Tου Γιώργου Mαντέλα

Ο πρόεδρος των Γερμανών εξαγωγέων φέρεται να είπε το αυτονόητο, απευθυνόμενος προς το γερμανικό πολιτικό κατεστημένο: αν δεν παρέμβουμε τώρα, για να σώσουμε την Ευρωζώνη, τότε, στο άμεσο μέλλον, το εγχείρημα θα μας στοιχίσει τα… τριπλάσια. Ηδη, η Eυρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), μέσα σε διάστημα μιας εβδομάδας –κι αυτής όχι ολόκληρης– πρόλαβε και πήρε μια γεύση.
Διέθεσε το ποσό των 22 δισ. ευρώ για να στηρίξει τα ισπανικά και τα ιταλικά spreads, αγοράζοντας ομόλογα των δύο, υπό απειλή, χωρών από τη δευτερογενή αγορά και μάλιστα δηλώνει και ικανοποιημένη από το αποτέλεσμα.

Μπορεί, αλλά κάποιος, όμως, θα πρέπει να της πει ότι βρίσκεται μόλις στην αρχή της προσπάθειας. Από τη στιγμή που οι αγορές μυρίστηκαν «αίμα», πολύ δύσκολα θα υποχωρήσουν. Και από τη στιγμή που τις επέτρεψαν να στοχοποιήσουν τη Ρώμη και τη Μαδρίτη, μετά την Αθήνα, το Δουβλίνο και τη Λισσαβώνα, οι εξελίξεις κινδυνεύουν να αποδειχθούν ανεξέλεγκτες. Χωρίς κανείς να μπορεί να προσδιορίζει τον τελικό λογαριασμό.

Έστω κι αν ο κ. Β. Σόιμπλε υποστηρίζει, απευθυνόμενος προς τους Γερμανούς ψηφοφόρους ότι «μέχρι στιγμής, η διάσωση της Ευρωζώνης, δεν μας έχει στοιχίσει τίποτα, παρά μόνο λίγο... ρίσκο».
Αυτή είναι μια μάλλον κοντόφθαλμη αντίληψη των πραγμάτων. Οι Γερμανοί Χριστιανοδημοκράτες, τον τελευταίο 1,5 χρόνο αποδείχθηκε ότι κοιτώντας το δάχτυλο, χάνουν το φεγγάρι. Οντως, η διάσωση της Ευρωζώνης, στην πραγματικότητα, δεν τους έχει στοιχίσει, μέχρι σήμερα, τίποτα. Αντιλαμβάνονται όμως ότι τώρα, περισσότερο από ποτέ, δεν μπορούν να μιλάνε για «σωτηρία», αφού η επόμενη μέρα της Ευρωζώνης έχει μετεξελιχθεί σε ζητούμενο.

Στο τέλος, θα τρέχουν να προλάβουν τις εξελίξεις, αλλά δεν θα το καταφέρνουν. Η απαίτησή τους να εγκριθεί από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματος ή από ένα έκτακτο συνέδριό του η ευρωπαϊκή πολιτική της κυβέρνησης, μπορεί να αποτελέσει και την ταφόπλακα αυτού που ονομάζεται ενιαίο νόμισμα. Γιατί αν σήμερα, υπό τις παρούσες συνθήκες, είναι δύσκολο για την κ. Μέρκελ να συζητεί με τον κ. Σαρκοζί το ενδεχόμενο της έκδοσης ενός ευρωομολόγου, φανταστείτε τότε, σε τι θα έχει μετεξελιχθεί.

Και όλοι στο τέλος θα μείνουμε με την απορία: πόσο, τελικά, θα στοίχιζε στη Γερμανία (διότι περί αυτού πρόκειται) η διάσωση της Ευρωζώνης, αν την αποφάσιζε όταν άνοιξε ο ασκός του Αιόλου πέρυσι, τέτοια εποχή, με την Ελλάδα; Ο πρόεδρος των Γερμανών εξαγωγέων έκανε μια εκτίμηση, υπολογίζοντας τα τριπλάσια. Προσοχή, όμως: σε σχέση με φέτος, που ο έλεγχος τείνει να χαθεί. Αν όμως η προσπάθεια αναλαμβάνονταν πέρυσι τον Αύγουστο, ο λογαριασμός μπορεί και να ήταν πολύ μικρότερος, γιατί οι αγορές θα έπαιρναν το μήνυμα ότι η Ευρωζώνη είναι εδώ, επαγρυπνεί και δεν αστειεύεται. Ενώ τώρα, όσο περνάει ο καιρός…


ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_17/08/2011_1296003