Του Γ.Χ. Παπαγεωργίου

Όλο και μεγαλύτερα είναι τα επιμέρους διλήμματα που μπαίνουν για τους Ελληνες. Και όλα ανάγονται στο θεμελιώδες: ευρώ ή δραχμή; Εντός ή εκτός Ευρώπης; Ή μειώνουμε συντεταγμένα τους μισθούς ή θα τους δούμε να καταρρέουν, αφού θα οδηγηθούμε σε χρεοκοπία - είναι το τελευταίο.

Το επιχείρημα που προβάλλεται είναι ότι η οικονομία θα γίνει πιο «ανταγωνιστική» εάν μειωθούν οι αμοιβές των εργαζομένων και οι τιμές των προϊόντων με τη μέθοδο της... δημιουργικής καταστροφής (λόγω της... ύφεσης και της ανεργίας). Μικρή σημασία έχει αν το ελληνικό «πείραμα» δείχνει ότι η συνταγή αυτή δεν αποδίδει. Ή τουλάχιστον δεν αποδίδει μέσα στα διαθέσιμα χρονικά περιθώρια και εντός των κοινωνικών αντοχών μιας «ευρωπαϊκής χώρας».

Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι υπάρχει μια οικονομική αλήθεια στη μέθοδο αυτή (πράγμα που αμφισβητείται από πληθώρα οικονομολόγων), όλα έγιναν πολύ γρήγορα, πολύ «άγρια» και χωρίς σωστή ανάλυση των δεδομένων. Το αποτέλεσμα δεν είναι το ζητούμενο. Η οικονομία βυθίστηκε στον φαύλο κύκλο της ύφεσης, όπου τίποτα δεν αποδίδει: βάζεις φόρους, ο κόσμος δεν έχει να τους πληρώσει. Μειώνεις τους μισθούς για να προσλάβουν -υποτίθεται- ευκολότερα οι επιχειρήσεις, αλλά οι τελευταίες... κλείνουν επειδή δεν έχουν σε ποιον να πουλήσουν προϊόντα και υπηρεσίες.

Παρ’ όλα αυτά, η μέθοδος εφαρμόζεται σε όλο τον ευρωπαϊκό Νότο, και η ανεργία αυξάνεται. Αντίθετα, η απασχόληση «κρατάει» στις χώρες του σκληρού πυρήνα, όπως η Αυστρία, το Λουξεμβούργο, η Ολλανδία και η Γερμανία, οι οποίες -«κατά σύμπτωση»- διαθέτουν και υψηλή βαθμολογία (ΑΑΑ) για τα ομόλογά τους.

Οι δύο ταχύτητες της Ευρώπης σε όλη τους τη μεγαλοπρέπεια.

Εάν η Ευρώπη συνεχίσει έτσι, σε λίγο καιρό θα δούμε όλες τις στατιστικές να κινούνται σε δύο ταχύτητες: από τη βρεφική θνησιμότητα και το μορφωτικό επίπεδο μέχρι το μέσο προσδόκιμο ζωής και ποιος ξέρει τι άλλο... Υστερα από μια περίοδο σύγκλισης του βιοτικού επιπέδου των ευρωπαϊκών χωρών, η διαδικασία θα αρχίσει να αντιστρέφεται. Θα αποδειχτεί ότι η ενοποίηση αφορούσε μόνο τους καταναλωτές. Οχι και τους πολίτες.

Κοινό νόμισμα χωρίς οικονομική και κοινωνική αλληλεγγύη δεν γίνεται. Εάν οι πλούσιοι του Βορρά δεν είναι έτοιμοι να αναλάβουν τα κόστη, τότε δεν υπάρχει ένωση.

Σίγουρα στην Ελλάδα πρέπει να αλλάξουν πολλά. Ουδείς πιστεύει ότι το -αντιπαραγωγικό, κλεπτοκρατικό, φαύλο- ελληνικό οικονομικό μοντέλο μπορεί να επιβιώσει. Αποδεικνύεται, όμως, ότι με τη μέθοδο που εφαρμόζεται το κόστος είναι τεράστιο. Η ελληνική κοινωνία δεν θα αντέξει για πολύ την καταστροφή της.

ΠΗΓΗ: ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ
http://www.protothema.gr/blogs/blogger/post/?aid=169696