρωτήθηκε τι σημαίνει αυτή η στάση για τις μετέπειτα διαπραγματευτικές δυνατότητες της χώρας, από πουθενά δεν ακούστηκε μια κραυγή αποδοκιμασίας για την αριστερή περηφάνια που μετατράπηκε σε καταφανέστατη υποχωρητικότητα.
Σαν να μην αρκούσε η πρώτη δόση κοροϊδίας, ήρθε και το δεύτερο χαστούκι με τις διαρροές για επανάκαμψη της ιδέας περί φόρου στις τραπεζικές συναλλαγές. Αυτή η μοναδικής σύλληψης πρόταση που επιβάλλει διαρκές χαράτσι σε απλές, καθημερινές χρηματοοικονομικές κινήσεις νοικοκυριών και επιχειρήσεων. Όσες προϋποθέσεις και όσοι περιορισμοί αν μπουν για να απαλύνουν τον πόνο (ούτε αυτό δεν προβλέπεται προς το παρόν) θα πρόκειται για μια νέα, ακόμη πιο άδικη φορολόγηση με καθαρά εισπρακτική λογική.
Δεν πρόκειται μόνο για βλακώδη παρέμβαση του κράτους επί μιας συναλλαγής σε ποσά που έχουν ήδη φορολογηθεί ως εισόδημα αλλά και για μια απροκάλυπτη προσπάθεια να αντισταθμιστούν τα όποια οφέλη από την επικείμενη επαναφορά ενός κάποιου αφορολόγητου στους ελεύθερους επαγγελματίες ή την πιο ευνοϊκή αντιμετώπιση των χαμηλών εισοδημάτων από τις νέες φορολογικές κλίμακες. Ότι θα χτίζει ο πολίτης από την μια μεριά μέσω της χρήσης πλαστικού χρήματος, θα το γκρεμίζει από την άλλη με την καθημερινή αφαίμαξη των λογαριασμών του.
Νέα χρονιά προβάλλει κι όλοι κάνουμε ευχές κι αναλαμβάνουμε υποχρεώσεις εκπλήρωσης υποσχέσεων. Ας αναλάβει κι αυτή η κυβέρνηση μια και μόνη υποχρέωση. Λιγότερη επικοινωνία και κουτοπονηριά. Περισσότερη μεθοδικότητα και ειλικρίνεια. Θα είναι μια καλή αρχή.
Γράφει ο Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος-Ψυχολόγος
Οικονομολόγος-Ψυχολόγος
Ξεκινάμε από τα ευχάριστα. Συμμετοχή που ξεπερνά τις 400 χιλιάδες για μια εσωκομματική διαδικασία θα πρέπει να ικανοποιεί κάθε κεντροδεξιό και γενικότερα κάθε πολίτη που πιστεύει στην αναγκαιότητα των πλατιών δημοκρατικών διαδικασιών. Οι συγκρίσεις με το τσουνάμι του 2009 είναι άτοπες τόσο λόγω της γοητείας της πρώτης φοράς, όσο και λόγω των διαφορετικών πολιτικών και κοινωνικών συγκυριών. Εξαιρετικά ευχάριστο ήταν κι ότι η άψογη ολοκλήρωση της εκλογής επούλωσε ένα σημαντικό μέρος των πληγών του αρχικού φιάσκου. Πάμε όμως και στα πιο δύσκολα.
Το αποτέλεσμα απέδειξε ότι υπάρχουν διακριτά εκλογικά σώματα που συναποτελούν αυτή την παράταξη και μάλιστα με σχετικά διαχρονικά σταθερή επιρροή. Ένα 30% πιο παραδοσιακό δεξιό κοινό, ένα 30% πιο φιλελεύθερο κι ένα 40% πιο πιστό στις καραμανλικές καταβολές. Το πρώτο εμφανίστηκε με δυο υποψηφίους, ο καθένας με το δικό του προσανατολισμό και ρητορική, με φυσικό επακόλουθο την είσοδο στον δεύτερο γύρο αυτών που εκπροσωπούσαν τις δυο άλλες δεξαμενές.
Διαφαίνεται ο κίνδυνος ο 2ος γύρος να μετατραπεί, μέσα από λεκτικά ατοπήματα και εύκολες γενικεύσεις, σε μια ανύπαρκτη οικογενειοκρατική σύγκρουση. Αντί να αξιοποιηθούν οι είκοσι μέρες έως την 10 Ιανουαρίου για την προβολή συγκεκριμένων και πλήρως ανεπτυγμένων προτάσεων για την οργανωτική ανασυγκρότηση, την ανάδειξη και αξιοποίηση στελεχών από την πλατιά κοινωνική βάση της παράταξης και την αποσαφήνιση των προτάσεων στα κρίσιμα πολιτικά και οικονομικά ζητήματα που απασχολούν τους πάντες, υπάρχει η πιθανότητα να αναλωθούν σε φυγομαχίες και ανούσιες αντεγκλήσεις.
Ακόμα και οι εκλογικές συμμαχίες όταν στηρίζονται σε μονοδιάστατα επιχειρήματα όπως μια ενδοκυβερνητική συνεργασία (έτσι κι αλλιώς επιτυχημένοι υπουργοί της διακυβέρνησης Σαμαρά υπάρχουν και στις δυο πλευρές) ή σε αναφορές για γενικές παραταξιακές αρχές του παρελθόντος, δεν κινητοποιούν αλλά αποτρέπουν την βάση από την συμμετοχή αυξάνοντας το ποσοστό της αποχής, αφήνοντας μάλιστα και μια αίσθηση πρόσκαιρης συναλλαγής ακόμα κι αν δεν είναι υπαρκτή.
Άλλωστε οι εποχές που οι κεντρικές εντολές καθόριζαν τις ατομικές συμπεριφορές έχουν ξεπεραστεί προ πολλού και οι ψηφοφόροι των εκτός 2ου γύρου διεκδικητών της αρχηγίας έχουν ετερογενή χαρακτηριστικά που δεν επιτρέπουν την ομαδοποίηση τους. Τα κριτήρια επιλογής καθενός θα είναι πιο πολύπλοκα, πιο προσωπικά, για άλλον πιο ορθολογιστικά κι για άλλον πιο ιστορικά και συναισθηματικά.
Από τη μια αυτή η εκλογική ανομοιογένεια, όσων προτίμησαν τους αποκλεισθέντες υποψηφίους, που επιτείνει το ψυχολογικό και εκλογικό προβάδισμα του προπορευόμενου κι από την άλλη η ανέλπιστη, για πολλούς, δυναμική που συσπειρώνει πλέον αντιφατικά ηλικιακά και ιδεολογικά πεδία. Ανεξαρτήτως τελικής επιλογής η ΝΔ οφείλει να πείσει ότι διαθέτει ένα σύγχρονο οργανωτικό πλάνο για το κόμμα και ένα παραγωγικό σχέδιο για τη χώρα που ξεπερνά τα μνημονιακά όρια και ανακτά μια οραματική εθνική προοπτική, ανάλογη του μεταπολιτευτικού “στοιχήματος” του Κωνσταντίνου Καραμανλή, που μόνο με δημιουργική σύνθεση απόψεων μπορεί να προκύψει.
Γράφει ο Κων/νος Μανίκας,
Οικονομολόγος-Ψυχολόγος
Οικονομολόγος-Ψυχολόγος
Μετά από μια χρονιά με δυο εθνικές εκλογικές διαδικασίες κι ένα δημοψήφισμα είναι δύσκολο να αποβάλλεις από τη σκέψη των πολιτών την πιθανότητα να προκύψουν νέες πολιτικές εξελίξεις μέσα στο επόμενο διάστημα. Άλλωστε η προοπτική μιας νέας κυβερνητικής πλειοψηφίας, είτε με την εισδοχή ενός νέου εταίρου στο σχήμα, είτε με την δημιουργία μιας οικουμενικής κυβέρνησης, παραμένει ισχυρή. Υπάρχουν όμως σημάδια ότι επίκειται μια νέα εκλογική διαδικασία με την μορφή εθνικής ή δημοψηφισματική; κάλπης;
Η κυβέρνηση έχει αναγνωρίσει το ασταθές της πλειοψηφίας της, γι” αυτό κι ο πρωθυπουργός επιχείρησε με τη σύνοδο των πολιτικών αρχηγών να ανιχνεύσει την ύπαρξη συνθηκών σύμπλευσης με την αντιπολίτευση επί συγκεκριμένων θεμάτων. Πρωτοβουλία που λειτούργησε ως πρόκριμα για ευρύτερες συνεργασίες, εάν και εφόσον τα γεγονότα οδηγήσουν στην υποχρεωτική ανάγκη διαμόρφωσης ενός νέου πλαισίου διακυβέρνησης ή έστω την στήριξη του υπάρχοντος με βελτιωτικές κινήσεις που θα επιτρέπουν την σύμπλευση μέρους της αντιπολίτευσης.
Προς το παρόν η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ–ΑΝΕΛ κατορθώνει να υπερψηφίζει μια σειρά από σκληρά μέτρα παραπέμποντας όμως στο μέλλον τις κορυφαίες από αυτές, όπως το ασφαλιστικό, το αγροτικό, η εκχώρηση της διαχείρισης των κόκκινων δανείων 1ης κατοικίας και όλων των επιχειρηματικών και καταναλωτικών σε εισπρακτικές εταιρείες. Τότε θα εξεταστούν στο έπακρο οι αντοχές των κυβερνητικών βουλευτών και για να αποφευχθούν μια ακόμα εκλογική μάχη θα πρέπει να υπάρχει ένα ισχυρό δίλημμα που θα συσπειρώνει γύρω από τον ένα του πόλο ισχυρές πλειοψηφίες.
