Το τελευταίο 48ωρο γίναμε όλοι θιασώτες ενός ιντερνετικού πολέμου αναφορικά με την υπόθεση του Γιάννη Κωτούλα και τις κατηγορίες που εξαπέλυσε εναντίον του η Αυγή, χαρακτηρίζοντάς τον υμνητή του Ναζισμού. Αυτή ήταν μόνο μία από τις πολλές περιπτώσεις ιντερνετικών διαξιφισμών που λαμβάνουν χώρα το τελευταίο χρονικό διάστημα. Το κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα όλων αυτών των διαξιφισμών είναι καθαρά ιδεολογικό. Όταν το αντίπαλο δέος της Νέας Δημοκρατίας ήταν το ΠΑΣΟΚ, τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά. Η αντιπαράθεση δεν γινόταν τόσο σε ιδεολογικό επίπεδο μιας και στην πορεία, το ΠΑΣΟΚ έχασε την ιδεολογική του ταυτότητα και σχεδόν ήταν σε πολλούς δύσκολο να διακρίνουν ιδεολογικές διαφορές με τη Νέα Δημοκρατία.

Τώρα όμως το αντίπαλο δέος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και το διακύβευμα πλέον είναι καθαρά ιδεολογικό. Ο ιδεολογικός πόλεμος είναι πλέον ξεκάθαρος και αφορά τη Δεξιά και την Αριστερά. Μιλάω για την υγιή Δεξιά και την υγιή αριστερά. Ο πόλεμος είναι αδυσώπητος και επεκτείνεται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη αλλά κυρίως επεκτείνεται στο χώρο του διαδικτύου: Twitter, Facebook, blogs, sites κα. Σε έναν χώρο που μάλλον, αν όχι σίγουρα, η Αριστερά έχει δεσπόζουσα θέση.

Και όσο και αν κάποιοι βιαστικοί πουν ότι δεν είναι εποχή για ιδεολογικές αντιπαραθέσεις, αν το δουν πιο ψύχραιμα, είναι σίγουρο ότι θα αναθεωρήσουν. Δεν είναι τυχαίο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να ταυτίσει τη Ν.Δ. με την άκρα δεξιά. Είναι φανερό ότι αντιλαμβάνονται ότι στη μάχη χαρακωμάτων σε ιδεολογικό επίπεδο, είναι «χαμένοι από χέρι» και προσπαθούν να προσεταιριστούν τους ψηφοφόρους του λεγόμενου κεντρώου χώρου, αυτούς δηλαδή που στις εκλογές του Ιουνίου, ψήφισαν Νέα Δημοκρατία, αυτούς που ακόμα και σήμερα με τόσα αντιλαϊκά μέτρα, συντηρούν (δημοσκοπικά) τη Ν.Δ. σε υψηλά ποσοστά.

Στο χώρο του κυβερνώντος κόμματος, λίγοι και μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού είναι αυτοί που μπαίνουν μπροστά και ως απλοί στρατιώτες μάχονται για τις ιδεολογικές τους πεποιθήσεις. Σε καθημερινή σχεδόν βάση προβαίνουν σε ανάρτηση ανακοινώσεων, απαντούν σε σχόλια και δημοσιεύματα, μάχονται για τα πολιτικά τους πιστεύω. Πρόχειρα μου έρχονται στο μυαλό τα ονόματα του Γ. Μουρούτη, του Αδ. Γεωργιάδη, του Μ. Βορίδη, του Γ. Μιχελάκη, του Σ. Κεδίκογλου, του Φ. Κρανιδιώτη και κάποιων λίγων ακόμα (κάποιους θα αδικήσουμε σίγουρα, τους ζητάμε συγγνώμη).

