Του Θανάση Λυρτσογιάννη

Ζητούν να μειωθεί το επίπεδο διαβίωσης όλων για να μείνουμε στο ευρώ. Είναι εξοργιστικό πλέον γιατί λένε όλων, αλλά εννοούν μόνο των πολλών. Γιατί τάχα το χαμηλότερο επίπεδο διαβίωσης θα αποκαταστήσει την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας.

Λάθος. Μέγα λάθος. Όσο δεν αλλάζει εκ βάθρων το Δημόσιο, όσο δεν μηδενίζεται η γραφειοκρατία, όσο δεν μειώνεται η φορολογία, όσο δεν αλλάζουν νοοτροπία οι επιχειρηματίες, όσο δεν επενδύουμε σε έρευνα και τεχνολογία, όσο η παιδεία δεν συνδέεται με την οικονομία, όσο δεν επενδύουν οι επιχειρήσεις σε νέες τεχνολογίες, όσο δεν παράγονται ποιοτικά και φτηνά προϊόντα και υπηρεσίες χάρη στην αυξημένη παραγωγικότητα (και όχι στους χαμηλούς μισθούς) και προπαντός όσο το πολιτικό σύστημα χρησιμοποιεί το κράτος για να λαφυραγωγεί την οικονομία και την κοινωνία, τίποτε δεν πρόκειται να πετύχουμε.

'Ή, καλύτερα, το μόνο που θα επιτευχθεί θα είναι η βίαιη και άδικη αναδιανομή του εισοδήματος σε βάρος των αδύναμων. Τα υπόλοιπα μαζί με τις απειλές ότι θα γυρίσουμε στη δεκαετία του 1960 (σιγά μη γυρίσουμε στην εποχή του Τρικούπη και κυκλοφορούμε με μουλάρια) σε περίπτωση που βγούμε από το ευρώ (ο γράφων τάσσεται φανατικά υπέρ του κοινού νομίσματος) δεν αποτελούν παρά ανιστόρητες (με την έννοια ότι δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο) αναφορές.

Όχι στη μείωση του βιοτικού επιπέδου, λοιπόν. Ναι στις επενδύσεις, στην απορρόφηση του ΕΣΠΑ, στις ριζικές μεταρρυθμίσεις, στην πάταξη της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής. Γιατί αλλιώς ενδέχεται να μην πτωχεύσει το κράτος, αλλά ο λαός. Κι αυτό είναι χειρότερο.

ΠΗΓΗ: ΕΘΝΟΣ
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22793&subid=2&pubid=63598031