Μπρος στις νέες περικοπές συντάξεων και την ταυτόχρονη επιβάρυνση της αγοράς εργασίας με αυξημένες εισφορές, τις πολλαπλές επιβαρύνσεις του αγροτικού πληθυσμού και την αναστάτωση των κατόχων τραπεζικών δανείων, το εσωτερικής καύσης διαπραγματευτικό χαρτί της κυβέρνησης θα είναι η επικείμενη ρύθμιση για την απομείωση του δημοσίου χρέους. Εκεί γύρω στον Φεβρουάριο, που παραπέμπεται η ψήφιση των προαναφερθέντων νομοθετημάτων, θα προκύψει και η αποσαφήνιση των παρεμβάσεων στον κρατικό δανεισμό με βάση τις αρχές της απόφασης του 2012 και τις πρόσφατες προτάσεις του ESM.
Αν μέσα στις ρυθμίσεις περιλαμβάνονται και ορισμένες όπως η συσχέτιση των πληρωμών με τον ρυθμό ανάπτυξης, ανεξάρτητα του αν κάποιοι θεωρούμε ότι πρόκειται για υποκριτικό κι επικίνδυνο όρο που μπορεί να προκαλέσει νέα μεταρρυθμιστική αναβλητικότητα, φορτώνοντας υπερβολικά με τόκους τα επόμενα αναπτυξιακά χρόνια, η κυβέρνηση θα διατείνεται ότι πρόκειται για επιτυχία.
Το δίλημμα που θα προκύψει τότε και δεν αποκλείεται να τεθεί σε δημοψηφισματικό ερώτημα, θα είναι αν επιθυμούμε την αποδοχή της συμφωνίας για το χρέος που θα διευκολύνει την ταχύτερη επάνοδο στις αγορές ομολόγων, αποδεχόμενοι τις δημοσιονομικές και μεταρρυθμιστικές απαιτήσεις των εταίρων, συμπεριλαμβανομένων των ευαίσθητων προαναφερθέντων θεμάτων. Ένα νέο ψευδεπίγραφο δίλημμα αυτοεγκλωβισμού σε προαποφασισμένες επιλογές που θα παρουσιαστούν ως διαπραγματευτικές επιτυχίες απαιτώντας την συναίνεση σύσσωμου του πολιτικού κόσμου.
Δικηγόρου,Υπ. ΔΝ
Σχολιάζοντας συνοπτικά τις χθεσινές εσωκομματικές εκλογές της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα ήταν χρήσιμο να εστιάσουμε σε κάποια σημεία, τα οποία σε καμία περίπτωση θαρρώ, δεν πρέπει να διαφύγουν της προσοχής μας.
Αρχικά κατά την ταπεινή μου άποψη δεν υπήρχε χθες νικητής ή ηττημένος. Νικητής σε κάθε περίπτωση ήταν η Ν.Δ, η οποία απέδειξε για άλλη μια φορά, ότι είναι η ναυαρχίδα, όπως εύστοχα έχει αποκαλεστεί, του κεντροδεξιού χώρου διαχρονικά στη Μεταπολίτευση. Η μαζική συμμετοχή του κόσμου στις εκλογές σε συνθήκες κρίσης και δη Δεκέμβρη, όπου τα μαγαζιά μάλιστα ήταν ανοιχτά, δείχνει, ότι αυτό το κόμμα είναι το πιο σταθερό εκλογικό σώμα στην Μεταπολίτευση. Κατά καιρούς έχουν εμφανιστεί διάφορα κεντροδεξιά σχήματα. Χωρεί όμως αμφιβολία μετά τα χθεσινά, ότι μπορούν να σταθούν στον κομματικό χάρτη;
Αντίθετα, αποδεικνύεται ξεκάθαρα, ότι αυτό το κόμμα δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να διασπασθεί, όσο και αν κάποια «διαπλεκόμενα» συμφέροντα πιθανόν να επιδιώκουν τη διάσπαση του. Φαίνεται όμως, ότι λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο, ο οποίος σε αυτήν την περίπτωση είναι ο απλός κόσμος της Ν.Δ, που στήθηκε εχτές στις ουρές, προκειμένου να ψηφίσει και φαίνεται, ότι δεν λογάριασε ακόμη και το παράβολο των 3 ευρώ, που χρειαζόταν για την συμμετοχή. Είναι δε ιδιαίτερα σημαντικό αυτό μιας και σε εποχές πρωτοφανούς κρίσης σαν σήμερα έχει και αυτό την αξία του.
Δεν είναι όμως μόνο αυτό σημαντικό και άξιο νομίζω προσοχής. Είναι σημαντικότερο και νομίζω ότι το διαπίστωσε όποιος συμμετείχε στα διαδικαστικά των εκλογών το γεγονός, ότι ο κόσμος ερχόταν μαζικά να στηρίξει και με τη θέληση του το κόμμα. Δεν τον ενδιάφερε τον απλό ψηφοφόρο τόσο το ποιος θα εκλεγεί, αλλά η διαδικασία. Είχε μάλιστα αναπτυχθεί μια μοναδική θα έλεγα αλληλεγγύη μεταξύ των μελών της Ν.Δ. Όλοι συνεργάζονταν αρμονικά και συλλογικά, προκειμένου να ξεπερασθεί η όποια δυσκολία τυχόν προέκυπτε. Επιβεβαιώνεται έτσι η διάθεση των μελών του κόμματος όχι μόνο να μείνει ισχυρό το κόμμα, αλλά και να αποτελέσει αξιόπιστη αξιωματική αντιπολίτευση. Ο κόσμος που ερχόταν να ψηφίσει χτες θα έλεγες, ότι διψούσε να δει ένα ισχυρό κόμμα και πάλι, το οποίο θα αποτελεί αξιόπιστη εναλλακτική λύση απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ.
Ήταν λοιπόν διπλό το μήνυμα των εκλογών. Τόσο στο εσωτερικό του κόμματος, όπου αναδείχθηκαν τα ισχυρά κομματικά αντανακλαστικά του, όσο και στο εξωτερικό, όπου εστάλη ένα ισχυρό μήνυμα στον Αλέξη και στην κυβέρνηση του. Η πολιτική κυριαρχία του Αλέξη μάλλον σήμερα αρχίζει κλυδωνίζεται. Κανένας δεν περίμενε τους χθεσινούς αριθμούς προσέλευσης των ψηφοφόρων. Άρα δίκαια οφείλουμε να συμπεράνουμε, ότι δεν υπήρχε χθες νικητής και ηττημένος. Νικητής ήταν η κοινωνία. Τώρα το αν θα είναι η ώρα του Βαγγέλα ή του Κυριάκου θα ξέρουμε σε λίγες μέρες.
Σε κάθε περίπτωση νομίζω, ότι αυτήν την φορά η ελπίδα έρχεται πραγματικά…
Στο έκτακτο Δευτεριάτικο, εορταστικό και... μετεκλογικό "Φρενοκομείο", με τον Κώστα Μανίκα το τελευταίο της χρονιάς, στέλνουμε ευχές στον Άγιο Βασίλη για έναν νέο Πρόεδρο στην ΝΔ, για έναν καινούριο πρωθυπουργό για την Ελλάδα, για αποδοτικότερες οικονομικές και κοινωνικές επιλογές και πολλά άλλα...
Μουσικά μαζί μας οι Deep Purple, Scorpions, Magnetic Fields, Γ.Νταλάρας, Φ.Δεληβοριάς, Υπόγεια Ρεύματα και όχι μόνο...
Μουσικά μαζί μας οι Deep Purple, Scorpions, Magnetic Fields, Γ.Νταλάρας, Φ.Δεληβοριάς, Υπόγεια Ρεύματα και όχι μόνο...
Γράφει ο Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος–Ψυχολόγος
Οικονομολόγος–Ψυχολόγος
Τον προβληματισμό για τα εντυπωσιακά αποτελέσματα του Εθνικού Μετώπου της Λεπέν στον πρώτο γύρο των Γαλλικών περιφερειακών εκλογών έδωσε τη θέση του στον ενθουσιασμό της μη εκλογής ούτε ενός εκπροσώπου του στον δεύτερο γύρο. Όλοι καθησυχάστηκαν από την επαναφορά στην κανονικότητα, πανηγύρισαν για την νίκη της δημοκρατίας και έκρυψαν, για μια ακόμα φορά, τους σκελετούς στα βάθη της πολιτικής αμνησίας.
Αυτό που συνέβη στην Γαλλία ήταν το προφανές. Ο τρόμος του δημοκρατικού τόξου από την πιθανή επέλαση της Λεπέν λειτούργησε και σε αυτή τη συγκυρία, όπως επανειλημμένα έχει συμβεί τις προηγούμενες δεκαετίες. Το Εθνικό Μέτωπο κινούνταν πάντα σε διψήφια ποσοστά και πολύ συχνά ξεπερνούσε το 17%. Διατηρούσε τη δυναμική του και στις πιο πολιτικά παθητικές περιόδους εκφράζοντας σταθερά μέρος του γνωστού Γαλλικού σωβινισμού. “
Όταν οι οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες οξύνονταν αποκτούσε επιπρόσθετη ισχύ και κονταροχτυπιόνταν στα ίσια με τις δυο παραδοσιακές παρατάξεις. Πάντα όμως την κρίσιμη στιγμή της εκτόξευσης του και της οριστικής διατάραξης των ισορροπιών, το λεγόμενο δημοκρατικό τόξο ομονοούσε αποτρέποντας την ανάληψη οποιασδήποτε εξουσίας από την ακροδεξιά.
