Της Άννας Παναγιωταρέα

Παρακολούθησα τον τρόπο με τον οποίο ο πρόεδρος της ΠΟΕ-ΟΤΑ εκφράστηκε για τη (συνάδελφο) βουλευτή κ. Πιπιλή και σκεφτόμουν ότι στη χώρα μας, όπως και σε πλείστα άλλα ζητήματα, υπάρχει μια τεράστια παρεξήγηση: Οι συνδικαλιστές -επαναδιατυπώνω- οι επαγγελματίες συνδικαλιστές πιστεύουν ότι έχουν το δικαίωμα να ασκούν ενός είδους εξουσία, η οποία τους επιτρέπει είτε να βρίζουν χυδαία εκείνους που θεωρούν ως αντιπάλους τους είτε να ασκούν λεκτική βία εναντίον όσων διαφωνούν με τις θέσεις τους, ακόμη και να χειροδικούν, αποδεικνύοντας ότι ο σεβασμός στην προσωπικότητα, η δημοκρατική ευαισθησία και η δύναμη του διαλόγου δεν συνυπάρχουν, δεν συμβαδίζουν, δεν εναρμονίζονται με το συνδικαλιστικό ιδεώδες εν Ελλάδι.

Το τραγικό είναι ότι για μια μεγάλη μερίδα της κοινωνίας μας ο συνδικαλιστικός τσαμπουκάς, η μαγκιά, οι ύβρεις, οι εκσφενδονιζόμενοι καφέδες εκλαμβάνονται ως αγωνιστικότητα, ως έκφραση της δίκαιης οργής για την αμφισβήτηση της συνδιοίκησής τους, ως απόδειξη των δημοκρατικών της φρονημάτων, ως λεβεντιά που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της! Ήμαρτον, δηλαδή...

Τι να πρωτοθυμηθώ; Το αναίσχυντο ξεβράκωμα -εν τη κυριολεξία- του ατυχούς οδηγού λεωφορείου επί κυβερνήσεως Μητσοτάκη, στην Ομόνοια; Τους καφέδες στο κεφάλι του Γερμανού προξένου στη Θεσσαλονίκη; Τις δημόσιες απειλές του Φωτόπουλου, όταν αποκαλύφθηκε ότι έπαιρνε από τη διοίκηση της ΔΕΗ τις δαπάνες αναψυχής τους; Το επίδομα ασθενείας της υγιέστατης κόρης του προέδρου της ΕΡΤ, τις μπουνιές στον Καμίνη ή πόσες φορές υπουργοί φυγαδεύτηκαν, πισώπορτα, επειδή τόλμησαν να παραστούν και να ζητήσουν να μιλήσουν σε γενικές συνελεύσεις; Και όλα αυτά βαφτίζονται «αγώνες», «διώξεις» και ό,τι άλλο βάλει ο νους και περιγράφονται με την παλαιοσυνδικαλιστική ξύλινη γλώσσα, που δεν αφορά πλέον κανέναν άλλο, παρά μόνον τους διορισμένους συγγενείς και φίλους τους.

Η στρεβλή αντίληψη ότι η συνδικαλιστική ιδιότητα τους προσφέρει ένα είδος ασυλίας είναι διάχυτη. Απόδειξη ότι και οι δικαστές δεν τολμούν να επιβάλουν ποινές, όταν πολίτες καταφεύγουν στα δικαστήρια καταγγέλλοντας τους συνδικαλιστές που επιδίδονται σε ανδραγαθίες, οπαδοί του δόγματος «όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος». Παράδειγμα πρόσφατο, η περίπτωση του Γερμανού προξένου, στη Θεσσαλονίκη.

Από την άλλη, αν ερευνήσει κανείς προσεκτικά στους χώρους εργασίας θα διαπιστώσει ότι τα μέλη των συνδικαλιστικών οργανώσεων έχουν τόσο απογοητευτεί από τον τρόπο που πολιτεύονται οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, ώστε δεν συμμετέχουν, δεν τις ψηφίζουν, δεν τις ακολουθούν, πράγμα που ακυρώνει τον ουσιαστικό λόγο ύπαρξής τους.

Υποθέτω ότι η κυβέρνηση, αυτές τις μέρες, σαν να μη φτάνουν όλα τα άλλα, θα πρέπει να δώσει τη μάχη και έναντι του συνδικαλιστικού κατεστημένου. Χωρίς συμβιβασμούς.

ΠΗΓΗ: ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ
http://www.e-typos.com/Opinions.aspx?id=36823&title=%25CE%25A3%25CF%2585%25CE%25BD%25CE%25B4%25CE%25B9%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25BB%25CE%25B9%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25B9%25CE%25BA%25CF%258C%25CF%2582%2520%25CF%2584%25CF%2583%25CE%25B1%25CE%25BC%25CF%2580%25CE%25BF%25CF%2585%25CE%25BA%25CE%25AC%25CF%2582