Tης Μαρίας Κατσουνάκη

H κλοπή στην Εθνική Πινακοθήκη και η ελληνική κρίση εμφανίζουν πολλές ομοιότητες. Αν βάλουμε στη θέση της Πινακοθήκης τη χώρα, η απώλεια των τριών έργων ήταν θέμα χρόνου. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή:

Ο συναγερμός: Ηχούσε επί ώρες, ο φύλακας έριχνε μια ματιά, δεν διαπίστωνε κάτι ανησυχητικό, απενεργοποιούσε το σύστημα, επέστρεφε στη θέση του. Τη μέθοδο του φύλακα ακολουθούσαν πιστά και οι ελληνικές κυβερνήσεις εδώ και δεκαετίες. Ως τη στιγμή που η χρεοκοπία εισέβαλε ανενόχλητη από μπαλκονόπορτα ήδη παραβιασμένη.

Οι δράστες: Γνώριζαν με ακρίβεια τις αδυναμίες που παρουσίαζε ο στόχος τους, τις ελλείψεις, τον εφησυχασμό και τη φαινομενική ευρυθμία του. Εδρασαν αναλόγως.

Τα θύματα: Δεν πίστευαν ποτέ ότι θα τους εύρει παρόμοιο κακό. Η διευθύντρια μάλιστα του ιδρύματος εξέδωσε ανακοίνωση, για να αντικρούσει τα ποικίλα σχόλια που διατυπώθηκαν για ανεπαρκή μέτρα ασφαλείας και πλημμελή φύλαξη του κτιρίου. Ενα από τα βασικά επιχειρήματά της ήταν ότι, καθώς αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα του διεθνούς ρυθμού της σχολής Μπαουχάους (γερμανικής εμπνεύσεως), «διαθέτει πολλά ανοίγματα».

Οι συνέπειες: Ενας Πικάσο, ένας Μοντριάν και ένας Μονκάλβο έκαναν φτερά, αφήνοντας την έκθεση «Στ' άδυτα της Εθνικής Πινακοθήκης. Αγνωστοι θησαυροί από τις συλλογές της» φτωχότερη και την αξιοπιστία ενός δημόσιου ιδρύματος τραυματισμένη. Εδώ, οι αναλογίες και οι συνειρμοί είναι ελεύθεροι...

Τα μέτρα: Δεν ελήφθησαν εγκαίρως. Οι δυσλειτουργίες του συστήματος, δεδομένου του δημοσιονομικού προβλήματος, οδήγησαν στην επιδείνωση των... ελλειμμάτων. Οι αδυναμίες, μακροχρόνιες. Η στρατηγική, απούσα. Οι διαρθρωτικές παρεμβάσεις, όπως και οι μεταρρυθμίσεις, σκοντάφτουν σε μόνιμες αγκυλώσεις.

Τα προγράμματα: Ισορροπούσαν σε τεντωμένο σχοινί. Τα αδιέξοδα ορατά, οι δυνατότητες επαναδιαπραγμάτευσης εξαντλημένες.

Η επόμενη μέρα: Μακροσκελείς ανακοινώσεις. Κάθε πλευρά υπερασπίζεται τον ρόλο της. Βεβαίως και εδώ «όχι μόνο η εκπεφρασμένη πολιτική βούληση υπήρχε, αλλά και η δέσμευση να δοθεί οριστική λύση σ' αυτό το πρόβλημα». Ουδείς παραιτείται. Υπάρχει μια προσωπική, συναισθηματική σχέση του ιδρύματος με τον διευθυντή του, όπως του αρχηγού με το κόμμα. Παράδοση με ονοματεπώνυμο. Εικοσαετία μετράει (και) η διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης στη θέση της. Η διαδοχή είναι μεικτή τεχνική. Συνδυασμός πολλών παραγόντων. Χρειάζεται (και άλλο) χρόνο.

Οι έρευνες των διωκτικών αρχών συνεχίζονται. Εκφράζεται αισιοδοξία πως τα τρία έργα θα επιστρέψουν στην Εθνική Πινακοθήκη... Και η Ελλάδα στις διεθνείς αγορές.


ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_11/01/2012_1297309