Μόνο που τα όρια του προφανούς και του αναμενόμενου σταδιακά εξαντλούνται. Η μορφή του Εθνικού Μετώπου εξευγενίζεται επικοινωνιακά και πολιτικά, με φιλάρεσκες γυναικείες παρουσίες αντί για την αποκρουστική εικόνα του πατρός Λεπέν και προτάσεις που έχουν λειάνει αρκετές από τις σκληρές γωνίες του κλασικού λόγου του που απωθούσε πλατιά λαϊκά στρώματα.
Η δημοκρατική συμμαχία απέτρεψε την ύστατη ώρα τον Ζαν Μαρί Λεπέν από το να κατακτήσει τον προεδρικό θώκο όταν πέρασε στον δεύτερο γύρο των εκλογών με 18%. Η σημερινή αντίστοιχη σύμπλευση απέτρεψε την κόρη του από το να αλώσει τις περιφέρειες καταγράφοντας όμως ένα 29%, όπως θα την αποτρέψει και στην επικείμενη προεδρική μάχη όπου δύσκολα θα βρεθεί καν στο δεύτερο γύρο με ποσοστό όμως γύρω στο 25%. Δεν αργεί η μέρα που η ευειδής ανιψιά της θα προσδώσει την καταλυτική νότα απομυθοποίησης καθιερώνοντας το κόμμα σε εκλογικά ύψη άνω του 30%.
Αν το γαλλικό πολιτικό κατεστημένο συνεχίσει να βολεύεται με την αστική “αντίσταση” της τελευταίας στιγμής και οι αδιάφοροι Ευρωπαίοι μανδαρίνοι συνεχίσουν να παρακολουθούν τις εξελίξεις και να παρεμβαίνουν μονίμως με καταστροφική χρονοκαθυστέρηση όπως έπραξαν με την οικονομική κρίση και το μεταναστευτικό, αυτή η μέρα μπορεί και να βρίσκεται πολύ πιο κοντά από ότι φανταζόμαστε.
Αν δεν αντιμετωπίσουν άμεσα οι ουσιαστικές αιτίες που πυροδοτούν το γενικότερο φαινόμενο και δεν προχωρήσουν σε ριζικές αλλαγές στο δυσλειτουργικό διοικητικό μοντέλο της Ε.Ε.. Αν δεν προχωρήσουν σε επανασχεδιασμό του παραγωγικού της μοντέλου με βάση τις παγκόσμιες εξελίξεις και την ανάδειξη νέων ισχυρών οικονομικών πόλων. Αν δεν αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τις ανεξέλεγκτες μεταναστευτικές ροές και την ασαφή πολυπολιτισμική ανοχή που δεν τοποθετεί ως προμετωπίδα των σεβασμό των βασικών αξιών του φιλοξενούντα.
Τότε η κοινωνική δυσαρέσκεια θα βρει νομοτελειακά πρόσφορο έδαφος για να εκφραστεί ακόμα πιο μαζικά από σχηματισμούς όπως το Εθνικό Μέτωπο. Και τότε το προφανές θα είναι ανίσχυρο να το συγκρατήσει όχι μόνο μακριά από γαλλική εξουσία αλλά κι από την άλωση της Ευρωπαϊκής τάξης
Γράφει ο Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος-Ψυχολόγος
Οικονομολόγος-Ψυχολόγος
Όσο και να έχεις τη διάθεση να ξεπεράσεις τις υπουργικές ψευτομαγκιές προς τους δημοσιογράφους και την ατυχέστατη χρησιμοποίηση μιας ιατρικής αργκό περί ΧΙΒ αντί για HIV, ένδειξη ημιμάθειας για την ορθή χρήση επιστημονικών όρων στο δημόσιο λόγο προς την κοινωνία. Όσο κι αν πασχίζεις να υπερβείς την πρωθυπουργική ταύτιση της νεανικής κατάκτησης της εξουσίας με την δικαιολόγηση της έπαρσης. Δεν πρόκειται να σβηστούν από την μνήμη όλα τα μνημεία – αποδεικτικά στοιχεία ενός συγκεκριμένου προτύπου που αποκαλύπτει το ιδεολογικό επίχρισμα με το οποίο ντύνονται οι πιο εγωιστικές και ακραίες συμπεριφορές.
Υπάρχει μεγαλύτερη ψευτομαγκιά από την υποτιθέμενη σκληρή εξάμηνη διαπραγμάτευση που στηρίχτηκε στο μύθευμα της δημιουργικής ασάφειας και της συλλογικής αφασίας; Η ίδια πατέντα ανέξοδου τσαμπουκά δεν χρησιμοποιήθηκε ως επικοινωνιακό εργαλείο συναισθηματικής συνταύτισης με τα πιο αιχμηρά κοινωνικά ένστικτα ελέω επιπτώσεων από την οικονομική κρίση; Με τις ίδιες μεθόδους δεν επιχειρήθηκε η παρότρυνση του κόσμου σε ανυπακοή στους νόμους, αποφυγή πληρωμής των υποχρεώσεων, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκονταν στην αντιπολίτευση;
Δεν ήταν ο κορυφαίος Ευρωπαίος οικονομολόγος, κατά δήλωση του ίδιου του κ. Τσίπρα, ο κ. Βαρουφάκης, που επαίρονταν για το ότι οι συνάδερφοι του στα Eurogroup είναι μειωμένων επιστημονικών γνώσεων; Δεν ήταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός που κουνούσε επιδεικτικά το δάκτυλο στην αντιπολίτευση μιλώντας για το αναντίρρητο ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς για να κρυφτεί πίσω από την τυπική νομιμότητα όταν προέκυψαν σειρά παρατυπιών από τους υπουργούς του;
Δεν είναι έργο των υπουργών αυτής της κυβέρνησης η, γεμάτη από την έπαρση της εξουσίας, “τακτοποίηση” σε δημόσιες θέσεις ευθύνης, γνωστών, συγγενών, ερωτικών συντρόφων και λοιπών διαπροσωπικών συνοδοιπόρων για να έρθει εσχάτως η Σία Αναγνωστοπούλου να μας διαφωτίσει σχετικά με την οικογενειακή… απόσταση των ανιψιών που δικαιολογεί την μαζική αξιοποίηση τους στην κρατική μηχανή; Ποιος άλλαξε εν μια νυκτί τους διοικητές των νοσοκομείων χωρίς κανείς να γνωρίζει τα κριτήρια αξιολόγησης και εκτίμησης της επάρκειας των υπαρχόντων, πέρα από την πιθανή ιδεολογική απόσταση τους από το κυβερνών κόμμα;
Ας πούμε τα πράγματα με το όνομα τους. Δεν πρόκειται για τυχαία συμβάντα αρρυθμιών μιας παράταξης που προσαρμόζεται στην διαχείριση της εξουσίας την οποία αναλαμβάνει για πρώτη φορά. Ούτε για μεμονωμένες, ατομικές πρακτικές που δεν χαρακτηρίζουν το σύνολο. Ο ΣΥΡΙΖΑ εκπέμπει σε όλα τα μήκη και τα πλάτη τον αέρα εκδικητικότητας, μισαλλοδοξίας και ανεξέλεγκτης οίησης που συνάδει με τον κατακτητή του πολυπόθητου “χρυσόμαλλου δέρατος” της διακυβέρνησης.
Όλα τα διαχρονικά απωθημένα, τα συμπλέγματα, οι θυματοποιημένες εμμονές και τα πάθη αναφύονται και εκδηλώνονται με κάθε ευκαιρία και στο μέγιστο βαθμό ως ιεροτελεστία ταπείνωσης του ιδεολογικού αντιπάλου και νικηφόρας ικανοποίησης που δεν φείδεται μέσων για την διατήρηση των κεκτημένων. Η ψευτομαγκιά και η οίηση δεν είναι το αποτέλεσμα αλλά η αιτία, δεν δημιουργούνται από την ανάμειξη με την εξουσία αλλά επιβάλλονται επάνω της ως ιογενείς παράγοντες εκμαυλισμού της.
Δικηγόρου, Υπ. ΔΝ
Δεν θα μπορούσε θαρρώ σε καμία περίπτωση να μείνει ασχολίαστη η δήλωση του υπουργού Δημήτρη Παπαγγελόπουλου, που χαρακτήρισε τον Αλέξη Τσίπρα ως τον εθνάρχη της Αριστεράς προ ολίγων ημερών. Είναι δε μια δήλωση «ιστορική» που σχολιάστηκε πάρα πολύ και θα σχολιαστεί ακόμη περισσότερο. Ερμηνεύοντας όμως συνοπτικά στο παρόν την παρούσα δήλωση γεννάται νομίζω το ερώτημα κατά πόσο ο εν λόγω υπουργός έχει δίκιο. Κατά την ταπεινή μου άποψη ο υπουργός δικαιολογημένα θεωρεί τον Ελευθέριο Βενιζέλο και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή μεγάλους πολιτικούς ηγέτες. Είναι νομίζω αποδεκτό αυτό από την μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού πλέον.
