Του Μιχάλη Δημητρίου

Ήταν όντως εκνευριστική η φλύαρη διαρκής αναφορά ότι δήθεν οι Αντωνης Σαμαράς και Γιώργος Παπανδρέου υπήρξαν πριν από 35–37 χρόνια συμφοιτητές και συγκάτοικοι σ’ ένα αμερικανικό Πανεπιστήμιο. Αφελής αναφορά, με όρους κούφιους και χωρίς νόημα πλέον, όπως ήταν –από αγράμματους ρεπόρτερ και παρουσιαστές– οι αναφορές παλαιότερα στον «μακαριστό Χριστόδουλο» ή πρόσφατα στον «γέροντα Εφραίμ», με πλήρη άγνοια του πραγματικού περιεχομένου των εννοιών.

Στην περίπτωση των Παπανδρέου – Σαμαρά το αναμάσημα ότι υπήρξαν συμφοιτητές και συγκάτοικοι φανέρωνε όχι απλώς μια τυποποιημένη σκέψη, αλλά υποτίμηση της νοημοσύνης του άλλου και της αλήθειας. Οι παλαιοί συγκάτοικοι είχαν αποκτήσει εγχειρίδια.

Τα γράφω όλα αυτά όχι τώρα, οπότε από τον περασμένο Ιούλιο ο Αντ. Σαμαράς (και καλώς) επέδειξε ιδιαίτερη σκληρότητα – αυστηρότητα ζητώντας την παραίτηση – αποπομπή του ανίκανου τότε πρωθυπουργού, και το κατόρθωσε τελικά τον Νοέμβριο, αλλά ως διδακτικά μιας ολόκληρης νοοτροπίας δημοσιογράφων. Είτε να θεωρούν ότι τα πάντα στην πολιτική είναι θέμα βολέματος, σχέσεων, προσωπικών εξαρτήσεων κ.λπ., είτε ότι ο εξωραϊσμός είναι πάντα καλό πράγμα. Να δαπανάς αλογίστως χρήματα δανεικά ή δεδομένα της λογικής.

Τι να σημαίνει άραγε, όπως έγραφα μόνος τότε, ότι υπήρξαν συμφοιτητές και συγκάτοικοι πριν από 3–4 δεκαετίες; Τίποτα. Ιδιαίτερα όταν και οι δύο επέλεξαν έναν σκληρό συγκρουσιακό χώρο, την πολιτική, και αντίπαλα κομματικά στρατόπεδα.

Στάχτη στα μάτια τέτοιες αφελείς αναφορές, όταν οι Αντώνης Σαμαράς και Γιώργος Παπανδρέου βρέθηκαν από τον Νοέμβριο του 2009 σε δύο θέσεις στις οποίες η αποτυχία του ενός ήταν επιτυχία του άλλου. Μέση λύση, συμβιβασμός δεν χωρούσε. Ο Αντ. Σαμαράς, συγκρατημένος και αμήχανος στις επαφές του με τον άλλοτε συμφοιτητή και συγκάτοικο αλλά τώρα πρωθυπουργό και επικεφαλής του αντίπαλου ΠΑΣΟΚ, ήξερε ότι κάθε επιτυχία του Γιώργου ήταν δική του αποτυχία και ακύρωση.
Πολύ περισσότερο –κι ας το εννοούσαν οι μικρονοϊκοί σχολιαστές– δεν μπορούσε να βάλει πλάτη σε μια πολιτική που ζημίωνε τη χώρα και ταλαιπωρούσε τους Έλληνες.

Δεν ήταν η πολιτική του «φίλου και παλαιού συγκάτοικου», γιατί τέτοιες ιδιότητες δεν υπάρχουν στις θέσεις εξουσίας της Δημοκρατίας αλλά της Φεουδαρχίας, αλλά του σκληρού αντιπάλου που οφείλει να τον αντιμετωπίσει σκληρά. Οπως ο (επίσης αρχηγικά κυβερνών το ΠΑΣΟΚ) Γ. Παπανδρέου σκληρά φέρθηκε απέναντι στον προστάτη του Κώστα Σημίτη και στον Κώστα Καραμανλή. Ο Γιώργος Παπανδρέου, πιστεύω όχι τελικά ο Αντ. Σαμαράς, θα είναι ένας εξαίρετος ήρωας σαιξπήρειας τραγωδίας γύρω από την απόκτηση, άσκηση και απώλεια της εξουσίας.

Το τελευταίο κεφάλαιο αυτής της δράσης του μικρότερου σε θητεία πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου κλείνει σύντομα από τους δελφίνους του ΠΑΣΟΚ, αλλά ενταφιαζόμενο προεκλογικά με νέες καταγγελίες και πολεμική από τον δήθεν παλαιό συμφοιτητή και συγκάτοικο με τα εγχειρίδια.

ΠΗΓΗ: ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ ΤΥΠΟΣ
http://www.adesmeytos.gr/news.php?aid=54189