Οι υπόλοιποι που είναι; Έχουν επιλέξει τη παλαιοκομματική τακτική του μεσαίου χώρου; Εγώ αυτό που ξέρω είναι ότι όταν βάλλεται το σπίτι σου, κάνεις ό,τι μπορείς για να το προστατέψεις. Αυτοί λοιπόν τι κάνουν; Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να περνούν το ύφος του μετριοπαθούς πολιτικού και να ορέγονται υπουργικούς θώκους; Όσοι δηλαδή μάχονται τι είναι; Ακραίοι;

Ξέρετε, η όλη κατάσταση μου θυμίζει λίγο τα φοιτητικά μου χρόνια. Άλλοι έκαναν την χαμαλοδουλειά, την αφισοκόλληση, τις κινητοποιήσεις και άλλοι περνούσαν ώρες ολόκληρες στα κεντρικά γραφεία κάνοντας δημόσιες σχέσεις και φτιάχνοντας το προφίλ τους. Άλλοι έμπαιναν μπροστά σε δύσκολες καταστάσεις στα αμφιθέατρα και άλλοι κάθονταν στη γωνία τους κάνοντας δημόσιες σχέσεις με το αντίπαλο δέος. Άλλοι έφερναν τα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών και άλλοι ήταν αυτοί που με ένα τηλέφωνο στο χέρι προσπαθούσαν να οικειοποιηθούν δουλειά και κόπο απλών στελεχών. Οι πρώτοι κατα τεκμήριο συνεχίζουν να δίνουν τον αγώνα, από οποίο μετερίζι βρίσκονται σήμερα, ενώ οι δεύτεροι, αν δεν έχουν φύγει για άλλες κομματικές πολιτείες, τότε θα συνεχίζουν μάλλον την ίδια τακτική και κάπου θα έχουν «φτιαχτεί»…

Αλλά και στο επίπεδο των εν ενεργεία Υπουργών,ενώ τα πράγματα εδώ φαντάζουν διαφορετικά, είναι επί της ουσίας, ίδια. Κάποιοι έχουν ξεχάσει τι σημαίνει πολιτικό και προσωπικό κόστος ενω κάποιοι άλλοι, κάνουν δημόσιες σχέσεις είτε με ΜΜΕ, είτε με αλλα «κέντρα», είτε δεν κάνουν τη δουλειά τους όπως πρέπει για να είναι αρεστοί… Βέβαια, σε εσωτερικό κομματικό επίπεδο, για να λέμε «του στραβού το δίκιο», τα πράγματα τα τελευταία χρόνια έχουν αλλάξει άρδην. Πολλά νέα, ικανά στελέχη, προσφέρουν ΧΩΡΊΣ ΚΑΝΈΝΑ ΑΝΤΆΛΛΑΓΜΑ και αγωνίζονται για τη βελτίωση του κόμματος αλλά και της πατρίδας.

Ο μόνος όμως που μπορεί να δώσει αποφασιστικά το στίγμα της αλλαγής, είναι ο Πρωθυπουργός με μία απλή ενέργεια. Να δείξει ότι σέβεται και εκτιμά τον καθημερινό αγώνα κάποιων στελεχών και βάζει στο περιθώριο όσους επιδεικτικά αδιαφορούν. Εξάλλου απ, ότι φαίνεται ο ανασχηματισμός είναι κοντά.

Οπότε κε Σαμαρά, να η ευκαιρία να αποδείξετε ποιους θέλετε να έχετε πραγματικά δίπλα σας και ποιοι με τις παραλήψεις ή τις αστοχίες τους θα πρέπει να μπουν λιγάκι στη γωνία…
Η παράταξη έχει ανάγκη από στρατιώτες, πολλούς στρατιώτες για να φέρουν το επιθυμητό αποτέλεσμα. «Μπουχτήσαμε» από τους Στρατηγούς πάσης φύσεως…

ΠΗΓΗ: RIGHTNEWS.GR
http://www.rightnews.gr/blog/2013/03/14/%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CE%B9-%CF%80%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CF%8D%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%B1%CE%BE%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CE%BC/