Όλοι μας δε λίγο ή πολύ γνωρίζουμε την διαδρομή των δύο αυτών μεγάλων ηγετών και το τι προσέφεραν στην χώρα. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος λ.χ όταν υπέγραφε στις 28 Ιουλίου 1920, στο δημαρχείο του παρισινού προαστίου τις Συνθήκες των Σεβρών το ελληνικό κράτος αποκτούσε τη μεγαλύτερη έκταση που θα κατελάμβανε ποτέ. Η Ελλάδα των δύο Ηπείρων και πέντε θαλασσών γίνονταν πραγματικότητα. Από την άλλη ο Κωνσταντίνος Καραμανλής (Εθνάρχης) ήταν ο πολιτικός των μεγάλων εθνικών επιλογών, που σφράγισε την πορεία της χώρας. Τι αλήθεια να αναφέρουμε για το έργο του; Την ένταξη μας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα της τότε εποχής, που άλλαξε την πορεία της χώρας και που οφείλεται αποκλειστικά σε δικές του μονομερείς ενέργειες; Την αναίμακτη αποκατάσταση της δημοκρατίας; Τη σύνταξη και ψήφιση του Συντάγματος του 1975, ενός εξαιρετικά φιλελεύθερου για τις συνθήκες της εποχής Συντάγματος; Όπως καθίσταται προφανές είναι πάρα πολύ μεγάλο το έργο και των δύο για να μνημονευθεί στο παρόν άρθρο.
Εκείνο όμως που γίνεται κατανοητό από τα ως άνω είναι ότι και ο ένας και ο άλλος με τα πλεονεκτήματα, αλλά και τα μειονεκτήματα τους, ήταν χαρισματικοί ηγέτες, που προσέφεραν με το έργο τους στη χώρα. Και ερχόμαστε τώρα στην επίμαχη δήλωση. Ο Αλέξης αλήθεια τι έχει προσφέρει στο σύντομο αυτό διάστημα διακυβέρνησης του; Ποιο είναι το έργο του; Ποιες είναι οι μεταρρυθμίσεις που έχουν τη σφραγίδα του; Μήπως έφερε αναπτυξιακό σχέδιο στη χώρα; Όλοι βλέπουμε γύρω μας πόσο «ξεχειλίζει» η περίφημη ανάπτυξη! Όλοι μας βλέπουμε στο διάστημα, που κυβερνά ο Αλέξης, πόσο έχει εκτιναχθεί η ανεργία στα ύψη, πόσο έχουν καταπατηθεί τα κοινωνικά δικαιώματα και πόσο υποβαθμισθεί το κράτος πρόνοιας (περικοπή συντάξεων κτλ).
Κάνοντας όμως το συνήγορο του διαβόλου εύλογα κάποιος θα μπορούσε να υποστηρίξει, ότι αυτά προϋπήρχαν του Αλέξη. Σίγουρα υπήρχαν, αλλά ποτέ στην Μεταπολίτευση δεν επιδεινώθηκαν σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Ξεχνάμε αλήθεια τα capital control των τραπεζών, που νέκρωσαν την ελληνική οικονομία, έστησαν τον κόσμο στις ουρές των τραπεζών και μας οδήγησαν έναν λαό σε καταστάσεις πρωτόγνωρης ψύχωσης. Λησμονήσαμε την ζημιά που προκλήθηκε εξαιτίας αυτών στον τουρισμό το φετινό καλοκαίρι, της μοναδικής δυστυχώς βιομηχανίας, που έχει η χώρα μας και που προσδοκά έσοδα; Πώς μπορούμε να θεωρήσουμε τον Αλέξη χαρισματικό ηγέτη; Και τέλος έχει ανάγκη η Αριστερά ως ιδεολογία και πολιτική σκέψη από έναν Εθνάρχη; Αυτό είναι το ζητούμενο τη δεδομένη χρονική στιγμή; Να βρει η Αριστέρα τον Εθνάρχη της;
Όσο καλή καρδιά και αν έχει κανείς και όσο καλοπροαίρετος και αν είναι θαρρώ, ότι είναι μεγάλο ατόπημα να συσχετίσουμε τον Αλέξη με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Θα τρίζουν τα κόκκαλα τόσο του Εθνάρχη όσο και του Βενιζέλου! Τουλάχιστον εγώ έτσι ερμηνεύω τη δήλωση του Υπουργού. Αλλά θα πει κάποιος, ότι στην Ελλάδα ζούμε και στη χώρα μας ισχύει το ότι είσαι ό,τι δηλώσεις. Δυστυχώς ή ευτυχώς αυτό είναι μια πραγματικότητα. Άραγε τί άλλο απομένει να ακούσουμε; Μήπως ότι το ζεμπέκικο της Γεροβασίλη μοιάζει με του Ανδρέα Παπανδρέου;
Ο Τσίπρας με το ΔΝΤ. Ο Πολάκης με την ψευτομαγκιά. Ο Σταθάκης με τα ακίνητα. Ο Μπλατάς με τα... Ελγίνεια. Η Σία με τα... ανίψια. Οι ιδιωτικοποιήσεις με την Ειδομένη και τους μετανάστες. Το ασφαλιστικό, το περιουσιολόγιο, τα τέλη κυκλοφορίας και η... νέα κρυφή φορολόγηση. Όλα φιλοξενούνται στην δίωρη ραδιοφωνική ψυχοθεραπεία του "Φρενοκομείου".
Μαζί μας μουσικά οι Rory Gallagher, Free, Bruce Dickinson, Μαρίζα Ρίζου, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Γιώργος Δημητριάδης και πολλοί άλλοι...
Γράφει ο Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος-Ψυχολόγος
Οικονομολόγος-Ψυχολόγος
Επειδή οι πανηγυρισμοί για την υφεσιακή επόμενη διετία δεν ήταν αρκετή, η χώρα έπρεπε να αποκτήσει ανάλογες επιτυχείς προοπτικές και στα εθνικά ζητήματα. Μετά τις εθνικές εκλογές το τεράστιο προσφυγικό ζήτημα χρησιμοποιούνταν ως επιχείρημα αιχμής για μια δυνητική χαλάρωση δημοσιονομικών ή μεταρρυθμιστικών στόχων. Το εντυπωσιακό δεν είναι ότι καμιά τέτοια προσδοκία δεν επιβεβαιώθηκε (άλλωστε οι εταίροι είχαν σπεύσει να αποκλείσουν σχετικές παρεκκλίσεις) αλλά ότι η κυβέρνηση κατόρθωσε να μετατρέψει το δήθεν διαπραγματευτικό υπερόπλο στο απόλυτο εργαλείο υπονόμευσης των εθνικών συμφερόντων.
Την στιγμή που η Τουρκία βρίσκονταν στο μάτι του κυκλώνα για την κατάρριψη του Ρωσικού αεροσκάφους, για την απροκάλυπτη στήριξη στη Συριακή αντιπολίτευση χωρίς ευθεία καταδίκη των δράσεων του Ισλαμικού κράτους, για την καταπάτηση βασικών ανθρώπινων ελευθεριών όπως πιστοποίησαν πρόσφατες διεθνείς μελέτες, η Ελλάδα κατάφερε να μετατραπεί σε συμπληρωματικό παράγοντα των εξελίξεων αφήνοντας ανοιχτό διπλωματικό πεδίο για τους άσπονδους γείτονες.
Οι καθυστερήσεις μας στην εκπλήρωση βασικών Ευρωπαϊκών απαιτήσεων για την αντιμετώπιση των μεταναστευτικών ροών, ίσως και για να μην δυσαρεστηθούν και οι φιλικές προς την κυβέρνηση ΜΚΟ που δεν συναινούν στις πρακτικές της Frontex, άνοιξε το δρόμο για την ανακήρυξη της Τουρκίας σε κυρίαρχο παίκτη. Η ανάγκη συνδρομής της για την διαχείριση του ζητήματος κρίθηκε τόσο σημαντική για την Ε.Ε. ώστε να της παραχωρηθεί γη και ύδωρ σε οικονομικό και ενταξιακό επίπεδο.
Πέρα από τα 3 δισ. πόρων και την οριστική διευθέτηση του θέματος της βίζας που την επιθυμούσαν πολλοί Τούρκοι επιχειρηματίες και τουρίστες, πήρε διαβεβαιώσεις για το άνοιγμα ενταξιακών κεφαλαίων που παρέμεναν αγκάθια επί χρόνια χωρίς να πληρούνται όλες οι απαραίτητες προϋποθέσεις ανάμεσα στις οποίες και η αναγνώριση της Κυπριακής δημοκρατίας.
Αντί να πιεσθεί η Τουρκία για να συμμορφωθεί στις Ευρωπαϊκές επιταγές, τελικά η Ε.Ε. συμμορφώθηκε στις τουρκικές απαιτήσεις. Η απάντηση είναι αρκετά απλή. Η ταχύτατη ένταξη στην Ε.Ε. αξίζει για την Τουρκία πολύ λιγότερο από όσο αξίζει αυτή τη στιγμή η βοήθεια της στην τιθάσευση του προσφυγικού. Περισσότερο την απασχολεί η ισχυροποίηση του περιφερειακού της ρόλου ως εν δυνάμει επικυρίαρχου της Μέσης Αναστολής παρά η προσαρμογή της στο νέο Ευρωπαϊκό πλαίσιο. Μόνο για επικοινωνιακούς λόγους δεν θα μπορούσε να σταθεί απαθής σε τόσο γενναίες προτάσεις και γι” αυτό ανέλαβε κάποιες υποχρεώσεις με αρκετά ασαφή τον τρόπο ελέγχου εκτέλεσης και τις πιθανές επιπτώσεις μη συμμόρφωσης.
Δυστυχώς αναγνωρίζεται στην Τουρκία ένας κομβικός ρόλος και στο Ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, εδραιώνοντας τη θέση της στη γεωπολιτική σκακιέρα. Η Ελλάδα χώνεψε την όλη φενάκη στο βωμό μιας αναμενόμενης πρόσκαιρης ελάφρυνσης των μεταναστευτικών βαρών. Το πόσο ανεξέλεγκτη γίνεται πλέον η Τουρκία φαίνεται από την πρώτη πρόκληση μετά την συμφωνία της με την Ε.Ε. Διπλή αμφισβήτηση, τόσο της ελληνικής υφαλοκρηπίδας χωρίς την έκδοση NAVTEX όσο και του δικαιώματος της χώρας μας να πραγματοποιεί ασκήσεις στην «καρδιά» του Αιγαίου. Εθνικές επιτυχίες, όχι αστεία!
Δικηγόρου, Υπ. ΔΝ
Λίγες ώρες μετά τη συνέντευξη του Αλέξη στην ΕΡΤ και δεν θα μπορούσαν να μείνουν ασχολίαστες κάποιες ατάκες του Πρωθυπουργού μας. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά, που μας εκπλήσσει. Όλα σήμερα άλλωστε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης βρίθουν σχολίων γύρω από την περιβόητη συνέντευξη του πρωθυπουργού. Είναι, όμως, ακόμη μια φορά που επιβεβαιώνει ο πρωθυπουργός, ότι με ατάκες και επικοινωνιακά τρικ προσπαθεί να κυβερνήσει. Στην πρόσφατη λοιπόν συνέντευξη του ομολόγησε την ύπαρξη διαπλοκής στη χώρα. Αλήθεια; Άραγε τον Αλέξη περιμέναμε να παραδεχτεί;
Για την ιστορία ο πρώτος που ομολόγησε την διαπλοκή βαπτίζοντας την μάλιστα «διακπλεκόμενα» το 1993, αν δεν με απατούν οι ιστορικές μου γνώσεις, είναι ο Επίτιμος Πρόεδρος της Ν.Δ.
Ξεκίνησε όμως τότε η ύπαρξη διαπλοκής ή υπήρχε και πολύ πριν την Μεταπολίτευση στη χώρα; Έχει εξαλειφθεί από τότε και έκτοτε; Μπόρεσε κάποια κυβέρνηση να αντιμετωπίσει αυτήν μάστιγα, που τείνει να εξελιχθεί σε παθογένεια της ελληνικής κοινωνίας; Μήπως τελικά είναι εγγενές στοιχείο του ελληνικού πολιτικού και οικονομικού συστήματος, όπως εννόησε ξεκάθαρα ο Αλέξης χθες; Είναι προφανώς ερωτήματα, που όλους μας λίγο ή πολύ ταλανίζουν.
Η αλήθεια είναι πως επί της ουσίας δεν είδαμε και πολλά απτά αποτελέσματα από την εκάστοτε κυβέρνηση μέχρι τώρα. Πέρα από την εύρεση κάποιων «λιστών» και ελάχιστους «γνωστούς» να την πληρώνουν δεν είδαμε κάτι εντυπωσιακό μέχρι σήμερα. Αντίθετα είδαμε κάθε πολιτικό κόμμα να την «ξορκίζει», ιδίως τα κόμματα εξουσίας, αλλά όταν αναλάμβαναν την κυβέρνηση μία από τα ίδια. Απλά προσπαθούσαν κάποια τουλάχιστον. Καμία κυβέρνηση όσο δυνατή και πανίσχυρη αν ήταν από την εντολή που της έδωσε ο ελληνικός λαός, δεν κατάφερε να θωρακίσει το θεσμικό και νομοθετικό σύστημα, ώστε να την καταπολεμήσει αν όχι εξαφανίσει. Θα έλεγε κανείς, ότι το σύστημα ήταν και είναι πάντα διάτρητο. Τυχαίο; Πολλοί λόχου χάρη πολιτικοί μίλησαν για την ανάγκη αναθεώρησης του νόμου περί ευθύνης των υπουργών, ακόμη και την κατάργηση του. Έγινε κάτι;
Όλες οι εξαγγελίες περί κάθαρσης και διαφάνειας αποδείχθηκαν στην πράξη «φρούδες» ελπίδες. Βήματα βέβαια έγιναν. Ήταν όμως αρκετά; Απλά η ιστορία επαναλαμβάνεται. Αυτήν ακριβώς την «τραγική» ιστορία έρχεται να επιβεβαιώσει ο πρωθυπουργός στην χθεσινή συνέντευξη του. Την βάπτισε τούτη τη φορά «τρίγωνο διαπλοκής» προσδιορίζοντας μάλιστα και τις διαστάσεις της-πολιτικό σύστημα, τραπεζικό σύστημα και μιντιακό σύστημα. Σε αντίθεση, όμως, με τους προκατόχους του προχώρησε ένα βήμα παραπέρα. Αναγνώρισε δηλαδή πως δεν είναι «χρυσός οδηγός» για να γνωρίζει ονόματα, αλλά ότι η διαπλοκή είναι μια διαδικασία. Όσο οδυνηρό και αν είναι αυτό, ιδίως όταν το ακούμε από τον Έλληνα πρωθυπουργό, δεν παύει να είναι μια Αλήθεια. Είναι πλέον μια πραγματικότητα ότι η διαπλοκή είναι εγγενές στοιχείο του ελληνικού συστήματος. Μετά και την τελευταία δήλωση του Αλέξη δεν νομίζω ότι χωρεί, δυστυχώς, καμία αμφιβολία. Το μόνο που δεν μας διευκρίνισε ο Αλέξης είναι το πώς αναπαράγεται αυτή. Αλλά μπορεί να το κάνει σε μία επόμενη συνέντευξη του.
Καλές όλες αυτές οι παραδοχές Αλέξη, αλλά τί κάνουμε για να τα διορθώσουμε όλα αυτά; Ποια είναι η δική σου συμβολή; Το ζητούμενο είναι να την εξαλείψουμε ή απλά να μεταβούμε από τα «διαπλεκόμενα» στον χρυσό οδηγό;
Πολιτικός Επιστήμονας
Όσο ήταν στην αντιπολίτευση στοχοποιούσε σε καθημερινή βάση τους πολιτικούς του αντιπάλους. Τους εξύβριζε με χυδαίο και συκοφαντικό τρόπο. Δεν δίστασε να υιοθετήσει μέχρι και τις πιο ακραίες θέσεις, νομιμοποιώντας τη βία και την ανομία: «βία είναι τα μνημόνια», «στην Ελλάδα γίνεται γενοκτονία» και άλλες τέτοιες εθνολαϊκιστικές ασυναρτησίες.
Χρησιμοποίησε τη διαδικασία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας προκειμένου να προκαλέσει πρόωρες εκλογές. Δεν δίστασε να στοχοποιήσει συναδέλφους του που σκέφτονταν να συμφωνήσουν, ώστε να αποφευχθούν οι εκλογές και να αποφύγει η χώρα τα χειρότερα. Ας θυμηθούμε μόνο τι έλεγε για τον Φώτη Κουβέλη: «ο Κουβέλης αν δεχτεί την πρόταση της κυβέρνησης για να είναι υποψήφιος ΠτΔ, θα γίνει ο νέος Τσιριμώκος».
Όταν ήλθε στην κυβέρνηση, επέλεξε μια δήθεν σκληρή διαπραγμάτευση – παρωδία με τους εταίρους, φέρνοντας τα πράγματα στα άκρα. Στο ενδιάμεσο είχε φροντίσει την πλήρης ηθική απαξίωση των αντιπάλων του. Επεδίωξε να κάνει change regime. Κάτι το οποίο απεφεύχθη την τελευταία στιγμή λόγω κυρίως του κινήματος «Μένουμε Ευρώπη!».
Έκανε δημοψήφισμα με ένα ψευδεπίγραφο ερώτημα, μόνο και μόνο για να φορτώσει τις δικές του ευθύνες στον λαό. Δίχασε τους Έλληνες όσο κανένας άλλος. Έκλεισε τις τράπεζες, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι η ανακοίνωση για το δημοψήφισμα θα οδηγήσει στην επιβολή capital controls. Έπαιξε με την ψυχολογία, την αγωνία και τα νεύρα μας. Οδήγησε δίχως λόγο μικρομεσαίες επιχειρήσεις στο λουκέτο και εργαζόμενους στην ανεργία. Κατέληξε σε μια κάκιστη συμφωνία με τους θεσμούς – στο χειρότερο μνημόνιο που έχει ποτέ επιβληθεί σε χώρα – δεσμευόμενος στην αντιπολίτευση ότι δεν θα πάει σε εκλογές. Κατάφερε να τους πείσει, να κερδίσει την στήριξη τους και αμέσως μετά να ανακοινώσει την προσφυγή στις κάλπες.
Έκανε εκλογές, τις κέρδισε και επέλεξε να συγκυβερνήσει με τον Καμμένο. Επειδή, όμως, το ψέμα έχει κοντά ποδάρια, ο λογαριασμός έφτασε και μαζί με αυτόν τελείωσε και η πίστωση χρόνου του ελληνικού λαού προς τον Τσίπρα. Η διακυβέρνηση του είναι η πλέον καταστροφική που γνώρισε ποτέ η χώρα. Παρά το ότι κυβερνάει μόλις 10 μήνες, είναι ο ηθικός αυτουργός του μεγαλύτερου σκανδάλου της Μεταπολίτευσης: της τρίτης ανακεφαλαιοποίησης των ελληνικών τραπεζών και του ξεπουλήματος τους σε ξένα funds. Και όταν λέμε ξεπούλημα εννοούμε ξεπούλημα: τα περιουσιακά στοιχεία (assets) των τεσσάρων συστημικών τραπεζών είναι περίπου 340 δισ. Η κυβέρνηση τις πούλησε σε ξένα κερδοσκοπικά funds για περίπου 6 δισ. ευρώ. Εν τω μεταξύ, οι Έλληνες φορολογούμενοι είχαν αναλάβει υποχρεώσεις σχεδόν 45 δισ. ευρώ για την ανακεφαλαιοποίηση και τη διάσωση των τραπεζών.
Η 10μηνη διακυβέρνηση Τσίπρα έχει πολύπλευρες αρνητικές συνέπειες: φτωχοποίησε περαιτέρω την ελληνική κοινωνία, δίχασε τους Έλληνες, οδήγησε το τραπεζικό σύστημα στον αφελληνισμό, ανέκοψε την πορεία ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας και φόρτωσε περισσότερα δάνεια και δυσβάσταχτους φόρους στον ελληνικό λαό.
Τώρα έρχεται και ζητάει συναίνεση από εκείνους που μέχρι χθες αποκαλούσε προδότες. Δεν πρόκειται ασφαλώς για αδιέξοδο της Ελλάδας, αλλά για προσωπικό αδιέξοδο του κ. Τσίπρα. Η χώρα θα βρει τον βηματισμό της μόνο όταν η σημερινή κυβέρνηση γίνει παρελθόν. Συνεπώς, όποιος τείνει χείρα βοηθείας σε αυτό το κατάπτυστο καθεστώς, είναι συνένοχος.
Διπλωματικός κουτσαβακισμός... μέσω twitter, συναίνεση... με σκυλιά που γαβγίζουν, εσωκομματικές εκλογές... με δωρεάν χρόνο ομιλίας και πολλά άλλα λογικά και παράλογα στον "ψυχοθεραπευτικό" καναπέ του "Φρενοκομείου" κι αυτή την Παρασκευή 1-3 μμ με τον Κώστα Μανίκα στον iD Radio.
Μαζί μας μουσικά οι Guns n' Roses, Whitesnake, Adele, Ε. Τσαλιγοπούλου, Ε. Πασπαλά, Όναρ και πολλοί άλλοι...
Μας βρίσκετε και στη σελίδα μας στο facebook: https://www.facebook.com/frenokomeio.idradio/?fref=ts
Γράφει ο Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος-Ψυχολόγος
Οικονομολόγος-Ψυχολόγος
Η τελευταία ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών ήταν από αυτές τις περιπτώσεις όπου το μαύρο και το άσπρο περιπλέκονται ώστε οι μη μυημένοι να δυσκολεύονται να κατανοήσουν αν πρόκειται για μια επιτυχία ή για το μεγαλύτερο σκάνδαλο των τελευταίων ετών. Είναι γεγονός ότι οι κεφαλαιακές ανάγκες δεν ξεπέρασαν τα 6-7 δισ., ευρώ άρα η επιβάρυνση του δημοσίου χρέους θα είναι περιορισμένη, αποφεύγεται το κούρεμα των ομολογιούχων και των καταθέσεων και το σύστημα περνά σε ιδιωτικά χέρια, όπως ήταν ο στόχος από την πρώτη ανακεφαλαιοποίηση. Ακούν όμως αυτά για να αισθανόμαστε ικανοποιημένοι από τις εξελίξεις;
Το ΤΧΣ είδε τα 40 + 7 δισ. ευρώ της συμμετοχής του να εξαϋλώνονται κι ο ελληνικός χρηματοπιστωτικός τομέας να αποτιμάται στα 750 εκ., όταν η σημερινή χρηματιστηριακή αξία βρίσκεται στα 3 δισ. και τα ίδια κεφάλαια των τραπεζών αγγίζουν τα 18 δισ. Να ξεπεράσουμε το ότι οι ίδιοι που πέρσι έβλεπαν ξεπούλημα στην προσπάθεια πώλησης των μετοχών του ΤΧΣ, όταν άξιζαν περίπου 20 δισ., γίνονται τώρα οι μεγαλύτεροι τιμητές ενός πραγματικού ξεπουλήματος τις συνθήκες για το οποίο οι ίδιοι δημιούργησαν.
Να παραβλέψουμε κι ότι χάθηκε πλήρως ο δημόσιος έλεγχος ενώ η κρατική χρηματοδότηση συνεχίζεται. Να λησμονήσουμε τον κλαυθμό και οδυρμό για τις απώλειες των μικροομολογιούχων από το PSI σε αντίθεση με την τωρινή εκκωφαντική σιωπή για τον μηδενισμό της περιουσίας των μικρομετόχων και τον αποκλεισμένο από τις ΑΜΚ. Ακόμα κι αν τα πράξουμε όλα αυτά, παραμένουν μερικά σημαντικά ερωτήματα σχετικά με τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούν πολιτικά στελέχη και δημοσιολογούντες αναλυτές για να εξάρουν το τελικό αποτέλεσμα.
Βασική δικαιολογία είναι τα πιεστικά χρονικά περιθώρια. Μα αυτά δεν προέκυψαν από θεϊκή βούληση! Συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές τα δημιούργησαν. Η “περήφανη” διαπραγμάτευση εξώθησε τα πράγματα σε ένα στενό πλαίσιο. Πρόκειται για την ίδια πρακτική που άφησε πίσω της τους κεφαλαιακούς ελέγχους, που εξελίσσονται σε ουδέν μονιμότερο του προσωρινού (εντείνοντας την αδυναμία αποπληρωμής των δανείων) και την επάνοδο στη ύφεση και κάποιοι βιάζονται να υποτιμήσουν τις επιπτώσεις στην ελληνική οικονομία λησμονώντας την συνδυαστική λειτουργία της μαζί με τα capital controls κι ότι από το 1,8% ανάπτυξη, το τελευταίο τρίμηνο του 2014, φθάσαμε αισίως στο -1,1% . Δεν είναι και τόσο μικρή η απόσταση.
Ακόμα πιο σαθρό είναι το επιχείρημα ότι υπήρξε μειωμένο ενδιαφέρον από τους ιδιώτες για την ΑΜΚ γι” αυτό και η… αγορά καθόρισε τόσο χαμηλά τις τιμές. Ελεύθερη αγορά με προκαθορισμένα υψηλά όρια συμμετοχής και αποκλεισμό μικρομετόχων δεν υπάρχει. Πως να μην θεωρηθεί ότι έχει υπάρξει προσυνεννόηση για τόσο χαμηλή τιμή, όταν “εξασφαλίστηκε” για τα hedge funds η αποκλειστικότητα και ο ελάχιστος χρονικός ορίζοντας ολοκλήρωσης της διαδικασίας;
Όσο για τα υπονοούμενα σχετικά με εσκεμμένη υποεκτίμηση των κεφαλαιακών αναγκών κατά την προηγούμενη ανακεφαλαιοποίηση που δικαιολογεί την επιμονή των Ευρωπαίων να διατηρηθούν τα αδιάθετα 11 δισ. για μελλοντικές χρήσεις, να υπενθυμίσω ότι έτσι κι αλλιώς το ΤΧΣ δίνει αυτά τα ποσά αποκλειστικά για κεφαλαιακή ενίσχυση. Ξεχάσαμε την τότε συζήτηση για κάλυψη χρηματοδοτικών αναγκών της χώρας που απορρίφθηκε; Η επιδείνωση της οικονομίας αλλάζει τα δεδομένα, όπως θα τα αλλάξει και σε λίγους μήνες που έρχονται τα νέα stress test και κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει νέα κεφαλαιακή τρύπα ειδικά αν δεν έχουν προωθηθεί γενναίες ρυθμίσεις για τα κόκκινα δάνεια.
Δικηγόρου, Υπ. ΔΝ
Βρισκόμαστε λίγους μήνες μετά τις εκλογές και τα πρώτα σημάδια φθοράς για την κυβέρνηση και προσωπικά για τον Αλέξη έχουν κάνει την εμφάνιση τους. Σύμφωνα με δημοσκόπηση της Κάπα Research για το «Βήμα» (πηγή iefimerida.gr) η πλειονότητα των Ελλήνων τάσσεται υπέρ του σχηματισμού οικουμενικής κυβέρνησης. Η δε κυβερνητική πλειοψηφία μετά την απώλεια των τελευταίων βουλευτών είναι περισσότερο από ποτέ εύθραυστη, ενώ όλοι μας πλέον αναρωτιόμαστε, πώς θα περάσουν τα δύσκολα νομοσχέδια που επίκειται (λ.χ ασφαλιστικό). Πώς θα επιτευχθούν αυτά που έχουμε συμφωνήσει με τους Εταίρους κατά τη σύναψη του τρίτου Μνημονίου με τέτοια αποδυναμωμένη τέτοια κυβέρνηση;
Από την άλλη ο Αλέξης φαίνεται, ότι έχει αντιληφθεί την κρισιμότητα των περιστάσεων και την προσωπική φθορά, που αρχίζει να εμφανίζει και προφανώς θέλησε να επουλώσει τις πρώτες πληγές από την νέα κυβερνητική του θητεία καταφεύγοντας στη σύγκληση του συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών. Είναι προφανές, πως περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο αρχηγό πολιτικού κόμματος την δεδομένη χρονική στιγμή έχει μια ιδιαίτερη σχέση με τον λαό. Σαν άλλος Ανδρέας, στην αρνητική του θαρρώ εκδοχή, αφουγκράζεται τον λαό και ενεργεί ανάλογα. Καθόλου λοιπόν τυχαία και η σύγκληση του συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών, που αν και η αποστολή του εξυπηρετεί άλλους σκοπούς, ωστόσο τη δεδομένη χρονική στιγμή παρερμηνεύτηκε και αυτή, προκειμένου να αλλάξει το πολιτικό κλίμα. Το κατάφερε όμως;
Πιθανόν ο Πρωθυπουργός να κατάφερε να συσπειρώσει την κοινοβουλευτική του ομάδα, που το έχει ιδίως ανάγκη σήμερα. Ήρθε σε συμφωνία όμως ο Αλέξης με τους άλλους αρχηγούς; Η μαγική λέξη «συναίνεση», που στο παρελθόν «κλωτσούσε», αλλά τώρα φαίνεται εναγωνίως να ζητά με τα κόμματα της Αντιπολίτευσης εξασφαλίστηκε; Μήπως αντί για τη συναίνεση κατόρθωσε να επιτύχει την διαζύγιο με αυτά; Θέλησε δε να εκμεταλλευτεί την προσωρινή αδυναμία της αξιωματικής αντιπολίτευσης μιας και τη δεδομένη χρονική στιγμή δεν έχει αρχηγό, αλλά μεταβατικό πρόεδρο και να την παγιδεύσει. Τα κατάφερε;
Εν ολίγοις οι απελπισμένες αυτές κινήσεις του δείχνουν ξεκάθαρα πόσο μόνος είναι πλέον ο Πρωθυπουργός της χώρας. Όλα αυτά τα σημάδια δείχνουν τον πανικό του, όπως άλλωστε εύστοχα υποστηρίχθηκε ή κάνω λάθος; Στο χέρι του σε κάθε περίπτωση είναι αν θα καταφέρει να αποδειχτεί ηγέτης ή απλά ένα ακόμη «πυροτέχνημα» της Μεταπολίτευσης. Όπως και να χει τώρα είναι η ώρα να αποδείξει ο Πρίγκιπας, εάν θα κρατήσει το «στέμμα» ή θα περάσει και αυτός με τη σειρά του στο χρονοντούλαπο της ιστορίας!
Γράφει ο Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος-Ψυχολόγος
Οικονομολόγος-Ψυχολόγος
Ο πρωθυπουργός μέσα σε μια ψηφοφορία έχασε δυο βουλευτές από την κοινοβουλευτική πλειοψηφία του και ανάγκασε σε παραίτηση ένα από τους στενότερους συνεργάτες του. Έχοντας μπροστά του ένα δεύτερο κύμα δύσκολων προαπαιτούμενων, με προεξέχων το ασφαλιστικό, ήταν αναγκασμένος, αν δεν το είχε πάρει απόφαση να εγκαταλείψει την εξουσία, να προβεί σε μια εντυπωσιακή κίνηση ένδειξης συναινετικού πνεύματος. Το ζήτημα είναι αν προκύπτουν εχέγγυα σοβαρότητας, ειλικρίνειας και αξιοπιστίας.
Ο “συναινετικός” Τσίπρας είναι το ίδιο πρόσωπο που μέχρι πριν λίγες μέρες χαρακτήριζε με σκαιότατο τρόπο ως προδότες και γερμανοτσολιάδες όσους συμμετείχαν στην προηγούμενη κυβέρνηση. Είναι ο ίδιος πολιτικός που θεωρούσε τα κόμματα της κεντροαριστεράς είτε πεπαλαιωμένα υλικά της μεταπολίτευσης, είτε πουλημένα στο σύστημα. Πρόκειται για το ίδιο άτομο που δεν επέδειξε ούτε ένα ψήγμα διάθεσης συνεργασίας ακόμα και στις πιο αυτονόητες μεταρρυθμίσεις και αντιτάχθηκε σε κάθε πρωτοβουλία αξιολόγησης και ανασχεδιασμού του κράτους.
Ο “ειλικρινής” Τσίπρας είναι ο πρωθυπουργός που προεκλογικά υπόσχονταν την επιστροφή σε έναν παράδεισο χωρίς δύσκολες αποφάσεις και συνέπειες, με κατάργηση νομοθετημάτων, αναστολή στρατηγικών πολιτικών επιλογών όπως οι ιδιωτικοποιήσεις και πακτωλό παροχών προς όλους. Είναι αυτός που αναίρεσε όλες τις υποσχέσεις σε κλάσματα δευτερολέπτου. Αυτός που διαχειρίστηκε ύπουλα το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος που ο ίδιος επιδίωξε. Αυτός που με το προσωπείο του τεθλιμμένου φέρνει σκληρές ρυθμίσεις που καμιά κυβέρνηση δεν διανοήθηκε να καταθέσει όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης.
Αυτός ο κ. Τσίπρας έρχεται την στιγμή που λυγίζει κοινοβουλευτικά κάτω από το βάρος των αποφάσεων του και αναζητεί δεκανίκια για να μοιραστούν τις ευθύνες όσων σχεδίασε και τώρα αδυνατεί να εκτελέσει. Προσφέρει κυβερνητική προοπτική σε κόμματα όπως το ΠΑΣΟΚ που η ιστορία του είναι συνυφασμένη με την εξουσία. Απλώνει χέρι συνεργασίας προς το Ποτάμι και την Ένωση Κεντρώων που βρίσκονται σε επισφαλή θέση για το αν θα συνεχίσουν την παρουσία τους στην επόμενη Βουλή.
Πάνω από όλα όμως επιχειρεί να καταστήσει συνένοχη όσων θα ακολουθήσουν την ΝΔ. Η σταθερή ευρωπαϊκή της στάση χρησιμοποιήθηκε το προηγούμενο καλοκαίρι ως δόλωμα για να εγκλωβιστεί στην υπερψήφιση της οικτρής “αριστερής” συμφωνίας, χωρίς να έχει θέσει προκαταβολικά απαράβατους όρους και προϋποθέσεις, αποστερώντας την έτσι από το δικαίωμα ισχυρής κριτικής θέσης, ή έστω περιορίζοντας την δυναμική της.
Έρχεται τώρα ο ΤσΊπρας να την αποτελειώσει σέρνοντας την για το “καλό” της χώρας στην κυβερνητική ταύτιση. Να μοιράσει και επίσημα τις ευθύνες των επιλογών του στις πλάτες όσων είχαν κατορθώσει να αλλάξουν επιτέλους, προς το θετικό, την πορεία του τόπου πριν η “περήφανη” εξάμηνη διαπραγμάτευση μας επαναφέρει στην υφεσιακή δίνη. Μπορεί οποιαδήποτε διαβεβαίωση να καταστήσει αυτόν τον αναξιόπιστο πολιτικό αρχηγό, ειλικρινή και συναινετικό ηγέτη; NOT!
Ανάμεσα σε άλλα... επεμβαίνουμε στο πολιτικό πρόβλημα της ΝΔ, την σύγκρουση Ρωσίας - Τουρκίας, την σκανδαλώδη ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών.
Μαζί μας οι Lynyrd Skynyrd, Depeche Mode, Arctic Monkeys, Γ. Κότσιρας, Μ. Κανά. Φ. Πλιάτσικας και πολλοί άλλοι...
Δικηγόρου, Υπ. ΔΝ
Βρισκόμαστε λίγες μέρες μετά την αποτυχία των εσωκομματικών εκλογών και η κατάσταση στη ΝΔ κάθε άλλο παρά ήρεμη είναι. Στην πραγματικότητα και χωρίς υπερβολές το ιστορικό αυτό κόμμα μοιάζει σαν καζάνι, που βράζει και είναι έτοιμο να εκραγεί. Σαν να μην πέρασε πολύς καιρός από τη νέα μεγάλη ήττα που γνώρισε στις τελευταίες εκλογές και όλοι φαίνεται ότι το έχουν λησμονήσει. Έχουν φαίνεται ξεχάσει, ότι η ΝΔ από το 2009 και έκτοτε, με εξαίρεση μία νίκη και αυτή λόγω συγκυριών, μετρά δυστυχώς μόνο ήττες! Τα πρωτοκλασάτα στελέχη μάλιστα με περισσό θράσος και όχι θάρρος βγαίνουν στα ΜΜΕ και βάλλουν εναντίον αλλήλων. Ο ένας λχ με τα γαλλικά του «στολίζει» τον άλλον, ο άλλος ζητά παραιτήσεις των συνυποψήφιων του, ο άλλος επιρρίπτει ευθύνες και αναζητά υπαιτίους και έτσι εδώ και αρκετές μέρες παρακολουθούμε μια καινούργια κινηματογραφική θα έλεγα εκδοχή της γνωστής αμερικάνικης δραματικής ταινίας παραγωγής του 1979 «Κράμερ εναντίον Κράμερ».
Ειλικρινά δεν θα έμπαινα στον κόπο καν να συγγράψω το παρόν την Κυριακή το βράδυ, όταν διαπίστωσα ότι οι εσωκομματικές εκλογές, οι οποίες ως γνωστό συμβολίζουν το θρίαμβο της εσωκομματικής δημοκρατίας και κατ’ επέκταση του ίδιου του πολιτεύματος της δημοκρατίας, απέτυχαν παταγωδώς. Οι εκλογές μετατράπηκαν τελικά σε ένα τεράστιο φιάσκο όπως άλλωστε δίκαια χαρακτηρίστηκε. Θέλω δε να πιστεύω, ότι αυτό προκλήθηκε εξαιτίας ενός τεχνικού καθαρά ζητήματος και δεν υποκρύπτεται κάποιο πολιτικό θέμα, όσο και αν κάποιοι κακοπροαίρετοι και άσπονδοι φίλοι του κόμματος προσπαθούν να παρουσιάσουν. Να πολιτικοποιήσουν δηλαδή ένα καθαρά τεχνικό ζήτημα για δικούς τους ιδιοτελείς λόγους. Εκείνο, όμως που με θλίβει, είναι ότι στην προσπάθεια τους αυτή βρίσκουν βοηθούς ακόμη και τα ίδια τα στελέχη της ΝΔ και δη τους υποψήφιους προέδρους, που με περισσή ευκολία διαπληκτίζονται μεταξύ τους. Κάποιοι μάλιστα έφτασαν στο σημείο να αμφισβητήσουν ακόμη και τις εσωκομματικές εκλογές του 2009, ενώ άλλοι μίλησαν για το ιστορικό τέλος της Μεταπολίτευσης!
Αλήθεια όλοι αυτοί δεν είναι μέλη του ίδιου κόμματος, της μεγάλης κεντροδεξιάς παράταξης που κινείται ιδεολογικά σύμφωνα με το καταστατικό του κόμματος από τις παρυφές της αριστεράς ως την δεξιά; Όλοι αυτοί δεν είναι μέλη της ίδιας πολιτικής οικογένειας; Όλοι φαίνεται να ψάχνουν ένα εξιλαστήριο θύμα, να επιρρίψουν ευθύνες και έτσι να ξεπεράσουν τον σκόπελο, που οι ίδιοι συλλογικά δημιούργησαν. Προφανώς κατέληξαν στον Γραμματέα της Παράταξης. Αλλά αυτό είναι το θέμα; Να βρούμε ένα «θύμα» και να το χτυπήσουμε τώρα που είναι πληγωμένο; Γιατί δεν τον χτυπούσαν τον συγκεκριμένο όταν ήταν στην άνοδο του. Και αν τον χτυπήσουν τι ακριβώς θα πετύχουν; Το κόμμα είναι ιδιοκτησία ενός ατόμου ή λειτουργεί συλλογικά; Την οργή του απλού κόσμου της παράταξης που θέλησε να εκφραστεί την Κυριακή δια των εκλογών, αλλά δεν του έδωσαν το δικαίωμα να το πράξει την αντιλήφθηκαν;
Με αυτά λοιπόν δεν έχουν άδικο όσοι υποστηρίζουν, ότι ο Αλέξης κερδίζει φέτος όποιες εκλογές γίνουν, ακόμη και αν δεν συμμετέχει. Είναι όμως μόνο αυτές οι συνέπειες του πολιτικού φιάσκου της Κυριακής; Όχι βέβαια. Το κυριότερο είναι, ότι αφήνουν την χώρα χωρίς αξιωματική αντιπολίτευση. Μπορεί άραγε μια Δημοκρατία να λειτουργήσει χωρίς αυτήν;
Δεν υπάρχουν άλλα νομίζω λόγια να περιγράψουν το «μπάχαλο» που συμβαίνει αυτή τη στιγμή στο ιστορικό αυτό κόμμα. Ωστόσο, θα όφειλαν τα στελέχη αυτά την ύστατη έστω στιγμή να σεβαστούν τη ιστορία του κόμματος, που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και τόσα προσέφερε στη χώρα στη Μεταπολίτευση και να φερθούν όπως απαιτούν οι περιστάσεις. Αυτή τη στιγμή θαρρώ η ομόνοια και ομοψυχία είναι η μοναδική διέξοδος. Όλοι μαζί να βγουν στον κόσμο και να δείξουν, ότι η ΝΔ έχει ένδοξο παρελθόν, παρόν και ακόμη περισσότερο μέλλον. Να μην δίνουν άλλο αφορμές σε κακοπροαίρετους φίλους, δημοσιογράφους, αρθρογράφους κτλ που πλέον κάνουν λόγο για διάσπαση της ιστορικής παράταξης. Να διεξάγουν εκλογές το συντομότερο δυνατό με όποιο τρόπο τελικά βρουν (χειρόγραφο ή ηλεκτρονικό) και να μην θίγουν άλλο την αξιοπιστία του κόμματος. Αλήθεια, έχουν αναλογιστεί πως θα αντιδρούσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής αν ξαφνικά εμφανιζόταν και έβλεπε τα καμώματα τους;
Γράφει ο Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος-Ψυχολόγος
Οικονομολόγος-Ψυχολόγος
Τα τελευταία χρόνια αναζητούνταν διαρκώς κομβικά χρονικά σημεία που θα σηματοδοτούσαν το τέλος της Μεταπολίτευσης για την χώρα αλλά και ειδικά για την Κεντροδεξιά. Το 2009 όταν η ΝΔ αποφάσισε να ανοίξει τις διαδικασίες εκλογές Προέδρου στην κοινωνική δυναμική θεωρήθηκε η παραταξιακή υπέρβαση που έφερνε μαζί της την μετάβαση στην επόμενη φάση. Ήρθε η μνημονιακή εθνική εμπλοκή, η αλλαγή των προτεραιοτήτων και τελικά η κυβερνητική προοπτική για να θέσει σε δεύτερη μοίρα την πλήρη αναδόμηση του κόμματος αφήνοντας περιθώριο για μεμονωμένες ανανεωτικές παρεμβάσεις.
Το τεράστιο φιάσκο της σημερινής εσωκομματικής εκλογής βάζει ένα οριστικό τέλος στην μεταπολιτευτική πορεία της Κεντροδεξιάς. Όχι επειδή έγινε λάθος επιλογή μιας ανεπαρκούς εταιρείας, υπήρξε πλημμελής έλεγχος για την δυνατότητα εκτέλεσης του έργου ή προέκυψαν πρακτικές και πολιτικές ευθύνες για τους κορυφαίους κομματικούς παράγοντες. Η απαξίωση στην κοινωνία, που πλέον θέτει τη ΝΔ στο στόμα ψηφοφόρων της και μη κι ως ανέκδοτο, είναι που θέτει την σφραγίδα της ολοκλήρωσης του βιοϊστορικού της κύκλου.
Υπάρχει ένα σημείο όπου η όποια ηγεσία ή ιδεολογία λυγίζει κάτω από το βάρος της επικοινωνιακής καταβαράθρωσης. Το υποτιθέμενο playstation του Καραμανλή και το ποδήλατο του Παπανδρέου είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα. Η ταύτιση της οργανωτικής ανικανότητας με την ΝΔ και η αδυναμία της να διαχειριστεί το συμβάν με τρόπο που δεν θα την μετέτρεπε σε πεδίο μάχης μετάθεσης ευθυνών, δίνει το δικαίωμα στον κάθε πολίτη, και πολύ περισσότερο στους πολιτικούς της αντιπάλους, να στήσουν μια εκστρατεία δυσφήμησης και γελοιοποίησης.
Η απάντηση στο αποκορύφωμα της κομματικής αυτοαναίρεσης δεν βρίσκεται σε αναχρονιστικές φοβικές αντιδράσεις που επαναφέρουν την παράταξη σε παλαιοκομματικές συνθήκες απομόνωσης από τη βάση της. Αυτή είναι η τελευταία ευκαιρία για την επανεκκίνηση που ψελλίζεται αλλά δεν επιχειρήθηκε ποτέ. Όσα φτιασιδώματα κι αν υπάρξουν, όση αξιοπιστία και αξιοκρατία αν υποσχεθεί, όση ιδεολογική φλόγα κι αν επιχειρηθεί να αναζωπυρωθεί, η ταύτιση με την σημερινή χλεύη θα την κυνηγά στο διηνεκές.
Δεν θα είναι η πρώτη φορά που θα λειτουργήσει η δημιουργική καταστροφή. Ένα ατυχές γεγονός επαναφέρει στην ημερήσια διάταξη με μεγαλύτερη επίταση το διακύβευμα της εποχής. Την ουσιαστική ανανέωση σε δομές, πρόσωπα, προτάσεις, νοοτροπία. Αποδεικνύεται τελικά ότι όσο αγαστές προθέσεις κι αν υπάρχουν αυτή δύσκολα θα προκύψει, με πειστικό τρόπο, για ένα κοινό πέρα από τον στενό κομματικό πυρήνα, αν δεν συνδυαστεί με ένα εντυπωσιακό γεγονός. Κι αυτό πλέον δεν μπορεί να είναι μια εκλογική αναμέτρηση ή ένα συνηθισμένο συνέδριο. Παραταξιακό συνέδριο επανίδρυσης επιβάλλεται. Απλά και απέριττα!
